Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Το ανύπαρκτο δέος

Το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού ήταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Που για κάποιους ήταν ανύπαρκτος, όσο ακόμα υπήρχε και τώρα είναι τέτοιος εκ των πραγμάτων και της νέας τάξης τους.
Μια παράλληλη σοσιαλιστική πραγματικότητα που οικοδομούσαμε στα όνειρά μας σε ειρηνική συνύπαρξη με τη ζώσα πραγματικότητα που βιώναμε.
Ένας μύθος, βασισμένος σε πραγματικά γεγονότα που πιάσαν το νήμα της λογικής και το τύλιξαν με πέπλα από συναισθήματα κι ελπίδες.

Η σοβιετία κατέληξε ένα μυθικό συλλογικό υποκείμενο συγκεντρώνοντας μια σειρά μαγικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά από θρύλους και δοξασίες των κομμουνιστών της εποχής.
Κατά τα θρυλούμενα της επιστήμης με τον ίδιο περίπου τρόπο διαμορφώθηκε κι η προσωπικότητα του ιησού, στην οποία αποδόθηκαν εκ των υστέρων διάφορα θαύματα και στοιχεία από επιμέρους μύθους τα οποία με τη σειρά τους έφτιαξαν ένα άλλο συλλογικό παραμύθι που μαγεύει ακόμα τον κόσμο.

Ο σοβιετικός κυριούλης ωστόσο έρχεται να κλονίσει στερεότυπα χρόνων και να αμφισβητήσει κι αυτή την ιστορική ύπαρξη του ιησού.
Για τους σοβιετικούς επιστήμονες ο ιησούς δεν ήταν ένα υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο με πραγματικά γεγονότα που μεγαλοποιήθηκαν στην πορεία, αλλά μια μυθική, μη υπαρκτή προσωπικότητα που δημιουργήθηκε για να συγκεντρώσει -εν ειδει βιντάλ σασούν- όλους τους θρύλους της εποχής σε έναν. Το αυτό ισχύει και για τον όμηρο.
Για τη σοβιετία όμως;

Με βάση τη διαλεκτική του χέγκελ το μη υπαρκτό είναι πραγματικό κι αντιστρόφως. Η δεύτερη εκδοχή υπονοεί ότι ο υπαρκτός δεν ήταν πραγματικός κι η τελική της συνέπεια είναι ο ωμός αντισοβιετισμός.
Κάτι που είχαν διαγνώσει οι σοβιετικοί θεωρητικοί στα χρόνια του σφου με το μουστάκι και δικαίως θεωρούσαν τον χέγκελ αντιδραστικό.

Το 89 ο υπαρκτός μετατράπηκε εν μια νυκτί από συλλογικός ήρωας σε συλλογικό έκπτωτο είδωλο για τα -πλην λακεδαιμονίων- ευρωπαϊκά φύλα των κομμουνιστών που έκτοτε ζουν την αιώνια νύχτα του κινήματος. Μες στο σκοτάδι πολλοι έχασαν το δρόμο και λοξοδρόμησαν προς όλες τις κατευθύνσεις (δεξιές κι αριστερές παρεκκλίσεις).

Αφότου έφυγε ο υπαρκτός, μας έμεινε η ανυπαρξία και το δέος μπροστά σε έναν αντίπαλο που μοιάζει ανίκητος γιατί παίζει χωρίς αντίπαλο (δέος).
Πραγματική επιχείρηση σοκ και δέος.
Το σοκ το ζήσαμε το 89, το δέος κρατάει ακόμα, είκοσι χρόνια τώρα. Το κίνημα έχει ανάγκη ηλεκτροσόκ για να ξυπνήσει και να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Όπως έλεγε κι ο λένιν ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από: σοβιετική εξουσία + εξηλεκτρισμό του κινήματος.

6 σχόλια:

Andreas είπε...

