Γιατί η υπογεννητικότητα εμφανίζεται σε χώρες με σχετική ευημερία και υψηλό βιοτικό επίπεδο; Γιατί στον τρίτο κόσμο οι λαοί πληθαίνουν με ρυθμούς κουνελιών; Δε θα ήταν πιο λογικό εκεί που η ζωή είναι ένα με τα βάσανα να το σκέφτονται διπλά και τρίδιπλα πριν αναπαραγάγουν το είδος;
Μια προφανής απάντηση είναι ότι χωρίς τηλεόραση, λεφτά κι επιλογές για έξοδο για αυτά τα ζευγάρια, το σεξ είναι ό,τι καλύτερο έχουν να κάνουν τα βράδια. Σε αντίθεση με τους αποξενωμένους λαούς της δύσης με την αποστειρωμένη ζωή, που στειρώνουν τεχνητά ακόμα και τους χυμούς του έρωτά τους.
Μια άλλη πιο επιστημονική εξήγηση είναι ότι η φύση προνοεί για τους αδύναμους και τους αναπληρώνει. Σε χώρες με υψηλή θνησιμότητα, το ποσοστό γεννήσεων είναι αντίστοιχα υψηλό γιατί αυτό προστάζει το ανθρώπινο ένστικτο της αναπαραγωγής.
Ο πατήρ διαλεκτικός έχει την ίδια θεωρία για τα ζευγάρια και το γένος του παιδιού. Η φύση προνοεί για τον πιο αδύναμο και στέλνει απογόνους του ίδιου γένους για να τον αναπληρώσουν. Να το πω του άβερελ να προσέχει.
Μια απάντηση σε πιο οικονομική βάση είναι ότι η ανατροφή ενός παιδιού κοστίζει πολύ πιο ακριβά στο δυτικό κόσμο. Οι γενιές που παίρνουν μισθούς με τρία ψηφία (και παίρνουν γενικώς τα τρία) είναι ζήτημα αν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους, πόσο μάλλον ένα ακόμα παιδί.
Έτσι δικαιώνονται κι όσοι λένε πως στη σύγχρονη κοινωνία το κλασικό προλεταριάτο τελεί υπό εξαφάνιση. Στην αρχική του εκδοχή στα λατινικά προλετάριος ήταν αυτός που δεν είχε τίποτα άλλο πέρα από την ικανότητά του για αναπαραγωγή, δηλ να αποκτήσει απογόνους. Πλέον δεν το έχει ούτε αυτό. Έχει μόνο την εργατική του δύναμη για να την εκπορνεύσει στην αγορά εργασίας και να βγάλει τα προς το ζην.
Ποια είναι όμως η αξία της εργατικής δύναμης; Καλή ερώτηση.
Η αξία της βγαίνει από αυτά που χρειάζονται για να αναπαραχθεί ως εμπόρευμα προς πώληση. Δηλ απ’ όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει, να ξεκουραστεί και να μπορεί να δουλέψει την επόμενη μέρα.
Και τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει; Αυτό είναι κοινωνικά καθορισμένο. Διαφέρει δηλ ανάλογα με την χώρα την εποχή και τις παραγωγικές δυνατότητες που προσφέρονται, με τον ίδιο τρόπο που διαφέρει το κόστος ανατροφής των παιδιών που αναφέρθηκε πριν. Σήμερα η χρήση και κτήση υπολογιστή είναι απαραίτητη για αρκετές εργασίες, ενώ μισό αιώνα πριν φάνταζε αδιανόητη (και για πολλές γωνιές του πλανήτη εξακολουθεί να είναι).
Έχει να κάνει ακόμα με το κοινωνικό περιβάλλον, τις αξίες του, τα κοινωνικά ήθη κι έθιμα, την ταξική πάλη. Στο τελευταίο ντιμπέιτ η συντρόφισσα γγ έλεγε στα αστικά παπαγαλάκια ότι σήμερα το εξοχικό αποτελεί βασική ανάγκη για τον εργαζόμενο.
Δώσε ντάτσες στο λαό.
