Έχουμε πόλεμο δικέ μου

Ξεκινάμε με ένα σύντομο ιστορικό.

Πρωί στα γραφεία του υπουργείου εργασίας στη σταδίου (το κυρίως κτίριο βρίσκεται στην πειραιώς). Συγκεντρώνονται αντιπρόσωποι από ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια σωματεία, ενώσεις συνταξιούχων και πραγματοποιούν μαζική παράσταση διαμαρτυρίας για τις προκλητικές δηλώσεις του βρούτση πως το ασφαλιστικό (δηλαδη το δικαίωμα στη σύνταξη) έχει βασιστεί στις πελατειακές σχέσεις. Σύνολο μερικές δεκάδες άνθρωποι. Ζητάνε συνάντηση με τον υπουργό, που έχει προλάβει να φύγει και αποφασίζουν να τον περιμένουν στο γραφείο του. Ωστόσο, η κυβερνητική εκδοχή των πραγμάτων λέει ότι απειλήθηκε ο βρούτσης, ο οποίος δε βρισκόταν καν στον χώρο.

Λίγο πιο πέρα έχει έρθει μια επιτροπή εργαζομένων από τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας –με αναφορά στον αυτόνομο χώρο- και στην κλαυθμώνος συγκεντρώνονται γονείς, μαθητές κι εκπαιδευτικοί από τα μουσικά σχολεία.

Φτάνει μια διμοιρία ματ και περνάει αμέσως στην επίθεση. Χωρίς να υπάρχουν φθορές, αντεγκλήσεις, προκλήσεις και γενικά κάποιο πρόσχημα. Τότε γιατί; Για τη μαγκιά. Γιατί μπορούσαν. Και για τη μνήμη του ντερτιλή, που κάπως έπρεπε να την τιμήσουν. Περικυκλώνουν τον συγκεντρωμένο κόσμο, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την περιφρούρηση και την ψεκάζουν από απόσταση εκατοστών. Οι σύντροφοι αντιστέκονται πέντε λεπτά, αλλά αναγκάζονται να υποχωρήσουν. Όσοι μένουν στο κτίριο κατεβάζουν τα ρολά και μένουν μέσα, ενώ η αστυνομία λέει πως όλοι οι έγκλειστοι θα προσαχθούν στην ασφάλεια.

Η διμοιρία μοιράζεται σε δύο μέτωπα, στην περιφρούρηση που ανασυγκροτείται και στην επιτροπή από την κοινωφελή εργασία. Οι αυτόνομοι μας κάνουν νόηματα, ότι με ένα ντου τους έχουμε, σύντομα όμως έρχονται ενισχύσεις.

Στο μεταξύ, κάποιος δικός μας φωνάζει τρελαμένος σε έναν με πηλίκιο, που πρέπει να ήταν ο επικεφαλής αξιωματικός:

-Ξέρεις τι κάνεις; Με το παμε τα έβαλες. Τελείωνε.

Ενώ οι αυτόνομοι έπιασαν τον τύπο στο ψιλό:

-Δηλαδή εσύ τώρα χάρηκες; Εσύ τους έβαλες να τα ρίξουν, ε;

-Ποιος, εγώ; Όχι..!

-Και τότε μόνοι τους βαράνε;

Μεσολαβεί ένα διάστημα ανασύνταξης, που ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα, και αρχίζει ο δεύτερος γύρος, με μουσική υπόκρουση από τη διπλανή συγκέντρωση των μουσικών. Οι δικοί μας επιχειρούν να προσεγγίσουν το κτίριο κι οι ματάδες βαράνε αδιακρίτως και στο ψαχνό. Ανοίγουν κεφάλια, σημαδεύουν στα γεννητικά όργανα, τρώνε αδέσποτες οι περαστικοί που θέλουν να πάνε απέναντι. Ένας σύντροφος δε μπορεί να πατήσει το πόδι του και φεύγει υποβασταζόμενος, ένας άλλος, που ‘χε χτυπηθεί και πέρσι στις 20 οκτώβρη από τους μπάχαλους, είναι σοβαρά τραυματίας και τον παίρνει το ασθενοφόρο. Αργότερα μαθαίνουμε ότι πήγαν στο νοσοκομείο ασφαλίτες με πολιτικά και ζητούσαν τα στοιχεία των τραυματιών.

Οι ματάδες ανοίγουν την είσοδο του κτιρίου και κατεβάζουν κάτω τους δικούς μας για να τους πάνε στο λεωφορείο για προσαγωγή. Όλοι έμπειροι συνδικαλιστές, πρόεδροι σωματείων και μέλη δσ, ένας κι ένας. Βγαίνουν συγκροτημένα με αλυσίδες κι ο κόσμος, που όσο περνά η ώρα ολοένα και αυξάνεται, κυκλώνει το λεωφορείο και σχηματίζει κλοιό γύρω του, για να μην το αφήσει να φύγει. Εκεί αρχίζει ο τρίτος γύρος που είναι σύντομος και σφοδρός. Ένας μεσήλικας χάνει τις αισθήσεις του και ξαπλώνει στην άσφαλτο.

