Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Ο σοσιαλισμός που ονειρευόμαστε

-Δηλ το τείχος του βερολίνου, σε αυτήν την πόλη που στα δυο είχε σχιστεί, χωρίζοντας φίλους, συγγενείς, ακόμα και σπίτια που συνέπιπταν με τη συνοριακή γραμμή, εκφράζει την κοινωνία που ονειρεύεστε; είναι μια συνηθισμένη ερώτηση, που καλούνται συχνά να απαντήσουν πολλοί σφοι.

Ξεπερνώντας καταρχάς την επιτηδευμένη μελοδραματική νότα, που συνήθως υπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες, οφείλουμε να σημειώσουμε πως το τείχος δεν έκανε κάτι άλλο παρά να κατοχυρώνει και να διασφαλίζει τα σύνορα της λδγ, ακολουθώντας τη συνοριακή γραμμή μεταξύ ανατολικού και δυτικού βερολίνου, που περνούσε μέσα από οικοδομικά τετράγωνα, σπίτια, αυλές, κτλ. Συνεπώς δεν προκαλούσε αυτό την ανωμαλία, που προέκυπτε βασικά από την ύπαρξη ενός προκεχωρημένου φυλακίου στην καρδιά της ddr. Όπως εύστοχα σημειώνει το χτεσινό αφιέρωμα του ριζοσπάστη: αλήθεια τι θα έκαναν οι αστοί, που αυτές τις μέρες πανηγυρίζουν, αν πχ τα δύο τρίτα της νέας υόρκης ή του λονδίνου ανήκαν στη σοβιετική ένωση, με τις στρατιωτικές φανερές και μυστικές της υπηρεσίες κι αν μάλιστα τα σοβιετικά τανκς κατευθύνονταν στους δρόμους ης νέας υόρκης ή του λονδίνου; Δεν είναι εύκολο να τηρήσει κανείς τις αναλογίες, αλλά μια πρώτη, πρόχειρη απάντηση μας τη δίνουν οι αντιδράσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περίπτωση της επανάστασης στην κούβα και τα χρόνια που ακολούθησαν την επικράτησή της.

Για να πάψει να υφίσταται λοιπόν αυτή η «ανωμαλία», δύο δρόμοι υπήρχαν. Η μία θα ήταν να ενταχθεί ολόκληρη η πόλη του βερολίνου, μαζί με το δυτικό της κομμάτι, στην επικράτεια της λδγ. Η άλλη λύση, που ζούμε σήμερα, ήταν η εξάλειψη της κρατικής υπόστασης της ddr, όπου ναι μεν γκρεμίστηκε το τείχος, για να ορθωθούν όμως άλλα (ταξικά και αόρατα) στη θέση του.

Η απάντησή μας λοιπόν είναι αρνητική. Η κοινωνία που ονειρευόμαστε για το μέλλον δε θα έχει τείχη, σύνορα, φύλακες και φυλακές, ούτε καν κράτη. Η μελλοντική γερμανία των ονείρων μας θα μοιάζει ίσως αρκετά με το φανταστικό σοσιαλισμό που έφτιαξε για τη μητέρα του ο πρωταγωνιστής του goodbye Lenin –κάτι σαν την πρόταση δηλ του δημιουργού της ταινίας για το πώς θα ήθελε να είναι στην πράξη η λδγ.

Το χτίσιμο του τείχους ήταν εξ ορισμού μια αμυντική ενέργεια, όπως τα τείχη των πόλεων που προστατεύουν τους (ελεύθερους) πολιορκημένους και το τείχος των αμυνόμενων στο ποδόσφαιρο, που δεν αποτρέπει πάντα την παραβίαση των (βωμών κι) εστιών, και ενίοτε ανοίγει εκ των έσω, ένα λεπτό πριν τη συμπλήρωση του ενενηντάλεπτου (στο 89’) και τη λήξη της ιστορίας, ενώ ο γκόρμπι έδενε στη σέντρα τα κορδόνια του. Σε κάθε περίπτωση, το τείχος αναχαιτίζει την επιθετικότητα του αντιπάλου, στον οποίο ανήκει η αρχική πρωτοβουλία και δράση. Και δεν αρκεί από μόνο του να δώσει τη νίκη ή να αποτρέψει την ήττα, όπως δεν μπορεί να το κάνει άλλωστε κανένα αμυντικό μέτρο.

Το αντιφασιστικό τείχος του βερολίνου ήταν μια έκφραση της δικτατορίας του προλεταριάτου· δηλ της οργανωμένης σε κρατική εξουσία δύναμης της εργατικής τάξης που υπεράσπιζε τα κεκτημένα της και της αδυναμίας της να το κάνει χωρίς διοικητικά μέτρα, αφήνοντας δηλ τα πράγματα να εξελιχθούν ελεύθερα κι αυθόρμητα, ιδίως στις ειδικές συνθήκες συνύπαρξης των δύο γερμανιών. Οι δυσκολίες της οικοδόμησης, εν μέσω καπιταλιστικής περικύκλωσης, δεν αναφέρονται απλά σε γεωγραφικές έννοιες, γιατί τότε οι όροι θα είχαν αντιστραφεί και το δυτικό βερολίνο, που βρισκόταν στην καρδιά της λδγ, θα αφομοιωνόταν αργά ή γρήγορα από τη σοσιαλιστική πίεση.

