Αταξίες

Η ταξική πάλη ασφαλώς δεν είναι ανακάλυψη των μαρξιστών ή του Μαρξ. Αυτός το "μόνο" που έκανε ήταν να την οδηγήσει θεωρητικά ως τις τελικές πρακτικές της συνέπειες: τη δικτατορία του προλεταριάτου (η λέξη που δε λες). Την ύπαρξή της λοιπόν τη δέχονται (θεωρητικά -δηλ στα λόγια, αλλά ούτε καν αυτό εσχάτως) και αστοί αναλυτές. Ή μάλλον τη δέχονταν, μέχρι που εδραιώθηκε η κυριαρχία της τάξης τους, κι έπαψε να τους είναι χρήσιμη, οπότε έπεσε στο πυρ το εξώτερον (κι ας μην έχουμε θεωρητικά -δηλ υποτίθεται- Ιερά Εξέταση στις μέρες μας). Έκτοτε οι αστοί κηρύσσουν το τέλος της ιστορίας, δηλ της ταξικής πάλης που τη δημιουργεί. Κι απορρίπτουν με εντυπωσιακή εμμονή και μονομέρεια κάθε ταξική αναφορά, ακόμα και την ταξική συγκρότηση της κοινωνίας (γίνεται απλά λόγος για μερικές ανισότητες, που παρουσιάζονται σχεδόν ως ατύχημα ή παράπλευρη απώλεια-παρενέργεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, χωρίς σχέση αιτίου-αιτιατού. Ενώ ακόμα και κάποιες "αντι-συστημικές αναφορές στη "νέα τάξη πραγμάτων" -που είναι φράση του Μπους αν δεν απατώμαι, την παρουσιάζουν ως κάτι κρυφό και σκοτεινό, που 'ναι καρπός συνωμοτικών σχεδίων ή μια λέσχη ισχυρών, χωρίς ταξικό περιεχόμενο -αν και τάξη).
Αυτά τα σχήματα θεωρούνται παρωχημένα, όπως άλλωστε κι η ταξική πάλη.

Το παραδέχτηκε εξάλλου κι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Που προτάσσει ως σημαντικά κι επίκαιρα τα δικά της έξι δέλτα:
-Δραχμή; -Μπα... -Διαλεκτική; -Όχι... ΔΣΕ; -Ούτε... -Διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό; -Μμ, ίσως... -Διαδήλωση; -Τσ, τσ, τσ, τρε μπανάλ... -Δικτατορία του προλεταριάτου; -Πώς είπατε;
Και τα δικά της προσωπικά, τηλεοπτικά (δημοσιογραφικά, δικηγορίστικα) σόου στα κάγκελα της ΕΡΤ, μπροστά στις κάμερες, όπου γεννήθηκε-ατσαλώθηκε το πολιτικό ειδύλλιο με τη Ραχήλ.

Πάλι καλά βέβαια που τα είπε αυτά τώρα, μετά το διαδικτυακό της ξεκατίνιασμα με προβεβλημένα στελέχη-αριστεροχωριανούς, κι όχι πριν που έφτιαχναν-ζύμωναν την επιτροπή λογιστικού ελέγχου για το χρέος, γιατί θα στενοχωρούσε-κακοκάρδιζε (ομπίντα) πολύ το αριστεροχώρι, που την έβλεπε τότε σαν Πασιονάρια-ηγέτιδα του no pasara(n) στο αντιμνημονιακό μέτωπο.

Η αταξική αποβλάκωση κι η αποθέωση του προσωπικού παράγοντα επεκτείνεται και στα πιο απλά ζητήματα, όπου η ουσία σκεπάζεται από τόνους εντυπώσεων, παραπολιτικών σχολίων, δηλώσεων κι υπερβολών, γενικά δευτερευόντων σημείων. Έτσι πχ στην ορκωμοσία του Τραμπ μένει επιδεικτικά στο απυρόβλητο η ταξική ουσία της πολιτικής και της κυβέρνησης του νέου προέδρου, που επιλέγει για το Υπουργείο Οικονομικών ένα παλιό στέλεχος της Γκόλντμαν Σακς, κι εξακολουθεί να υπηρετεί με συνέπεια τα ίδια ταξικά συμφέροντα.

Στο σκοτάδι μένει κι η ουσία της διαφοροποίησης που σηματοδοτεί η αλλαγή φρουράς στο Λευκό Οίκο, οι ενδοαστικές αντιθέσεις μερίδων της άρχουσας τάξης στις ΗΠΑ και το εναλλακτικό σχέδιο που φαίνεται να προωθεί ο Τραμπ με την ακύρωση κάποιων διεθνών εμπορικών συμφωνιών και τη στροφή στον προστατευτισμό, για την αποτελεσματικότερη ενίσχυση του αμερικάνικου κεφαλαίου, στα πλαίσια του ανταγωνισμού του πχ με τον ανερχόμενο κινέζικο καπιταλισμό.

