Όλα για όλους

Μετά από το στενό κορτάρισμα της ρένας δούρου στην επίσημη εκκλησία και το άγιο όρος, ήρθε κι η επίσκεψη του αλέξη στο τρίτο πόδι –όπου αδυνατούσε αντικειμενικά να πάει η ρένα, γιατί μόνο τα αγοράκια (περηφανεύονται πως) έχουν δικό τους τρίτο πόδι- να προσθέσει μερικές ακόμα πινελιές στο νέο ειδύλλιο και σε αυτό που ο αδειούχος πάνος ζάχαρης (γιατί ρε αλέξη; γιατί δεν τον περίμενες;) ονόμασε εύστοχα κάπου: κατά subcomandante marcos ευαγγέλιο. Κι επειδή η λογική λέει πως δε θα είναι το τελευταίο επεισόδιο (ή μάλλον περικοπή–εδάφιο) του φλερτ, μπορούμε να δώσουμε στα επιτελεία της κουμουν-δούρου μερικές ιδέες, που μπορεί να αξιοποιηθούν στην ίδια κατεύθυνση.

Του Πάνου Ζάχαρη

Αφού αρχικά θυμίσουμε ένα παλιότερο κείμενο για την «αριστερά του κυρίου», που θα μπορούσε να αναδημοσιευτεί σχεδόν αυτούσιο σήμερα και τις πολύ εύστοχες συμπληρώσεις του near east (μα πού χάθηκε αυτός;) στα σχόλια της ανάρτησης. Όπου τους προτρέπαμε μεταξύ άλλων να θυμηθούν τους κληρικούς που εντάχθηκαν στο εαμ, έχοντας έτοιμο το αντάρτικο μούσι, και να συγκρίνουν τις δομές της εκκλησίας με τις «εκκλησιάζουσες του αριστοφάνη και την αμεσοδημοκρατική λειτουργία της εκκλησίας του δήμου στην αρχαία αθήνα. Τελικά η δική τους φαντασία (οσονούπω στην εξουσία) το πήγε πιο μακριά, σε δυσθεώρητα ύψη που δύσκολα θα μπορούσε ένας κοινός νους να προβλέψει.

Στην επόμενη επίσκεψή του λοιπόν, τώρα που έμαθε το δρόμο, ο αλέξης μπορεί να πει ότι ο χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής, πως οι μοναχοί έχουν μακριά γένια σαν το φιντέλ κάστρο (εκτός από τους ελασίτες αντάρτες), να πει για την καινή και παλαιά διαθήκη, που βρίσκουν το αντίστοιχό τους στη διαθήκη του λένιν και το μικρό της συμπλήρωμα στη συνέχεια. Να μιλήσει στους πιστούς για τη δική του δευτέρα παρουσία (όχι τη σοσιαλιστική), όπου η εε θα γίνει δημοκρατική, προς όφελος των λαών, που θα ζούνε πια αδελφωμένοι και μονιασμένοι με τα μονοπώλια.

Θα αποφύγει εντέχνως τους πονηρούς συνειρμούς με την κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανών (η βάση), που θυσιάζονταν στα λιοντάρια για τις ιδέες τους, και τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό των αγίων πατέρων της εκκλησίας (η ηγεσία), που έγιναν κατεστημένο, αλλά φορούν σταθερά τη λεοντή του σεμνού και ταπεινού χριστιανού. Θα παρακάμψει τους επικίνδυνους παραλληλισμούς με κομμουνιστικές ορθοδοξίες και οπορτουνιστικές αιρέσεις, με διασπαστικά σχίσματα (εκκλησιαστικά και σινοσοβιετικά) κι ενωτικούς μειοδότες, με δογματικούς μαρξιστές κι ιερατεία. Μπορεί να θυμίσει διακριτικά όμως πως ο ευρωκομμουνιστικός πολιτικός πρόγονος του σημερινού σύριζα κατηγορούσε τους κολλημένους παλαιοημερολογίτες της αριστεράς πως ο πολιτικός τους λόγος και τα φυλλάδια των μαρτύρων του ιεχωβά έμοιαζαν σα δύο σταγόνες νερό. Κι ότι αυτοί ουδέποτε αντιλαμβάνονταν το μαρξισμό σα δόγμα, γι’ αυτό και είναι έτοιμοι να γνωρίσουν και άλλες ιδέες και να ανταλλάξουν απόψεις –ή να ασχοληθούν με άλλα πολιτικά ανταλλάγματα- στις μεταξύ τους συζητήσεις.

Μπορεί να πει επίσης πως οι μοναχοί που ακολουθούν το σύνθημα «όλα για όλους, για εμάς τίποτα», θυμίζουν κάπως το «τσοβόλα δώστα όλα» και τα χρόνια της αλλαγής, που εμπνέουν και το δικό του πολιτικό φαντασιακό. Να αποσιωπήσει τις αναλογίες με τη σημερινή κυβέρνηση που (χρηματοδοτεί αδρά από τον κρατικό προϋπολογισμό την εκκλησία, χωρίς να φορολογεί πχ τα άμφια με ενφια και) δίνει τα πάντα, σε τιμή ευκαιρίας, από τη δημόσια περιουσία, χωρίς να κρατάει τίποτα για τον εαυτό της. Και να δώσει δείγμα καλής γραφής για την προθυμία και της δικής του κυβέρνησης να τα δώσει όλα στους άγιους πατέρες, προκειμένου να μαζέψει ψήφους από παντού και να τα παίξει όλα για όλα για την αυτοδυναμία.

Υπάρχει κανείς άραγε που να πιστεύει ειλικρινά πως μια αριστερή κυβέρνηση με κορμό το σύριζα θα συγκρουστεί με το εκκλησιαστικό κατεστημένο, για να προχωρήσει έστω στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο (ή κυρίως σε αυτή την περίπτωση) η ρεφορμιστική λογική των μικρών στόχων-μεταρρυθμίσεων, που δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια του συστήματος (θεωρητικά όμως οδηγούν σταδιακά κάπου). Αλλά ότι μια τέτοια κυβέρνηση δε θα είναι πρόθυμη ούτε καν αυτά τα μικρά βήματα να εξασφαλίσει, στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού και του πολιτικού κόστους. Και πως θα καταλήξει να είναι λιγότερο προοδευτική κι από το φανταστικό σχέδιο του τόμας μορ στην ουτοπία του.

Το πιο βασικό, όπως σημειωνόταν και στην «αριστερά του κυρίου» είναι πως η εκκλησία της ελλάδος κι ο σύριζα είναι δύο φιλόπτωχα ιδρύματα, που θέλουν να ανακουφίσουν και να προστατέψουν τους φτωχούς από τις συνέπειες της κρίσης, χωρίς να πολεμήσουν το σύστημα που γεννά τη φτώχια και την αδικία, όπως το σύννεφο τη βροχή. Τη στιγμή που ο λαός ξανασταυρώνεται κι ανεβαίνει αγόγγυστα το γολογοθά του, αυτοί του αλείφουν μύρο στις πληγές, για να μην τσούζει, αλλά κάνουν τον πόντιο πιλάτο και δεν του λένε ότι πρέπει να σταματαήσει να θυσιάζεται για σκοπούς ξένους προς το συμφέρον της τάξης του.