Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Θράσος και ασυλία

Η δική μου γενιά –και όλες διαχρονικά ως ένα βαθμό- πέρασε όμορφα κι ευτυχισμένα φοιτητικά χρόνια, ακούγοντας ιστορίες και θρύλους για συγκρουσιακούς εαακίτες vs όργανα συνδιοίκησης, με τους πρώτους να χτίζουν εισόδους γραφείων, να τρέχουν στους διαδρόμους με τα πρακτικά στα χέρια τους ή να τα τρώνε ακόμα, για να μην επικυρωθεί η απόφαση κάποιας συγκλήτου -που κι εμείς τα κάναμε δηλαδή.

Αρκετές από αυτές υπάκουαν πιστά στους κανόνες της κοινωνίας του θεάματος, την οποία θεωρητικά κριτικάρει ο χώρος και γι’ αυτό ίσως την αναγνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον, για να αντιγράψει τους όρους της. Άλλες πάλι είχαν προβολή ή έμμεση στήριξη από «εναλλακτικά μμε», που έχτιζαν κυρίως το δικό τους προοδευτικό προφίλ με ρεπορτάζ για τις καταλήψεις, τη γενιά του άρθρου 16, κτλ, ετοιμάζοντας κατά βάση το πολιτικό τους καπέλωμα από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση –που εξακολουθεί να έχει απελπιστικά μικρή επιρροή στους φοιτητές, τουλάχιστον δια του επίσημου εκρποσώπου φορέα της.

Κατά συνέπεια, η σχετική αρθρογραφία στο ριζοσπάστη –ιδίως το κείμενο της στρεβίνα στο ρίζο της κυριακής- και η πρόταση του μας στις φοιτητικές συνελεύσεις  δεν έχουν άδικο, κατά τη γνώμη μου, σε όσα σημειώνουν και την ιεράρχηση που κάνουν. Κι αν ήθελε να χαριτολογήσει κανείς, θα μπορούσε να πει για το δίπολο που στήνεται με τηλεοπτικούς όρους πως «κοντά στο βασιλικό-(χουντικό) φορτσάκη, ποτίζονται κι οι (κινηματικές) γλάστρες, που αναζητούν τέτοιου είδους δημοσιότητα.
Δε νομίζω όμως πως αυτή η πτυχή εξαντλεί την ουσία του πράγματος –όπως, πολύ περισσότερο, δεν την πιάνει ούτε καν ξώφαλτσα η κατηγορία πως το μας κρατάει ίσες αποστάσεις από το φασίζοντα φορτσάκη και τους φοιτητές, που απειλούνται με παραπομπή στο πειθαρχικό.

Η ουσία, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, δεν είναι τόσο αν βρίσκει ή όχι πάτημα σε κάποιες συγκεκριμένες στάσεις ο φορτσάκης, που θα έψαχνε ούτως ή άλλως να πιαστεί από κάπου και καταφέρνει να γίνεται εξώφθαλμα γελοίος με τις αντιδράσεις του. Αλλά ότι νιώθει αρκετά δυνατός να το κάνει, επειδή βρίσκει πάτημα κυρίως στις αναιμικές αντιδράσεις που συναντά. Ότι δηλ προωθεί προκλητικά την είσοδο στην πανεπιστημιούπολη μόνο κατόπιν επίδειξης της φοιτητικής ταυτότητας (εξαιρούνται οι επιχειρήσεις, που έχουν προφανώς ειδικό πάσο, για να αλωνίζουν στα ερευνητικά), καταργείται με τον πλέον εμφατικό τρόπο το άσυλο και ουσιαστικά δεν κουνιέται φύλλο ενάντια σε αυτό το χουντικής έμπνευσης μέτρο. Ότι απειλεί κάποιους (εαακίτες) φοιτητές με πειθαρχικό, αλλά οι περισσότεροι σύντροφοί τους βρήκαν κάπως βάρβαρο το πρωινό ξύπνημα του σαββάτου και δε μαζεύτηκαν παρά μόνο μερικές δεκάδες έξω από την πρυτανεία, όπου κι έφαγαν πόρτα από τον ιδιωτικό σεκιουριτά, ακριβώς γιατί δεν είχαν προσέλθει μαζικά