Αν το πάρουμε καθαρά βιολογικά οι ανάγκες του ανθρώπου μπορούν να συνοψιστούν στο τρίπτυχο μαμ, κακά και νάνι. Αλλά σε αυτή την περίπτωση υποβιβάζουμε τον άνθρωπο στο επίπεδο του ζώου κατάσταση από την οποία –θεωρητικά- έχει ξεφύγει εδώ και κάτι αιώνες σχηματίζοντας κοινωνίες και διαμορφώνοντας μέσα σε αυτές τις ανάγκες του.
Αυτό το τελευταίο δεν είναι ακριβώς μονοσήμαντο. Όπως λέει στο βασικά καλησπέρα σας κι ο στάθης ψάλτης: οι άνθρωποι ασφαλίζονται στο ικα. Κανένα ζώο όμως δε θα δεχόταν να ασφαλιστεί στο ικα.
Η πρόοδος του είδους μας είναι διαλεκτικό προτσές γεμάτο αντιφάσεις.
Πώς έχει διαμορφωθεί όμως ιστορικά και κοινωνικά η αξία της εργατικής δύναμης στην ελλάδα; Πού σταματάει ο νόμος της ικανοποίησης των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών κι αρχίζει το βίτσιο του καταναλωτισμού;
Ο χάρρυ κλυνν, είκοσι χρόνια πριν και κάτι έτη φωτός μπροστά από την εποχή μας, έδωσε απάντηση και σε αυτό το ζήτημα τραγουδώντας τι χρειάζεται ο έλληνας. Ας δούμε τους στίχους.
Ο έλληνας χρειάζεται ένα πιάτο φαΐ
για να ζήσει απλά, ειρηνικά.
Ο έλληνας χρειάζεται ένα κομμάτι ψωμί
Ο έλληνας χρειάζεται ένα ποτήρι νερό
Ο έλληνας χρειάζεται ένα μικρό κρεβάτι
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)
Η πρώτη στροφή είναι εισαγωγική και μένει στα απολύτως απαραίτητα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Στις επόμενες όμως το σκηνικό αλλάζει.
Ο έλληνας χρειάζεται ένα διπλό πάπλωμα
Ο έλληνας χρειάζεται ένα πλυντήριο πιάτων (σσ: το επόμενο δίστιχο τραγουδιέται απνευστί)
ένα ψυγείο δίπορτο, έναν καταψύκτη, ένα φούρνο microwave, έναν αναπτήρα καρτιέ και μια καδένα φακαντόρο, μια τηλεόραση
Ο έλληνας χρειάζεται δύο βίντεο
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)
Στην επόμενη στροφή μπαίνει ακροθιγώς κι η προβληματική του ένγκελς για το ζήτημα της κατοικίας.
Ο έλληνας χρειάζεται ένα σπίτι στην πόλη
Ο έλληνας χρειάζεται ένα σπίτι στην εξοχή
ένα αυτοκίνητο, ένα τζιπ, έναν κορταδόρο, ένα τρέιλερ, ένα τροχόσπιτο, μια σκηνή, ένα σλίπινγκ μπαγκ, μια σχάρα για τα πέδιλα του σκι
Ο έλληνας χρειάζεται ένα ιδιωτικό αεροπλάνο
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)
Καρακατα-κατανάλω, καρακατα-κατανά…
Ο έλληνας χρειάζεται μια εθνοκάρτα
Ο έλληνας χρειάζεται καταθέσεις σε συνάλλαγμα,
αμερικάνικα δολάρια, γερμανικά μάρκα, αγγλικές λίρες, ιταλικές λιρέτες, ισπανικές πεσέτες, γιατί τα πεντοχίλιαρα έχουν γίνει πετσετάκια
Ο έλληνας χρειάζεται ό,τι δεν χρειάζονται οι άλλοι
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)
Και για κλείσιμο: (…ρέψιμο…) δόξα τω θεώ, φάγαμε και σήμερα…
Χαμένος θησαυρός που μπορείτε να θυμηθείτε στην πιο κάτω διεύθυνση.
http://www.youtube.com/watch?v=xE-UNiB_14s
Ο χαρούλης κριτικάρει την καταναλωτική ενσωμάτωση και την πλαστική ευημερία της δεκαετίας με τις βάτες κι από μια άποψη καλά κάνει. Εκείνα τα χρόνια όμως ο κόσμος χόρτασε ψωμί. Έβγαλε το κατοχικό σύνδρομο και την αγωνία να ζήσουν τα παιδιά του άνετα χωρίς να τους λείψει τίποτα.
