Δελτίο Κομινφόρμ V

Επιλεκτικές ματιές στην επικαιρότητα των ημερών

Ο θάνατος ενός (ακόμα) πρόσφυγα στη Μόρια της Λέσβου (χωρίς άλλες λεπτομέρειες, καθώς είναι "άβατο") ξεγυμνώνει τις ευθύνες, την υποκρισία και τις "ευαισθησίες" της κυβέρνησης, που δε χρειάζεται καν φύλλα συκής, για να καλύψει τα μόρια και τη στάση της στο προσφυγικό. Εξάλλου είχε τοποθετηθεί δια στόματος Κυρίτση, λέγοντας ότι προσπαθεί για το καλύτερο και πετυχαίνει τα οκτώ στα δέκα, από αυτά που θέλει. Το υπόλοιπο 20% των προσφύγων μπορούν να αποδημήσουν εις Κύριον, με το χαμόγελο στα χείλη και τη χαρά πως είχαν την τύχη να τους περιθάλψει μια αριστερή κυβέρνηση, με ευαισθησίες, που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, κι όχι τίποτα ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι.
Πάνω-κάτω δηλ την ίδια χαρά που καλούνταν να νιώσουν στην πατρίδα τους, όταν-επειδή τους ξεπάστρευαν οι βόμβες του κουλ Ομπάμα κι όχι του μακελάρη Μπους.

* * *

Αν όντως τα ΝΕΑ οδεύουν προς αναστολή της λειτουργίας τους, τότε η προχτεσινή συνέντευξη του ΓΓ μπορεί να έχει κι ιστορικό χαρακτήρα, ως η τελευταία. Κι ίσως γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αν συσχετίσει κανείς το όνομα του δημοσιογράφου του συγκροτήματος, με μια δική του παρέμβαση, σε έναν παλιότερο προσυνεδριακό διάλογο.
Επειδή όμως το παρελθόν δεν ορίζει τα στερνά, οι μισές ερωτήσεις της συνέντευξης κινήθηκαν στη γνωστή πεπατημένη: για το συνέδριο ως κλειστή κομματική διαδικασία, τους περιοριστικούς όρους του διαλόγου, το Κυπριακό και τις σχέσεις με το ΑΚΕΛ.

* * *

Μιας κι αναφέραμε τον προσυνεδριακό, αυτός του 20ού συνεχίζεται χωρίς εντάσεις κι απρόοπτα στις στήλες του Ρίζου. Έχει ουσία, θέαμα, ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις -αλλά και το αντίθετό τους- και δευτερεύοντα σημεία, με κωμικές πτυχές. Αλλά η κε του μπλοκ έχει μια δυσκολία να αναφερθεί σε αυτά ή να απομονώσει κάποια σημεία, χωρίς να παρεξηγηθούν, έτσι ή αλλιώς, οι προθέσεις της. Πχ ένας 70χρονος σφος που ευχαριστεί το κόμμα γιατί του οφείλει το ευ ζην (δεν το γράφει έτσι, αλλά αυτό εννοεί) είναι μάλλον συγκινητική περίπτωση, κι ας μας φέρνει το χαμόγελο στα χείλη, με την όποια αυθεντική υπερβολή του.

Μπορείτε πάντως να αναζητήσετε μεταξύ πολλών άλλων την παρέμβαση του Καρδιτσιώτη dj, που περιλαμβάνει αρκετές γόνιμες αιχμές, και δείχνει αν μη τι άλλο πως ο διάλογος είναι ανοιχτός και δε στέλνει τις "δυσάρεστες κριτικές" στις σελίδες της ΚΟΜΕΠ, όπου μπορεί να τις διάβαζαν πολύ λιγότεροι.