Η ουσία είναι ότι η θρασύδειλη κυβέρνηση βρίσκει και κάνει· κι όσο δε συναντά εμπόδια, αποθρασύνεται περισσότερο μιλώντας χουλιγκανίστικα για «θρασίμια χωρίς μόρφωση» –που σ’ άλλη συγκυρία μπορεί να είχε σχολιαστεί αρνητικά κι από τα ίδια τα αστικά κανάλια, που είχαν περιλάβει κάποτε το βουλγαράκη. Αυτή η εικόνα δεν αφορά μόνο τα πανεπιστήμια, αλλά μια σειρά μέτωπα, από την κατάργηση της αργίας της κυριακής –που σταδιακά παγιώνεται και επεκτείνεται- ως τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά, όχι του λαού γενικά, αλλά και των πιο υποψιασμένων δυνάμεων που δρουν στο μαζικό κίνημα. Και αυτό που προβληματίζει περισσότερο δεν είναι πως δεν αναπτύσσονται γενικά αγώνες –που ποτέ δεν πάνε χαμένοι στην χαμένη μας ζωή, ακόμα και αν δε φέρνουν πάντα άμεσα αποτελέσματα, μικρές ή μεγαλύτερες νίκες. Αλλά ότι μένει πίσω η «καμένη γη» της ηττοπάθειας και της απογοήτευσης, που μας φέρνει ξανά στο ίδιο σημείο, στην αφετηρία από το μηδέν, και με χειρότερους όρους απ’ ό,τι πριν.

Ασφαλώς χρειάζεται αυστηρή κριτική και σκληρή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις που βολεύονται με το κινηματικό χυμαδιό, χωρίς να το οργανώνουν και στρέφουν τις αντιδράσεις σε άσφαιρα πυρά (ή μάλλον πυροτεχνήματα) ή σε ακίνδυνα εκλογικά μονοπάτια, που σκορπίζουν φρούδες ελπίδες και μεγαλύτερη απογοήτευση σε βάθος χρόνου. Νομίζω όμως πως το βασικό πρόβλημα, για να πειστεί ο κόσμος, είναι άλλο κι έχει βαθύτερες ρίζες. Αποτυπώνεται στην ιδεολογική ηγεμονία που έχει κατακτήσει σταδιακά ο αντίπαλος, τα τελευταία χρόνια, στη ‘νομιμοποίηση’ και την ευρύτερη (παθητική μεν, ωστόσο) αποδοχή που έχουν ορισμένα δημοφιλή ιδεολογήματά του για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια –και γενικά την ιδιωτική πρωτοβουλία- το «σπάταλο, σοβιετικό κράτος» και τους δημόσιους υπαλλήλους, τις συντεχνίες, κοκ. Δεν εννοώ απλώς τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, που αποστηθίζει συνηθισμένα τηλεοπτικά κλισέ, και τα παπαγαλίζει ασυνείδητα στις δημοσκοπήσεις με τα κατάλληλα διατυπωμένα ερωτήματα –η τηλεόραση εξάλλου παραμένει η βασική πηγή ενημέρωσης για αρκετό κόσμο, παρέχοντας πνευματικό άσυλο σε λοβοτομημένους τηλεθεατές, που πείθονται δια της υπνοπαιδείας για την αναγκαιότητα κατάργησης του παρωχημένου πανεπιστημιακού άσυλου. Αλλά για μια ανώτερη ποιότητα, σε διαφορετικό στάδιο, με τον κόσμο να αναπαράγει «αυθόρμητα» και να θεωρεί κτήμα του αυτά τα ιδεολογήματα.

Το πιο αντιφατικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου είναι ίσως ότι αυτό το τηλεοπτικό ποίμνιο, αφενός διδάσκεται συστηματικά από οθόνης το μίσος απέναντι στις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης –που βαφτίζονται παθογένειες-, αφετέρου προσανατολίζει τον ορίζοντα της αυθόρμητης πολιτικής του συνείδησης στην αναπόληση αυτού ακριβώς του μεταπολιτευτικού παρελθόντος, ακόμα και στην ύστερη εκδοχή του, ως το 2009. Το «σεμνά και ταπεινά» κι οι μειλίχιοι τόνοι (απέναντι και στην αριστερά) του νεότερου καραμανλή πχ δε θυμίζει σε τίποτα το ακροδεξιό παραληρηματικό πολιτικό λόγο του σαμαρά και των ομοίων του. Κι είμαι πεισμένος πως αν ο καραμανλής δεν προερχόταν από τη νδ αλλά από τους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας, πολλοί εκ των σύγχρονων αντιμνημονιακών θα θυμόντουσαν σχεδόν νοσταλγικά τη δική του περίοδο διακυβέρνησης, ηρωοποιώντας ίσως την πτώση του –επειδή πχ πήγε να τα βάλει με τους εθνικούς νταβατζήδες και να κλείσει συμφωνία με τους ρώσους για το φυσικό αέριο.

