Ένα διήγημα για το ΠΑΣΟΚ

Αυτό το διάστημα, τρέχει ένας πρωτότυπος διαγωνισμός διηγήματος για τα χρόνια του (παπ)ανδρεϊκού ΠαΣοΚ, 1981-96. Θα μπορούσε να είναι αφιερωμένος στο "ΠαΣοΚ που γνωρίσαμε" (και δεν αγαπήσαμε), καθώς πρόκειται για ένα ιδιότυπο κράμα νοσταλγίας και τρολαρίσματος, με έμφαση στο δεύτερο συστατικό. Κάτι που φαίνεται κι από το όνομα της ομάδας στο ΦΒ που τον διοργανώνει (ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο) με απώτερο στόχο να συγκεντρώσει τα καλύτερα διηγήματα, για να κυκλοφορήσουν σε μια συλλογή. Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι είναι μια προλεκάλτ ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε κάτι πιο ευρύ, μικροαστικό και λαϊκίστικο, όπως η αταξική έννοια "μη προνομιούχοι".

Κατά τη γνώμη μου, αυτό που θα είχε ενδιαφέρον είναι ένα διήγημα από τη σκοπιά ενός κομμουνιστή που έζησε την πασοκική λαίλαπα αυτών των χρόνων και την αναστοχάζεται αυτοκριτικά. Επειδή όμως η κε του μπλοκ δεν έχει τόσο χρόνο, για να δουλέψει και να υλοποιήσει αυτήν την ιδέα, παραθέτω απλώς μερικά βασικά σημεία που θα έπρεπε/μπορούσε να συμπεριλάβει, για τη σχέση ΠαΣοΚ-ΚΚΕ.

-το άθροισμα των "δημοκρατικών δυνάμεων της Αλλαγής" στη βάση "κοινών" συνθημάτων και στόχων, όπως το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", που το ΠαΣοΚ δεν το πρόδωσε ποτέ, καθώς αποφάσισε να οργανωθεί στο συνδικάτο, και το οποίο θεωρητικά αποτελούσε βασική διαχωριστική γραμμή στο πολιτικό σκηνικό μεταξύ των "ευρωπαϊστών" (ΝΔ και εσ.) από τη μια μεριά και των (με ή χωρίς εισαγωγικά) αντι-ιμπεριαλιστών (ΚΚΕ και -υποτίθεται- ΠαΣοΚ).

-το πανηγύρι και τις κοινές πορείες το βράδυ της εκλογικής νίκης της Αλλαγής, που αντιμετωπίστηκε ως γύρισμα του τροχού της ιστορίας και "οκτωβριανή" επανάσταση από κάποιους (η ιστορία βλέπεις επαναλαμβάνεται ως φάρσα). Αλλά κι η λευκή ψήφος του κόμματος στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, που δείχνει πως δε στοιχιζόμασταν άκριτα πίσω τους, ανυποψίαστοι για αυτά που ακολούθησαν.

-η αποφθεγματική φράση του Χαρίλαου σε ένα πράσινο παπαγαλάκι, που τον πίεζε: "αλλαγές βλέπω, Αλλαγή δε βλέπω..."
(και όχι, δε νομίζω να το βρήκε γραμμένο σε κάποιο βιβλιαράκι με παροιμίες κι αποφθέγματα, όπως γράφουν εκ των υστέρων διάφοροι κουκουεδολόγοι -που σήμερα έχουν το Χαρίλαο "εικόνισμα", για να θάψουν τους ζωντανούς")

-το 11ο Συνέδριο, που αναλώθηκε στον ακριβή, επιστημονικό προσδιορισμό του "Κινήματος" (ως σοσιαλρεφορμιστικού, νομίζω) που δεν εμφανιζόταν ως παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και δεν είχε συνδεθεί με τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

-ο ρόλος των Σοβιετικών, οι αυταπάτες για το "ειρηνικό, κοινοβουλευτικό πέρασμα" στο σοσιαλισμό και η ανοχή τους σε μια κυβέρνηση που διαφοροποιούνταν με αστερίσκους απ' τους δυτικούς (πχ στο Πολωνικό) κι έπαιζε επιδέξια το "φιλοσοβιετικό" χαρτί. Κάτι που δείχνει (εκ των υστέρων έστω) την ανάγκη μιας σχετικής αυτονόμησης της επαναστατικής στρατηγικής κάθε ΚΚ από τις "ανάγκες" της σοβιετικής, εξωτερικής πολιτικής (ή όποιου άλλου επαναστατικού κέντρου-χώρας, μελλοντικά).