Σήμερα τα κοράκια παν να του δημιουργήσουν αντικατοχικό σύνδρομο τύψεων επειδή σπατάλησε αλόγιστα τα ψίχουλα άνεσης που του έλαχαν και τον γυρνάνε πολλά χρόνια πίσω. Στην κατοχή, για την οποία μιλάνε όλοι, από το πριν μέχρι το αριστερό πασόκ. Στο σκοτάδι του εργασιακού μεσαίωνα, που πρέπει να καούμε κι εσύ κι εγώ για να γενεί φως. Κι ακόμα πιο πίσω που ο άνθρωπος ήταν ζώο κι επιβίωνε τρώγοντας τον διπλανό του.
Απ’ την χουντικά αγία τριάδα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια στο ψωμί-παιδεία-ελευθεία. Κι από κεί πίσω ολοταχώς στο μαμ-κακά και νάνι με συνεχείς τάσεις ενοποίησης. Κάθε μέρα τρώμε τα σκατά του συστήματος, πασπαλισμένα με θεάματα για να καλύπτουν τη βρώμα και να μας υπνωτίζουν.
Ο άνθρωπος χρειάζεται μια άλλη κοινωνία. Για να ζήσει απλά, ειρηνικά.
Αλλιώς οι ανάγκες του θα γίνονται ένα κουβάρι με τον καταναλωτισμό, μένοντας σε ένα ρηχό (κατ)έχειν (αντικείμενα) αντί του είναι –όπως μας λέει ο φρομ- για να το χάσει στο τέλος κι αυτό.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής κατρακυλάει μαζί με αυτή της εργατικής δύναμης. Κι όσο οι διάφορες πτυχές της γίνονται εμπόρευμα με ανταλλακτική αξία θα ψάχνουμε μάταια να βρούμε το νόημά της και την αξία χρήσης της.
Υγ: Χρόνια πολλά στην εορτάζουσα
19 σχόλια:
Αφροδισίου μ., Ιουλιανού μ., Τερεντίου ιερομ.
Να υποθέσω το 2ο ;
Γενέθλια μπρέζνιεβα.
Χρόνια πολλά στους ιουλιανούς παραβάτες και το ηλιοστάσιο. Οι μέρες του κινήματος με τον ήλιο αρχίζουν να λιγοστεύουν επικίνδυνα.
καθε φορα που εχεις αναφορα στον μεγαλο χαρυ, μου ερχονται δακρυα στα ματια. Θυμαμαι που με πηγαινε σχολειο ο μπαμπας μου (φανατικος θαυμαστης) και μου εβαζε την απολυτη κασετα "Πατατες". Πολυ χαιρομαι που εχεις παρει τα πανω σου και εχεις αρχισει να γραφεις παλι με γοργους ρυθμους!
Μια ερωτηση γιατι τον πατερα σου τον λες αβερελ?
Είναι πολύ ψηλός.
Θηριώδης θα έλεγα..
Εμένα το δικό μου φετίχ είναι το ραντεβού με την εισαγγελία. 89 εν μέσω κοσκωτά σατιρίζει ανελέητα την ξεφτιλισμένη αλλαγή που είχε ραντεβού με την ιστορία και σπάει κόκαλα. Αλλά αυτό έχει μάλλον να κάνει με τις παιδικές αναμνήσεις μας που είναι κι η μόνη πατρίδα καταπώς λέει ένα σύνθημα.
Σήμερα ο κόσμος χαίρεται με το λαζόπουλο και το θεωρεί μάλιστα κι εναλλακτικό. Σε τι αναμνήσεις θα φέρουμε τα παιδιά μας βιργινία ρίχτερ;
Ο άβερελ κοντεύει τα δύο μέτρα αλλά η βασική του ιδιομορφία είναι αυτή του ναρίτη οικοδόμου. Φονικός συνδυασμός.
Τον έβγαλα έτσι μια μέρα που περπατούσε η φαμίλια κατά παράταξη αν και μας λείπει ένας ντάλτον. Κι η πλάκα είναι ότι του έμεινε ενώ τα πιο πολλά παρατσούκλια ήταν για το θηλυκό γονιό (που σήμερα δεν έχει κανένα).
