Υπερδιέγερση

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχες οργασμό μες στο κίνημα;
-Εεε...
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ.
-Τι μήνα έχουμε;
-Αύγουστο.
-Μμμ... Τι χρονιά;
-Α, κατάλαβα. Όχι ρε σύντροφε, δεν πάει έτσι. Εγώ αν δεν φαντασιωθώ μία νίκη τη βδομάδα τουλάχιστον αρρωσταίνω.
Αναστατώθηκα.
Γίνονται τέτοια πράγματα στον κόσμο; Κι εγώ που ζω;

Πρέπει να 'χε υπερεξέγερση από το δεκέμβρη, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν χρειαζόταν κανένα εξωτερικό ερέθισμα να τον διεγείρει. Η κινηματική του λίμπιντο ήταν διαρκώς σηκωμένη.
-Αντικειμενικές συνθήκες και μαλακίες. Αυτά τα λένε οι ανίκανοι.
Δε γίνεται έτσι η εξέγερση. Αυτό το πράγμα ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. Χωρίς επαναστατική τόλμη και γοητεία, πώς θες να πέσει η εξουσία; Πλατωνικά;

-Κι εσύ γιατί θες να τη ρίξεις; Αφού δεν τη θέλεις πραγματικά.
-Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα κι αν παντρευτείς την εξουσία σκοτώνεις την επανάσταση. Ο επαναστάτης πρέπει να χτυπά και να φεύγει με τακτική κομάντο.
-Μα εγώ δεν τη θέλω για μια βραδιά ή για ένα κίνημα. Θέλω να την κατακτήσω, να την κάνω δική μου.
-Βρε πάρ' την εσύ μόλις τη βρεις και μετά βλέπουμε. Αλλιώς δε θα σου δοθεί ποτέ. Μια ώρα πριν νωρίς, μια ώρα μετά αργά. Πρέπει να την πετύχεις ζαλισμένη, ευάλωτη, εύθυμη. Ούτε νηφάλια, ούτε ντίρλα.
Άκουσα τη φωνή μέσα μου να τραγουδά. Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι...

Την άλλη μέρα το πρωί είχαμε εξεγερτήριο, αλλά ήταν πολύ νωρίς κι οι πιο πολλοί κοιμόντουσαν, δεν ήρθαν παρά ελάχιστοι.
-Εσύ γιατί δεν είσαι εξεγέρθητος; που θα 'λεγε κι ο χαρούλης.
Εδώ ρε χάρρυ δεν είναι καν εγέρθητοι, πώς θα εξεγέρθητοι δηλαδή;
Έπρεπε να το 'χαμε κάνει βράδυ. Που όλοι είναι ξύπνιοι και μεθάν για να φαντασιωθούν επαναστάσεις και να εκδικηθούν την πραγματικότητα.

Ρε λες να είμαι όντως ανοργασμικός; Ή οι συναγωνιστές πάσχουν από κινηματικό πριαπισμό;
Γιατί αν ισχύει το δεύτερο, σε αυτούς τους ξενέρωτους καιρούς που μας έτυχαν, η αυτοϊκανοποίηση είναι μονόδρομος. Οπότε βαδίζεις από μαλακία σε μαλακία. Είναι να μη γίνει η αρχή.

Μαλάκας η ανέραστος; Ιδού το ψευτοδίλημμα της εποχής.
Στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι, σκέφτονται πολλοί. Αλλιώς θα ξεχάσεις πώς γίνεται και την κρίσιμη στιγμή θα πάθεις κολούμπρα. Ενώ έτσι τουλάχιστον προπονείσαι.
Με κίνδυνο να καείς στην προθέρμανση, λέω εγώ.

Ο μαλάκας βολεύεται με φαντασιώσεις και στο τέλος μαθαίνει να ζει με αυτές. Αν έβρισκε πραγματικές καταστάσεις αντί για υποκατάστατα μπορεί και να ξενέρωνε.
Ο ανέραστος που απέχει κι έχει μείνει με το όργανο παρά πόδα από την αποχή του 46, είναι ο μόνος που ξέρει τι θέλει, γιατί μόνο αυτός το πλησίασε σοβαρά κάποτε (τότε λίγο πριν την αποχή).
Όλοι οι υπόλοιποι απλά φαντασιώνονται την εξουσία. Και λένε τον άλλο ανέραστο, επειδή την είχε στην αγκαλιά του και δεν την έκανε δικιά του. Ή μάλλον την είχε δικιά του και την έδωσε. Οικειοθελώς.

Έκτοτε τα κόμπλεξ του καθενός διαμορφώνουν τα βίτσια του.
Άλλοι σκέφτονται την επανάσταση, το ταξίδι, αλλά σιχαίνονται την εξουσία, την ιθάκη, δε θέλουν να φτάσουν ποτέ.
Κι άλλοι ονειρεύονται τη στιγμή που φτάνουν (στην εξουσία) κι απαξιώνουν κυνικά όλη τη μαγεία που προηγείται.
Αλλά το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο. Τα γράφει κι ο χρύσης (για τη διαλεκτική εξουσίας κι επανάστασης, θα το πιάσουμε εν καιρώ, θεού θέλοντος...).
Μόνο ο ανέραστος έχει (τη δυνατότητα να) καταλάβει ότι η εξουσία είναι σαν τους ανθρώπους που τη φτιάχνουν.
Πρέπει να την καταλάβουμε για να την αλλάξουμε.

Δεν τραβάω μια διαχωριστική γραμμή γύρω μου για να βάλω τον εαυτό μου στους καλούς και να την πω στους άλλους.
Εξεγέρσεις μπορεί να μη φαντασιώνομαι, αλλά μπορώ κάλλιστα να συμπεριληφθώ στους πνευματικώς αυνανιζόμενους.
Αν ο έρωτας είναι όντως επανάσταση, σε μια εποχή ερωτικής λειψυδρίας οι διαστροφές είναι αναπόφευκτες.
Κι ο καθένας μας είναι καθ' όλα συμπαθής κι ευπρόσδεκτος, με τα βίτσια του και τις διαστροφές του.
Αρκεί να μην τα βγάζει εκτός οργάνων. Και να μη βολεύεται με υποκατάστατα, ξεχνώντας τον αρχικό του σκοπό.