Απ’ την άλλη κατεύθυνση φεύγει το λεωφορείο με τους προσαχθέντες, που έχουν υψωμένες γροθιές. Ακούς τριγύρω πηγαδάκια και συνομιλίες: ήταν η γυναίκα μου στη συγκέντρωση με τους μουσικούς και με παίρνει τηλέφωνο να μου πει πως της έκαναν προσαγωγή. Πρέπει να πάω...

Αρχίζουν οι συνεννοήσεις. Κώστα θα βάλετε συγκέντρωση; Ναι μωρέ, όλοι τώρα στη γαδα.

Στο κτίριο δε μπαίνει κανείς, μέχρι να δώσουν μυστική παράσταση οι ματάδες και να πετάξουν με στιλ θεοχάρη δυο φακέλους και μια καρέκλα στο πάτωμα, για να έχουν να δείχνουν μετά βανδαλισμούς του παμε στα κανάλια.

Φεύγουμε για τη γαδα, στο δρόμο η πορεία έτρεχε και φώναζε ξέπνοη ενωτικά συνθήματα, χωρίς εσένα..., και η τρομοκρατία δε θα περάσει... Στρίβουμε στην αλεξάνδρας, περνάμε απ’ το γήπεδο και βλέπουμε ψηλά επίκαιρες σκηνές από το ουέμπλεϊ επί χούντας, που επιστρέφει δριμύτερη. Κυκλώνουμε τη γαδα, καμιά πεντακοσαριά άτομα, που αυξάνονται και πληθύνονται με γοργούς ρυθμούς. Φωνάζουμε τα συνθήματα, φτιάχνουμε πηγαδάκια και συζητάμε τα ενδεχόμενα. Θα τους αφήσουν ελεύθερους ή μήπως θέλουν να τους δικάσουν με τον τρομονόμο για κατάληψη δημοσίου χώρου; Και γιατί αργούν να τους απαγγείλουν κατηγορίες; Ζυγίζουν να δούνε τι τους παίρνει να βγάλουν, ή μας κάνουν πόλεμο νεύρων και περιμένουν να σπάσει ο κόσμος;

Έρχεται εσπευσμένα κι η αλέκα απ’ την λάρισα, και συναντιέται με τον αττικάρχη. Λες να την κρατήσουν κι αυτή μέσα, επειδή δεν πληρώσαμε το χαράτσι για την κοα και τον περισσό;

Ο κεδίκογλου κάνει το άσπρο μαύρο και κάνει λόγο για εξτρεμισμούς του παμε. Και έρχεται αυθόρμητα ο συνειρμός με την παλιότερη δήλωση του αλέξη για εξαλλοσύνες, πριν καν γίνει επίδοξος πρωθυπουργός και αρχίσει να τα στρογγυλεύει.

Κάποιοι μαύροι χτενίζονται κυριολεκτικά και πετάνε τρικάκια για τις καταλήψεις των ελεύθερων χώρων, μες στην επικαιρότητα.

Τα κανάλια δίνουν γραμμή ότι το κουκουέ, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχει κεντρική πολιτική γραμμή να κάνει τζέρτζελα για να ενισχύσει τη θέση του –χωρίς να διαφέρει θεαματικά η ακριβής τους διατύπωση- και δε λένε κουβέντα για τον πρωτοφανή τσαμπουκά και το νταηλίκι της κυβέρνησης.

Ένας αγρότης στα μπλόκα δίνει την ατάκα της ημέρας: δε θέλετε να κάνουμε καταλήψεις, δε θέλετε να κλείνουμε τους δρόμους, να απεργούμε. Δηλαδή πώς θέλετε να αντιδράσει ο λαός, παίζοντας πρέφα;

Οι προσαγωγές γίνοναι συλλήψεις με κατηγορίες για διατάραξη κοινής ειρήνης και διακεκριμένες φθορές δημόσιας περιουσίας. Θα κρατηθούν τη νύχτα και η δίκη θα γίνει το πρωί, με διαδικασία αυτόφωρου.

Σήμερα έχουμε χρέος να διαταράξουμε ξανά την κοινωνική τους ειρήνη, που την επιβάλλουν με τη σιδερένια φτέρνα του συστήματος. Η ανακωχή και οι αυταπάτες τελείωσαν. Το αστικό κράτος κάνει επίδειξη δύναμης, αλλά μπορεί να έχει κάνει και το μοιραίο λάθος, γιατί μέχρι τώρα κέρδιζε χωρίς αντίπαλο κι έγινε υπεροπτικό, πιστεύοντας ότι έχει έρθει η ώρα να βάλει στο χέρι και τους κομμουνιστές.

Ίσως αν δεν είχε μεσολαβήσει το 4,5% του ιουνίου, να μας υπολόγιζαν περισσότερο και να φοβούνταν να κάνουν τα ίδια. Ίσως πάλι να τα έκαναν ούτως ή άλλως, γιατί δεν έχουν πια περιθώρια ανοχής κι ελιγμών. Όπως και να έχει μπαίνουμε σε μια καινούρια φάση, όπου το πράγμα χοντραίνει επικίνδυνα.

Έχουμε πόλεμο σύντροφε...