Στον κουβά

Η μόδα με τους κουβάδες και τα παγωμένα μπουγέλα (ice bucket challenge) καταλήγει πρόκληση προς τη νοημοσύνη μας μάλλον παρά προς τους φίλους των συμμετεχόντων. Με την ανοησία να παίρνει μορφή χιονοστιβάδας και να αποδεικνύει [ως δεν εξαλείφεται αλλά γιγαντώνεται με τη δύναμη της τεχνολογίας, γιατί το κλειδί είναι ποιον υπηρετεί αυτή η τελευταία και σε ποιο γενικό πλαίσιο. Δε φταίνε ακριβώς όσοι «άσημοι» και «διάσημοι» συμμετέχουν, από την καλή τους την καρδιά ή λόγω ψώνιου, στην ιστορία. Αλλά οι γενικές συνθήκες που μας κάνουν να πιστεύουμε πως έτσι επιτελούμε το χρέος μας κι αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα. Φάγαμε μπανάνες για να νικήσουμε το ρατσισμό μαζί με το ντάνι άλβες, μπουγελωθήκαμε για να καταπολεμήσουμε μια αρρώστια, πατάμε σε καθημερινή βάση like, fav, RT, publish, κτλ στο δίκτυο για να ευαισθητοποιήσουμε τους άλλους και να δείξουμε τις δικές μας ευαισθησίες. Κι η ζωή συνεχίζεται..

Για τους πλούσιους και διάσημους βέβαια, η ψυχρολουσία και το στιγμιαίο τσαλάκωμα της δημόσιας εμφάνισης (που ενισχύεται πάντως με την ιδιότητα του «άνετου», που δε φοβάται να «τσαλακωθεί» για καλό σκοπό) είναι ένα μικρό ευχάριστο διάλειμμα, όπως το μπουγέλο των μαθητών στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Για τον περισσότερο κόσμο όμως είναι παρένθεση από την ανάποδη ή μάλλον καθημερινή συνήθεια αυτές οι ψυχρολουσίες, σε μια ζωή εν τάφω που περιμένει την ανακάλυψη κάποιου σπουδαίου τάφου, για να της πουν πως ομορφαίνει και έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενη και εθνικά περήφανη. Ένας κόσμος που (ψυχρο)λούζεται σε σταθερή βάση και σε διάφορες δοσολογίες ένα μεγάλο κουβά με σκατά, χωρίς περιθώριο να αρνηθεί την πρόκληση –τα σκατά είναι πάντα εκεί και τον περιμένουν. Άσε που ούτε καν τα λεφτά που πρέπει να δώσει δε γλιτώνει κι έτσι βγαίνει κερατάς και δαρμένος.

Ο κουβάς θα μπορούσε να γίνει σύμβολο και σήμα κατατεθέν της σύγχρονης ελλάδας, όπως ο μπιντές από το ομώνυμο διήγημα του μάριου χάκκα. Ένας κουβάς που υποδέχεται σαν καιάδας τα δελτία που δεν κερδίζουν (την αδιοχέτευτη ενέργεια και δημιουργικότητα που βρήκε διέξοδο στον τζόγο), μαζί με προσωπικά στοιχήματα, ανεκπλήρωτα όνειρα, χαμένους στόχους και φιλοδοξίες σε κάθε επίπεδο: οικονομικά, οικογένεια, σπίτι, ταξίδια, διαπροσωπικές σχέσεις γενικότερα. Πεταμένα (σχεδόν) όλα στον κάλαθο των αχρήστων.

Κι ίσως αυτό να εξηγεί την αγάπη αυτής της χώρας για το μπάσκετ (που κάπως έτσι ανακαλύφτηκε κι αυτό, από κάποιο άχρηστο χαρτί που κατέληξε στα σκουπίδια και απέκτησε απροσδόκητα χρηστική αξία) και για την εθνική της.. καλαθοσφαίρισης, που είναι η επίσημη αγαπημένη των ελλήνων –και ξεκίνησε χτες τις υποχρεώσεις στο μουντομπάσκετ.

Ευτυχώς η χώρα κατάφερε να γλιτώσει από την εξουσία των κομμουνιστών, που θα την έκαναν σαν την κούβα και κατάφερε να γίνει η χώρα του κουβά. Δεν πρόκειται όμως για έναν τυχαίο κουβά αλλά για ICE bucket, μπουγέλο με παγωμένο νερό. Κι εμείς ζούμε σήμερα σε μια ιδιότυπη εποχή των παγετώνων, όπου έχουν μπει στον πάγο τα όνειρα, οι μισθοί, η ελπίδα που αργοπεθαίνει και τη βάζουμε στην κατάψυξη μπας και διατηρηθεί φρέσκια.. ακόμα κι οι αντιδράσεις μας φαίνεται να έχουν παγώσει το τελευταίο διάστημα. Καληνύχτα βλαδίμηρε, ο πάγος αυτός ποτέ δε θα σπάσει.

Κι έχεις δει ποτέ πώς σπάει ο πάγος σφε αναγνώστη; Ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, στο πιο λεπτό σημείο – αδύναμο κρίκο της επιφάνεις. Και κατά μήκος μιας τεθλασμένης γραμμής, σαν τα ζιγκ-ζαγκ της διαλεκτικής και της ιστορίας, κι όχι σαν την ευθεία οδό της εύκολης κυβερνητικής λύσης από τα πάνω. Με τη γη να ανοίγει στα δύο και να μην μπορείς να πατάς σε δύο βάρκες, αλλά να πρέπει να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, αλλιώς θα πέσεις στο κενό και στο λάκκο των λεόντων με τους καλούς ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και τους υγιείς επιχειρηματίες.

Που κηρύσσουν εμπάργκο στην κούβα αλλά λατρεύουν την χώρα του κουβά και τις ευκαιρίες που παρουσιάζει για αυξημένη κερδοφορία. Και δεν πειράζει, γιατί ο κουβάς αυτός είναι για καλό σκοπό, με τη διαφορά πως δεν αγιάζει μόνο τα μέσα (μνημόνιο, κινεζοποίηση μισθών, κτλ) αλλά κυρίως τον αγιάζουν τα μέσα (μμε τηλεοπτικά, έντυπα κι ηλεκτρονικά).