Καθώς και την παρέμβαση της Τιτίκας Σαριγκούλη, που λέει πως οι καλές θέσεις κι επεξεργασίες δε φτάνουν, εφόσον ο προοδευτικός χώρος έχει γεμίσει με τα σκουλήκια του οπορτουνισμού και δεν τα έχουμε πατήσει. Και δε βάζουμε δίπλα στα πορτρέτα του Βελουχιώτη και του Σαράφη αυτό του Στάλιν, του μέγα καθαιρέτη του φασισμού, και δεν αναφερόμαστε στο σταλινισμό, ως συμπλήρωμα του μαρξισμού-λενινισμού.
Βάζει όμως κι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, για τη μετεξέλιξη του χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός αλλά μετατράπηκε σε αντιφασιστικό-απελευθερωτικό, με την εμπλοκή της ΕΣΣΔ και των εργατικών κινημάτων, όπως πρώτος είπε ο Στάλιν το 46 (;) (υποθέτω πως εννοεί νωρίτερα).

Συνεπώς, θα περιοριστώ σε δύο σημεία.
Το πρώτο είναι η διαπίστωση πως διάφοροι σφοι συγκλίνουν στις παρεμβάσεις τους σε ένα σημείο και βάζουν ως κρίσιμο ζήτημα την έλλειψη συντροφικότητας, που δεν είναι απλή φιλία-κολλητιλίκι, αλλά ανώτερος τύπος σχέσης μεταξύ των σφων. Κι η έλλειψή του συνέβαλε αρνητικά στην απομάκρυνση κάποιων σφων ή επιρροών από την οργανωμένη δράση, ιδίως στα χρόνια της κρίσης, ενώ η ύπαρξή του θα μπορούσε σαφώς να λειτουργήσει αποτρεπτικά.

Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι κάποια στελέχη επιχειρούν στις παρεμβάσεις τους να συνοψίσουν την εμπειρία από το χώρο ευθύνης τους, δίνουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία -αναφέρω ενδεικτικά ως παράδειγμα μια παρέμβαση για τις διεθνείς σχέσεις και την Κούβα, για την οποία υπάρχει μια επίμαχη διατύπωση στις θέσεις της ΚΕ.
Αρκετές φορές ωστόσο, ρέπουν σε μια παρουσίαση που θα ταίριαζε περισσότερο στα πλαίσια ενός άρθρου στο Ρίζο, παρά σε έναν προσυνεδριακό διάλογο, όπου το νόημα είναι να γίνουν κριτικές επισημάνσεις, να ανοίξει κουβέντα και να εμπλουτιστεί ο προβληματισμός.

* * *

Στα αθλητικά, ο Κατίδης πήγε στη Γιάρο. Εννοούμε το γνωστό Κατίδη, με το ναζιστικό χαιρετισμό μετά από ένα γκολ στο ΟΑΚΑ, στην πιο μαύρη χρονιά της ΑΕΚ -όχι μόνο λόγω υποβιβασμού και Μελισσανίδη, αλλά κι ελέω Κατίδη.
Δεν εννοούμε όμως τη γνωστή Γιάρο. Δεν πρόκειται για το νησί που πέρασε στην ιστορία ως τόπος βασανιστηρίων κι εξορίας, αλλά για μια φινλανδική ομάδα, που γεννά ιντριγκαδόρικους συνειρμούς με το όνομά της.

Κι έτσι δεν υπάρχει εξιλέωση και μείναμε με μία μόνο φασιστική μετάνοια: αυτή του Άδωνη, που ανακάλυψε όψιμα πως υπάρχει τελικά ναζιστικό ολοκαύτωμα εναντίον των Εβραίων, τώρα που από φασίστας έγινε... (νεο)φιλελεύθερος, και οι Ισραηλινοί (κυβερνώντες) είναι φίλοι μας

Στην ίδια κατηγορία, θα χωρούσε μια αναφορά στο χτεσινό τελικό του Αυστραλιανού Όπεν, στις αναμετρήσεις Ναδάλ-Φέντερερ, που είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουμε παρακολουθήσει ποτέ στην ιστορία του τένις, εκ προοιμίου επικές, κάτι σαν τους πυγμαχικούς αγώνες του Ρόκι, αλλά αληθινές, όπου δεν υπάρχει νικητής κι ηττημένος (λατρεμένο κλισέ) στην πραγματικότητα, αλλά μόνο η δική τους μάχη με το χρόνο, που μας νικάει όλους στο τέλος.
Ας μείνουμε όμως σε αυτά τα λίγα για αρχή, χωρίς περαιτέρω ανάλυση (που θα έπρεπε υποχρεωτικά να συμπεριλάβει την απομυθοποίηση, τα αναβολικά, τους περίεργους τραυματισμούς, κτλ).

