Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Να κομμουνιστοποιηθούμε

Το χρονικό του εκφασισμού της ελληνικής δημοκρατίας γεμίζει με νέες ένδοξες σελίδες μέρα με τη μέρα.

Οι ματάδες ξυλοφορτώνουν χωρίς προσχήματα ένα γερμανό φοιτητή εράσμους κι έναν περιπτερά που στην χειρότερη αρνήθηκε να τους πουλήσει νερό (ούτε γη, ούτε νερό στους ματάδες των λαών) ή απλώς δε δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το πλιάτσικο στο μαγαζί του.

Ο αντιπρύτανης του απθ δήλωσε ανοιχτά πως πρέπει να φασιστικοποιηθούμε λιγάκι και να τρώει και καμιά σφαλιάρα, όποιος παρεκτρέπεται και δεν υπακούει το νόμο. Με άλλα λόγια «α ρε παπαδόπουλος που σας χρειάζεται». Κι αν δεν ήταν ακαδημαϊκός, αλλά εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια πχ, θα μπορούσε να ζητήσει και την επιστροφή της βέργας στο δημοτικό, για να έχει ακόμα πιο ισχυρό συμβολισμό το αίτημά του –εξάλλου οι βάσεις της σωστής διαπαιδαγώγησης σε αυτές τις ηλικίες μπαίνουν. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε για την τόσο ανοιχτή και καθαρή ομολογία του πως η πιστή εφαρμογή της αστικής νομοθεσίας, κατά το δόγμα «νόμος και τάξη» δε συνδέεται με τη «δημοκρατική ομαλότητα» γενικά κι αόριστα, αλλά με τον εκφασισμό της αστικής εξουσίας. Και κατά δεύτερο λόγο της κοινωνίας συνολικά, που έχει μάθει να παπαγαλίζει πως το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, οι.. έκνομες συμπεριφορές –σύμφωνα με την ξύλινη, τηλεοπτική γλώσσα. Και το κλειδί για τη λύση θα ήταν η επιβολή ενός νόμου που να εξασφαλίζει πως θα τηρούνται απαρέγκλιτα όλοι οι νόμοι (αγαπημένο κλισέ).

Ο τζιφόπουλος δεν μπορεί πάντως να έχει παράπονα από την ανταπόκριση της συγκυβέρνησης, που κάνει ό,τι μπορεί για να εναρμονιστεί στο αίτημά του και να σωφρονίσει με φάπες τα θρασίμια που σηκώνουν κεφάλι και αυθαδιάζουν. Εξαναγκάστηκε ωστόσο σε παραίτηση (ο αντιπρύτανης, όχι η συγκυβέρνηση), γιατί στην αστική δημοκρατία υπάρχουν πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται –τουλάχιστον όχι ανοιχτά ή όχι ακόμα.

Εκτός αν τα λέει ο καθ’ ύλην αρμόδιος βορίδης στα γενέθλια της νδ για τους θολοκουλτουριάρηδες –όπως τους αποκαλούν και οι χρυσαυγίτες ομοϊδεάτες του- που έχουν κατακλύσει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και την καλλιτεχνική πρωτοπορία. Να είσαι δαπίτης πχ, να σου έχει κολλήσει κάποιο σουξέ της πάολα και να ανακαλύπτεις πως είναι κι αυτή τελικά συντροφοσυνοδοιπόρος και με αυτόν τον τρόπο αποκτά νομιμοποίηση.. Φοβερό! Αλλά σε μια δεκαετία που θα γιορτάζουν τα 50 χρόνια τους, με τον τσεκουράτο αρχηγό της νδ πιθανότατα, θα τους εξηγεί πώς θα εξοντώσουν –εφόσον δε λειτουργήσει το σωφρονιστικό καρπάζωμα- όσους λίγους έχουν απομείνει ως τότε. Κι αν ο συστημικός λαζόπουλος λογίζεται για.. ακροαριστερός, καταλαβαίνεις σφε αναγνώστη τι θεωρούνται οι δικοί μας.

