Αποδείξεις και ονόματα

Σήμερα η κε του μπλοκ ξαναπιάνει ένα σχετικά ξεχασμένο νήμα από την περασμένη βδομάδα, προτού αποκοπεί εντελώς από τον αργαλειό της επικαιρότητας, που εξυφαίνει ωστόσο περίπλοκα κυκλικά σχέδια και συνωμοτεί για να μας ξαναδώσει αφορμές να επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο. Δεν είναι εξάλλου πολύ δύσκολο να βρεθεί αφορμή, για να πιάσει κανείς τη σχέση του σύριζα με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Αρκεί πχ μια ομιλία του τσίπρα ή του σταθάκη στο σεβ, σε κάποιο ινστιτούτο, κτλ. Ή μια τυχαία συνάντηση του μαρινάκη με τη δούρου, που θα μπορούσε να αναφωνήσει στους ψηφοφόρους της «ω με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο...», σα μοντέρνα σταχτοπούτα, για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ο οποίος θα γλιτώσει όμως από την ανθρωπιστική κρίση, αν βγει το κόμμα της ρένας, και θα πάρει τηλ τον κυρ-στέφανο, αμέσως μετά την επαναφορά των 751 ευρώ, να του παραγγείλει ζαμπόν και σοκολάτα για τα παιδιά. Θα το κάψουμε απόψε κυρ-στέφανε, σαν τον καραγκιόζη: θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Και πριν τα μεσάνυχτα, το όνειρο θα τελειώσει κι οι υποσχέσεις θα γίνουν κολοκύθια με τη ρίγανη, που τηγανιτά μαζί με λίγο τζατζίκι γίνονται ιδανικός μεζές και ξεγελάν την πείνα σου.

Μπαίνει λοιπόν κατά καιρούς το ερώτημα –για να αντιστρέψουμε και αυτό που τέθηκε στη βουλή προς το δραγασάκη: ποιοι αποτελούν τέλος πάντων το διαβόητο «λόμπι της δραχμής»; Ποια επιχειρηματικά συμφέροντα επιθυμούν ή φλερτάρουν με την έξοδο της ελλάδας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα;

Και μπαίνει συνήθως από ευρωσκεπτικιστές διαφόρων αποχρώσεων και (συγκλινουσών) αφετηριών, που θεωρούν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα απαραίτητο όρο για την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη σωτηρία της χώρας. Ή από ντούρους (με δέλτα) αριστερούς αντι-καπιταλιστές, που βλέπουνε την έξοδο από την ευρωζώνη ως το πρώτο (μεταβατικό) βήμα για τη ρήξη με την ευρωπαϊκή ένωση και θεωρούν το ευρώ στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης.

Ναι αλλά η στρατηγική στόχευση δεν είναι ακριβώς ανελαστική και μονοσήμαντη, χωρίς να επεξεργάζεται εναλλακτικά σχέδια για κάθε πιθανό ενδεχόμενο, το περιβόητο «σχέδιο β’» -όπως πολύ εύγλωττα ονόμασε την πολιτική του κίνηση ο αλαβάνος- που δε λειτουργεί προφανώς αντιπαραθετικά αλλά συμπληρωματικά προς το βασικό σχέδιο. Κι ο σύριζα φάνταζε –όχι φυσικά ως η πολιτική δύναμη που θα ηγηθεί μιας στρατηγικής ρήξης με την εε, αλλά- ως η καλύτερη δυνατή κυβερνητική επιλογή από τη σκοπιά της αστικής τάξης, για τη διαχείριση μιας πιθανής, αναγκαστικής εξόδου από την ευρωζώνη –σενάριο που κάθε άλλο παρά είχε αποκλειστεί πριν από λίγα χρόνια.