-οι βάσεις που φεύγουν που μένουν που φεύγουν, μένοντας

-η λεηλασία της ΕΑΜικής βάσης κι η μερική βάση που είχε το στερεότυπο για τους παππούδες που μοίραζαν τα κουκιά και τις ψήφους της οικογένειας, για να έχουν καθαρή συνείδηση και ψήφο.

-οι εντυπωσιοθηρικές κινήσεις στην εκλογή ΠτΔ το 85', τα χρωματιστά ψηφοδέλτια κι η επιλογή Σαρτζετάκη, που την εγκατέλειψε το 90', για να στηρίξει Αλευρά. Έτσι, τον ψηφίσαμε ξανά μόνο εμείς (ως ενιαίος ακόμα Συνασπισμός, τότε) για να ακούμε εκ των υστέρων, ως "ευχαριστώ", τις διάφορες αντικομμουνιστικές δηλώσεις του.

-το πραξικόπημα του 85' στη ΓΣΕΕ, που έδειξε τα όρια της "καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ" αλλά και του "καλού ΠαΣοΚ", που επιχείρησε αργότερα να εκφραστεί πολιτικά αρχικά με τον Αρσένη κι αργότερα με το ΔΗΚΚΙ του Τσοβόλα.

-το σκάνδαλο Κοσκωτά, η νομική-πολιτική του κάλυψη με τον Κουτσονόμο, ο εκδοτικός πόλεμος κι η δική μας "εμπλοκή" στην υπόθεση, με τη σημαία της κάθαρσης, που αξιολογήθηκε ως το κυρίαρχο ζήτημα προτεραιότητας, στο οποίο υποτάσσονται όλα τα άλλα.

-το "βρώμικο 89'", που εμείς δυστυχώς το ξεβρωμίσαμε κι ο βρωμερός αυριανισμός της πασοκικής προπαγάνδας περί ανίερης συμμαχίας με τη Δεξιά (με την οποία συνεργάστηκε κυβερνητικά και το ΠαΣοΚ, λίγους μήνες αργότερα, υπό το Ζολώτα).

-ο εκμαυλισμός συνειδήσεων, η απογοήτευση κι η ιδιώτευση, κι η τεράστια ζημιά στο λαϊκό κίνημα, που μόνο ένα ΠαΣοΚ μπορούσε να επιφέρει. Κάτι που έκανε δικαίως πολλούς σφους της βάσης μας να απεχθάνονται τελικά τους Πασόκους (μιλάμε για τα στελέχη, τους συνδικαλιστές, τα αμετανόητα σκυλιά του πολέμου) περισσότερο από κάθε άλλον, συμπεριλαμβανομένων των δεξιών -τουλάχιστον αυτοί ήταν ειλικρινείς ως προς τις προθέσεις τους.

Και μια σειρά άλλα, που πιθανόν να μου διαφεύγουν.

Μας χρειάζεται όμως και μια αφορμή για αυτήν την ανασκόπηση, ένα εύρημα που θα ξεδιπλώνει το νήμα της πασοκικής ρεμούλας, και θα βοηθάει συγχρόνως την εξέλιξη της πλοκής. Κι αυτή, νομίζω, πως θα μπορούσε να είναι ο χαιρετισμός του Σπύρου Χαλβατζή στο 4ο Συνέδριο του ΠαΣοΚ, το 96', λίγες μέρες μετά το θάνατο του Παπανδρέου.

Ιδού το οπτικό ντοκουμέντο



Κάθε άλλη ιδέα-πρόταση, δεκτή.