Ενιαίο λαϊκό μέτωπο

Αυτό που μου έμεινε μέχρι τώρα από τις εκλογές ήταν το μέρος που έμαθα ότι προκηρύχθηκαν. Στη σύσκεψη των παρεμβάσεων στην έδρα της δοε, ελέω μπρέζνιεβα.
Όπου είδα τον μπράτη να κάνει τον κεκράκτη για πέντε αναμμένα τσιγάρα και θυμήθηκα γιατί ο κόσμος μισεί τους πασόκους κι ειδικά τους συνδικαλιστές πρασινοφρουρούς. Το θέμα ήταν αν συμφωνούσαν κι όλοι οι υπόλοιποι με αυτό το τελευταίο.

Το σχήμα των παρεμβάσεων ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα από εαακίτικο συντονιστικό και κνίτικη διαδικασία σε (κ)όβα. Εξάλλου οι περισσότεροι τα είχαν ζήσει αμφότερα στο παρελθόν.
Υπήρχε γραπτή εισήγηση και κύκλος τοποθετήσεων, επτάλεπτες για τα απλά μέλη, μεγαλύτερης διάρκειας για τους υπόλοιπους αιρετούς.
Αλλά η προσοχή στον ομιλητή ήταν προαιρετική, κάποιοι έβγαιναν έξω κι άλλοι έστηναν πηγαδάκια. Κι όχι ότι υπήρχαν διαφωνίες ή κάποιο επίδικο, αλλά στο τέλος δεν πρέπει να ψηφίστηκε καμία απόφαση.
Κλασικό συντονιστικό γκρουπ θέραπι, όπου τα λέμε μεταξύ μας και το μάζεμα στο τέλος το κάνει ο ναρίτης στο προεδρείο. Εκτός κι αν έγινε η έκπληξη στο τέλος γιατί έπρεπε να φύγω και το έχασα (όπως και πολλοί από τους συμμετέχοντες άλλωστε).

Το δεύτερο στοιχείο που μου έχει μείνει από τις εκλογές είναι ένα ακατανίκητο deja-vu με το ηρωικό 89.
Στην ελλάδα των πέντε κομμάτων και των δύο πολιτικών, ο δεκέμβρης ήρθε είκοσι χρόνια μετά το πόρισμα κκε-εαρ να αναταράξει σαν καταλύτης το πολιτικό σκηνικό, την ώρα που η χώρα βυθιζόταν στο βούρκο με τα σκάνδαλα κι η δεξιά ευαγγελιζόταν κάθαρση και καθαρά ψηφοδέλτια στρώνοντας το δρόμο του μητσοτάκη (τότε του ορίτζιναλ, τώρα του θηλυκού).

Οι ανανεωτές έστησαν το λάκκο του ενιαίου συνασπισμού κι έπεσαν μέσα στο σύριζα που θέλει να γίνει ενιαίο κόμμα.
Ο σάββας έσωσε την τιμή της αριστεράς (πριν δώσει σκυτάλη στον κοροβέση) κάνοντας ανταρσία στη βρώμικη συγκυβέρνηση με το επάρατο σεκ. Μπροστά στον ιστορικό συμβιβασμό με τους αποστάτες του κλιφ απάντησε περήφανα: φυσικά και δε θα υπακούσω...

Κι οι εκλογικές αναμετρήσεις έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Πρώτα τον ιούνη, ύστερα το φθινόπωρο και το κακό μπορεί να τριτώσει την άνοιξη με τον πρόεδρο της δημοκρατίας, όπως το 90 που βγήκε ο θείος με την τρίτη και χάσαμε απ' τη ζωή μας τον χρήστο σαρτζετάκη.

Ευτυχώς δε μας έχει μείνει άλλο τείχος για να το ρίξουν κι αυτό.
Πηγαίνοντας όμως στο εδώ φεστιβάλ (είκοσι χρόνια μετά από το επεισοδιακό 15ο το 89) ένιωθα το φάντασμα του γράψα να πλανάται πάνω απ' το στρατόπεδο μελά. Ήταν λίγος κι ο κόσμος σε σχέση με άλλες χρονιές και φοβόμουν συνειρμικά μήπως γινόταν αλλού ταυτόχρονα κι άλλο φεστιβάλ κνε με περισσότερο λαό. Ή μήπως βγει στις ομιλίες ο πέτσας να πει τα δικά του και γίνει σάλος.
Λες γι' αυτό να το ακύρωσαν στην αθήνα;

Τελικά τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη.
Μόνο που ο καιρός είχε τρία στα τρία με τη βροχή κι ο κόσμος προτίμησε να μείνει σπίτι του.
Η προβοκάτσια που όλοι περιμέναμε.
Δεν είχαμε και τον εξοπλισμό των σοβιετικών που διέλυε τα σύννεφα ανήμερα των παρελάσεων για να μη βρέξει κι έτσι λουστήκαμε τις συνέπειες.

Κάτι άλλο που έμαθα εκείνη τη μέρα στη δοε είναι ότι η τετάρτη οκτώβρη είναι η μέρα των ζώων, όπου τα ζωάκια θα ψηφίσουν για τους αντιπρόσωπούς τους στην κιβωτό του νοε.
Ο σύριζα είναι το καημένο το κροκοδειλάκι, οι αναρχικοί κατσαρίδες που παρασιτούν κι εμείς οπλισμένα μυρμήγκια με φλιτ και κοντόξυλα, αιχμηρά στις άκρες, για να τους προλαβαίνουμε στις γωνίες.

