Να κομμουνιστοποιηθούμε

Το χρονικό του εκφασισμού της ελληνικής δημοκρατίας γεμίζει με νέες ένδοξες σελίδες μέρα με τη μέρα.

Οι ματάδες ξυλοφορτώνουν χωρίς προσχήματα ένα γερμανό φοιτητή εράσμους κι έναν περιπτερά που στην χειρότερη αρνήθηκε να τους πουλήσει νερό (ούτε γη, ούτε νερό στους ματάδες των λαών) ή απλώς δε δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το πλιάτσικο στο μαγαζί του.

Ο αντιπρύτανης του απθ δήλωσε ανοιχτά πως πρέπει να φασιστικοποιηθούμε λιγάκι και να τρώει και καμιά σφαλιάρα, όποιος παρεκτρέπεται και δεν υπακούει το νόμο. Με άλλα λόγια «α ρε παπαδόπουλος που σας χρειάζεται». Κι αν δεν ήταν ακαδημαϊκός, αλλά εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια πχ, θα μπορούσε να ζητήσει και την επιστροφή της βέργας στο δημοτικό, για να έχει ακόμα πιο ισχυρό συμβολισμό το αίτημά του –εξάλλου οι βάσεις της σωστής διαπαιδαγώγησης σε αυτές τις ηλικίες μπαίνουν. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε για την τόσο ανοιχτή και καθαρή ομολογία του πως η πιστή εφαρμογή της αστικής νομοθεσίας, κατά το δόγμα «νόμος και τάξη» δε συνδέεται με τη «δημοκρατική ομαλότητα» γενικά κι αόριστα, αλλά με τον εκφασισμό της αστικής εξουσίας. Και κατά δεύτερο λόγο της κοινωνίας συνολικά, που έχει μάθει να παπαγαλίζει πως το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, οι.. έκνομες συμπεριφορές –σύμφωνα με την ξύλινη, τηλεοπτική γλώσσα. Και το κλειδί για τη λύση θα ήταν η επιβολή ενός νόμου που να εξασφαλίζει πως θα τηρούνται απαρέγκλιτα όλοι οι νόμοι (αγαπημένο κλισέ).

Ο τζιφόπουλος δεν μπορεί πάντως να έχει παράπονα από την ανταπόκριση της συγκυβέρνησης, που κάνει ό,τι μπορεί για να εναρμονιστεί στο αίτημά του και να σωφρονίσει με φάπες τα θρασίμια που σηκώνουν κεφάλι και αυθαδιάζουν. Εξαναγκάστηκε ωστόσο σε παραίτηση (ο αντιπρύτανης, όχι η συγκυβέρνηση), γιατί στην αστική δημοκρατία υπάρχουν πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται –τουλάχιστον όχι ανοιχτά ή όχι ακόμα.

Εκτός αν τα λέει ο καθ’ ύλην αρμόδιος βορίδης στα γενέθλια της νδ για τους θολοκουλτουριάρηδες –όπως τους αποκαλούν και οι χρυσαυγίτες ομοϊδεάτες του- που έχουν κατακλύσει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και την καλλιτεχνική πρωτοπορία. Να είσαι δαπίτης πχ, να σου έχει κολλήσει κάποιο σουξέ της πάολα και να ανακαλύπτεις πως είναι κι αυτή τελικά συντροφοσυνοδοιπόρος και με αυτόν τον τρόπο αποκτά νομιμοποίηση.. Φοβερό! Αλλά σε μια δεκαετία που θα γιορτάζουν τα 50 χρόνια τους, με τον τσεκουράτο αρχηγό της νδ πιθανότατα, θα τους εξηγεί πώς θα εξοντώσουν –εφόσον δε λειτουργήσει το σωφρονιστικό καρπάζωμα- όσους λίγους έχουν απομείνει ως τότε. Κι αν ο συστημικός λαζόπουλος λογίζεται για.. ακροαριστερός, καταλαβαίνεις σφε αναγνώστη τι θεωρούνται οι δικοί μας.

«Τι να κάνουμε;» λοιπόν, όπως ρωτούσε στην εποχή του ο βλαδίμηρος. Να εκδημοκρατιστούμε! Θα πει κάποιος οπαδός του πουλαντζά. Να αγωνιστούμε για την εμβάθυνση, διαπλάτυνση, εξύψωση και επιμήκυνση της δημοκρατίας ή ό,τι άλλο έβαζε το εσωτερικού στη μεταπολίτευση. Τον εκδημοκρατισμό του κράτους (που για αυτούς δεν είναι όργανο κυριαρχίας, αλλά ρευστή σχέση που διαμορφώνεται), των κατασταλτικών μηχανισμών του ή και του τραπεζικού συστήματος, που είναι στα καρδιά του συστήματος. Ή όπως λέει κι ένας σφος, μπορούμε επίσης να πάμε έξω από ένα νεκροταφείο και να φωνάζουμε συνθήματα ενάντια στο θάνατο, μπας και πετύχουμε τίποτα, αν και τα προγνωστικά δεν είναι με το μέρος μας. Το ίδιο αποτελεσματικό θα ‘ναι παντως. Ίσως μάλιστα από μια άποψη να είναι πιο εύκολο να σηκωθούν και να αντιδράσουν οι νεκροί από τους τάφους τους, παρά οι νεκροζώντανοι που ζούμε ζωή εν τάφω και περιμένουμε τη δευτέρα παρουσία, για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Μπορούμε επίσης (κι επιβάλλεται) να οργανωθούμε. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας με αγώνες και κινητοποιήσεις, σαν την αυριανή απεργία. Αλλά δε φτάνει αυτό από μόνο του, χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε να πετύχουμε και πώς θα φτάσουμε εκεί. Χωρίς δηλ να οργανώσουμε την οργάνωση των αγώνων μας. Αλλιώς θα μοιάζουμε σαν τον τύπο από το ανέκδοτο, που ανάβει το φως εν μέσω της μαζικής ερωτικής συνεύρεσης και λέει «παιδιά, να οργανωθούμε λίγο», για να μην τον παίρνει μόνο αυτός.

Σήμερα ο στόχος της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου μοιάζει πολύ με την παραπάνω ατάκα. Κάτι που θα απαλύνει τον πόνο και θα επιμερίσει «δίκαια» τις συνέπειες της κρίσης, σαν τις υπηρεσίες στο στρατό, χωρίς βύσματα. Μόνο που η κρίση είναι ένα παλούκι που έχουν στο πισινό τους οι αστοί και θέλουν να το μεταθέσουν στο δικό μας. Κατά συνέπεια σε πολλά η διαπραγμάτευση για το κούρεμα, την επιμήκυνσή του, το σπάσιμο σε πολλές δόσεις και τη συνοδεία βαζελίνης, εφόσον έχουμε δεχτεί εξ αρχής τους όρους τους και προσπαθούμε απλά να (τους) χαλαρώσουμε για να το απολαύσουμε.

Η μόνη διέξοδος απέναντι στη φασιστικοποίηση δεν είναι η μάχη οπισθοφυλακών, για μια κολοβή δημοκρατία, που στρώνει το δρόμο σε αυτό ακριβώς που υποτίθεται πως αντιπαλεύει. Η λύση είναι να κάνουμε πράξη τους φόβους τους και να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τη δύναμη που μπορεί (και έχει αποδειχτεί ιστορικά αυτό) να βάλει φρένο και να τσακίσει τον εκφασισμένο καπιταλισμό· δηλ με άλλα λόγια να κομμουνιστοποιηθούμε.