Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Ένα ταλέντο γεννιέται

Ο βενιαμίν είναι ο μικρός σύντροφος, που όταν του έγινε πρόταση για βιογραφικό στη νκα από το μήτσο από το φυσικό, αυτός έβαλε θέμα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
Ας δούμε τι διεργασίες γίνονται μες στο μυαλό ενός παιδιού με τόσο διαφορετικές προσλαμβάνουσες, μέσα από ένα δικό του κείμενο.

Είναι μερικοί άνθρωποι που στην προηγούμενη ζωή τους πρέπει να ήταν γυμνοσάλιαγκες και στην επόμενη θα γίνουν δαπίτες.

Ζουν ανάμεσά μας και συνεχώς αυξάνονται -αυτό είναι το ανησυχητικό. Αρχίζουν να κυριαρχούν και στην αριστερά.
Τους βλέπεις τώρα στην αρχή της (κομματικής) καριέρας τους και σκέφτεσαι: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Ό, τι ακριβώς θα πουν κι οι διανοούμενοι του συν μπροστά στο μελλοντικό τους πινοσέτ, άδωνι.

Αυτοί όμως σε λίγα χρόνια θα πατάνε επί πτωμάτων κι εσύ σκέφτεσαι τι θέση πρέπει να πάρεις. Να μπεις κι εσύ στον χορό να τους ξεπεράσεις, ή να (προσπαθήσεις να) τους το χαλάσεις;

Κάποιοι επιλέγουν να κάνουν το δεύτερο μέσω του πρώτου και στο τέλος καταλήγουν νουρέγεφ της οσφυοκαμψίας.
Άλλοι επιλέγουν το δεύτερο και γίνονται άλλο ένα όνομα στους τοίχους του πανεπιστημίου. Αιχμάλωτοι του κράτους, χωρίς ελπίδα αποφυλάκισης, αν το κόμμα δεν ανεβάσει 8,7 εκατοστιαίες μονάδες το ποσοστό του και χειραφετήσει την ανθρωπότητα.

Μέχρι τότε θα ζούμε καθημερινά την όπερα της πεντάρας, αλλά το κακό είναι που θα μας νοιάζει όλο και λιγότερο, εμάς που χορεύουμε καλά.


Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες...
Μας χορεύουν όλες μαζί στο ταψί κι εμείς νομίζουμε ότι οι κινήσεις είναι δική μας επιλογή. Κι έχεις απ' την άλλη τους άκαπνους να τραγουδάνε έξω απ' τον χορό και να κάνουν κριτική αφ' υψηλού στις αδυναμίες σου.

Η σπόντα του βενιαμίν για το κόμμα έχει βαθύτερο νόημα.
Με αύξηση 8,7 ποσοστιαίων μονάδων το κόμμα προσεγγίζει τον ιστορικό στόχο του 17% που θα σιγούρευε την ήττα της δεξιάς το 81 και θα μας έβαζε στη δεύτερη κατανομή.
Το λένε τα βουνά, το τραγουδούν τα ρέματα
δεκαεπτά τοις εκατό, δεν είναι ψέματα.

Πέρα απ' την ειρωνική διάθεση, το σχόλιο του βενιαμίν είναι μάλλον μια τρυφερή νοσταλγία για τις γλυκές αυταπάτες εκείνης της εποχής.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο τι εμπνεύστηκε ο βενιαμίν από τη μεγάλη πορεία του μαο και την πορεία του χαλβατζή (που έγραψε στα θρυλικά 80'ς το ομώνυμο βιβλίο για τη νεολαία).

Κάνει ανάλυση για τους αναρχοαυτόνομους, αλλά δεν αναφέρει το τσιτάτο του λένιν που λέει ότι η αναρχία είναι το αντίβαρο στο ρεφορμισμό (βασικά λέει ότι ο αριστερισμός είναι το αντίτιμο για τη δεξιά πορεία του κόμματος, αλλά το συγχωρούμε ποιητική αδεία).

