Το αλάτι της γης

Το κείμενο αυτό έμενε εκκρεμές (χωρίς Φουκό), καθυστερούσε για διάφορους λόγους, ανεξάρτητους κι εξαρτημένους από τη θέληση της κε του μπλοκ, και μπαίνει τελικά σήμερα -κάλλιο αργά παρά ποτέ- εν είδει ανασκόπησης του βασικού θέματος των προηγούμενων (ου μην και των επόμενων) ημερών: του κρύου και του χιονιά.

Όπως είναι καλύτερο να αφήσεις τα μαλλιά σου να στεγνώσουν μόνα τους -τι τα πήραμε τα σκουφιά και το μπουφάν με την κουκούλα;- γιατί λέει το πιστολάκι τα βλάπτει και μπορεί να επιφέρει μέχρι και καρκίνο, έτσι και το χιόνι είναι καλύτερο να το αφήνεις να λιώνει από μόνο του, αβίαστα, με φυσικές μεθόδους, ή να γίνει πάγος κι επιφάνεια για παγοδρομίες. Θυμάμαι εξάλλου στο γυμνάσιο μια φορά αξέχαστη, που βγήκαμε σε ένα κενό να παίξουμε μπάλα, σε παγωμένη αυλή, σαν την παρέα του μικρού Νικόλα, και διασκεδάζαμε παίζοντας κάτι σαν ποδόσφαιρο, μέχρι που μας πήρε είδηση ο αντίστοιχος Ζουμιάς κι έληξε αισίως το πανηγύρι, παραδόξως χωρίς τραυματισμούς.

Ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε, για να παρέμβουμε στο έργο της φύσης, που τα πάντα εν σοφία εποίησε; Ποιοι είμαστε για να κόψουμε την μπάλα στα νέα ταλέντα της παγοσφαιροδρομίας; Και πού θα πάει αυτή η ιστορία με την ανθρώπινη παρέμβαση που αλλοιώνει τη φυσική ροή των πραγμάτων και την αδιαμεσολάβητη σχέση μας με το περιβάλλον;

Το βασικό συμπέρασμα είναι πως ούτε καν όταν χιονίζει δεν πρόκειται να δει ο λαός άσπρη μέρα, αν δεν πάρει ο ίδιος μέτρα γι' αυτό. Γιατί όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η πόλη ζωγραφιά παραμυθένια, πραγματική νυφούλα, ντυμένη στα λευκά, κι οι άνθρωποι ακίνητοι, σαν παιδικό παιχνίδι. Αλλά τα αμάξια δεν είναι πλεϊμομπίλ και μολυβένια στρατιωτάκια ακούνητα. Μένουν έτσι γιατί πάγωσε το αλάτι και το θαλασσινό νερό στους σωλήνες. Ούτε στα παρααμύθια...



Κι έτσι, δεν ξέρεις με τι να εκνευριστείς περισσότερο.
Με την υπερσύγχρονη αλατιέρα στην Καρδίτσα, όπου ένας εργάτης του Δήμου έριχνε αλάτι από την καρότσα ενός Ντάτσουν, με τα χέρια του; Πού να το πεις και να σε πιστέψουν; Νερό κι αλάτι...
(Στην Ουγκάντα να χιονίζει άραγε;)



Με τη φοβερή διαπίστωση ότι δεν υπάρχει κράτος (λες και φτάσαμε στην αταξική κοινωνία), ακριβώς τη στιγμή που δείχνει το πιο στυγνό, ταξικό του πρόσωπο και τις προτεραιότητές του;

Με τα κλάσματα της κοινωνίας των 2/3, που δεν κρύβει μόνο την ταξική φύση του κόσμου που ζούμε, αλλά έχει ξεπεραστεί κι από τα εμπειρικά δεδομένα της πραγματικότητας. Πού τα είδατε δηλ τα 2/3 των προνομιούχων (εκτός κι αν εννοούμε απλώς αυτούς που έχουν αυτόνομη θέρμανση).