Ο υπαρκτός δεν ήταν ένα είδος «σοσιαλισμού του θερμοκηπίου», που αναπτυσσόταν μόνο σε περιβάλλον ασφαλείας, πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα, και δε θα άντεχε σε συνθήκες φσικού ανταγωνισμού. Η καλλιέργεια ωστόσο έχει όντως πολλά κοινά με την οικοδόμηση, καθώς αποτελεί συνειδητή παρέμβαση στη «φυσική ροή» των πραγμάτων και όχι μια τυχαία κι αυθόρμητη διαδικασία. Για να αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, πρέπει πρώτα να ξεριζώσουμε όλα τα ζιζάνια και τα καπιταλιστικά παράσιτα, που υπονομεύουν τη σοδιά μας. Αλλιώς καταλήγουμε να έχουμε «λουλούδια για μύρισμα» με κομμουνιστικό μανδύα, που γρήγορα τον αποβάλλουν, γιατί τους στενεύει. Κι η μόνη εναλλακτική είναι η καπιταλιστική ζούγκλα, όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γιατί –λέει- κανείς μας δεν είναι θεός, για να αποφασίζει τι είναι καλό (ώστε να το καλλιεργούμε) και τι όχι, για να το ξεριζώνουμε.

Η λδγ μπορεί να μην άγγιζε το τέλειο πρότυπο της ιδανικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, ενσωμάτωνε όμως πολλά στοιχεία της. Αν η εσσδ κατάφερε σε μερικές δεκαετίες να εξελιχθεί από μια καθυστερημένη ημιφεουδαρχική οικονομία σε παγκόσμια υπερδύναμη, ξεπερνώντας μάλιστα τις ηπα σε αρκετούς τομείς, η λδγ κατάφερε κάτι αντίστοιχο στην κλίμακα των σοσιαλιστικών χωρών, αφήνοντας πίσω της τους σοβιετικούς σε πολλές περιπτώσεις.
Το παράδειγμα του αθλητισμού συμπυκνώνει όλο τον αντιφατικό χαρακτήρα των κατακτήσεων και των δυσκολιών αυτής της διαδικασίας. Η λδγ έφτασε να κατακτά πχ στους ολυμπιακούς της σεούλ το 88’, τους τελευταίους στους οποίους συμμετείχε, την τρίτη θέση, πίσω από σοβιετία και ηπα, στον πίνακα των μεταλλίων. Μία επίδοση που βασίστηκε εν μέρει στον ανταγωνισμό με την οδγ κι έφερε ως ένα βαθμό τη σφραγίδα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και αστικών κατάλοιπων, όπως της χρήσης αναβολικών από κάποιους αθλητές της –που δεν είναι μεν αστικός μύθος, αλλά λαμβάνει (αστικο)μυθικές διαστάσεις στα πλαίσια της σπέκουλας των αστικών μέσων. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει και να μειώσει τις αξιόλογες υποδομές πραγματικά μαζικού, λαϊκού αθλητισμού, στις οποίες βασίζονταν κι οι διακρίσεις της σε κορυφαίο επίπεδο.

Ας επιστρέψουμε όμως στο τείχος. Για το μέσο αμύητο παρατηρητή, η ανέγερσή του χάνει σε επίπεδο εντυπώσεων, φαίνεται να παραπέμπει σε μια «κλειστή κοινωνία» που οχυρώνεται απέναντι στην «ανοιχτή κοινωνία» (του πόπερ) και τη δύναμή της (αν και οι δυτικοί είναι που επέλεξαν ουσιαστικά την ντε φάκτο διχοτόμηση)· είναι ένα όριο που λειτουργεί μυθοπλαστικά κι εξιδανικευτικά για το «απαγορευμένο» που βρίσκεται απέναντι.

Αρκετοί λδ-γερμανοί συμμετείχαν με χαρά αρχικά στο γκρέμισμα του τείχους, για να σπάσουν αυτό το όριο και να δουν τι κρύβεται πίσω του και όχι απαραίτητα για να εγκαταλείψουν την ddr. Θα μπορούσαν ίσως να κάνουν μια βόλτα, σιγοτραγουδώντας τους στίχους «να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω και αν υπάρχει λόγος, να γυρίσω». Και θα υπήρχε πιθανότατα. Θα επέστρεφαν μάλιστα σοφότεροι, έχοντας απομυθοποιήσει αυτό που κρυβόταν όχι μόνο πίσω από το τείχος, αλλά και την καπιταλιστική βιτρίνα εν γένει.

Στην πραγματικότητα βέβαια, οι λαοί αυτών των χωρών ήταν πολυταξιδμένοι, με όλα σχεδόν τα έξοδα των ταξιδιών και της αναψυχής τους πληρωμένα από το σοσιαλιστικό κράτος· ενώ σήμερα, και ειδικά σε συνθήκες οξείας καπιταλιστικής κρίσης, είναι ζήτημα πόσο εύκολες και προσιτές είναι για κάποιους με μέσο εισόδημα οι μετακινήσεις, ακόμα και εντός της ίδιας πόλης, εφόσον γίνονται σε καθημερινή βάση. Σε πολλούς όμως αρκεί πως έχουν θεωρητικά κι αφηρημένα τη δυνατότητα να ταξιδέψουν ως την άκρη του κόσμου –άλλο αν δε θα υπάρχουν ποτέ οι προϋποθέσεις για να την υλοποιήσουν συγκεκριμένα ή αν δε θα βρούνε λεφτά, για να επιστρέψουν από εκεί.