Ο χαλβατζής καταφέρνει να γράψει τριακόσιες σελίδες χωρίς να αναφέρει τη λέξη επανάσταση, ή εξέγερση. Σαν εκφωνητής ποδοσφαιρικού αγώνα που δεν φωνάζει γκολ.

Αυτή η επισήμανση μας εισάγει στην πάγια τακτική του εξωκοινοβουλευτικού κινήματος να μετράει τον ντούρο επαναστάτη με τις φορές που θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα πει τις λέξεις σύγκρουση κι επανάσταση.
Κάθε βερμπαλισμός και γαλόνι. Οτιδήποτε λιγότερο είναι ρεφορμισμός του κερατά.

Με αυτή την έννοια το ιδρυτικό κείμενο του σπόρτιγκ που με το ζόρι αναφέρει δυο-τρεις φορές τον κομμουνισμό-σοσιαλισμό αποτελεί δεξιά μετατόπιση και πισωγύρισμα απ' το κεκτημένο του μέρα.
Ο σάββας κι ο χαριτάκης έχουν χίλια δίκια να αγανακτούν και να εξεγείρονται. Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι.

Ευτυχώς το πρόβλημα λύνεται σχετικά εύκολα.
Λες το ξόρκι με τις μαγικές λέξεις και κάνεις πολλές επαναλήψεις, όπως στις ασκήσεις -επαναστατικής- γυμναστικής.
Στην ελλάδα κάνεις ό,τι δηλώσεις, ή τουλάχιστον το φαντασιώνεσαι ελεύθερα. Οι φαντασιώσεις δεν κοστίζουν τίποτα, ούτε σε αυτόν που τις κάνει, ούτε στο σύστημα.

Το πρόβλημα είναι ότι αντί να τα βάζουμε με τους παίκτες που δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να σκοράρουν, τα βάζουμε με τον εκφωνητή που δεν φωνάζει γκολ από μόνος του, ενώ η μπάλα είναι πίσω απ' τη σέντρα κι ο αντίπαλος μας παίζει στο μισό γήπεδο.
Το παιχνίδι είναι αβαβά, στημένο να λήξει με ειρηνική συνύπαρξη, ο χρουτσόφ τα έχει πιάσει από τους δυτικούς κι ο τσώρτσιλ με το πούρο είναι ο αγαπούλας ψωμιάδης.

Οι αναρχικοί εκφωνητές μαζί με τους σεκίτες συναδέλφους τους φαντασιώνονται παντού νίκες, ενώ ο αντίπαλος μας έχει πατήσει κάτω και το σκορ είναι 28δις-μηδέν εις βάρος μας.
Η λατινική αμερική, όπου οι εκφωνητές φωνάζουν (νικολάι) γκο-γκολ για κανά πεντάλεπτο μέχρι να μπει το επόμενο, είναι ο αδύναμος κρίκος του σύγχρονου καπιταλισμού.
Κάθε φάση μυρίζει γκολ κι οι γιάνκηδες είναι κολλημένοι στα σχοινιά.

Το κόμμα τα τελευταία χρόνια πήρε τα πάνω του και κατάφερε να είναι στην πρώτη θέση της κατάταξης της ουέφα για τα κομμουνιστικά κόμματα της ευρώπης. Αλλά στην ελλάδα το δικομματικό κατεστημένο δε μας αφήνει να πάμε πάνω απ' την τρίτη θέση.

