Ισταμίνη

Λίγες σκέψεις περί αναρχίας κι αναρχικών.
Κυνηγάνε διαρκώς μια φάση, τη στιγμή, την κατάλληλη περίσταση, αλλά αποδεικνύονται πάντα κατώτεροί της.
Μισούν προϊστάμενους, επιστάτες κι επιστήμονες γιατί τους θεωρούν αφεντικά με εξουσία.
Κρατούν αποστάσεις από κάθε απόστημα, αλλά θεωρούν τέτοια όλους τους συμβιβασμένους προλετάριους.

Βλέπουν γύρω τους μόνο ξεπουλημένους κι ασυμβίβαστους. Σαν τα παιδάκια που ξεχωρίζουν μόνο άσπρο και μαύρο. Η παιδική ηλικία είναι η πιο ανέμελη, πολλοί αρνούνται επίμονα να προχωρήσουν παρακάτω.

Ιδεολογικό τους πρότυπο είναι ο ασυμβίβαστος, ο ανεξάρτητος τύπος που δεν χρειάζεται τίποτα και κανέναν.
Τελικός στόχος της ουτοπίας αυτής να κάνει το κοινωνικό ζώο άνθρωπος, ενάντια στη φύση του, εντελώς ακοινώνητο.
Ουτοπία που σε τίποτα δεν ενοχλεί ένα σύστημα που κοινωνικοποεί την εκμετάλλευση εξατομικεύοντας κέρδη και συνειδήσεις.

Σηκώνουν παράστημα μόνο όταν πρόκειται για φιγούρα και παράσταση.
Επιβεβαιώνουν την υπόστασή τους μόνο όταν φτιάχνουν καταστάσεις με τις βιτρίνες των καταστημάτων. Στα υποκαταστήματα που οι καταναλωτές βρίσκουν υποκατάστατα ευτυχίας αυτοί τη βρίσουν με υποκατάστατα επανάστασης.
Μπερδεύουν την αντίσταση με τις μικρές στάσεις που προκαλούν στιγμιαία αναστάτωση και την καταναλωτική αλλοτρίωση με την απαλλοτρίωση (τα οποία υπερβαίνει διαλεκτικά η καταναλωτική απαλλοτρίωση).
Aναλώνονται αυτάρεσκα σε πράξεις εκτόνωσης που τους κρατάν ιδεολογικά στάσιμους (εδώ κολλάει το μπρεζνιεφικά, αλλά δεν πρόκειται να τους το χαρίσουμε).

Στην αντίπερα όχθη στεκόμαστε τα πάσης φύσης κι απόχρωσης σοβιετικά απολιθώματα. Περιμένουμε στωικά την ανάσταση (των λαών), την επανάσταση (μαζί με τη δευτέρα παρουσία ιησού και σοβιετίας) και μια γενική αποκατάσταση: τη δική μας, του ζαχαριάδη και της παλαιάς τάξης πραγμάτων, όπου όλος ο κόσμος ζούσε καλύτερα. Πρόσχωμεν.
Η ένσταση των απέναντι είναι πως σε ό,τι δεν είμαστε πρωτοστάτες είμαστε προστάτες της τάξης και της ασφάλειας.

Με τη νίκη του σοσιαλισμού το 17, η σοβιετία ήταν ο φωτεινός φανοστάτης της διεθνούς επανάστασης για προλετάριους κι εκκολαπτόμενους γραφειοκράτες.
Οι οπαδοί του τρότσκι ήθελαν το μικρόβιο της επανάστασης να κάνει μετάσταση και σε άλλες χώρες, γιατί ήταν αδύνατον να ευδοκιμήσει μόνο σε μία. Όταν τελικά το πετύχαμε έλεγαν ότι έγινε αφύσικα, χωρίς επανάσταση, αλλά με προκάτ εγκατάσταση. Πουθενά δεν τους πιάνεις.

Τη δεκαετία του 60 φτάσαμε στο διάστημα μεταφέροντας την ταξική πάλη σε άλλη διάσταση. Έκτοτε το πολύμορφα και πολυδιάστατα έμεινε στην κομματική αργκό ως όρος φετίχ.

Στο τέλος της διαδρομής μας περίμενε ο αποστάτης γκόρμπι, ένα μεγάλο απόστημα για το κίνημα από το οποίο έπρεπε να κρατήσουμε εγκαίρως αποστάσεις, αλλά μας ξεγέλασε. Διέλυσε τα πάντα κι έφερε τα πάνω κάτω, πλήρης ακαταστασία.
Στην αναπαράσταση του εγκλήματος στο τελευταίο συνέδριο βρήκαμε ότι το σχέδιο των δολοφόνων μπήκε σε εφαρμογή απ' το 56, με το εικοστό συνέδριο.

Πολλοί σύντροφοι απογοητευμένοι, πήγαν σπίτι τους κι αποστασιοποιήθηκαν. Είναι μάλλον άδικο κάποιους από αυτούς να τους θεωρούμε αποστάτες.

Έκτοτε περιμένουμε τη δευτέρα παρουσία (έτσι όπως παν τα πράγματα του ιησού είναι πιο πιθανή από της σοβιετίας). Και χαλαρώνουμε για να απολαύσουμε τη γνωστή στάση με τον εργοδότη από πάνω περιμένοντας να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας και να πηδήξει κι ο φτωχός.

Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η κομμουνιστική ανασύσταση, για την οποία ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να το λέει για να ξεχωρίζει από τους άλλους: επαναθεμελίωση, αναγέννηση, ανασυγκρότηση, ανασύνθεση, κοκ.
Προσωπικά προτιμώ το κομμουνιστική αναδίπλωση που έχει μείνει αναξιοποίητο. Όπως επίσης και το αναπαλαίωση που με εκφράζει απόλυτα ως απολίθωμα...