«Τι να κάνουμε;» λοιπόν, όπως ρωτούσε στην εποχή του ο βλαδίμηρος. Να εκδημοκρατιστούμε! Θα πει κάποιος οπαδός του πουλαντζά. Να αγωνιστούμε για την εμβάθυνση, διαπλάτυνση, εξύψωση και επιμήκυνση της δημοκρατίας ή ό,τι άλλο έβαζε το εσωτερικού στη μεταπολίτευση. Τον εκδημοκρατισμό του κράτους (που για αυτούς δεν είναι όργανο κυριαρχίας, αλλά ρευστή σχέση που διαμορφώνεται), των κατασταλτικών μηχανισμών του ή και του τραπεζικού συστήματος, που είναι στα καρδιά του συστήματος. Ή όπως λέει κι ένας σφος, μπορούμε επίσης να πάμε έξω από ένα νεκροταφείο και να φωνάζουμε συνθήματα ενάντια στο θάνατο, μπας και πετύχουμε τίποτα, αν και τα προγνωστικά δεν είναι με το μέρος μας. Το ίδιο αποτελεσματικό θα ‘ναι παντως. Ίσως μάλιστα από μια άποψη να είναι πιο εύκολο να σηκωθούν και να αντιδράσουν οι νεκροί από τους τάφους τους, παρά οι νεκροζώντανοι που ζούμε ζωή εν τάφω και περιμένουμε τη δευτέρα παρουσία, για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Μπορούμε επίσης (κι επιβάλλεται) να οργανωθούμε. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας με αγώνες και κινητοποιήσεις, σαν την αυριανή απεργία. Αλλά δε φτάνει αυτό από μόνο του, χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε να πετύχουμε και πώς θα φτάσουμε εκεί. Χωρίς δηλ να οργανώσουμε την οργάνωση των αγώνων μας. Αλλιώς θα μοιάζουμε σαν τον τύπο από το ανέκδοτο, που ανάβει το φως εν μέσω της μαζικής ερωτικής συνεύρεσης και λέει «παιδιά, να οργανωθούμε λίγο», για να μην τον παίρνει μόνο αυτός.

Σήμερα ο στόχος της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου μοιάζει πολύ με την παραπάνω ατάκα. Κάτι που θα απαλύνει τον πόνο και θα επιμερίσει «δίκαια» τις συνέπειες της κρίσης, σαν τις υπηρεσίες στο στρατό, χωρίς βύσματα. Μόνο που η κρίση είναι ένα παλούκι που έχουν στο πισινό τους οι αστοί και θέλουν να το μεταθέσουν στο δικό μας. Κατά συνέπεια σε πολλά η διαπραγμάτευση για το κούρεμα, την επιμήκυνσή του, το σπάσιμο σε πολλές δόσεις και τη συνοδεία βαζελίνης, εφόσον έχουμε δεχτεί εξ αρχής τους όρους τους και προσπαθούμε απλά να (τους) χαλαρώσουμε για να το απολαύσουμε.


Η μόνη διέξοδος απέναντι στη φασιστικοποίηση δεν είναι η μάχη οπισθοφυλακών, για μια κολοβή δημοκρατία, που στρώνει το δρόμο σε αυτό ακριβώς που υποτίθεται πως αντιπαλεύει. Η λύση είναι να κάνουμε πράξη τους φόβους τους και να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τη δύναμη που μπορεί (και έχει αποδειχτεί ιστορικά αυτό) να βάλει φρένο και να τσακίσει τον εκφασισμένο καπιταλισμό· δηλ με άλλα λόγια να κομμουνιστοποιηθούμε.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Η μόνη διέξοδος απέναντι στη φασιστικοποίηση δεν είναι η μάχη οπισθοφυλακών, για μια κολοβή δημοκρατία, που στρώνει το δρόμο σε αυτό ακριβώς που υποτίθεται πως αντιπαλεύει. Η λύση είναι να κάνουμε πράξη τους φόβους τους και να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τη δύναμη που μπορεί (και έχει αποδειχτεί ιστορικά αυτό) να βάλει φρένο και να τσακίσει τον εκφασισμένο καπιταλισμό· δηλ με άλλα λόγια να κομμουνιστοποιηθούμε."