* * *

Στον επίλογο, με αφορμή τους καινούριους στίχους των Υπεραστικών -που τους παραθέτω παρακάτω και φαντάζομαι πως θα τους μελοποιήσουν κιόλας- επανέρχομαι ετεροχρονισμένα στο θέμα "αντίφα Τατιάνα", και σε μια πτυχή, που πέρασε μάλλον στα ψιλά, χωρίς να της δοθεί η απαραίτητη προσοχή. Αναφέρομαι στο διάλογο του δικηγόρου της Στεφανίδου με τον αστυνομικό διευθυντή του τοπικού τμήματος, που λίγη ώρα αργότερα είχε διαρρεύσει και δημοσιευτεί, με το νι και με το σίγμα, σε ιστότοπο των χρυσαυγιτών.
Αλλά εντάξει, είναι αυτός λόγος ανησυχίας για μια αριστερή κυβέρνηση;

Αυτό που έγινε θέμα, αντιθέτως, ήταν η εμφάνιση της Κανέλλη στην εκπομπή της Τατιάνας -καθώς υποστηρίζει οποιονδήποτε μπαίνει στο στόχαστρο των φασιστών- απλώς για την παρουσία της κι όχι για αυτά που είπε:
1. η  πρώτη ήττα θα ήταν να φοβηθούμε-σκιαχτούμε και να κάνουμε πίσω.
2. είναι ελεεινό που χρειάστηκε να γίνει πρώτα ένας φόνος για να αρχίσει να ασχολείται η επίσημη πολιτεία με το φασιστικό απόστημα -κάτι που έγινε και με την υπόθεση Σώρρα και τη δολοφονία μιας επιστήμονα.
3. να ακούτε τους κομμουνιστές, γιατί στην τελική αυτοί τσάκισαν τους φασίστες.

-Έχεις δίκιο Λιάνα μου, απαντάει η Τατιάνα.
Κι ενώ είσαι έτοιμος για το εγκεφαλικό, έρχεται η καρδιά στη θέση της, καταλαβαίνοντας πως εννοούσε το δεύτερο -κι όχι το τρίτο- σημείο.

Ακολουθούν οι στίχοι των Υπεραστικών

"Λαγός τη φτέρη έσειε"

Ο λαγός φόρεσε βάτες και οργάνωνε παράτες

για τους άρχοντες του δάσους, με τενόρους και κομπάρσους.

Ήταν κρίσιμη η ώρα, μην τα ζώα πάρουν φόρα

που οι αρχόντοι οι τζιτζιφρίγκοι ’βγάζαν απ’ τη μύγα ξίγκι,

των φτωχών η απαντοχή που δεν βάσταγε στη γη.

Ήταν άδειο το τσουκάλι, ’βγαίναν τ’ άλογα στην πάλη,

ξεσηκώναν τα υποζύγια να τελειώσουν τα μαρτύρια.

Ο λαγός φόρεσε φράκο, τα χαρτιά του έκανε πάκο

και πιστός στους χορτασμένους, κήρυττε στους πεινασμένους,

τρέμοντας ξεσηκωμό, του λαού τον γδικιωμό:

«Άστε τ’ άλογα να λένε. Για την πείνα οι ξένοι φταίνε

απ' το διπλανό το δάσος που ’ρχονται εδώ με θράσος.

Τούτοι παίρνουν τις δουλειές μας, ξαποσταίνουν στις σκιές μας

και θα φτιάξουν και φωλιά στη δική μας φυλλωσιά.

Την μπουκιά το φαγητό θα μας κόψουνε στα δυο».

Μια μαϊμού χειροκροτούσε κι ένα φίδι πώς κουνούσε

την ουρά με μαεστρία, των αρχόντων εφεδρεία.