Η ίδια ακριβώς αφηρημένη δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης που έρχεται βασικά ως εξαίρεση στον κανόνα, είναι ένα από τα βασικά συστατικά της κρυφής γοητείας του καπιταλισμού στα μικροαστικά στρώματα και της συστημικής αντοχής του. Αυτή η γυαλιστερή εικόνα ωστόσο έχει στραπατσαριστεί επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια και χρειάζεται επειγόντως (επ)ανόρθωση. Γι’ αυτό και η λάμψη και τα ταρατατζούμ από τους εορτασμούς της φετινής επετείου της πτώσης του τείχους ήταν εντονότερα από ποτέ, επιχειρώντας να σκεπάσουν αυτήν την πραγματική εικόνα.

30 σχόλια:

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Το τειχος ηταν ενα αναγκαιο κακο,τιποτα λιγοτερο,τιποτα περισσοτερο.

Περιοριζε την ελευθερια των πολιτων της ΛΔΓ?Σαφεστατα,δεν εχει νοημα να το αρνηθουμε.Η ελευθερια μετακινησης δεν ειναι απλως μια αστικη ελευθερια.

Και αυτο ασχετα με το αν και τα αστικα κρατη περιοριζουν τις ελευθεριες των πολιτων τους αρνητικα (ο φτωχος δε μπορει να παει πουθενα,αν και θεωρητικα του επιτρεπεται),συχνα και με θετικες απαγορευσεις.

Ειναι ομως απο τα πραγματα που πρεπει να θυσιαστουν για να φτιαχτει μια καλυτερη κοινωνια.Στο σοσιαλισμο δε περισσευει κανεις,και το κρατος δαπανα τεραστια ποσα για την διαβιωση και την εκπαιδευση καθε ατομου.Δεν ειναι οπως στις καπιταλιστικες χωρες,που ενα 5-10% (τουλαχιστον) σταθερα ειναι ''υπεραριθμο'',και τον πολιτη τον ξεζουμιζουν στους φορους,δινοντας του ψιχουλα σε ανταλλαγμα.

Δεν μπορεις να τους αφησεις ετσι ευκολα να μεταναστευσουν,οσο καταπιεστικο και αν ειναι αυτο.Αυτο θα ηταν καλη ιδεα μονο σε ορισμενες περιπτωσεις,οπου καποια ατομα ειναι καλυτερα να τα σουταρεις εξω,παρα να τα εχεις μεσα να δημιουργουν προβληματα.

orthodox είπε...

Να φανταστώ, προβοκατόρικα εννοείται, ότι σιγά σιγά θα αρχίσουμε να αναθεωρούμε και τη θέση για το τείχος του Βερολίνου επειδή χτίστηκε από τους χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές;

Ανώνυμος είπε...

Ολοι αυτοι που ταχα μου νιωθανε πονο για το τειχος που χωριζε οικογενειες θα πρεπει να μας εξηγησουνε για δεν δειχνουνε τον ιδιο πονο για το τειχος με τα ηλεκτροφορα καλωδια που υπαρχει στον 38ο παραληλο στην κορεα που το φτιαξανε οι αμερικανοι και χωριζει οικογενειες. Συμφωνω με ολο το κειμενο το μονο που θα μου επιτρεψεις να συμπληρωσω για την ιστορια στο θεμα των αναβολικων ειναι οτι ειναι πραγματικα υπαρκτο οπως λες αλλα απο την ολυμπιαδα του 1972 και μετα οταν ανατραπηκε απο την ηγεσια του ΚΚ ο σ.ΟΥΛΠΡΙΧΤ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

8.24 στην αν. γερμανια το 1961 ητανε ακομα ο σ. ΟΥΛΜΠΙΧΤ και δεν ητανε ρεβιζιονιστης ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

1. Επίσης να προσθέσουμε το τείχος του αστικού κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη ακριβώς με την ίδια δικαιολογία (άμυνα) αλλά σε καθόλου ίδιες συνθήκες και με καθόλου ίδιο αντίπαλο. Τα τείχη στην μεθόριο ΗΠΑ Μεξικού και τον "δικό μας" φράχτη του Έβρου, τις κλειστές γειτονιές-γκέτο πλουσίων σε πόλεις των ΗΠΑ, φυσικά τα γκέτο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, τις κάθε λογής φυλακές και εξορίες, τραβώντας το ακόμα και τα διόδια και η λίστα τελειωμό δεν έχει. Τα παραθέτω χωρίς πολλή όρεξη να εμπλακώ σε κουβέντα τι αποδεικνύει αυτή η παράθεση, αν δικαιολογεί το τείχος του Βερολίνου (ΤτΒ) κλπ.