Σήμερα δεν είναι απλά παρατσούκλι. Έτσι (τον συστήνω και) τον αποκαλώ σε τρίτους.
Πάντως το ζήτημα των ορίων μεταξύ ψευδών και πραγματικών αναγκών συνιστά μεγάλο πρόβλημα. Είναι τόσο πολυπαραμετρικό που μάλον θα παραμείνει ανεπίλυτο. Ως εκ τούτου, ας δείξουμε επιείκεια στη σ. Αλέκα για τη θέση της περί προλεταριακών εξοχικών.
σε προηγούμενο ποστ η ΚΕ του μπλογκ είχε ζητήσει την συνέντευξη του Χρόνη στην νετ.
Βρήκα κάτι άλλο...:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1185921
Παραθέτω την διεύθυνση του Ted Trainer, περιβαλλοντολόγου καθηγητή στην Αυστραλία.
http://www.arts.unsw.edu.au/tsw/
Όποιος ενδιαφέρεται διαβάζοντας μόνο την εισαγωγή και παρακάτω τους τίτλους των ενοτήτων θα πάρει μια σφαιρική ιδέα.
και άλλο υλικό:
http://www.rwf.gr/interviews_senaria-new.php?id=189&interview=1&interview_id=689
http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=11359
http://www.youtube.com/watch?v=yGfIHfqHLd4
λόγο έλλειψης χρόνου θα απαντήσω σε κάποια σημεία.
Η σημερινή κοινωνία νομίζω ότι χρειάζεται πλυντήριο κτλ επειδή έτσι επιτρέπουν στους εργαζόμενους να είναι ποιο παραγωγικοί. Νομίζω ότι η πρόοδος της τεχνολογίας και κυρίως η φύση της παραγωγής σε αρκετές ανεπτυγμένες χώρες επέτρεψαν να μπει η γυναίκα στην διαδικασία της παραγωγής. Που ναι μεν την απελευθέρωσε από τον άντρα και της έδωσε αρκετές κατακτήσεις (πουλάνε και οι 2 τώρα ποια την εργατική τους δύναμη) αλλά το κενός της έπρεπε να αναπληρωθεί κάπως. Οι ανάγκες έπρεπε να καλυφθούν. Αυτό τον ρόλο τον ανέλαβαν διάφορες εξυπηρετήσεις. Επίσης πολλές ανάγκες στον ελεύθερο χρόνο είναι ορισμένες φορές απαραίτητες (ψυχολογικά) για να δουλεύει ο άλλος σαν δούλος πάνω από 8ωρο την βδομάδα.
Τώρα για το θέμα της υπογεννητικότητας νομίζω ότι σου διαφεύγει κάτι.
1.Σε φτωχές κοινωνίες η παραγωγή συνήθως (από ότι μου έρχεται στο μυαλό) δεν απαιτεί ιδιαίτερη γνώση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια για καριέρες.
2. Η παραγωγή σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται σε αρκετά χειρωνακτικές εργασίες που οι άντρες έχουν λόγο φύσης πλεονέκτημα. Κάνοντας ποιο δύσκολο έτσι για τις γυναίκες να μπουν στην παραγωγή.
3.Τα πολλά παιδιά αποτελούν επιπλέον εισόδημα αλλά και το αντίστοιχο συνταξιοδοτικό ταμείο (μεταφορικά το τελευταίο)
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ινδίας όπου αρκετές οικογένειες σκοτώνουν τα κορίτσια.
Προφανώς ισχύουν αρκετοί από τους παράγοντες που αναφέρεις, αλλά και πολιτισμικοί τους τελευταίους δεν τους θεωρώ τόσο βασικούς.
Έφυγα για άπλωμα των ρούχων πριν πέσω για ύπνο (είμαι πτώμα)
Φρονώ πως το προλετάριος βγαίνει πάλι λόγω λατινικών, μα εννοεί εκείνο το μέρος του λαού που δεν είχε τίποτα άλλο παρά μόνο τα παιδιά του (πρόλες), τα οποία αναγκαζόταν εν τέλει να πουλήσει για να ζήσει
ναριτης οικοδομος? ουαου! με το 89 εφυγε? και δεν εχει γυρισει ακομα απολιθωμα? εσυ φταις! να την χαιρεσε την μπρεσνιεβα!