Τον περασμένο δεκέμβρη η ομάδα έκανε κοιλιά, αλλά την ξεπέρασε ανώδυνα στα εκλογικά πλέι-οφ.
Το αν σκόραρε εν τέλει το κίνημα το δεκέμβρη μπαίνει ως αίνιγμα της σφίγγας για την αριστερά.
Τελικά ήταν εξέγερση; Μπήκε γκολ; Πέρασε ή όχι η μπάλα τη γραμμή; Μήπως ήταν άουτ με χαρακτηριστικά γκολ;

Ο δεκέμβρης κατέληξε να είναι κάτι σαν γκολ φάντασμα. Πλανάται πάνω από την ευρώπη μαζί με τον κομμουνισμό και το έτερο γκολ-φάντασμα του άγγλου χαρστ στον τελικό του μουντιάλ με τους γερμανούς.
Πόσο τυχαίο είναι ότι ο επόπτης που κατακύρωσε εκείνο το γκολ ήταν σοβιετικός; Ο ταβάριτς μπαχράμοφ συμμάχησε με τους επιγόνους του τσώρτσιλ κι έριξε τους ναζί στο καναβάτσο.

Πιθανότατα το δεκέμβρη η μπάλα πέρασε τη γραμμή, αλλά όχι ολόκληρη. Πέρασε μόνο ένα κομμάτι, αυτό της νεολαίας. Το μεγαλύτερο μέρος με την εργατική τάξη έμεινε απ' έξω κι είναι μάλλον άτοπο να μιλάμε για γκολ.
Στην καλύτερη περίπτωση ήταν το γκολ της τιμής σε μια συντριβή διαρκείας. Κι όσο εμείς συζητάμε αν ήταν κανονικό γκολ, ο αντίπαλος έχει βάλει άλλα πέντε και το έχει μετατρέψει σε γλυκιά ανάμνηση.

Σε κάθε περίπτωση, η τακτική γκολ αυτοί σέντρα εμείς είναι καταθλιπτική κι έχει αγγίξει προ πολλού τα όριά της.
Ο κόσμος βαρέθηκε να γυρίζει συνεχώς το άλλο μάγουλο, του τέλειωσαν τα μάγουλα κι η υπομονή, θέλει να ζήσει μικρές επιμέρους νίκες στο δρόμο προς την επανάσταση που έρχεται.

Να νιώσει τουλάχιστον ότι έπαιξε κι αυτός κι ας είναι η απογοήτευση το τίμημα στο τέλος. Προτιμά να πέσει ηρωικά παίζοντας μια φορά φουλ επίθεση. Δεν αντέχει άλλο κατενάτσιο.

Τα γκολ της τιμής είναι απαραίτητα για την τελική νίκη, αρκεί να μην εκτονωθούμε πανηγυρίζοντας στο ενδιάμεσο και χάσουμε τον τελικό στόχο.
Και το κατενάτσιο είναι μέσα στο παιχνίδι. Οι αντάρτες με τον κλεφτοπόλεμο το ξέρουν καλύτερα από οποιονδήποτε.
Χωρίς υπομονή δεν κέρδισε ποτέ κανείς. Αρκεί να μη γίνεται αυτό άλλοθι για την απραξία μας.

15 σχόλια:

Andreas είπε...

Πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει προσπάθεια επανάστασης στην Ελλάδα την σημερινή επόχή? Θεωρείς ότι το Δεκέμβρη έστω και στο ελάχιστο μύρισε επανάσταση? Ξέρεις τι πλάκα κάνουν οι μάγκες όταν σε βλέπουν να βλέπεις σαν εχθρό τον μπάτσο? Επανάσταση με σύνθημα το μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι? Επάναστασης της νεολαίας? Που το 80% αυτής δεν ξέρει παρα μόνο στο λεξικό τι εστί αφεντικό? Από την άλλη η εργατική τάξη... Μορφωμένη όσο ποτέ άλλοτε και άπραγη όσο ποτέ άλλοτε. Η πολύ "μόρφωση" τελικά σε κάνει πολύ βόδι. Σου λένε θα δουλεύεις μισές ώρες και θα παίρνεις τα μισα. Απαντά Yes Sir! Θα βγεις στη σύνταξη ποτέ. Απαντά Yes Sir! Θα πληρώνεσαι με μισθό βουλγαρίας. Απαντά Yes Sir! Ρωτάς θα γραφτείς στο σωματείο? Απαντά σιγά μην μας γλυτώσει το σωματείο. Όλοι περιμένουν ότι θα κατέβουν μια φορά στην απεργία και θα γυρίσει ο κόσμος τούμπα επειδή απεργεί και ο Μήτσος από το Περιστέρι που τον παρακαλάγαμε 30 μήνες. Όσο για αντάρτικο? Εκεί να δεις... Μετά από 5 ώρες πορεία στο βουνό, με εξοπλισμό που θα τον έβλεπε ο Τσε και θα δάκρυζε απο συγκίνηση και σου λένε είναι μακριά η ταβέρνα? Κατά τα άλλα το ΚΚΕ μας φταίει που είναι βολεμένο. Οι μισοί ακούνε τους μικροαστούς που μασούνε τα του Πλουμπίδη, του Μπελογιάννη, του Στάλιν, της Ν.Κορέας, της Κίνας και λένε άσε μας με τους κολλημένους. ΠΑΣΟΚ και πάλι ΣΥΡΙΖΑ σου λένε. Οι άλλοι μισοί σου λένε είστε επαναστάτες του κώλου, θα σας δείξουμε εμείς πως γίνεται και ακόμα ετοιμάζουν τον προτζέκτορα για την προβολή. Και οι λοιποί να τρέχουν στο κόμμα, να λιώνουν σόλες, να αναλύουν τα του σοσιαλισμού που με αυτόν το ρυθμό θα έρθει το 3015... Και στη γωνιά οι Βγενόπουλοι έχουν αγοράσει από Παναθηναϊκό μέχρι το σπίτι σου και σε βλέπουν να ασχολήσε με οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτούς. Η ενότητα της εργατιάς την είναι καρμπόν με την ενότητα στο ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ τυρί και μακαρόνια τίποτα...

efthkoup είπε...

Τις πταίει;