2. Κατά τα πρώτα έτη μετά τον διαχωρισμό των γερμανιών (ας μην ξεχνιόμαστε με πρωτοβουλία και αισχρές μεθοδεύσεις των δυτικών "συμμάχων") παρατηρήθηκε μεγάλη διαρροή επιστημονικού και άλλου ειδικευμένου εργατικού δυναμικού προς το δυτικό Βερολίνο και γενικά την ΟΔΓ. Τούτο δεν έχει βασικά να κάνει με αδυναμίες της οικοδόμησης στην ΛΔΓ, αλλά με το γεγονός πως στην ΟΔΓ έπεσαν αμερικάνικα δισεκατομμύρια που απαιτούσαν πολλά εργατικά χέρια (ενώ η ΛΔΓ πάλευε βασικά με δικές της δυνάμεις να στήσει μια οικονομία με επίκεντρο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών) και φυσικά δεν υπήρχε πρόβλημα να αγοραστούν ή ακόμα και να εξαγοραστούν κάπως ακριβότερα (αυτό άλλωστε ήταν κάπως γενικευμένο στα ευρωπαϊκά αστικά κράτη μεταπολεμικά). Η ΛΔΓ έχανε σημαντικό μέρος του κοινωνικού της προϊόντος το οποίο είχε μοιράσει έτσι ώστε και να μορφώνει την εργατική της τάξη και σταδιακά να εξαλείφει την αντίθεση χειρωνακτικής πνευματικής εργασίας. Αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί και είναι ο λόγος που πάρθηκαν μέτρα περιορισμού της μετανάστευσης τα οποία στην συνέχεια εξελίχθηκαν σε πάταξη της παράνομης μετανάστευσης. Κατά τα άλλα περνάμε καθαρά στην σφαίρα της αστικής προπαγάνδας, αφού οι απλές επισκέψεις (πιο εύκολα για έναν συνταξιούχο, πιο δύσκολα για έναν εργαζόμενο) κατοίκων της ΛΔΓ στην ΟΔΓ ήταν πάντα επιτρεπτές. Με βάση όλα αυτά το λεγόμενο "άνοιγμα των συνόρων" άλλοτε είναι μέτρο επιζήμιο όπως παραπάνω, άλλοτε μέτρο ανακούφισης όπως στην Κούβα όπου ουσιαστικά την έκαναν οι αντικαθεστωτικοί συνωμότες. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε άμυνα και προστασία που τα πιάνει το κείμενο.

3. Πέρα από την όποια κουβέντα για την οικοδόμηση στην ΛΔΓ και αλλού, καθαρά γεωστρατηγικά και διπλωματικά ήταν μαλακία, την στιγμή της κατάληψης της ναζιστικής Γερμανίας στο τέλος του πολέμου, να παραχωρήσουν οι σοβιετικοί το μισό και βάλε Βερολίνο στους γιάνκηδες (υπενθυμίζω το κατέλαβε ο κόκκινος στρατός και βρίσκεται εξ ολοκλήρου στην καρδιά των εδαφών που κατέλαβε-μετέπειτα ΛΔΓ). Ακόμα και το γεγονός πως δεν ήθελαν την διχοτόμηση της Γερμανίας αλλά αυτή ουσιαστικά επιβλήθηκε από τους "συμμάχους" δεν δικαιολογεί το χάρισμα (μην πω και την διατήρηση), όχι απλά μισής πόλης (έστω και αν αυτή είναι η πρωτεύουσα), αλλά ενός προκεχωρημένου φυλακίου των αστικών καρτών, μιας εστίας έντασης, επεισοδίων.

Αηδίας

Ανώνυμος είπε...

Ορθόδοξε κάνε καμία λιτανεία και άσε τα νεύρα μας ήσυχα που προβλέπεις, ω γέροντα Παϊσιε, αλλαγή της θέσης για το αντιφασιστικό τειχος!

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Ρ.Γ Προσπαθει να δημιουργησει συγχηση οτι αφου φτιαχτηκε το αντιφασιστικο τειχος και το δεχομαστε τοτε γιατι καταγγελουμε τον χρουτσωφ σαν οπορτουνιστη. Νομιζει οτι μιλαει με παιδακια. Απλα επαιξε και εχασε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, όσοι είναι πεθαμένοι δεν τους αποκαλούμε ούτε "συντρόφους" ούτε "κυρίους". Τους λέμε είτε "αείμνηστους" είτε απλώς "μακαρίτες".

Τρύφωνας Μπόρισιτς

Yannis Theocharis είπε...

Εξαιρετική η ανάλυσή σου.

Το καλοκαίρι του '91 ήταν η 2η φορά που επισκέφθηκα το ανατολικό Βερολίνο. Αν και ήμουν 9 ετών, θυμάμαι και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Το κλίμα ήταν κάθε άλλο παρά πανηγυρικό. Δε θυμάμαι κανένα να χαμογελά. Μόνο μελαγχολία, απογοήτευση και αμηχανία παντού. Δεν καταλάβαινα τότε γιατί, αλλά σε τέτοιο (θεατρικό θα έλεγα) περιβάλλον δεν έχω ξαναβρεθεί. Παντού ήταν πλανόδιοι πωλητές που πουλούσαν κομμουνιστικά αναμνηστικά. Τα περισσότερα ήταν της ΕΣΣΔ, υποτίθεται αυθεντικά τμήματα στολών/παράσημα/καπέλα κλπ. σοβιετικών αξιωματικών, πιθανόν να ήταν και μαϊμού γιατί μιλάμε για μεγάλες ποσότητες.

Την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα, το καλοκαίρι του '83, ήμουν μόνο ενός έτους και δε θυμάμαι τίποτα, μόνο ότι μου λένε οι δικοί μου. Μου μεταφέρουν λοιπόν, κλίμα αραχτό, χαλαρούς ρυθμούς, με τον κόσμο να έχει λυμένα τα προβλήματα, αλλά να μην έχει και κανένα στόχο, κάτι σαν (μπρεζνιεφική;) στασιμότητα. Από την άλλη είχαν μεγάλη έλλειψη αγαθών. Στο εστιατόριο που μας πήγανε να φάμε (δεν μπορούσες να πας σε όποιο ήθελες), για 2 οικογένειες, 4 ενήλικες +3 μικρά, μας φέρανε μία (ναι μία!) χαρτοπετσέτα...
Δεν ξέρω αν οι τουρίστες μόνο είχαν αυτή την αντιμετώπιση, αλλά λογικά υποθέτω πως στον έξω κόσμο θα ήθελαν να δώσουν καλύτερη εικόνα από αυτή που πραγματικά υπήρχε.

Τους καταλαβαίνω και γιατί διέλυσαν το κράτος τους και γιατί το μετάνιωσαν έπειτα...

