Καλές γιορτές

-Κι αν δε σε ξαναδώ, καλές γιορτές! Ή καλές εκλογές, που λέει και το λαϊκό στρώμα.

Δεν υπάρχει ίσως κάτι χειρότερο απ’ όσα μπορεί να συναντήσει κανείς σε μια πορεία, πχ του πολυτεχνείου, από τα μαγαζιά και τα πολυκαταστήματα που προσπαθούν τεχνητά να δημιουργήσουν χριστουγεννιάτικο, καταναλωτικό κλίμα ήδη από τις αρχές νοέμβρη. Με τον χαρούμενο καταναλωτή να φαντασιώνεται χιονοστόλιστα σπίτια και κρεμασμένες κάλτσες στο τζάκι, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει καλά-καλά λεφτά για ένα μαγκάλι και κάτι θερμοφόρες της κακιάς ώρας, που περισσότερο σε φωτίζουν παρά σε ζεσταίνουν. Κι ευτυχώς για την τσέπη μας, σπανίως έχουμε μονοψήφιες θερμοκρασίες στην ελλάδα, τέτοιο καιρό. Στα χανιά πχ οι κρητικοί σύντροφοι φοράνε βαριά ρούχα απλώς για να τα (επι)δείξουν, χωρίς να τους είναι απολύτως απαραίτητα –σαν τον τύπο που φορούσε από άποψη μες στο πόλις το κασκόλ του*. Ενώ στη θεσσαλονίκη πχ απλώνουμε τις πλυμένες κάλτσες όχι πάνω από το τζάκι, αλλά στο καλοριφέρ, για να στεγνώσουν, γιατί με τόση υγρασία έξω ακόμα μούσκεμα θα ‘ταν.

Αλλά αν θες σώνει και καλά χριστουγεννιάτικο κλίμα, μπορείς να το βρεις και στις πορείες, στους μικρούς τυμπανιστές του συλλόγου μουσικών (στο σύ-νταγ-μα κι οι ψε-κα-σμέ-νοι του ε-παμ, ραπαπάμ-παμ, ραπαπάμ-παμ) και τα κόκκινα μπαλόνια της ΟΥΤΕ ΓΟΥΛΙΑ κόκα-κόλα. Που πέρα από την πλάκα, είναι πολύ βολικά για να δώσεις ραντεβού και να βρεθείς εύκολα με τους δικούς σου σε μια μεγάλη συγκέντρωση –πχ, είμαι στην αρχή της αθηνάς κάτω από τα δύο μπαλόνια που προεξέχουν. Αλλά κάποιοι σφοι έχουν μπουχτίσει να τα βλέπουν στην κυριολεξία παντού και θέλουν να τα τρυπήσουν όλα, ένα προς ένα –όπως εμείς αυτά με τη ντόρα την εξερευνήτρια.

Είναι βλέπεις και το σκεπτικό του μποϊκοτάζ και τα συνθήματά του (όχι στη βουλγάρικη κόκα-κόλα) που μπάζουν λίγο πολιτικά, όπως ίσως και διάφορα άλλα σημεία στο λόγο και το κριτήριο που έχουν τα τροφιμοποτά. Έχουν όμως παράλληλα τρομερή οργάνωση, ταξικό πείσμα κι αγωνιστικό φρόνημα που αντισταθμίζουν κάθε άλλη αδυναμία. Είχα διαβάσει πχ πως η ομοσπονδία τους είχε αποφασίσει να δίνουν τα μέλη της τέσσερα μεροκάματα το μήνα για να στηρίξουν οικονομικά τους εργάτες του εργοστασίου που έκλεισε. Κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά τους από το πλαίσιο και τη στάση κάθε σωματείου με πλειοψηφία που πρόσκειται στην (ούτε καν) ρεφορμιστική, γραφειοκρατική συνδικαλιστική ηγεσία.