Το πε, το πε ο παπαγάλος, «ο λαγός είναι μεγάλος»

και δυο σαύρες συμφωνούσαν σαν τους απεργούς μετρούσαν,

το ραπόρτο για να δώσουν, παραδάκι να τσεπώσουν.

Μα ο κυρ-Μέντιος παλικάρι, μ’ ένα κόκκινο φουλάρι,

άνεργος εδώ και μέρες πρόβαλε μέσα απ' τις φτέρες.

«Φυλλωσιά δεν μου χει μείνει, μου την πήρανε δυο σκύλοι

που εκτελούσανε κι αυτοί των αρχόντων διαταγή.

Τρεις κοριοί τους το ’χαν πει, πως κοιμόμουνα εκεί.

Ποιά δουλειά έχω να χάσω, που μ’ αφήσανε στον άσσο,

κι οι αρχόντοι στις σκιές μας να χωνεύουν τις τροφές μας.

Απ’ το διπλανό το δάσος, απ’ ανάγκη κι όχι θράσος

τα αδέρφια μας ζυγώνουν, όσοι απ' τη φωτιά γλυτώνουν,

το ψωμί λένε ψωμάκι, δεν κρατάνε από τζάκι.

Τη φωτιά βάλανε πάλι οι αρχόντοι οι μεγάλοι

που εδώ όπως και κει τρώνε όλο το φαϊ.

Των δασών οι πεινασμένοι να σταθούμε ενωμένοι,

μην ακούτε τον λαγό, των χορτάτων τον βαλτό,

δώστε μια για να του δίνουν, οι βαλτοί “λαγοί να γίνουν”».

Όλοι οι μέρμηγκες βουρκώσαν. Χρόνια στη δουλειά ματώσαν,

πρόσφυγες ήταν και ’κείνοι που στο δάσος είχαν μείνει.

Νεροκότσυφες κι αηδόνια, πελαργοί και χελιδόνια,

χήνες και νανογεράκια, μετανάστες με μεράκια,

τον κυρ-Μέντιο σαν ακούσαν, βάσανα εξιστορούσαν.

Άρχισε ο λαγός τους πήδους για το καθαρό του είδους,

και στου δάσους τα σοκάκια έσκουζε μ’ άλλα τσιράκια,

οι λαγοί οι εθνικιστές ήταν, λέει, «ακτιβιστές».

Στους χειμώνες και στα θέρη των αρχόντων μακρύ χέρι,
του ντουνιά όλη η σαβούρα δεν αρκούνταν στη μουρμούρα. 

Φόρεσε άγρια γκριμάτσα κι αμολήθηκε στην πιάτσα.

Να τρομάξει ήθελε πάλι όποιον σήκωνε κεφάλι.

«Λύκους», έλεγε, με πάθος, τα ζωάκια απ' τ' άλλο δάσος

που απ' τη φωτιά διωγμένα τρέχαν τώρα τρομαγμένα.

“Λύκοι”, “όρνια”, “αρπακτικά”, του λαγού τ’ αφεντικά.

Μπούκαρε και στα σχολεία, να μην πάρουν τα «θηρία»:

τόσα δα αλεπουδάκια, σκίουρους και ελαφάκια,

προσφυγόπουλα ζαρκάδια που της μάνας τους τα χάδια

είχαν χάσει τα καημένα, μόνα και κυνηγημένα.

Και έσκουζε χωρίς αιδώ, «έξω οι ξένοι από δω».

Ο λαγός κουνάει τη φτέρη, ποιο θα τον αρπάξει χέρι,

καθώς πάει νερό να πιει στων αρχόντων την αυλή;

Φτώχεια, πόλεμος, φοβέρα στων αρχόντων τη σκακιέρα,

των δασών οι κολασμένοι να σταθούμε ενωμένοι.

Μπρος της γης οι προλετάριοι μην τους κάνουμε τη χάρη.

υπεραστικοί

Γενάρης 2017

Καλωσορίζουμε τα προσφυγόπουλα στα σχολεία.

Δεν θα περάσει ο φασισμός.