Το ίδιο "αταξικό" σχήμα έχει κινηματικές προεκτάσεις, σχετικές με τις μαζικές διαδηλώσεις εναντίον του Τραμπ, το τελευταίο διάστημα. Αν αυτή η αυθόρμητη αντίδραση εγκλωβιστεί στο ποσοτικό (πχ είμαστε το 99%) ή το προσωπικό (με το αντι-Τραμπ μέτωπο, που θυμίζει πολύ τη δουλειά του ΣΕΚ με τα απαγορευτικά σηματάκια πχ για τη χούντα του Καραμανλή) στοιχείο, και δεν αρθρώνει ταξικό πολιτικό λόγο, είναι καταδικασμένη να βουλιάζει σε ρηχά νερά και αδιέξοδα, δείχνοντας πρωτίστως την ισχυρή επίδραση που της ασκεί η αταξική θεώρηση της αστικής τάξης. Κι αυτός είναι ο ορισμός του οπορτουνισμού: η επιρροή της αστικής τάξης στο εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Αυτό που μένει να δίνει τον τόνο, εκφράζοντας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αυτές τις αντιδράσεις είναι πχ η συναυλία της Μαντόνα, που υποσχόταν από σκηνής στοματικό έρωτα στους ψηφοφόρους της Χίλαρι, ενώ την ίδια στιγμή στην Ιταλία ένα άλλο μοντέλο που διψά για φήμη και δημοσιότητα, κι είχε ταχθεί με το "όχι" στο πρόσφατο δημοψήφισμα στη γείτονα, έχει αρχίσει ήδη να υλοποιεί την προεκλογική-προδημοψηφισματική της υπόσχεση, παρουσιάζοντας πάντως μεγαλύτερη αξιοπιστία, πχ σε σχέση με το Σύριζα, που έλεγε προεκλογικά πως θα έσκιζε τα μνημόνια.

Αυτό δεν είναι κάποιο αφ' υψηλού κήρυγμα σε όσους κατεβαίνουν για πρώτη φορά στο δρόμο, με αντιφάσεις στη συνείδησή τους, ούτε καν σε όσους έπεσαν (σχεδόν ηθελημένα) θύματα δημαγωγών και προεκλογικών υποσχέσεων. Είναι υπόμνηση του στοιχειώδους κι αυτονόητου: της σημασίας της ταξικής ανάλυσης, όχι μόνο για τον πολιτικό, επαναστατικό αγώνα, αλλά ακόμα και για τα πιο απλά, οικονομικά αιτήματα της εργατικής τάξης. Κι ένα σχόλιο για τον έσχατο ευτελισμό της αστικής πολιτικής, τις υποσχέσεις και τις... "θεωρητικές πίπες" των αστικών κομμάτων, που δεν πρόκειται να υλοποιηθούν ποτέ, ούτε κατά το ήμισυ (ποιος ξεχνάει αυτό το "έστω και τα μισά να κάνει..."), σε αντίθεση ακόμα και με τις σεξουαλικές υποσχέσεις.

Όποιος μιλάει σήμερα για ταξική πάλη λοιπόν, θεωρείται αυτομάτως μαρξιστής-κομμουνιστής (κι ας μην είναι ο Μαρξ που την ανακάλυψε). Ενώ όποιος την αποσιωπά (ή προτάσσει τεχνηέντως άλλους παράγοντες που την συμπληρώνουν ή την υποκαθιστούν, γιατί δεν μπορούν τα "απλοϊκά σχήματα", που ζωγραφίζουν τον άνθρωπο παύλα-τελεία) είναι ταγμένα σκυλιά στη διαιώνιση του συστήματος και της αστικής, ταξικής κυριαρχίας.

Η ταξική πάλη συνεχίζεται υπάρχει, κι όσο υπάρχουν τάξεις (με ανταγωνιστικά συμφέροντα) θα υπάρχει (σκλάβους μισθωτούς θα έχει, κτλ). Και θα συνεχίσει να διεξάγεται εις βάρος μας (δηλ να χάνουμε), όσο συνεχίζουμε να την αγνοούμε και να μην κατεβαίνουμε καν στο γήπεδο. Εμείς λοιπόν καλούμαστε να παλέψουμε για το αυτονόητο: την αναγνώριση της ταξικής πάλης, που δεν είναι καν δική μας ανακάλυψη. Και να βρούμε πώς θα φτάσει στις τελικές της συνέπειες. Δηλ τη δικτατορία του προλεταριάτου -η λέξη που δε λες. Αλλά για αυτό το τελευταίο, περισσότερα σε κάποιο επόμενο σημείωμα.