Και το θέμα είναι ότι ο Ιούδας κρεμάστηκε ενώ ο Γκόρμπυ? Ο σοσιαλισμός πάντως δεν έπεσε απολίθωμα. Υπάρχουν και οι barbudos της Κούβας. Μην τους ξεχνάς! Venceremos!

parekklisi είπε...

Αφιερωμένο: http://www.youtube.com/watch?v=C9lvzzH0STw

κόκκινοςδρόμος είπε...

Ένα φάντασμα (πια) πλανιέται πάνω από τους κομμουνιστές το φάντασμα της σοβιετίας. Μερικοί από αυτούς λένε να κάνουμε έναν αγιασμό, ένα ευχέλαιο, να το αποτινάξουμε, για να διώξουμε την κατάρα που μας στοίχειωσε. Μα οι πιο ξύπνιοι (θέλω να πιστεύω, γιατί και εγώ μέσα σε αυτούς είμαι) προσπαθούν με κάθε τρόπο να επικοινωνίσουν μαζί της, ακολουθώντας με ευλάβεια την ιεροτελεστεία - παρακαταθήκη περιμένοντας ίσως την νεκρανάσταση...

Andreas είπε...

Ομολογώ parekklisi ότι δεν είχα δει ποτέ το περίφημο διαφημιστικό της pizza Hut. Μου σηκώθηκαν οι τρίχες όπως κάθε φορά που βλέπω κατσαρίδα (με αηδιάζουν αλλά πάντα τις σκοτώνω!)...

Γιώργης είπε...

εγώ που δε θέλω να αναστήσω τον κοιμώμενο γίγαντα αλλά θέλω να γεννήσω έναν άλλο από τι πάσχω γιατρέ?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Από τους μπαρμπούδος της κούβας και τους μπαρμπάδες του εαμ, στη μπάρμπα, τις μπάρμπι και τα άλλα μπαρμπούτσαλα που φέρνουν την παρακμή και τη μπαρμπαρότητα (της μπαρμπαρέλα εξαιρουμένης).
Ανδρέα άσε ήσυχες τις κατσαρίδες και βόηθα το γκόρμπι να ψοφίσει.

Τις νύχτες το φάντασμα της σοβιετίας περνάει μέσα από τοίχους και γκρεμισμένα τείχη κι έρχεται να στοιχειώσει τα όνειρα των κομμουνιστών και τον ξύπνιο των αστών. Γιατί αν δεν τη φοβόντουσαν δεν θα ασχολούνταν μαζί της είκοσι χρόνια μετά το θάνατό της.
Όσα σκόρδα και σταυρουδάκια και να 'χουν οι αστοί το φάντασμα του κομμουνισμού θα πάρει σάρκα κι οστά και θα νικήσει. Έτσι κι αλλιώς θα δούμε άσπρη μέρα. Είτε τον κομμουνισμό που έρχεται, είτε το φάντασμά του. Ο καπιταλισμός παράγει νομοτελειακά τα φαντάσματα που τον στοιχειώνουν και το κομμουνιστικό κίνημα που θα τον θάψει. Το οποίο προς στιγμήν έμοιαζε να πεθαίνει, αλλά ήταν νεκροφάνεια και τώρα αναγεννιέται.
Οι νεκροζώντανοι θα νικήσουν. Ο δράκουλας των εξαρχείων του πανούση δείχνει το δρόμο...

Εμείς πάσχουμε από αθεράπευτο ρομαντισμό και ψάχνουμε νεκραναστάσεις. Εσύ γιώργο, όπως το κόβω πάσχεις από αντιδιαλεκτικό σύνδρομο. Κάθε μανούλα που γεννάει, πιστεύει πως το δικό της μωρό είναι το καλύτερο, το πιο όμορφο και χωρίς αντιφάσεις.
Ευτυχώς(;) δε συναντιόμαστε συχνά στο κίνημα κι έτσι δεν υπάρχει κίνδυνος να κολλήσουμε ο ένας τον άλλο.

Λωτ, σε θέλω δυνατό σήμερα. Ίσως ανεβάσω κάτι για τασκένδη.