Με το ότι ο μισός πληθυσμός (1/2) έμεινε χωρίς θέρμανση, γιατί πάγωσαν οι σωλήνες (σε τι θερμοκρασία να παγώνει άραγε το φυσικό αέριο); Ή με τις σκηνές όπου έμεναν οι πρόσφυγες αυτές τις μέρες και τη δήλωση του Κυρίτση για την κυβέρνηση που προσπαθεί να πετύχει δέκα και τελικά καταφέρνει τα οκτώ -λες και της ξέφυγε ένα λαθάκι στο διαγώνισμα και έχασε το άριστα;

Ή με τον όρο "θεομηνία", λες και πρόκειται για θεϊκή τιμωρία, "οργή θεού", απέναντι στην οποία οι κοινοί θνητοί είναι ανυπεράσπιστοι και πρέπει να την υποστούν στωικά; Θα μου πεις, ακόμα και την καπιταλιστική κρίση την εμφανίζουν στις θεωρήσεις τους σα φυσικό φαινόμενο, που δεν μπορούσε να αποτραπεί (εκτός κι αν είχαμε σώφρονες κυβερνήσεις που δε θα υπέκυπταν στο λαϊκισμό και δε θα μας άφηναν να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Άραγε αν ανάψεις τη σόμπα τις υπερβαίνεις ή σε παίρνει να το κάνεις;)

Γιατί λοιπόν να μην εμφανίζονται και τα φυσικά φαινόμενα ως θεομηνίες που μας τιμωρούν -πιθανότατα γιατί ζούσαμε παραπάνω από τις δυνατότητές μας; Γιατί να μη γυρίσει κι ο άνθρωπος στην εποχή που περπατούσε στα τέσσερα, με σκυμμένο κεφάλι, στην εποχή των πρωτόγονων και την περίοδο των παγετώνων, όταν ένιωθε εχθρικό το φυσικό περιβάλλον, το θεοποιούσε και το λάτρευε φοβισμένος για να το εξευμενίσει;

Πολλές φορές εξάλλου η λατρεία πάει μαζί με το φόβο, ακόμα και το φόβο μη τυχόν χάσουμε κάτι ή κάποιον που αγαπάμε ή αυτόν που συνοδεύει την επιβαλλόμενη άνωθεν προσωπολατρία. Που δεν αρκεί όμως να εξηγήσει στο ελάχιστο την αυθόρμητη λατρεία του λαού για τους αγωνιστές ηγέτες του, που τον οδήγησαν στην επανάσταση και σε μια σειρά λαμπρές νίκες. Κι η οποία λατρεία ούτε επιβάλλεται, ούτε κι εξαλείφεται με διατάγματα. Κι ας επιχείρησαν να αμαυρώσουν αυτά τα χρόνια με μυστικές εκθέσεις περί προσωπολατρίας και την περίοδο των "αποκαλύψεων" που... έλιωναν οι πάγοι, ενώ στην πραγματικότητα συγκολλούνταν κι έκλειναν το αρχικό ρήγμα.



Το οποίο μου θυμίζει συνειρμικά ότι ο Πελετίδης γλίστρησε στον πάγο, κάπου στην Κοζάνη, όπου επισκεπτόταν τη μητέρα του, έπεσε κι έσπασε το χέρι του, αντί για τον πάγο. Οπότε και το σύνθημα προσαρμόζεται αντίστοιχα: το χέρι έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε.

Το χέρι έσπασε ο δρόμος χαράχτηκε

Υπήρχαν και διάφορα άλλα μικρά, φαιδρά γεγονότα (ΓΑΠ, Τραμπ, Πατούλης) τις τελευταίες μέρες, σαν το αλάτι που νοστιμίζει την επικαιρότητα -εκτός κι αν παγώσει- αλλά θα μείνουν εκκρεμότητες για άλλη φορά.

Αξίζει πάντως, στο κλείσιμο να αναφερθούμε στη χτεσινή εμφάνιση του τροβαδούρου της εργατικής τάξης, Δημήτρη Κανέλλου, σε ένα μουσικό ριάλιτι, όπου απέσπασε "σταλινικά ποσοστά' έγκρισης και χωρίς κεντρική "γραμμή" από τους σφους για να τον στηρίξουν.



Κι όχι, δεν είναι κατάντια να πας σε ριάλιτι (κι ο Μαγαλιός των Sober από εκεί "βγήκε" ή μάλλον, έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό). Κατάντια για τη σημερινή κοινωνία, είναι ότι χρειάζεται να πας σε τέτοια σόου, για να κυνηγήσεις το όνειρό σου και να αφοσιωθείς στην τέχνη που αγαπάς.

-Στην ίδια κατηγορία (μουσική) χτες πέθανε κι ένας από τους συντελεστές των Bronskie Beat, που όλα τα μέλη τους ήταν/είναι δηλωμένοι ομοφυλόφιλοι κι έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό με αυτό το τραγούδι, κατά τη δεκαετία με τις βάτες.