Ένα ταλέντο γεννιέται

Ο βενιαμίν είναι ο μικρός σύντροφος, που όταν του έγινε πρόταση για βιογραφικό στη νκα από το μήτσο από το φυσικό, αυτός έβαλε θέμα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
Ας δούμε τι διεργασίες γίνονται μες στο μυαλό ενός παιδιού με τόσο διαφορετικές προσλαμβάνουσες, μέσα από ένα δικό του κείμενο.

Είναι μερικοί άνθρωποι που στην προηγούμενη ζωή τους πρέπει να ήταν γυμνοσάλιαγκες και στην επόμενη θα γίνουν δαπίτες.

Ζουν ανάμεσά μας και συνεχώς αυξάνονται -αυτό είναι το ανησυχητικό. Αρχίζουν να κυριαρχούν και στην αριστερά.
Τους βλέπεις τώρα στην αρχή της (κομματικής) καριέρας τους και σκέφτεσαι: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Ό, τι ακριβώς θα πουν κι οι διανοούμενοι του συν μπροστά στο μελλοντικό τους πινοσέτ, άδωνι.

Αυτοί όμως σε λίγα χρόνια θα πατάνε επί πτωμάτων κι εσύ σκέφτεσαι τι θέση πρέπει να πάρεις. Να μπεις κι εσύ στον χορό να τους ξεπεράσεις, ή να (προσπαθήσεις να) τους το χαλάσεις;

Κάποιοι επιλέγουν να κάνουν το δεύτερο μέσω του πρώτου και στο τέλος καταλήγουν νουρέγεφ της οσφυοκαμψίας.
Άλλοι επιλέγουν το δεύτερο και γίνονται άλλο ένα όνομα στους τοίχους του πανεπιστημίου. Αιχμάλωτοι του κράτους, χωρίς ελπίδα αποφυλάκισης, αν το κόμμα δεν ανεβάσει 8,7 εκατοστιαίες μονάδες το ποσοστό του και χειραφετήσει την ανθρωπότητα.

Μέχρι τότε θα ζούμε καθημερινά την όπερα της πεντάρας, αλλά το κακό είναι που θα μας νοιάζει όλο και λιγότερο, εμάς που χορεύουμε καλά.

Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες...
Μας χορεύουν όλες μαζί στο ταψί κι εμείς νομίζουμε ότι οι κινήσεις είναι δική μας επιλογή. Κι έχεις απ' την άλλη τους άκαπνους να τραγουδάνε έξω απ' τον χορό και να κάνουν κριτική αφ' υψηλού στις αδυναμίες σου.

Η σπόντα του βενιαμίν για το κόμμα έχει βαθύτερο νόημα.
Με αύξηση 8,7 ποσοστιαίων μονάδων το κόμμα προσεγγίζει τον ιστορικό στόχο του 17% που θα σιγούρευε την ήττα της δεξιάς το 81 και θα μας έβαζε στη δεύτερη κατανομή.
Το λένε τα βουνά, το τραγουδούν τα ρέματα
δεκαεπτά τοις εκατό, δεν είναι ψέματα.
Πέρα απ' την ειρωνική διάθεση, το σχόλιο του βενιαμίν είναι μάλλον μια τρυφερή νοσταλγία για τις γλυκές αυταπάτες εκείνης της εποχής.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο τι εμπνεύστηκε ο βενιαμίν από τη μεγάλη πορεία του μαο και την πορεία του χαλβατζή (που έγραψε στα θρυλικά 80'ς το ομώνυμο βιβλίο για τη νεολαία).

Κάνει ανάλυση για τους αναρχοαυτόνομους, αλλά δεν αναφέρει το τσιτάτο του λένιν που λέει ότι η αναρχία είναι το αντίβαρο στο ρεφορμισμό (βασικά λέει ότι ο αριστερισμός είναι το αντίτιμο για τη δεξιά πορεία του κόμματος, αλλά το συγχωρούμε ποιητική αδεία).

Ο χαλβατζής καταφέρνει να γράψει τριακόσιες σελίδες χωρίς να αναφέρει τη λέξη επανάσταση, ή εξέγερση. Σαν εκφωνητής ποδοσφαιρικού αγώνα που δεν φωνάζει γκολ.

Αυτή η επισήμανση μας εισάγει στην πάγια τακτική του εξωκοινοβουλευτικού κινήματος να μετράει τον ντούρο επαναστάτη με τις φορές που θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα πει τις λέξεις σύγκρουση κι επανάσταση.
Κάθε βερμπαλισμός και γαλόνι. Οτιδήποτε λιγότερο είναι ρεφορμισμός του κερατά.

Με αυτή την έννοια το ιδρυτικό κείμενο του σπόρτιγκ που με το ζόρι αναφέρει δυο-τρεις φορές τον κομμουνισμό-σοσιαλισμό αποτελεί δεξιά μετατόπιση και πισωγύρισμα απ' το κεκτημένο του μέρα.
Ο σάββας κι ο χαριτάκης έχουν χίλια δίκια να αγανακτούν και να εξεγείρονται. Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι.

