Το ανύπαρκτο δέος

Το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού ήταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Που για κάποιους ήταν ανύπαρκτος, όσο ακόμα υπήρχε και τώρα είναι τέτοιος εκ των πραγμάτων και της νέας τάξης τους.
Μια παράλληλη σοσιαλιστική πραγματικότητα που οικοδομούσαμε στα όνειρά μας σε ειρηνική συνύπαρξη με τη ζώσα πραγματικότητα που βιώναμε.
Ένας μύθος, βασισμένος σε πραγματικά γεγονότα που πιάσαν το νήμα της λογικής και το τύλιξαν με πέπλα από συναισθήματα κι ελπίδες.

Η σοβιετία κατέληξε ένα μυθικό συλλογικό υποκείμενο συγκεντρώνοντας μια σειρά μαγικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά από θρύλους και δοξασίες των κομμουνιστών της εποχής.
Κατά τα θρυλούμενα της επιστήμης με τον ίδιο περίπου τρόπο διαμορφώθηκε κι η προσωπικότητα του ιησού, στην οποία αποδόθηκαν εκ των υστέρων διάφορα θαύματα και στοιχεία από επιμέρους μύθους τα οποία με τη σειρά τους έφτιαξαν ένα άλλο συλλογικό παραμύθι που μαγεύει ακόμα τον κόσμο.

Ο σοβιετικός κυριούλης ωστόσο έρχεται να κλονίσει στερεότυπα χρόνων και να αμφισβητήσει κι αυτή την ιστορική ύπαρξη του ιησού.
Για τους σοβιετικούς επιστήμονες ο ιησούς δεν ήταν ένα υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο με πραγματικά γεγονότα που μεγαλοποιήθηκαν στην πορεία, αλλά μια μυθική, μη υπαρκτή προσωπικότητα που δημιουργήθηκε για να συγκεντρώσει -εν ειδει βιντάλ σασούν- όλους τους θρύλους της εποχής σε έναν. Το αυτό ισχύει και για τον όμηρο.
Για τη σοβιετία όμως;

Με βάση τη διαλεκτική του χέγκελ το μη υπαρκτό είναι πραγματικό κι αντιστρόφως. Η δεύτερη εκδοχή υπονοεί ότι ο υπαρκτός δεν ήταν πραγματικός κι η τελική της συνέπεια είναι ο ωμός αντισοβιετισμός.
Κάτι που είχαν διαγνώσει οι σοβιετικοί θεωρητικοί στα χρόνια του σφου με το μουστάκι και δικαίως θεωρούσαν τον χέγκελ αντιδραστικό.

Το 89 ο υπαρκτός μετατράπηκε εν μια νυκτί από συλλογικός ήρωας σε συλλογικό έκπτωτο είδωλο για τα -πλην λακεδαιμονίων- ευρωπαϊκά φύλα των κομμουνιστών που έκτοτε ζουν την αιώνια νύχτα του κινήματος. Μες στο σκοτάδι πολλοι έχασαν το δρόμο και λοξοδρόμησαν προς όλες τις κατευθύνσεις (δεξιές κι αριστερές παρεκκλίσεις).

Αφότου έφυγε ο υπαρκτός, μας έμεινε η ανυπαρξία και το δέος μπροστά σε έναν αντίπαλο που μοιάζει ανίκητος γιατί παίζει χωρίς αντίπαλο (δέος).
Πραγματική επιχείρηση σοκ και δέος.
Το σοκ το ζήσαμε το 89, το δέος κρατάει ακόμα, είκοσι χρόνια τώρα. Το κίνημα έχει ανάγκη ηλεκτροσόκ για να ξυπνήσει και να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Όπως έλεγε κι ο λένιν ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από: σοβιετική εξουσία + εξηλεκτρισμό του κινήματος.