τι αναμνησεις?? αναμνησεις της τζουλιας, του ντιτζιμον, του ραδιο αρβυλα-κανακη που στο αμαν την παλευε καπως και περιμεναμε πως και πως να φτασει τεταρτη πρωι στο σχολειο να τα ξανακανουμε με τους συμμαθητες μας τα σκετσακια. Τωρα την τεταρτη, το πολυ πολυ να λενε για το love bites και το μια νυφη για το γιο μου.
Γιαυτο σου λεω θα μεινω παντα ιδανικος και ανξιος θεατης του ΑΛΟΓΑ ΒΗΜΑΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΡΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ (ΠΟΔΗΛΑΤΑ)ΦΙΔΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
@ απολίθωμα.
Ο μπαμπάς ναρίτης Άβερελ, πόσα 'ας πούμε' λέει σε μια πολιτική κουβέντα ;
Όχι πολλά. Έχει άλλα δικά του. Το ας πούμε νομίζω είναι συνελευσιακό και στελεχικό περεισσότερο.
Χαμόγελε δε συμφωνώ ακριβώς σε όλα (τα 'χει αυτά τα μέτωπο) αλλά δεν είπα ότι τα δικά ήταν ολοκληρωμένη ανάλυση.
Για το 3 γράφει σήμερα κι ο μπογιό.
Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής κι ο γιος μου το ανταλλακτικό.
Καλό μάζεμα στη μπουγάδα
Θα ανοίξω τα ζητήματα τεκνοποίησης που προβληματίζουν το απολίθωμα (εσύ πότε θα γίνεις πατέρας;) επιχειρώντας μια αναφορά στη σχέση καταναλωτισμού και κοινωνικής οργάνωσης. Ο Κονδύλης ( Η παρακμή του αστικού πολιτισμού) αναφέρει πως η ευκολία απόκτησης καταναλωτικών αγαθών στις δυτικές κοινωνίες οδηγεί , μεταξύ άλλων, στην κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα « Εφόσον το άτομο μπορεί να εφοδιασθεί με όλες τις δυνατές συσκευές και να τραφεί, να πάρει πληροφορίες, να διασκεδάσει και να κινηθεί μόνο του, γίνεται αυτοτελέστερο και χρειάζεται την επαφή με άλλους λιγότερο ή τουλάχιστον μπορεί να την στερηθεί ευκολότερα. Έχει τη δυνατότητα να στήνει μέσα στην κατοικία του έναν πλήρη μικρό κόσμο και κατά τα λοιπά να περιορίζεται στο ελάχιστο εκείνο όριο ανθρώπινων σχέσεων που του φαίνεται επαγγελματικά και κοινωνικά αναγκαίο». Με τη σειρά της, θα έλεγα, πως ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε άτομα συντηρεί την ίδια την οικονομία, την παραγωγή και την κατανάλωση αγαθών. Συνεπώς , το οικογενειακό μοντέλο που ταιριάζει στην οικονομία της ανεπτυγμένης βιομηχανικής δύσης είναι το πλέον συρρικνωμένο (πυρηνική ή μονογονεική οικογένεια). Για παράδειγμα, μετρήστε πόσα πλυντήρια θα χρειαζόταν μια εκτεταμένη οικογένεια που μένει κάτω από την ίδια στέγη (παππούδες, γονείς, εγγόνια και κανένας εργένης θειος) και πόσα πλυντήρια χρειάζονται πολλές μικρές πυρηνικές οικογένειες ή ατομικά νοικοκυριά (ένα διαζευγμένο ζευγάρι με παιδί, ο εργένης θείος στη γκαρσονιέρα του και οι παππούδες στο χωριό). Άρα , όπως έχουν και άλλοι αναφέρει, οι πολύτεκνες οικογένειες του τρίτου κόσμου υπηρετούν σε μεγάλο βαθμό την οικονομία εκείνου του κόσμου (παιδιά ίσον περισσότερα χέρια εντός και εκτός σπιτιού για τα οποία δεν υπάρχουν αντίστοιχες