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος.

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω πως οι ανατολικογερμανοί διέλυσαν κανένα κράτος. Ακόμα και αν ήθελαν κάποιοι, δεν είχαν το κουράγιο.

Πέρα από την γνωστή ιστορία με την συνάντηση Γκορμπατσοφ-Ρήγκαν στο Ρεϋγκιαβίκ, υπάρχει και μια εκδοχή ότι το τείχος έπεσε εκείνη την εποχή σχεδόν... συμπτωματικά.

Ο εκπροσωπος της ΚΕ του σοσιαλιστικού κόμματος έδινε συνέντευξη και είπε μεταξύ άλλων ότι η κυβέρνηση της ΛΔΓ συζητά να επιτρέψει την ελεύθερη μετακίνηση ανάμεσα στις δύο γερμανίες. Όταν ρωτήθηκε "πότε θα γίνει αυτό;", σάστισε, δεν ήξερε, κοίταξε τα χαρτιά του και είπε αναπάντεχα " μα από σήμερα, από τώρα".

Ένας φρουρός που άκουσε την συνέντευξη χωρίς να πάρει εντολή από ανώτερο, σήκωσε τη μπάρα. Αυτό ήταν. Η ΛΔΓ πέρασε στην ιστορία.

Τρύφωνας Μπόρισιτς

Ανώνυμος είπε...

Τρυφωνας. Μετα την αλλαγη στην ηγεσια του σ. ΟΥΛΜΠΡΙΧΤ το 1970 ακοληθησε και η αν.γερμανια της αποφασης του 20ο συνεδριου εφαρμοζοντας νομους του καπιταλοσμου οπως και η ΕΣΣΔ με αυτον τον τροπο ολοκληρωθηκαν οι ανατροπες το 1991 και εκει. ολα τα υπολοιπα ειναι ενα ωραιο παραμυθακι. ΚΟΡΕΑ ΚΑΙ ΚΟΥΒΑ που δεν ακοληθησανε τον δρομο αυτο υπαρχουνε μεχρι σημερα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Παναγιώτη μην γράφεις ό,τι νά ναι. Και η Κούβα ακολούθησε καπιταλιστικές συνταγές όταν διαπίστωσαν ότι το προηγούμενο μοντέλο δεν δούλευε.
Όσο για την Β. Κορέα, τί να πω, δεν ξέρω αν η κληρονομική μοναρχία ανήκει στις παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος.

Η ΛΔΓ (των παιδικών μας χρόνων), ήταν ένα σύστημα σχεδόν τέλειο, και το καμάρι της ΕΣΣΔ.

Οι Σοβιετικοί υπό τον Γκορμπατσόφ είναι συμφωνήσει κατ' αρχάς την χαλάρωση κάποιων περιορισμών αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχαν κατα νου την διάλυση της ΛΔΓ.
Όταν κατέρρευσε το Τείχος ,με τον αστείο τρόπο που εξήγησα παραπάνω, ο Γκορμπατσόφ κοιμόταν στο κρεβάτι του. Η πανίσχυρη KGB δεν ήξερε το παραμικρό, ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό τους.

Τα ...νέα τα έμαθε από την Θάτσερ μετά από λίγες ώρες που σε έξαλλο τόνο του φώναζε από τηλεφώνου πώς επέτρεψε να γίνει τέτοιο πράγμα.

Ανώνυμος είπε...

11.34 Δεν γραφω ποτε οτι να ειναι. η ΕΣΣΔ δουλευε μια χαρα το συστημα με προβληματα βεβαιως λογο της ιμπεριαλι στικης περικυκλωσης και της εσωτερικης αντιδρασης οσο στην εξουσια ητανε οι μπολσεβικοι μεχρι το 20ο συνεδριο το 1956.Απο εκει και περα ακολουθησανε συνειδητα με σταδιακα βεβαια βηματα τον δρομο προς τον καπιταλισμο οπως και οι υπολοιποι στην αν.ευρωπη. αυτον τον δρομο ακολουθησε και η αν.γερμανια μετα το 1970 και ολα τελειωσανε το 1991 σαν καταληξη αυτου του δρομου που κρατησε 35 χρονια. Η ΚΟΥΒΑ δεν ακολουθησε τις αποφασεις του 20ου συνεδριου για αυτο και συνεχισε να υπαρχει μετα το 1991 αλλιως θα ειχε την ιδια τυχη. Αναγκα στικα λογο της θεσεις της ειχε σχεσεις με την ΕΣΣΔ και την ΚΟΜΕΚΟΝ που κατα την προσωπικη μου αποψη επαιξε αρνητικο ρολο και λογο αυτου δεν εχει βαρια βιομηχανια. Αναγκατηκαν λογο του αποκλεισμου να κανουνε μεταρυθμισεις χωρις αυτο να σημαινει οτι το προηγουμενο μοντελο απετυχε. Αυτες οι αλλαγες χωρις να λεω οτι ειναι στις προθεσεις τους αφηνουνε παραθυρο στη ανατροπη του σοσιαλισμου σε μια πορεια. Στην ΚΟΡΕΑ που παλι κατα προσωπικη μου αποψη το οτι εκοψε τις σχεσεις με την ΕΣΣΔ το 1956 ητανε σωτηριο για την χωρα για αυτο αλλωστε και εχει σημερα βαρια βιομηχανια. οι σχεσεις παραγωγης ειναι σοσιαλιστικες και δεν υπαρχει καπιταλισμος μεχρι και σημερα. οσο για τις παραδοσεις των ανατολικων λαων να θεοποιουν τον αρχηγο σιγουρα δεν το λενε πουθενα ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΛΕΝΙΝ αλλα ειναι κατι που δεν με ενοχλει και ειναι κατι που ισχυε ΑΙΩΝΕΣ και δεν σβηνει μεσα σε 70 χρονια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ψευδώνυμο για το σχόλιο 11:34 π.μ.