Σε κάθε περίπτωση, η περίοδος της μεταπολίτευσης, πρώιμη και ύστερη, ήταν μια προσωρινή εκεχειρία, με εύθραυστες ισορροπίες, που δε θα μπορούσαν να διατηρηθούν εσαεί. Κάτι σαν ιδιότυπη ασυλία –εάν το δούμε από τη σκοπιά των αστών- που αναγκάστηκαν να την παραχωρήσουν εν είδει ελιγμού (μαζί με το πανεπιστημιακό άσυλο), για να αναχαιτίσουν το μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό και την κεκτημένη φόρα από το πολιτικό κλίμα του πολυτεχνείου, αλλά δε θα είχαν κανένα λόγο να το διατηρήσουν σήμερα εν μέσω κρίσης και με τους συσχετισμούς συντριπτικά υπέρ τους.


Αυτό είναι το άσυλο που έχει βάλει στο στόχαστρο η κυρίαρχη τάξη. Και η δική μας απάντηση, δεν μπορεί να αφορά μεμονωμένα το θέμα του πανεπιστημιακού άσυλου ή κάποια άλλη κατάκτηση, ούτε να στοχεύει στην αποκατάσταση της παλιάς χαμένης ισορροπίας, που έσπασε οριστικά. Αλλά να στοχεύσει στο τσάκισμα του ταξικού εχθρού και της εξουσίας του. Που όσο βρίσκει και κάνει, τόσο περισσότερο θα αποθρασύνεται..

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό πάντως που είναι το πιο στενάχωρο και θλιβερό, είναι κάτι που έχει συντελεστεί σιγά-σιγά κι αθόρυβα κάτω από την μύτη μας, ότι δηλαδή τα ιδεολογήματα του Σαμαρά (της αστικής τάξης δηλαδή) έχουν πείσει αργά αλλά σταθερά και αυτό που μένει είναι, σε τελευταία ανάλυση, όσοι δεν έχουν πειστεί και διαφωνούν με αυτά, απλά να νοιώθουν δέος και αδυναμία. Κακά τα ψέμματα, αλλά προσωπικά νοιώθω ότι ακόμα και οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που θέλουν 2 μήνες δουλειά για να βγουν κάπως, είναι επιθανάτιοι ρόγχοι της "ηρωικής" εποχής του εργατικού κινήματος και της "αριστεράς" <- με την διασταλτική ερμηνεία του όρου/ και αυτό που μένει είναι δυστυχώς να γίνουμε πλήρως μια κανονική "δυτική" χώρα και στο επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης μεγάλων κομματιών του λαού-που παραδοσιακά άκουγαν τι λέει το κόμμα ακόμα κι αν δεν το ψήφιζαν και δεν πείθονταν από τα ψέμματα και την διαφήμιση των αστών και των παπαγάλων τους. Η συντηρητικοποίηση είναι ακόμα μπροστά μας και το πλήρες μέγεθός της δυστυχώς δεν τό' χουμε δει ακόμα. Αυτά ψυχοθεραπευτικά για να τα βγάλω από μέσα μου, όχι τρολλάρωντας-δυστυχώς...