Ποσο δικιο εχεις. Αλλα και ποσο δυσκολος και ανηφορικος ειναι αυτος ο δρομος...

ratm

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Σχετικο με το θεμα:http://unfollow.com.gr/print/13486-elasxa/

Καθηγητρια εγκληματολογιας εκανε σεμιναρια για το φασισμο στους μπαλουρδους.Αναφερει οτι υπηρξαν αστυνομικοι στο ακροατηριο που εξεφρασαν ανοιχτες φασιστικες αποψεις,και ειχαν αποδοχη απο τους περισσοτερους στην αιθουσα.Και οχι μονο αυτο,αλλα ειπαν ουτε λιγο ουτε πολυ οτι γραφουν στα παπαρια τους τους νομους (σε περιπτωση που δε συμφωνουν με αυτους) και τους ανωτερους τους.

Δλδ προκειται για κανονικους κουραδομαγκες με κρατικο μισθο,στολη και οπλα.Το οτι λενε οτι γραφουν ακομα και τους ανωτερους τους,μου θυμιζει την περιπτωση Κορκονεα,που ενω ειχε εντολη απο τα κεντρικα να μην ασχοληθει περαιτερω με τον Γρηγοροπουλο και την παρεα του,επεστρεψε για να λυσει τις διαφορες του με τον..15χρονο,βγαζοντας το (κρατικο)κουμπουρι του.

ΥΓ Η κλιση της ''δημοκρατιας'',του ''εκδημοκρατισμου'' (και φυσικα και της ''αριστερας'') σε ολες τις πτωσεις,αποτελει αλανθαστο κριτηριο ροζουλισμου-πασοκισμου.

Ανώνυμος είπε...

Το άρθρο είναι αρκετά καλό και το λέω χωρίς καμία διάθεση κολακείας του αρθρογράφου. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου - και ας τη δεχθεί το απολίθωμα ως μια καλοπροαίρετη συμβολή - είναι μονομερές. Θα ήταν ολοκληρωμένο αν δίπλα στο ένα σκέλος του συλλογισμού του ("αυτά είναι τα όρια της αστικής δημοκρατίας"), υπήρχε συγχρόνως και το σκέλος της επισήμανσης σχετικά με τη σημασία της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες στον καπιταλισμό.

Σωστά επισημαίνεται ο κίνδυνος της "ευρωκομμουνιστικής" παρέκκλισης, του να θεωρείται δηλαδή η πάλη για υπεράσπιση και διεύρυνση των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών ως αυτοσκοπός και μέσο περάσματος στο σοσιαλισμό (με "δημοκρατία και ελευθερία", όπως είναι το σύνθημα των απανταχού σοσιαλδημοκρατών και αρκετών οπορτουνιστών). Άλλο τόσο επικίνδυνη παρέκκλιση, όμως, είναι η υποτίμηση του συγκεκριμένου μετώπου πάλης γιατί, σε τελευταία ανάλυση, αποτελεί μια ακόμα αποτύπωση στο επίπεδο του πολιτικού εποικοδομήματος του διαρκώς μεταβαλλόμενου ταξικού συσχετισμού δύναμης. Η ταξική πάλη διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα ΚΑΙ στο επίπεδο του πολιτικού εποικοδομήματος και, ειδικά στο επίπεδο αυτό, ΔΕΝ εξαντλείται στη ζύμωση για την ανάγκη τσακίσματος και συντριβής του αστικού κράτους, αλλά περιλαμβάνει και την πάλη για περισσότερο "ανεκτικούς" όρους συμμετοχής στον πολιτικό αγώνα για το κόμμα της εργατικής τάξης και τους άλλους μαζικούς της φορείς (συνδικάτα, σύλλογοι κλπ.). Είναι ακριβώς το ανάλογο με τη θέση των κλασσικών ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να παλεύει και για αύξηση μισθών, περιορισμό του εργάσιμου χρόνου κλπ., χωρίς να ξεχνά ότι ο αγώνας αυτός αφορά τη διαπραγμάτευση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης και πρέπει να υποτάσσεται στο στρατηγικό στόχο για κατάργηση της ίδιας της μισθωτής εργασίας.