Τρύφωνας Μπόρισιτς

gv είπε...

Το αρθρο, όπως και εκείνο του Ριζοσπάστη δικαιολογεί κάποιες πολιτικές ενέργειες της ΛΔΓ και στέκεται στα πολλά θετικά της κοινωνίας που αναπτύχθηκε εκεί. Νομίζω όμως και ταπεινά καταθέτω, ότι το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Η ιστορία της ΛΔΓ και των άλλων πρωην σοσιαλιστικών κρατών λειτουργούν τρομερά ανασταλτικά για την κομμουνιστική υπόθεση σήμερα, όχι λόγω των πολιτικών τους, ούτε λόγω των κοινωνικών χαρακτηριστικών τους. Αλλά κυρίως, γιατί οι λαοί αυτοί, έχοντας βγεί το λάδι τους κυριολεκτικά μέσα στα χειρότερα νεοφιλελεύθερα σκατά για 25 χρόνια (που κάνουν τα δικά μας δεινά παιχνιδάκι μπροστά τους), δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για κομμουνιστές και σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Εκεί νομίζω πρέπει να εστιάσει κανείς. Γιατί όσο δεν λύνεται/εξηγείται πειστικά αυτό το πρόβλημα - του γιατί αντέδρασαν έτσι τα πειραματόζωα στο πείραμα - , θα σαμποτάρει οποιαδήποτε μελλοντική προσπάθεια.

CJ Parker είπε...

Μορφωθείτε ρεεε, [url=http://docuwiki.net/index.php?title=Hasselhoff_vs_the_Berlin_Wall]Hasselhoff vs The Berlin Wall[/url]

Ανώνυμος είπε...

Στη ΛΔΓ υπήρχαν σοβιέτ; Αν οχι, ποιά ήταν τα όργανα άσκησης της εξουσίας απο την εργατική τάξη;


Air

Neophyte_commie είπε...

Ο GV έχει δίκιο. Χρειάζεται δουλειά στο επίπεδο της ιστοριογραφίας (αφήγηση, ανάλυση, εξαγωγή συμπερασμάτων), στα πρότυπα του βʹ δοκιμίου και της ανάλυσης του 18ου, για όλες τις χώρες. Και όντως, το επιχείρημα των αστών είναι ότι οι μεν ευρωπαϊκές χώρες έπεσαν μαζί με την ΕΣΣΔ («αποτύχατε»), οι δε Κούβα (δεν έχει βαριά βιομηχανία) και Κορέα (έχει στην κορυφή αυτοκράτορα) απέτυχαν/θα αποτύχουν στον δρόμο.

Για την ώρα, πάντως, τι έχετε να μου προτείνετε να διαβάσω (εν ευθέτω χρόνω) στο θέμα;

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Και πως ερμηνεύεις, (4:10), π.χ., τούτο εδώ:
http://www.902.gr/eidisi/diethni/54947/voylgaria-nostalgia-gia-ton-kommoynismo-diapistonei-ereyna-25-hronia-meta-tis

η, την "Οstalgie" στην πρώην DDR,

η την δημοφιλία του Στάλιν στην πρώην ΕΣΣΔ, σε πολλές δημοσκοπήσεις, καθόλου φιλικές προς τον κομμουνισμό;
...έτσι για να θυμηθώ πρόχειρα, χωρίς να ψάξω στο γκούγκλ.
Είναι κόλαφος για τα σημερινά καθεστώτα (δικτατορίες της αστικής τάξης), και για την πολύμορφη βία, που ασκούν στους λαούς, τέτοια δημοσκοπικά ευρήματα. Είναι τόσο ανίσχυρα τα τεράστια μέσα, που έχουν κινητοποιήσει...

Η αγοραία μη-σκέψη, δεν απελευθερώνει - μάλλον αποβλακώνει, για να σταθεροποιεί την κοινωνική βάση της πείνας, της αρρώστιας, των αυτοκτονιών, της μετανάστευσης, της ξενοφοβίας, του φασισμού, κλπ., κλπ...

Το "Τείχος του Αίσχους" για τους κεφαλαιοκράτες, ήταν το Τείχος της Ελευθερίας όλων μας από αυτούς, από την βία και τον Φασισμό τους. Εκείνο το βράδι, που τό είδα από την τηλεόραση να πέφτει, ένοιωσα ένα σύγκρυο, αναλογιζόμενος τι θα επακολουθούσε.
Δυστυχώς, δεν έπεσα καθόλου έξω.
Και τις συνέπειες της απώλειας αυτού του προμαχώνα δεν τις έχουμε ακόμη δεί όλες.
Καρτεράτε, έρχονται κι άλλα....

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. Πραγματικα δυσκολο εκεινο το βραδυ. Εμοιαζε απιστευτο αυτο που συνεβαινε γκρεμιζοντουσαν ολα και τα παιδια μας λεγανε για τον νεο αερα της περεστρο ικα και της γκλασνοστ με το κοινο ευρωπα ικο σπιτι που θα ζουμε ολοι αγαπημενοι Και εδω μεσα ητανε λεει η ωρα της μεγαλης αριστερας και της προοδου. Αρε μπαγασα τη θυμηθηκαμε αυτο το βραδυ παλι μου ερχονται πολλα μπινελικια στο στομα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

gv είπε...