Απογοητευμένος χτίστης γραφείων

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα έλεγα τι διαφορετικό θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια γενιά φοιτητών που μπήκε στα πανεπιστήμια με καριερίστικα κίνητρα? Να πάρει το ρημάδι το χαρτί και να φύγει στο εξωτερικό?
Πως δημιουργήθηκε όμως αυτή η συνείδηση, θα ρωτήσει κάποιος. Μα δεν είναι ίδιον των φοιτητών οι μικροαστικές αντιλήψεις? Στην διάλυση της ΕΣΣΔ επί Γέλτσιν, στη Βενεζουέλα πρόσφατα, στο Χονκ-Κονγκ? Οι αστοί τραβούν μαζί τους τους φοιτητές γιατί τους τάζουν χρήμα και άνετη ζωή. Ας μην απογοητεύεται κανείς τόσο πολύ λοιπόν ούτε να έχει υπερβολικές προσδοκίες από τους φοιτητές. Το σοσιαλισμό θα τον φέρει η πρωτοπορία του προλεταριάτου, όχι του.. φοιτηταριάτου. Αρκεί βέβαια να υπάρχει προλεταριάτο και να μην είμαστε μια χώρα όπου μόλις κανά 10% των εργαζόμενων θα κάνει παραγωγική εργασία.
Διαμαντής

Αναυδος είπε...

αυτό που επισήμαινεις/περιγράφεις τόσο εσύ Μπ.Α όσο και ο χτίστης είναι το συνδιασμένο αποτέλεσμα 3 δεκαετιων νεοφιλελευθερισμού και της ηττας του σοσιαλισμού. Η σοσιαλδημοκρατια εξυπηρετώντας τις νεες αναγκες του κεφαλαιου τσάκισε ολες τις συντεχνιες που κυριαρχουσαν συνδικαλιστικα στην ελλαδα.
Για χρονια ολοι αυτοι συντεταγμενα φροντιζαν τα του οικου τους σε βαρος της πλειοψηφιας των εργαζομενων και ανεργων. Η κριση απεσυρε από το τραπεζι τα ψιχουλα που αποσπουσαν ολοι αυτοι στηριζοντας πολιτικα το συστημα Τωρα πλεον αντιλαμβανονται ότι το συστημα δεν εχει ουτε για τις συντεχνιες παρα μονο για τα ατομα. Αρα η επιφαση συλλογικοτητας που για πολλα χρονια παρουσιαζαν ομοσπονδιες καστρα του πασοκ (και δακε) όπως η γενοπ, ομε-οτε, οτοε, ολμε, δοε , ποε-οτα, ομυλε κλπ διαλυεται προτασσοντας πλεον την ατομικη επιβίωση που μονο πλεον αυτή είναι δυνατη (εννοείται για ακόμη πιο λίγους από ότι στο παρελθόν). Ο κοσμάκης απλως προσαρμόζεται σε μια χειρότερη κατασταση εγκαταλειποντας το μονο οπλο που μεσοπροθεσμα και μακροπροθεσμα θα τους εξασφαλίσει το μελλον αλλα που βραχυπροθεσμα εχει μονο κοστος

η ανασυνταξη του εργατικου κινηματος με ταξικο προσανατολισμο ειναι το πρωτο αποφασιστικο βημα. ακομη ομως κι αυτο θα αργησει να δωσει καρπους

AGIS είπε...

"Η δική μας απάντηση, δεν μπορεί να αφορά μεμονωμένα το θέμα του πανεπιστημιακού άσυλου ή κάποια άλλη κατάκτηση, ούτε να στοχεύει στην αποκατάσταση της παλιάς χαμένης ισορροπίας, που έσπασε οριστικά. Αλλά να στοχεύσει στο τσάκισμα του ταξικού εχθρού και της εξουσίας του."

Σωστά. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση όπως και σε πολλές άλλες να μην ξεχνάμε ότι η συγκέντρωση των δυνάμεων για το τσάκισμα της εξουσίας του ταξικού εχθρού πραγματοποιείται μέσα από την πάλη για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση "μεμονωμένων" κατακτήσεων, και με τη συνειδητοποίηση (μέσα από αυτή την πάλη) ότι οι μεμονωμένες κατακτήσεις δεν είναι και τόσο μεμονωμένες και ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Έπειτα, κι εδώ αναφέρομαι στο @Διαμαντής, ας μη γενικεύουμε τις αρνητικές εμπειρίες κάτω κι από το βάρος των αρνητικών συσχετισμών. Υπάρχουν και διαφορετικά παραδείγματα φοιτητικού κινήματος.