Αν ο αλέξης έλεγε προεκλογικά (για να ψαρέψει σε θολά, ευρωσκεπτικιστικά νερά) πως ο σύριζα δεν έχει κάποιου είδους φετίχ με το νόμισμα, το ίδιο ακριβώς ισχύει για τις πολιτικές προτιμήσεις της κυρίαρχης τάξης και το σχεδιασμό των επιτελείων της. Που δεν έχουν κανένα ιδεολογικό ταμπού να στηρίξουν ένα «αριστερό» ή «σοσιαλιστικό» κόμμα, εφόσον πιστεύουν πως μπορεί να εδραιώσει την κυριαρχία τους και να βγάλει καλύτερα τη δουλειά που απαιτείται. Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, το ζήτημα είναι να πιάνει ποντίκια, όπως θα έλεγαν κι οι κινέζοι σύντροφοι. Και η σοσιαλδημοκρατία (σε όλες της τις εκδοχές, από όπου κι αν προέρχονται) είναι αυτή που κλήθηκε ιστορικά να βάλει τις πιο πολλές φάκες, εφαρμόζοντας τα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και εν έτει 2010, που η σοσιαλδημοκρατία παρήκμαζε διεθνώς και οδηγούνταν στην πολιτική της χρεοκοπία, το πασόκ κρίθηκε ως το πλέον κατάλληλο, λόγω της επιρροής του στα εργατικά στρώματα, να ψηφίσει και να εφαρμόσει το πρώτο μνημόνιο, βγάζοντας την βρώμικη δουλειά στο κύκνειο άσμα του.

Η αστική τάξη βέβαια παραμένει ενιαία μέσα στη διαφορά της και ενωμένη σε τελική ανάλυση απέναντι στον εργαζόμενο λαό και την προάσπιση της εξουσίας της. Αυτό ουδόλως αποκλείει τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς μεταξύ ξεχωριστών συμφερόντων και τα αντικρουόμενα σχέδια διαφόρων τμημάτων της. Υπάρχει σίγουρα μια μερίδα που της αστικής τάξης που θα ευνοηθεί και θα φροντίσει να αξιοποιήσει μια πιθανή επιστροφή στη δραχμή, χωρίς αυτό να καθιστά λιγότερο αρραγές το αστικό μπλοκ –όπως δεν το είχε κάνει παλιότερα ο διαχωρισμός του σε βενιζελικό κι αντιβενιζελικό στρατόπεδο, φιλοβασιλικούς και αντιβασιλικούς, αγγλόφιλους και γερμανόφιλους. Και όπως δεν το διασπούν οι διαφορετικές εκτιμήσεις για τη δοσολογία του μίγματος ποα θα φέρει την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη –αν θα έχει δηλ σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή ή περισσότερα κεϊνσιανά μπαχαραικά για την αύξηση της ζήτησης και την τόνωση της αγοράς.

Γιατί λοιπόν αποπέμφθηκε τόσο άκομψα ο γαπ, όταν προανήγγειλε δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, ώστε να μην τεθεί σε ψηφοφορία κι αμφισβήτηση –κι ας μην έμοιαζε πολύ πιθανό να νικήσει το «όχι»; Και γιατί κάποια αστικά μέσα επιτίθονται τόσο σφοδρά στο σύριζα, φλερτάροντας ανοιχτά με τα όρια της γελοιότητας πολλές φορές, προκειμένου να υποκύψει ο κόσμος σε τρομοκρατικά διλήμματα και να στηρίξει τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού;

Ας σημειωθεί καταρχάς πως οι γραφικές επιθέσεις των μμε κι η αρνητική διαφήμιση λειτουργούν μάλλον ενισχυτικά προς την αξιωματική αντιπολίτευση, τσιμεντάρουν με το κλίμα τεχνητής πόλωσης και τους δύο πυλώνες του νέου δικομματισμού κι εξασφαλίζουν πολιτική σταθερότητα, προβάλλοντας ως –ακραία ίσως, πάντως μοναδική- εναλλακτική στη σημερινή μαυρίλα μια παρδαλή λύση, που κινείται ξεκάθαρα εντός του κυρίαρχου πλαισίου, χωρίς να αμφισβητεί καν επιμέρους επιλογές και στοιχεία του.

Ένα δεύτερο σημείο (που έχουμε δει και σε παλιότερα κείμενα) είναι ότι η αστική τάξη δε συμπαθεί ιδιαίτερα τις αλλαγές και την πολιτική αστάθεια κι αν περνούσε από το χέρι της, πιθανότατα θα συνέχιζε να πορεύεται με τους ίδιους πολιτικούς φορείς, που ξέρει κι εμπιστεύεται, σαν την χλωρίνη κλινέξ, που αν πέσει στα ρούχα (μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ) ξεπλένει τα χρώματα και όλες τις ιδεολογικές διαφορές. Όπως δηλ στις ηπα, όπου οι ρεπουμπλικάνοι κι οι δημοκρατικοί εναλλάσσονται σταθερά εδώ και διακόσια χρόνια. Οι συνεχείς διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα προκύπτουν αναγκαστικά ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας των παλιών εργαλείων στο έργο της ενσωμάτωσης των μαζών –κατεξοχήν παράδειγμα η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία των ημερών μας.