Οι δύο πορείες ήταν πολύ μεγάλες για τα δεδομένα της τελευταίας διετίας, σχεδόν διπλάσιες από του πολυτεχνείου, με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς. Στη δική μας, που έκανε ελιγμό από την πανεπιστημίου για να παρακάμψει την κλαυθμώνος, ξεχώριζε ο παλμός κι ο όγκος των μαθητών, των φοιτητών και του σετηπ, με τις ιδιαίτερες σημαίες του. Αυτό που άγγιξε όμως τις δικές μου ιδιαίτερες χορδές και με συγκίνησε (το άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είναι απ’ τα δακρυγόνα) ήταν η πρωτοβουλία μας στους πενταμηνίτες (σαν ‘απάντηση’ στην κίνηση v for voucherάδες) με την ιστοσελίδα 5mina.gr και τα αιτήματα «μηνιαία καταβολή μισθού» κι «επίδομα ανεργίας μετά το πέρας του προγράμματος» -γιατί εκεί μας έχουν φτάσει. Υποθέτω βέβαια πως τα μπλοκ μας θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο μαζικά, αν δεν ακουγόταν συνεχώς το σεχταριστικό σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά», που τρόμαζε, εξόργιζε κι έδιωχνε πολλούς απλούς εργαζόμενους, που ήθελαν να παλέψουν μόνο για οικονομικά αιτήματα κι απομακρύνονταν τρέχοντας.

Το πραγματικά καινούριο στοιχείο ωστόσο ήταν η προσυγκέντρωση του ΜΕΤΑ στα χαυτεία, δίπλα ακριβώς από τη συγκέντρωση στην ομόνοια, λες και επιχειρούσαν κάποιον ιδιότυπο εισοδισμό ή να βγάλουν αδιάψευστα φωτογραφικά ντοκουμέντα από την κατάλληλη γωνία, όπου να φαίνονται αυτοί μπροστά κι όλο το πλήθος πίσω τους, σα να ‘τανε δικό τους.

Η γσεε πάντως έκοψε τις συγκεντρώσεις μπροστά από το κτίριό της στο πεδίο του άρεως και μετακόμισε στην κλαυθμώνος, που ταιριάζει γάντι, ως ιστορικό πλαίσιο πίσω από την ονομασία της πλατείας, με τους κλαυθμούς της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας για επιστροφή στα προκρισιακά δεδομένα. Αυτό ανάγκασε ένα μεγάλο μέρος του αντάριζα που το έπαιζε σε διπλό ταμπλό, μεταξύ μουσείου και πεδίου του άρεως, να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και να πάει δηλ στην κλαυθμώνος, όπου –για τα δικά τους δεδομένα τουλάχιστον- δεν ήταν κακή η προσέλευση κόσμου, όπως έμοιαζε όταν περάσαμε εμείς από το ύψος της δικής τους συγκέντρωσης. Το μουσείο αντίθετα, μπορεί να είχε αρκετούς φοιτητικούς συλλόγους (σε εγρήγορση μήπως έχουμε νέο κρίκο στην αλυσίδα με το φορτσάκη και την κατάληψη της πρυτανείας) αλλά σχετικά μικρό όγκο, καθώς οι περισσότεροι διάλεξαν να κάνουν τον χειροκροτητή του αλέξη, πιστοποιώντας έτσι το βάλτωμα της ανταρσυα (στην παρούσα μορφή της τουλάχιστον).