ευκολοαπόκτητες συσκευές ή εργαλεία). Επίσης, στη δύση η ανατροφή και οι σπουδές ενός παιδιού δε θεωρούνται παρά η επένδυση που θα το βοηθήσει στο μέλλον να βρει μια δουλειά και να γίνει άξιος καταναλωτής. Κανείς γονιός δε λέει «άντε, παιδί μου να βρεις μια δουλειά να χειραφετηθείς εσύ και η ανθρωπότητα», αλλά λέει «άντε παιδί μου να βρεις μια δουλειά να έχεις το σπιτάκι σου, το αυτοκινητάκι σου, να πας τις διακοπές σου, να μην έχεις ανάγκη κανένα…». Ένα αντίστοιχο πρόταγμα δεν υπάρχει στον τρίτο κόσμο. Να διευκρινίσω πως σε καμιά περίπτωση δεν υποστηρίζω την επιστροφή σε μορφές οικογενειακής οργάνωσης που ιστορικά έχουν ξεπεραστεί, αλλά τροφοδοτώ τον προβληματισμό γύρω από τις νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης του μέλλοντος στις οποίες η χειραφέτηση των μελών της θα συνδυάζεται με μικρότερη σπατάλη ύλης και ενέργειας!
Πα-τέρας; Εγώ; Προς το παρόν ανήκω σε αυτούς που είναι ζήτημα αν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους, πόσο μάλλον ένα ακόμα παιδί.
Στην τριάδα πατήρ-υιός και πνεύμα εμείς το έχουμε ρίξει στο τρίτο (πουλάμε μπόλικο και πολύ φτηνό μάλιστα).
Μου ανήκει η πατρότητα πολλών λαθών και τα προσέχω όλα τους σαν παιδιά μου. Είμαι πατέρας αυτού του μπλοκ και το μεγαλώνω από το υστέρημά μου (χρονικό και πνευματικό) και τη στερημένη χαράς καθημερινότητά μας. Κι αν ρωτήσεις ένα παπαγαλάκι στο πιο κάτω τρολ είμαι και του σοσιαλισμού γιατί κάτι απολιθώματα σαν κι εμένα του έχουμε γ.. τη μάνα. Αλλά το παιδί μας βγήκε πρώιμο κι επταμηνίτικο.
Λογική η ανάλυση που κάνεις. Το θέμα είναι να οικοδομήσουμε νέες μορφές συλλογικής συμβίωσης, όχι στη βάση της οικονομικής αναγκαιότητας (τέτοια πάντως είναι πολλές φορές ο γάμος και στο δυτικό κόσμο) και προφανώς όχι σαν πισωγύρισμα στο παρελθόν.
Στο βαθμό που είναι δυνατόν πρέπει να αρχίσουμε να τις ψάχνουμε από τώρα και να ανακαλύψουμε αξίες που χάνονται στο σημερινό τρόπο ζωής κ την αποξένωση. Αλλά πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της καρικατούρας.
Πέρα από προβληματισμούς δεν έχω καμία έτοιμη απάντηση σχετικά.
Καλά τα λές κόκκινε συγγραφέα...
Εχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε..
Δεν θα γράψω άλλα, γιατί με τη σημερινή απεργία πέθανα στις εξορμήσεις (και είδα λίγο κόσμο και στον Συντονισμό και στο ΠΑΜΕ...
Ελπίζω να μην μαπίνουμε σε ξεφούρκωμα, όχι γιατί δεν θα έχουμε παλι ανοδο απο Σεπτέμβρη των αγώνων, αλλά γιατί φοβάμαι πως θα μείνουμε με τη διαμαρτυρία παραμάσχαλα όλοι μας..
Εξοχο το κείμενο της αρχικής δημοσίευσης το οποίο εκφράζει (με μπόλικο χιούμορ αλλά to the point που θα 'λεγε κι η γιαγιά μου) τα αυτονόητα για κάθε αριστερό. Δεν πρόκειται για μικρό πράγμα: στις μέρες μας η διατύπωση τέτοιων αυτονόητων είναι πράξη σημαντική και πολύτιμη μέσα στο μεταμοντέρνο πολτό που μάς κατακλύζει.
Δημοσίευση σχολίου