Στα τρίκαλα στα δυο στενά

Στιγμιότυπο από την χτεσινή τηλεμαχία όπως καταγράφεται στο σημερινό ρίζο.
-Σ. Κοσιώνη: (...) Αν έρθουν ιδιώτες να επενδύσουν καθαρή ενέργεια στην Πτολεμαΐδα, που λόγω των βρώμικων πρώτων υλών που χρησιμοποιεί η κρατική ΔΕΗ κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον ένα καρκίνο και η τοπική κοινωνία είναι απόλυτα εξαρτημένη εργασιακά από τη ΔΕΗ, θα πείτε όχι;
-Αλέκα Παπαρήγα: Κα Κοσιώνη, βεβαίως με το σημερινό συσχετισμό δύναμης που υπάρχει, οι εργαζόμενοι είναι... «στα Τρίκαλα στα δυο στενά σκοτώσανε το Σακαφλιά» (...)

Μια πρώτη επεξήγηση.

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά
σκοτώσανε το Σακαφλιά
σκοτώσανε το Σακαφλιά
στα Τρίκαλα στα δυο στενά

Τέτοιο ντερβίσικο παιδί
το κλαίμε όλοι μας μαζί
το κλαίμε όλοι μας μαζί
τέτοιο ντερβίσικο παιδί

Δεν τον ξεχνάμε βρε παιδιά
το φίλο μας το Σακαφλιά
το φίλο μας το Σακαφλιά
δεν τον ξεχνάμε βρε παιδιά

Ως εδώ ο σακαφλιάς θα μπορούσε να είναι κι η σοβιετία. Αλλά όχι. Μια δεύτερη, πιο αναλυτική επεξήγηση, από ηλεκτρονική πηγή, διαφωτίζει το θέμα.

Σακαφλιάς ονομάζεται σήμερα ο έλκων την καταγωγή από τα Τρίκαλα, άσχετα αν κατοικεί ακόμη στη συγκεκριμένη πόλη ή έχει μετοικήσει αλλού.
Ο Σακαφλιάς (άγνωστου βαπτιστικού ονόματος) ήταν υπαρκτό πρόσωπο κι η δράση του χάνεται κάπου στην αχλή του μεσοπολέμου. Τον Σακαφλιά τον φάγανε μπαμπέσικα κάτι μαχαιροβγάλτες στη φυλακή των Τρικάλων, που είναι γνωστή ως «Δυο Στενά» επειδή έχει σχήμα Γ. Την ιστορία μελοποίησε ο μεγάλος Τρικαλινός βάρδος Βασίλης Τσιτσάνης με το πασίγνωστο άσμα «Στα Τρίκαλα στα Δυο Στενά".
Χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχει κλαμπ οπαδών του A.O. Τρίκαλα με το όνομα «Σακαφλιάδες».

Ενώ σύμφωνα με μια κάπως διαφορετική εκδοχή, ο Σακαφλιάς έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Την περίοδο εκείνη στα Τρίκαλα το στυλ του μποέμ τύπου και καρδιοκατακτητή των γυναικών, του ξακουστού Σακαφλιά (που σημαίνει ο φίλος της σάρκας), κυριαρχούσε στην τοπική κοινωνία. Ο περίφημος Σακαφλιάς, ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε.

Έτσι είναι. Όταν έχεις δεσμούς νύχι-κρέας με το λαό, μιλάς τη γλώσσα του και σε καταλαβαίνει. Και κολλάς στον τοίχο ακομπλεξάριστος τα παπαγαλάκια του συστήματος που πάνε να σε στριμώξουν.

Είπε κι άλλα ωραία η συντρόφισσα αλέκα.
Έκανε λόγο καθαρά και ξάστερα για ρώσικα και κινέζικα κεφάλαια. Καθώς επίσης και για άλλες διαδικασίες, πιο ενδιαφέρουσες από τις εκλογές, έτσι για να αφρίζει το στόμα του πρετεντέρη. Άκρως ενδιαφέρον...
Έπιασα τον εαυτό μου να πανηγυρίζει με τα αυτονόητα. Που καμιά φορά είναι και τα πιο δύσκολα, ακόμα και στα λόγια.