ΣΕΧΤΑΡ, τα έχω δει κι εγώ αυτά και υπάρχουν και πολλά άλλα και είναι και ελπιδοφόρα. Ας ελπίσουμε ότι σιγά σιγά αλλάζει η κατάσταση. Παρόλα αυτά, στη Βουλγαρία δεν υπάρχει καν Μ-Λ κόμμα, και στη Ρωσία ο Zyuganov βολοδέρνει στο 15%, μιλώντας πλέον για μικτές οικονομίες κτλ. Ξέρεις, ίσως το πρόβλημα είναι ότι οι ηγεσίες των ΚΚ αντιμετωπίζονται σαν "οι πουλημένοι που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση" και αυτό ειναι που περιπλέκει τα πράγματα.

Ανώνυμος είπε...

Τρύφωνα Μπόρισιτσ.
Αναπαράγεις ανοησίες. Η ΓΛΔ δεν "έπεσε" επειδή σηκώθηκε μια μπάρα, ούτε ο Γκορμπατσώφ είχε άγνοια των γεγονότων.

GV, οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις που γίνονται στις πρώην χώρες του σοσιαλισμού, δεν αποδεικνύουν αυτά που γράφεις. Χώρια που ακόμα, τίποτα δεν έχει κλείσει στο κεφάλαιο που λέγεται σοσιαλισμός.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ λες διαρκώς το ίδιο κυριελέησον, "μετά το 20 συνέδριο κτλ κτλ".

Δεν υπάρχει κανένα αξίωμα που να λέει ότι τα σοσιαλιστικά κράτη πέφτουν 'όταν εφαρμοστούν "καπιταλιστικές συνταγές".

Στην Κούβα οι "καπιταλιστικές συνταγές" άρχισαν να εφαρμόζονται από το 90, στην αρχή με τον τουρισμό και σταδιακά και σε άλλους τομείς. Εδώ και πολλά χρόνια όχι μόνον επιτρέπεται η κατοχή μεγάλης ιδιωτικής περιουσίας, αλλά δίνονται και κίνητρα για νέες επενδύσεις. Ήδη έχουν απελευθερωθεί πολλά επαγγέλματα, οι κουρείς έπαψαν να είναι ...δημόσιοι υπάλληλοι, και έπεται συνέχεια επί Ραούλ.
Ωστόσο η Κούβα παραμένει ακόμα σοσιαλιστική.

Οσο για την Λαϊκή Κίνα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, οι "καπιταλιστικές συνταγές" έχουν ηλικία 40 ετών και συγκεκριμένα μετά το θάνατο του Μάο.
Από όσο ξέρω δεν κατέρρευσε ακόμα η Κίνα. Αρα τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα.

Την Βορεια Κορέα στη χαρίζω.

@λαθραναγνώστη, είναι αποδεδειγμένο ότι ο Γκορμπατσόφ δεν ήξερε την τύφλα του σε κρίσιμα πράγματα. Για το τείχος το έμαθε... τελευταίος. ¨Οπως μαύρα μεσάνυχτα είχε και η ΣΤΑΖΙ. Δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη ότι θα γίνει κάτι τέτοιο.
Αρκεί να θυμηθείς για τον Γκορμπατσόφ, πως φεύγοντας για διακοπες, έχασε την εξουσία από το οπερετικό πραξικόπημα που οργάνωσε ο Γιέλτσιν.

Με όσους ρώσους έχω μιλήσει που είναι μιας ηλικίας και θυμούνται εκείνη την εποχή, τον Γκορμπατσόφ δεν τον θεωρούν προδότη. Πιστεύουν όμως πως ήταν εντελώς ανίκανος.

Ο Γκορμπατσόφ και συγκεκριμένα ο Γκορμπατσόφ δεν ήθελε να χάσει την εξουσία. Έβλεπε ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα και προσπάθησε να χαλαρώσει λίγο τα λουριά για να εκτονωθεί ο κόσμος αλλά τα έκανε θάλασσα.
Σχεδόν όλο το ΠΓ του ΚΚΣΕ έγιναν σε μια νύστα μεγιστάνες ή δικτάτορες στις χώρες τους όπως ο ΑΛΙΓΙΕΦ στο Ουζμπεκισταν.

Πλούτισε έτσι ο Γκορμπατσοφ; Δεν νομίζω

Ανώνυμος είπε...

σχόλιο 4:40

υπογραφή: Τρύφωνας Μπόρισιτς

Ανώνυμος είπε...

Σε αυτό το τελευταίο ίσως να βρίσκεται μια πιο πειστική εξηγηση για το ξαφνικό του πράγματος.

Η Ανατολική Γερμανία ως κράτος διαλύθηκε και απορροφήθηκε από την Δυτική και δια μέσου της Τreuhand έκλεισε οριστικά ή ξεπούλησε σε εξευτελιστικές τιμές εργοστασία, βιοτεχνίες και εν γένει όλη την κρατική ιδιοκτησία της ΛΔΓ.
en.wikipedia.org/wiki/Treuhand

Δεν ξέρω αν υπήρξαν στελέχη του Σοσιαλιστικού κόμματος που να πλούτισαν έτσι όπως οι αντίστοιχοι στις υπόλοιπες χώρες της ΕΣΣΔ.

Aδιαμφισβήτητα η αποπομπή του Ερικ Χόνεκερ από την ηγεσία του Ενιαίου Σοσιαλιστικού κόμματος έγινε λίγες μέρες πριν την πτώση του Τείχους. Αδιαμφισβήτητα είχαν ξεσπάσει διαδηλώσεις και η κίνηση αποσκοπούσε στο να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης. Αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι τα δραματικά γεγονόταν ήταν προαποφασισμένα.

