Άθλια πόλη

Μία μέρα παραμονής του απολίθωμα στην αθήνα ήταν αρκετή για να πέσει η κυβέρνηση. Στην επόμενη κάθοδο θα ετοιμάσουμε την επέτειο του δεκέμβρη και προεπαναστατική κατάσταση.
Όπου οι πάνω δε μπορούν να κυβερνήσουν (γιατί βαριούνται). Κι οι από κάτω δε θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν.
Αλλά δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν και μένουν άπρακτοι. Μέχρι να τους εμπνεύσει κάποτε το κόμμα.

Αλλά ας μη βαυκαλιζόμαστε. Την κυβέρνηση δεν την έριξα εγώ. Την έριξε η κοε κι η αφίσα της για τις πυρκαγιές.
Κάτω η ανίκανη κι επικίνδυνη κυβέρνηση.
Τη μια μέρα έριξε το σύνθημα στις μάζες, την επομένη ήταν πραγματικότητα. Άμα έχεις δεσμούς με το λαό...

Στην ίδια αφίσα η κοε μας ενημέρωνε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Το ίδιο πιστεύει κατ' αναλογία και για τον σύριζα. Και σε αφήνει με την απορία τι από τα δύο είναι χειρότερο.

Από την αθήνα κρατάμε την έντονη φιλοσοφική διάθεση.
Κάθε μετακίνηση είναι ένα ταξίδι κι αυτό είναι το μόνο που μετράει γιατί στην ιθάκη φτάνεις του αγίου κάποτε κι αυτό με καθυστέρηση. Οπότε υπάρχει άπειρος χρόνος για αναστοχασμό.
Αν πάλι πάρεις γιωτα χι παίζεις τις μουσικές καρέκλες με το παρκάρισμα, κάνεις τροχιές γύρω από ένα τετράγωνο και βγαίνεις αυθημερόν από το αμάξι με ζαλάδες και καινούρια γένια.

Η αθήνα είναι ένα κομφούζιο, τόσο μεγάλο που στο τέλος της μέρας το θαυμάζεις αυθόρμητα, σχεδόν το αγαπάς.
Αέναο μπάχαλο, σα συντονιστικό σχημάτων διαρκείας.
Η αναρχία του καπιταλισμού συμπυκνωμένη σε μία πόλη.
Άντε να γίνουν οι κάτοικοί της κομμουνιστές με τέτοια ζωή.

Αν νικούσαμε στον εμφύλιο η αθήνα θα ήταν ένα μικρό μοσχάτο.
Μεγάλα κτίρια, πλατειές λεωφόροι, κόκκινες πλατείες στην κοκκινιά. Κι η αλεξάνδρεια ημαθίας θα γινόταν αλέκαγκραντ (για να αλλάξει πάλι όνομα στο εικοστό συνέδριο το 2016 με την απαλεκοποίηση).

Ενώ τώρα με την ήττα και τις ανατροπές... αποχαιρέτα την την αλεξάνδρεια που χάνεις. Αλλά προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου, όπως κάνουν στο εξωκοινοβούλιο.
Κι αν πτωχική τη βρεις, η σοβιετία δε σε γέλασε...

Θα 'χαμε επίσης το πιο όμορφο μετρό στην ευρώπη (μαζί με αυτό του ορίτζιναλ μοσχάτου στη ρωσία). Τώρα λένε ότι το πιο σύγχρονο το φτιάχνουνε στη θεσσαλονίκη.
Αααχ... θεσσαλονίκη. Εκεί που μπορείς να φας άφοβα σε γυράδικο και να πας μετά με τα πόδια σπίτι σου.
Υπερβολές ενός τοπικιστή με προβιά διεθνιστή;
Όχι ακριβώς. Απλά τις κακοτοπιές εδώ πάνω τις έχω μάθει και ξέρω καλύτερα να τις αποφεύγω. Κάτω ακόμα τις μαθαίνω κι είμαστε ακόμα στην αρχή (στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα).

H αθήνα είναι κάτι σαν το αστικό κράτος. Δε σώζεται με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, χρειάζεται zerbrechen (τσάκισμα).
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι το γράφουν πρώτα στα γερμανικά και τη μετάφραση σε παρένθεση, αλλά στην τελική ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω τη γραμμή;

Από αυτό δε βγαίνει ότι δε θέλουμε καθόλου αθήνα (κράτος). Αυτά τα λένε οι αναρχικοί.
Αν την είχαμε κάνει μοσχάτο, πάλι χάος θα ήταν, αλλά οργανωμένο, δομημένο σοσιαλιστικά. Κι η κυρία του οίκου θα ήταν συντρόφισσα.

Θα 'χε και τις αντιφάσεις της η υπόθεση.
Πεντάχρονα στεγαστικά πλάνα με ανεκπλήρωτες νόρμες, υποχρεωτική κολεκτιβοποίηση σπιτιών και κοινόβια για όλους, μονοπρόσωπη διαχείριση πολυκατοικιών αντί για αυτοδιαχείριση, γιαπιά μισά κι ανέσωτα ελέω γραφειοκρατίας.
Εργατικές κατοικίες σαν κούτες με τους αναρχικούς να γράφουν στις πυλωτές συνθήματα για τη ζωή που κλείσαμε σε κουτιά, χαζοκούτια και κομματικά κουτάκια.
Και τι κουτ(ο)ί κουτ(ο)ί... Οι άνθρωποι πάνω απ' τις χάινεκεν.
Μόνο στον όψιμο σοσιαλισμό θα ωριμάσουν οι συνθήκες για να λυθούν μια και καλή τέτοια ζητήματα.

Η κε του μπλοκ αφιερώνει το κείμενο σε όσους προσπαθούν να επιβιώσουν μαζί με τα συναισθήματά τους σε άθλιες πόλεις όπου οι ευαισθησίες είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Καθώς επίσης και στον σκληρό διαλεκτικό με επτά γράμματα στο σπίτι του οποίου άφησα μια συμβολική απεικόνιση της βαθιάς σήψης του καπιταλισμού, για να θυμάται το λάθος του να με εμπιστευτεί.

Ο τίτλος είναι από τραγούδι του λάκη με τα ψηλά ρεβέρ (ιωάννα και μαριέτα). Προτιμήθηκε στο νήμα από το "βάλτε φωτιά..." (γνωστό οπαδικό σύνθημα στη βόρειο ελλάδα).