Πριν προλάβει ο μέσος κουκουές να πει δόξα τω θεώ για όσα άκουγε, το είπε η ίδια η αλέκα και γυρίσαμε ξανά στα βόηθα παναγιά.
Δόξα τω θεώ, στο κόμμα μας δεν έχουμε νεόπλουτους είπε απαντώντας στη μπηχτή του αλτεριανού ρουφ για τις επιχειρήσεις.
Ο τελευταίος άνθρωπος που είδε πριν το ντιμπέιτ η συντρόφισσα γγ ήταν η λιάνα κι αυτό δεν την άφησε ανεπηρέαστη.

Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι η δήλωση καθαυτή.
Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι ο σημερινός ρίζος παραθέτει αυτολεξεί τις απαντήσεις της αλέκας, αλλά κάνει γαργάρα τη φράση, τη λογοκρίνει στην απομαγνητοφώνηση κι αφήνει τα υπόλοιπα χωρίς να αλλοιωθεί το νόημα (δεν έχουμε νεόπλουτους στο κόμμα...).
Η πράβδα ζει και σπέρνει εφιάλτες. Ακόμα και σε γγ. Στο κόμμα όλοι ίσοι είναι, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Η μπρέζνιεβα λέει πως η αλέκα της θυμίζει παλιό βινύλιο που παίζει συνέχεια τα ίδια.
Ναι, αλλά παίζει το αγαπημένο μας τραγούδι. Σκρατσάρει λίγο μετά από τόσα χρόνια, αλλά θέλουμε να το ακούμε συνέχεια, μόνο σε αυτή την εκτέλεση. Οι μεταμοντέρνες διασκευές των αναθεωρητών δεν ακούγονται με τίποτα.

Αγάπησα ένα κόμμα ευνούχο, με αρβύλα, ταγάρι, προπέρσινο ρούχο,
με τρύπια μυαλά γεμάτα φουρκέτες, κολλημένο χρόνια στις ίδιες κασέτες.
Αλλά δεν έπαψα ποτέ να το στηρίζω, γιατί
έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μου, του οργασμού, της πείνας μου, της μάρκας των τσιγάρων μου.
Κι ας μην καπνίζω.

Την αλέκα την περιγράφει ανάγλυφα μια δική της ατάκα από την τηλεμαχία του 07. Μας ξέρετε, είπε στον κόσμο κοιτώντας τις κάμερες.
Σαν τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε. Η αλέκα που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε.

Κάποιοι γνωρίζοντας το κόμμα αγάπησαν την αναρχία.
Η γνώση είναι δύναμη. Αν είχαν είκοσι χρόνια πριν τη στερνή τους δύναμη είναι ζήτημα αν θα 'καναν τις ίδιες επιλογές.

Στο καταληκτικό μου δίλεπτο θέλω να πω τα εξής.
Είμαι γιος άβερελ, γιος ναρίτη. Ώριμο τέκνο της οργής ανώριμων συνειδήσεων που παλιμπαιδίζουν. Γνωρίζω τα προβλήματα του χώρου. Την αναρχίζουσα ψυχοσύνθεση και τις παλαιοκομμουνιστικές ευαισθησίες. Το κόλλημα με το 89, τον ολοκληρωτικό και την αμεσοδημοκρατία.
Αυτόν τον ενάμιση χρόνο ως γραμματέας της κε του μπλοκ έζησα μια γεμάτη πολιτικά περίοδο που υπόσχεται πολλά.
Έχουμε ντεζαβού με την ιστορία.

Σε αυτές τις εκλογές εμπιστευτείτε μας. Εμπιστευτείτε το σφυροδρέπανο κι όσους συνδυασμούς το φέρουν στο ψηφοδέλτιό τους (χωρίς τεσσάρια, παρενθέσεις κι αστερίσκους).
Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να πάμε σε πιο ενδιαφέρουσες καταστάσεις και προτσέσα. Να πάρουμε εκδίκηση για το χυμένο αίμα του σακαφλιά.
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα (δυο) στενά...;