Στο φαντασιακό της νεολαίας σύριζα πάντως μπορεί να συμβολίζει κάτι σαν το μοχάμεντ άλι της πολιτικής σκηνής, όπως φαίνεται από την απεργιακή της αφίσα. Γιατί προφανώς ο αντίπαλος θα βγει νοκ άουτ απλώς με ένα αριστερό κυβερνητικό κροσέ. Ενώ ο σύριζα θα μείνει όρθιος και αλώβητος, σα ρόκι μπαλμπόα, από το σφυροκόπημα και την πίεση της εε και του δντ, και θα καταφέρει να τους μεταστρέψει υπέρ του, όπως το μοσχοβίτικο κοινό στον αγώνα με τον ιβάν ντράγκο, φωνάζοντας με το ένα μάτι βουλωμένο κάτι σαν «Άντριααα, we did it». Που εννοεί βασικά τον ανδρέα παπανδρέου και την αλλαγή του. Γιατί όπως λέει στο τέλος κι ο ρόκι: αν εγώ μπορώ να αλλάξω κι εσείς μπορείτε να αλλάξετε (if I can change, then you can change) και ζήτω οι άνεμοι της αλλαγής (winds of change των scorpions).

Τι άλλο έπιασαν οι κεραίες της κε του μπλοκ;

Τα τρικάκια της ομάδας αγώνα στρατιωτικών, λιμενικών, πυροσβεστών: αυτήν είναι η «ανάπτυξη» που σου τάζουν. Το πλακάτ της κίνησης «νέα πορεία» με σύνθημα «να ξανασηκώσουμε την ελλάδα ψηλά» και υπότιτλο κάποιες βασικές αξίες όπως «δημοκρατία, χαμόγελο…» και κάτι άλλα που δεν είχαν πια καμία σημασία –αρκεί να μην χάνουμε το χαμόγελό μας. Κι έναν ηλικιωμένο που πέτυχε την κεφαλή της πορείας λίγο μετά το ύψος της βουλής, ρώτησε τους μπροστινούς αν είναι το παμε και μετά τους έδωσε την ευχή του: «γαμήστε τους».

Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι;

-Αν δε σε δω, καλές γιορτές. Ή καλές εκλογές, όπως λέει και το λαϊκό στρώμα, που κολλάει και με τους συριζαίους.

Αλλά όχι σύντροφε· να ξαναβρεθούμε. Να βρεθούμε ξανά και ξανά στους δρόμους πολλές φορές πριν τα χριστούγεννα και να διαψεύσουμε όσους προβλέπουν πως το κίνημα έχει φύγει για πρόωρες διακοπές και τώρα τα λέμε πάλι από το 15’. Κι όποιος θέλει αγιοβασίληδες και χριστουγεννιάτικο κλίμα, ας βολευτεί με τους μικρούς τυμπανιστές μουσικούς και τα κόκκινα μπαλόνια της κόκα-κόλα.

ΟΥΤΕ ΓΟΥΛΙΑ, λέμε...

Υστερόγραφο

*στο πόλις, όπου παρουσιάστηκε χτες σε μια πολύ όμορφη και ζεστή εκδήλωση, η ποιητική συλλογή της μαριάννας γιαννουράκου «γιατί η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα» -που αγκαλιάστηκε από το κόμμα και την κε με.. «ιδεολογικούς και οικονομικούς όρους». Με τον ηρακλή κακαβάνη να λέει πολύ εύστοχα πως η τέχνη μπορεί να μην αλλάζει από μόνη της τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει αυτούς που θα αλλάξουν τον κόσμο. Και τον αλέκο πούλο που προηγήθηκε, να «απολογείται» γιατί θα είχε προετοιμάσει μια πολύ διαφορετική ομιλία αν ήξερε πως θα έβλεπε τόση νεολαία στο κοινό –οι περισσότεροι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τον όρο με τη διασταλτική του ερμηνεία, γιατί μάλλον τους συνέφερε- θα είχε ετοιμάσει μια πολύ διαφορετική ομιλία. Όπως κι εγώ θα σκεφτόμουν κάτι πολύ διαφορετικό απ’ το «καββαδίας των φτωχών», με το οποίο τον παρουσίασα στην ανάρτηση της τρίτης, γιατί λέει η πραγματική γνώμη των ναυτεργατών για τον καββαδία είναι...

Αλλά αυτό απαιτεί μάλλον ειδική εξέταση σε ξεχωριστό κείμενο.