Έτσι, η φασιστικοποίηση του κράτους των μονοπωλίων είναι υποχώρηση στον ταξικό συσχετισμό, βήμα προς τα πίσω. Ο στρατηγικός μας στόχος, η επανάσταση και ο σοσιαλισμός γίνεται πιο δύσκολος στην επίτευξη, όχι πιο εύκολος. Εκ των πραγμάτων, η φασιστικοποίηση σηματοδοτεί το πέρασμα της αστικής τάξης στην ολοκληρωτική επίθεση και το δικό μας στην άμυνα. Η αντεπίθεση δεν είναι μόνο θέμα βούλησης, ούτε θέμα προπαγάνδας της αναγκαιότητάς της. Είναι και αυτό, σίγουρα, αλλά κυρίως είναι θέμα συσχετισμού και όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Το να μην επιτρέψεις να επέλθει αυτή η φασιστικοποίηση, να την εμποδίσεις, όσο γίνεται, ακόμα και να την αντιστρέψεις είναι όρος για την ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του επαναστατικού κινήματος. Η βελτίωση των όρων αυτών ή, έστω, η μη χειροτέρευσή τους στις παρούσες, αρνητικές συνθήκες, είναι δείγμα πραγματικής θετικής μετατόπισης του ταξικού συσχετισμού δύναμης, καθιστά πιο εύκολο αντικειμενικά το έργο μας, δεν το δυσκολεύει.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Ο φόβος μήπως η μάχη αυτή δοθεί από την οπορτουνιστική σκοπιά της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας είναι προφανώς βάσιμος. Άλλωστε, στη Λαική Συμμαχία εκ των πραγμάτων καλούνται να συμμετάσχουν κοινωνικές δυνάμεις που δεν έχουν κοινό συμφέρον το σοσιαλισμό, παρά μόνο την αντίθεση στα μονοπώλια. Ο αυταπασχολούμενος και ο μικροαγρότης παραμένουν μικροιδιοκτήτες εμπορευματοπαραγωγοί και επομένως, από τη σκοπιά των ταξικών τους συμφερόντων πάντα θα τείνουν έναν ουτοπικό, μη-μονοπωλιακό καπιταλισμό, πολιτικό εποικοδόμημα του οποίου είναι ακριβώς η "καθαρή και ανόθευτη αστική δημοκρατία". Αυτό, ως ένα βαθμό, είναι αναπόφευκτο για μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας. Αλλιώς, το Κόμμα θα μιλούσε όχι για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αλλά όλων των μέσων παραγωγής (γιατί αυτό σημαίνει σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις).

Δεν είναι όμως διόλου αναπόφευκτο αυτή η αντίθεση στο εσωτερικό της Λαικής Συμμαχίας να λυθεί σώνει και καλά σε βάρος της εργατικής και υπέρ της μικροαστικής κατεύθυνσης. Είναι στο χέρι των κομμουνιστών να δοθεί η μάχη αυτή από τη σκοπιά της ηγεμονίας της εργατικής, επαναστατικής αντίληψης και στρατηγικής. Στη συγκέντρωση δυνάμεων γι’αυτή τη μάχη, ο αγώνας για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων μπορεί να αποτελέσει πολύτιμη εφεδρεία.

Και πάλι συγχαρητήρια για το άρθρο.

Εκκλησιαστής

Neophyte_commie είπε...

Σφυροδρέπανε, συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο σου (και με την τροπολογία του Εκκλησιαστή). Αλλά, και το λέω εντελώς καλοδιάθετα και συντροφικά, αν και ακόμη δεν δικαιούμαι να χρησιμοποιώ τον όρο, κόψε λίγο από τα παλούκια, δίευρα, βαζελίνες και άλλα ομοφοβικά σχόλια που ξέρω ότι δεν εννοείς και τα χρησιμοποιείς «δημοσιογραφικά».

Ανώνυμος είπε...

@Παπουτσωμένο Γάτο

Αν προσέξεις - στην συνέντευξη της καθηγήτριας στην εκπομπή Μπογιό - Ακριβοπούλου το τόνισε και η ίδια - δεν πρόκειται για μπαλούρδους απλά, αλλά για την σχολή της αστυνομίας απ όπου θα βγουν, ψέματα, έχουν ήδη βγει ως στελέχη της.. Ως ανώτεροι.. Τα πράγματα δηλ είναι ακόμα πιο σοβαρά...

Anorymous