Οργουελική σύλληψη. Σωστή φάρμα των ζώων.
Όπου βασικό μας σύνθημα είναι κάτω οι δύο, πάνω το κόμμα. Κατά το τέσσερα πόδια καλό, δύο κακό (εξαιρούνται οι κότες κι οι εβε). Απλό κι εύληπτο.

Αυτό που κρίνεται όμως στις εκλογές είναι βασικά η τακτική συμμαχιών κάθε χώρου που συμπυκνώνεται στο μέτωπο.
Κάθε σοβαρός και μη χώρος διαθέτει τη δική του πρόταση για το μέτωπο και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει.
Σα να διοργανώνει από ένα πάρτι ο καθένας ταυτόχρονα και να περιμένει τους άλλους να 'ρθουν στο δικό του.

Τα δικά μας πάρτι μαζεύουν τον πιο πολύ κόσμο (κι ας τα λεν οι άλλοι ξενέρωτα), έχουν συμβολική είσοδο και κάποια κριτήρια για να συγκροτηθεί το μέτωπο.
Τα πάρτι στο εξωκοινοβούλιο είναι μπάτε σκύλοι αλέστε, χωρίς κριτήρια. Μεταμοντέρνες συγκολλήσεις που καταλήγουν σε ρεμπέτικα πάρτι, ντίσκο γλέντια και κάμποσες φαλτσωδίες.
Οι σεκίτες τραγουδάν χειρότερα κι απ' τον κακοφονίξ (που όταν κρατά το στόμα του κλειστό και τον γράφει ο σπαρίλας είναι αξιαγάπητος για παρέα).

Το μέτωπο του κόμματος είναι ααδ, αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό.
Στο δικό μου το μυαλό, όπως τα καταλαβαίνω τουλάχιστον, η καρδιά του ιμπεριαλισμού είναι τα μονοπώλια κι ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας. Άρα το ααδμ είναι δυο φορές αντικαπιταλιστικό (αντικαπιταλιστικό αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό) κι έτσι τη βγαίνουμε από αριστερά στους αντικαπιταλιστές της ανταρσύας.
Στο πολιτικό επίπεδο το κόμμα κάνει μέτωπο βασικά με τον εαυτό του, αλλά σε κοινωνικό συσπειρώνει πολύ κόσμο.

Το εξωκοινοβούλιο πιστεύει ότι για ένα καθαρό μέτωπο ζούμε στην κοινωνία κι αρνείται να λερώσει το δικό του με μικροαστούς. Προτιμά τους σεκίτες.
Όχι πως συγκεντρώνει πολλούς εργάτες στο αεμ (αντικαπιταλιστικό, εργατικό) αλλά αυτούς τουλάχιστον δεν τους αποφεύγει από θέση αρχής.

Οι μουλάδες σνομπάρουν το πάρτι της ανταρσύας και προτιμάν να κάτσουν σπίτι ακούγοντας στο πικάπ κηλαηδόνη (τα μικροαστικά). Καλά κάνουν από μια άποψη, γιατί οι αντάρτες το χάνουν πολύ στο αντι-ιμπεριαλιστικό. Τους φαντάζομαι με μια μηχανή του χρόνου το 40 να κάνουν κίνημα ντεφαιτιστών ενάντια στους σοσιαλπατριώτες σταλινικούς.
Γι' αυτό ο μι-λάμδα χώρος επιμένει αντι-ιμπεριαλιστικά.
Το κκε μ-λ στηρίζει το λαϊκό μέτωπο ιουδαίας, ενώ το μ-λ κκε το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο. Η κοε εδώ και καιρό τα έχει κάνει πλακάκια με τους ρωμαίους.

Η ιστορία με τα μέτωπα κρατάει από τα χρόνια της κομιντέρν.
Με τον ντιμιτρόφ να δίνει κατεύθυνση για λαϊκά μέτωπα ενάντια στο φασισμό και τους τροτσκιστές να το θεωρούν προδοτική συνεργασία με τους αστούς και να καλούν σε ενιαίο εργατικό μέτωπο.
Εβδομήντα χρόνια μετά με τους ίδιους όρους μιλάμε. Ζω κι αναπνέω για τη στιγμή που θα ξαναπούμε τους πασόκους σοσιαλφασίστες.

Το δίλημμα σήμερα παραμένει το ίδιο. Λαϊκό ή ενιαίο μέτωπο;
Μόνο η συντρόφισσα γγ μπορούσε να το υπερβεί διαλεκτικά.
Μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στη δεθ η αλέκα έδωσε την είδηση της χρονιάς. Ο ρίζος της προηγούμενης πέμπτης την έκανε πρωτοσέλιδο.
ΕΝΙΑΙΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ενάντια σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Μετά από αυτό μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένος. Τα έχω δει όλα.

Ή μάλλον, ψέματα. Τελευταία επιθυμία.
Να δω σε πλαίσιο της πανσπουδαστικής στόχο πάλης την ενιαία ανώτατη πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ευχαριστώ.