Τρύφωνας Μπόρισιτς

Ανώνυμος είπε...

Τρυφωνας. Ευχαριστω για την ΚΟΡΕΑ δεχομαι το χαρισμα. Με το 20ο συνε δριο το 1956 εχουμε εφαρμογη νομων του καπιταλισμου. το 1957 η Μ.Τ.Σ απο ιδιοκτησια του κρατους μεχρι τοτε δοθηκαν στα ΚΟΛΧΟΖ δηλαδη μεσα παραγωγης στους αγροτες.δοθηκε η δυνατοτητα στο κολχοζ να εκμεταλευεται ξενη εργατικη δυναμη ενω μεχρι τοτε απαγορευοτανε. δυνατοτητα το κολχοζ να παραδιδει την μιση παραγωγη στο κρατος με αλλη τιμη και να πουλαει μονο του την αλλη μιση σε αλλη τιμη. Τα εργοστασια μετα το 1956 δουλευανε με κριτηριο το κερδος με αδυνατισμα του κεντρικου σχεδιασμου και εργατικου ελεγχου. ολα αυτα λεγονται καπιτα λισμος που ισχυσαν και στην αν.γερμανια μετα το 1970. Στην ΚΙΝΑ εχουνε καπιταλισμο και με τη βουλα ασχετα αν ακομα χρησιμοποι ουν τα συμβολα του κομματος. Η ΚΟΥ ΒΑ τα τελευταια 8 χρονια χρησιμο ποιει τετοιες μεταρυθμισεις που αναξερτητα απο καλες προθεσεις ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΙ ΡΑΟΥΛ θα οδηγησουνε σε ανατροπη σε μια πορεια. Το οτι ΚΟΡΕΑ ΚΑΙ ΚΟΥΒΑ δεν ανατραπηκανε το 1991 δειχνει οτι αιτια για οτι συνεβη ειναι το 20ο συνεδριο του ΚΚΣΕ. εσυ τωρα μπορεις να συνεχισεις το παιδικο παιχνιδι με τις μπαρες και τον γκορμπι που κοιμοτανε. και παλι ευχαριστω για την ΚΟΡΕΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

τρυφωνας. και ουτε βεβαια γινανε πλουσιοι σε μια νυχτα Ητανε συσωρευ ση πλουτου χρονων που το 1991 ητανε η ωρα να εκφραστει και επισημα στο οικοδομημα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Τρύφωνα,
Μια παροιμία λέει ότι ο κακός και ο μαλάκας κάνουν την ίδια ζημιά!
Ο Γκ. είχε επανειλημμένα δηλώσει σε συνεντεύξεις του ότι το όνειρό του ήταν να διαλύσει το σοσιαλιστικό σύστημα της χώρας του. Όσο για το αν οι Ρώσοι τον θεωρούν ή όχι προδότη θα σου υπενθυμίσω τι χαμός έγινε πέρυσι στο ίντερνετ, όταν κάποιος μπλόγκερ έκανε φάρσα και έγραψε ότι πέθανε καθώς και τι ρέιτινγκ έχει στις δημοσκοπήσεις.
Οι Ρώσοι τον μισούν τον Γκ.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ φτύσε την κασέτα του 20ου συνεδρίου και παίξε μια άλλη να χαρείς!
Πάντως το σχολιό σου στις 6.08 είναι πολύ εύστοχο και συμφωνώ απόλυτα.
(να λέμε και τα σωστά...)

Λαθραναγνώστη, ο μαλάκας μπορεί να είναι χειρότερος υπό συνθήκες.

Στο άλλο που λες για τη γνώμη που έχουν οι Ρώσοι για τον "Γκόρμπυ" δεν διαφωνώ καθόλου. Τον σιχαίνονται όλοι.
Έχει κατορθώσει να τον σιχαίνονται και οι Ολιγάρχες, όλοι παλιά στελέχη του ΚΚΣΕ. Τόσο μαλάκας.

Τις συνεντεύξεις που έλεγε αυτά και χειρότερα τις ξέρω αλλά δεν έχουν καμία αξία. Όταν ακόμα και μεσαία στελέχη του ΚΚΣΕ και της KGB κονόμησαν σε ένα βράδυ τουλάχιστον από ένα εργοστάσιο/διυλιστήριο/ορυχείο και ο "Γκόρμπυ" κατάντησε να διαφημίσει πίτσες, τί να κάνει και αυτός; Σας παρακαλώ δώστε μου κατιτίς, σε μένα (λέμε τώρα) τα χρωστάτε όλα.
Πήγε να φτιάξει κόμμα και απέτυχε,
και νομίζω βγάζει τον επιούσιο από το ιδρυμά του, κερδίζει διάφορα μπουρμπουαρ δεξιά κ αριστερά από καμιά ομιλία κτλ.

Κανείς όμως δεν τον πιστεύει στη Ρωσία γιατί γενικώς οι Ρώσοι έχουν καλή μνήμη, δεν ξεχνούν εύκολα.

Τρύφωνας Μπόρισιτς

Ανώνυμος είπε...

τρυφωνας. Δεν υπαρχει καμμια κασετα τα ντοκουμεντα του κομματος ειναι με στοιχεια μεσα απο την ιστορια. Αν τωρα εσενα σου χαλαει το παιδικο παιχνιδι με την μπαρα και με τον αλλον που κοιμοτανε εγω δεν φταιω κατι συνεχισε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