Η ανάδειξη του σύριζα σε διάδοχο πολιτικό φορέα του σοσιαλδημοκρατικού πόλου σηματοδοτεί τόσο την ενσωμάτωση των μαζών που απεγκλωβίστηκαν από το πασόκ, όσο και την ταχύτερη ενσωμάτωση του ίδιου στους κανόνες του νέου του ρόλου και τις αυξημένες αρμοδιότητές του. Οι μιντιακές επιθέσεις στο σύριζα πχ απ’ το συγκρότημα λαμπράκη αντανακλούν ακριβώς την πίεση για αυτή την προσαρμογή, τη διαπραγμάτευση για τους όρους της και τη συνδιαλλαγή με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και την ενδομονοπωλιακή σύγκρουση. Η απεικόνιση της κομμουνάρας γιάννας και του κοντομηνά στο περίφημο σκίτσο του βήματος δεν μπορεί ασφαλώς να είναι τυχαία –σαν τα ραντεβού της σταχτοπούτας ρένας, που ξέμεινε με το γοβάκι της υγιούς επιχειρηματικότητας και ψάχνει να το φορέσει στον πρίγκηπά της. Ενώ μια πιθανή κυβερνητική σφήνα του ποταμιού και ενός καθαρά δικού τους μιντιανθρώπου –όπως ο θεοδωράκης- για να πιάσει ο σύριζα την πλειοψηφία των 150+1 βουλευτών, θα ‘ναι ένα ακόμα εχέγγυο για τον πιο αποτελεσματικό έλεγχό του.

Η ιδιαιτερότητα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής που πρεσβεύει ο σύριζα είναι πως –λόγω και της αρνητικής διεθνούς συγκυρίας- ξεκίνησε ήδη την προσαρμογή της, πριν καν κληθεί να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα, δίνοντας από τώρα εξετάσεις και καθαρά δείγματα γραφής. Η στάση απέναντι στην αριστερή κυβέρνηση που έρχεται λοιπόν είναι σημείο κλειδί για το στίγμα και την πολιτική συνέπεια κάθε δύναμης. Όσοι θέλουν να γίνουν η φωνή της αριστερής συνείδησης του σύριζα ή θεωρούν καταστροφικές τις ίσες αποστάσεις με τη νδ, όσοι φοβούνται μη τυχόν αφήσουμε το σύριζα να αποτύχει γιατί η αποτυχία αυτή θα αντανακλά σε όλους μας κι υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία το πάθημα του 81’ –που ωστόσο δεν τους έγινε μάθημα για το σήμερα- είναι υπόλογοι για τις αυταπάτες που καλλιεργούν στο λαϊκό κίνημα.

Κι οι λακεδαιμόνοι κύριε; Η πρώτη νοέμβρη είναι καταχωρημένη ως παγκόσμια ημέρα χορτοφαγίας και δωρεάς οργάνων, αλλά εμείς δεν τρώμε κουτόχορτο, ούτε είμαστε διατεθειμένοι να δωρίσουμε κόσμο κι ανοχή στο νέο πασόκ που έρχεται. Για όσους αρνούνται βέβαια να μπουν στο ίδιο (αριστερό) τσουβάλι με το σύριζα, για όσους προειδοποιούν το λαό για τη διάψευση των προσδοκιών του και του δείχνουν τη μόνη διέξοδο που έχει, υπάρχει πλούσια πείρα και πασοκικό οπλοστάσιο από το παρελθόν, ώστε να βγει αριστερός ψάλτης της δεξιάς, που τον χειροκροτά ο κυβερνητικός λόχος στη βουλή, κτλ. Αυτά ακριβώς που έλεγε δηλ και το πασοκ του γιωργάκη, πριν γίνει κυβέρνηση και προωθήσει το πρώτο μνημόνιο –όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο πρωτούλης σε μια πρόσφατη πολύ καλή τηλεοπτική του εμφάνιση.

Όσο για το τσουβάλι της αριστεράς –και τους ασκούς αιόλους που θα ανοίξει η «αριστερή κυβέρνηση»- θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά προσεχώς...

Απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα

Και τα στελέχη σου θα ψάξω πόντο-πόντο

Κι αν βρω να σέρνονται πασόκοι στα πατώματα

Θα πει πως πήγε ο σταθάκης μας στο βρόντο