Σε κάθε περίπτωση, επίσης, το μεμονωμένο του ζητήματος και το σπάσιμο της παλιάς ισορροπίας, δεν μπορούν να αποτελούν παράγοντες παράκαμψης του καθήκοντος να μην επιτραπεί το μέλλον που ετοιμάζουν:
Μιλάνε για "ευρω-αμερικανικό μοντέλο πανεπιστημίων" και εδώ
http://wp.me/p2AmIs-ug
μπορεί κανείς να δει μια εφαρμογή αυτού του μοντέλου στις ΗΠΑ:

2007 και ο Κέρι μιλάει στο πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Στη διαδικασία των ερωτήσεων ένας φοιτητής "καταχράται" μερικά δευτερόλεπτα από τον προβλεπόμενο χρόνο και κάνει μια ίσως ενοχλητική ερώτηση.
Το "μοντέλο" που ευαγγελίζονται λοβέρδοι και πρυτάνεις οδηγεί στη σύλληψη του φοιτητή από την αστυνομία που παρακολουθεί την πολιτική εκδήλωση μέσα στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο και όταν αυτός "δυσανασχετεί" του ριχνουν κι ένα επιτόπιο ηλεκτροσόκ μπροστά στα ματια όλων, ενώ ο Κέρι μετά από κάτι ψελίσματα και αφού τελειώνει η ωμότητα διαπιστώνει ότι "τώρα μπορούμε να ηρεμήσουμε".

"Ακραίο" το δείγμα του διαφημιζόμενου μοντέλου; Μάλλον "ακραίο" δείγμα του εκφασισμού που προωθείται με το "μοντέλο". Υπάρχουν όμως κι άλλα τέτοια δείγματα, λχ ένα βίντεο που πλέον δε βρίσκω στο ΥΤ: Η "ασφάλεια" του πανεπιστημιακού αναγνωστηριου ζητά φοιτητική ταυτότητα από μαύρο φοιτητή που διαβάζει ήσυχα το βιβλίο του. Δεν έχει ταυτότητα και η "ασφάλεια" τον διατάζει να φύγει. Δε φεύγει και τότε τον σέρνουν προς την έξοδο ρίχνοντας και σε αυτόν ένα ηλεκτροσόκ για να στρώσει.

Φυσικά και αυτά δεν είναι μεμονωμένα, αφού το επιτόπιο ηλεκτροσόκ είναι γενικότερη πρακτική του εκφασισμένου κράτους των ΗΠΑ. Από την άλλη η "Ευρώπη" τείνει στην πρακτική του κατ' οίκον περιορισμού με ηλεκτρονικό βραχιολάκι.
Επομένως το "ευρωαμερικανικό μοντέλο" μάλλον οδεύει στο συνδυασμό: ηλεκτροσόκ και ηλεκτρονικό βραχιολάκι.
Το να μην επιτραπεί ένα τέτοιο καθεστώς (και μιλάμε για την ουσία του κι όχι μόνο για τις μορφές του όπως το ηλεκτροσόκ κλπ) δεν αποτελεί "νοσταλγία για το παρελθόν" αλλά σύγκρουση με το μέλλον που περγράφει η φράση: "αντίδραση σε όλη τη γραμμή".

Άλλο θέμα οι μορφές πάλης, πότε πιο ψηλές και πότε πιο κοντές από τις δέουσες, η γοητεία ενός "ακτιβισμού" που απομονώνει βρίσκοντας ίσως και έδαφος σε θέσεις ένα βήμα πίσω από το οφειλόμενο κλπ.

Antonxxx είπε...

Εδώ το περιστατικό

http://youtu.be/6bVa6jn4rpE

Antonxxx είπε...

Σήμερα ο Κατσωτης στο Skai

Ανώνυμος είπε...

Άποψή μου είναι ότι όχι μόνο εμείς μαθαίνουμε από την εμπειρία και την ιστορία αλλά και το σύστημα, "μαθαίνει" και εξελίσσει τις μεθόδους διαμόρφωσης και εκμαύλισης ανθρώπων και συνειδήσεων.

raven

Ανώνυμος είπε...

11.06 μια χαρα τα ειπε ο κατσωτης στο σκαι ακριβως το προγραμμα του ΚΚΕ για εργατικη λα ικη κυβερνηση με τα μεσα παραγωγης στην εργατικη ταξη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