Ευτυχώς το πρόβλημα λύνεται σχετικά εύκολα.
Λες το ξόρκι με τις μαγικές λέξεις και κάνεις πολλές επαναλήψεις, όπως στις ασκήσεις -επαναστατικής- γυμναστικής.
Στην ελλάδα κάνεις ό,τι δηλώσεις, ή τουλάχιστον το φαντασιώνεσαι ελεύθερα. Οι φαντασιώσεις δεν κοστίζουν τίποτα, ούτε σε αυτόν που τις κάνει, ούτε στο σύστημα.

Το πρόβλημα είναι ότι αντί να τα βάζουμε με τους παίκτες που δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να σκοράρουν, τα βάζουμε με τον εκφωνητή που δεν φωνάζει γκολ από μόνος του, ενώ η μπάλα είναι πίσω απ' τη σέντρα κι ο αντίπαλος μας παίζει στο μισό γήπεδο.
Το παιχνίδι είναι αβαβά, στημένο να λήξει με ειρηνική συνύπαρξη, ο χρουτσόφ τα έχει πιάσει από τους δυτικούς κι ο τσώρτσιλ με το πούρο είναι ο αγαπούλας ψωμιάδης.

Οι αναρχικοί εκφωνητές μαζί με τους σεκίτες συναδέλφους τους φαντασιώνονται παντού νίκες, ενώ ο αντίπαλος μας έχει πατήσει κάτω και το σκορ είναι 28δις-μηδέν εις βάρος μας.
Η λατινική αμερική, όπου οι εκφωνητές φωνάζουν (νικολάι) γκο-γκολ για κανά πεντάλεπτο μέχρι να μπει το επόμενο, είναι ο αδύναμος κρίκος του σύγχρονου καπιταλισμού.
Κάθε φάση μυρίζει γκολ κι οι γιάνκηδες είναι κολλημένοι στα σχοινιά.

Το κόμμα τα τελευταία χρόνια πήρε τα πάνω του και κατάφερε να είναι στην πρώτη θέση της κατάταξης της ουέφα για τα κομμουνιστικά κόμματα της ευρώπης. Αλλά στην ελλάδα το δικομματικό κατεστημένο δε μας αφήνει να πάμε πάνω απ' την τρίτη θέση.

Τον περασμένο δεκέμβρη η ομάδα έκανε κοιλιά, αλλά την ξεπέρασε ανώδυνα στα εκλογικά πλέι-οφ.
Το αν σκόραρε εν τέλει το κίνημα το δεκέμβρη μπαίνει ως αίνιγμα της σφίγγας για την αριστερά.
Τελικά ήταν εξέγερση; Μπήκε γκολ; Πέρασε ή όχι η μπάλα τη γραμμή; Μήπως ήταν άουτ με χαρακτηριστικά γκολ;

Ο δεκέμβρης κατέληξε να είναι κάτι σαν γκολ φάντασμα. Πλανάται πάνω από την ευρώπη μαζί με τον κομμουνισμό και το έτερο γκολ-φάντασμα του άγγλου χαρστ στον τελικό του μουντιάλ με τους γερμανούς.
Πόσο τυχαίο είναι ότι ο επόπτης που κατακύρωσε εκείνο το γκολ ήταν σοβιετικός; Ο ταβάριτς μπαχράμοφ συμμάχησε με τους επιγόνους του τσώρτσιλ κι έριξε τους ναζί στο καναβάτσο.

Πιθανότατα το δεκέμβρη η μπάλα πέρασε τη γραμμή, αλλά όχι ολόκληρη. Πέρασε μόνο ένα κομμάτι, αυτό της νεολαίας. Το μεγαλύτερο μέρος με την εργατική τάξη έμεινε απ' έξω κι είναι μάλλον άτοπο να μιλάμε για γκολ.
Στην καλύτερη περίπτωση ήταν το γκολ της τιμής σε μια συντριβή διαρκείας. Κι όσο εμείς συζητάμε αν ήταν κανονικό γκολ, ο αντίπαλος έχει βάλει άλλα πέντε και το έχει μετατρέψει σε γλυκιά ανάμνηση.

Σε κάθε περίπτωση, η τακτική γκολ αυτοί σέντρα εμείς είναι καταθλιπτική κι έχει αγγίξει προ πολλού τα όριά της.
Ο κόσμος βαρέθηκε να γυρίζει συνεχώς το άλλο μάγουλο, του τέλειωσαν τα μάγουλα κι η υπομονή, θέλει να ζήσει μικρές επιμέρους νίκες στο δρόμο προς την επανάσταση που έρχεται.

Να νιώσει τουλάχιστον ότι έπαιξε κι αυτός κι ας είναι η απογοήτευση το τίμημα στο τέλος. Προτιμά να πέσει ηρωικά παίζοντας μια φορά φουλ επίθεση. Δεν αντέχει άλλο κατενάτσιο.

Τα γκολ της τιμής είναι απαραίτητα για την τελική νίκη, αρκεί να μην εκτονωθούμε πανηγυρίζοντας στο ενδιάμεσο και χάσουμε τον τελικό στόχο.
Και το κατενάτσιο είναι μέσα στο παιχνίδι. Οι αντάρτες με τον κλεφτοπόλεμο το ξέρουν καλύτερα από οποιονδήποτε.
Χωρίς υπομονή δεν κέρδισε ποτέ κανείς. Αρκεί να μη γίνεται αυτό άλλοθι για την απραξία μας.