Αφού ο κόσμος είναι τόσο χάλια και δεν υπάρχει περίπτωση να τον πείσουμε μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα σκοινί και να το περάσουμε στο λαιμό μας; Το ότι η πλειοψηφία δεν μας εμπιστεύεται και δεν ακολουθεί σημαίνει (Ανδρέα) ότι το πρόβλημα είναι των σημερινών προλετάριων και όχι δικό μας που δεν βλέπουμε πέρα από το στενό μας κομματικό ορίζοντα; Είναι αυτό που λέμε ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Όταν καλούμαστε να επιλέξουμε αποφασίζουμε ότι πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Ο γιαλός είναι καταφανώς στραβός και τόσο το χειρότερο για τον ίδιο.
Yes sir!!! Τι άλλο μπορεί να πει κανείς; Τι εναλλακτικές του δίνουμε; Ρωτάς τον απεργό πως τα βγάζει πέρα για όσο διάστημα απεργεί; Όχι δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να μπορούν να απεργήσουν. Στην αλληλέγγυα κοινωνία που ζούμε κανένας δεν θα δώσει από το υστέρημα του για τα παιδιά του κάθε φτωχοδιαβόλου που δεν έχει για να απεργήσει.
Όσο για την επανάσταση είναι μια πικραμένη ιστορία. Επανάσταση γενικά και όχι για τον κομμουνισμό(είναι ζήτημα αν σύσσωμη η αριστερά σήμερα θέλει μια σοσιαλιστική επανάσταση με τελικό στόχο τον κομμουνισμό) κάνει αυτός που δεν αντέχει άλλο και θέλει να αλλάξει την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Το πρώτο λοιπόν ερώτημα είναι αν έχουμε συνθήκες επανάστασης σήμερα.
Αλλά ακόμη και αν είχαμε παραμένει το ερώτημα γιατί ο κόσμος να ακολουθήσει εμάς κι όχι τον κ. Καρατζαφέρη!!! Αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιος φαίνεται πιο γραφικός στα μάτια του πολύ κόσμου; Εμείς ή οι ακροδεξιοί; Και καλά, αυτό δεν είναι επιχείρημα, αλλά πέρα από την πλάκα τι κάνουμε για να πείσουμε όχι μόνο ότι έχουμε την λύση αλλά και ότι μπορούμε να την εφαρμόσουμε; Τίποτα. Σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μετρήσουμε ποιος είναι πιο αριστερός και σε πολιτικό επίπεδο η μία μαλακία διαδέχεται την άλλη και αυτό ισχύει για τις περισσότερες και ισχυρότερες αριστερές πολιτικές δυνάμεις της χώρας αν το δούμε ιστορικά. Θέτω το ερώτημα στον εαυτό μου και απογοητεύομαι: πια σημερινή πολιτική δύναμη της αριστεράς θα εμπιστευόσουν να σε οδηγήσει στην επανάσταση και τον κομμουνισμό; ΚΑΜΙΑ. Και αν εγώ εμπιστεύομαι κάποια δεν την εμπιστεύεται η υπόλοιπη αριστερά. (Άλλο θέμα κι αυτό: τι εστί αριστερά σήμερα;)
Για να πείσουμε χρειαζόμαστε στρατηγική και ηγετική ομάδα που θα μπορεί να χαράζει την τακτική μας σε κάθε δεδομένη στιγμή. Αποδεικνύοντας τις ικανότητές της πολιτικά ήδη από τον καιρό της ειρήνης. Μικρές πολιτικές νίκες ενάντια στο σύστημα (κι όχι εναντια στην υπόλοιπη αριστερά) , συνεπής στάση σε καίρια ζητήματα και προσήλωση στον στόχο είναι αυτά που θα πείσουν τον κόσμο. Επιχειρήματα όχι πρήξημο για να κατέβει ο άλλος στην απεργία.
Ίσως φταίμε κι εμείς, ίσως δεν είναι μόνο ο κακός μας ο καιρός. Ίσως δεν είναι όλοι οι άλλοι βλάκες κι εμείς γαμάτοι, γεμάτοι θέληση αλλά ανήμποροι να αλλάξουμε τον κόσμο και τις συνειδήσεις της σημερινής εργατικής τάξης στην οποία ανήκουμε.

ΥΓ. Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι «Η πολύ "μόρφωση" τελικά σε κάνει πολύ βόδι.»;  Κατανοώ την αγανάκτηση και την απογοήτευση ακριβώς γιατί αγωνίζεσαι για κάτι στο οποίο πιστεύεις.

Andreas είπε...

Το ότι θα αγωνιστούμε μέχρι τη νίκη και θα προτιμήσουμε το χατζάρι του αστού από την αυτοκτονία δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε. Αν και ήρωες είμαστε όλοι στα λόγια... Τα πρόβληματα του λαού είναι σίγουρα και τα πρόβληματα του εργατικού κόμματος. Δεν μπορεί να υπάρχει διαχωρισμός σε αυτό. Αν υπάρχει αλλάζουμε κόμμα και το κάνουμε να είναι. Εξάλλου ο Λένιν είπε ότι το κόμμα είναι η συνειδητοποιημένη μειοψηφία που οδηγεί την εργατική τάξη. Και πρέπει να είναι ένα. Αλλιώς να χαρώ εγώ ενότητα. Αν η πλειοψηφία ήταν συνειδητοποιημένη δεν θα κάναμε κουβέντα. Όσο για το τι άλλο μπορεί να πει κανείς είναι το No sir. Fuck off. Και εύκολες εναλλάκτικες δεν υπάρχουν. Ή πας κόντρα και λούζεσαι τις συνέπειες ή κάνεις μόκο και λούζεσαι τις συνέπειες. Το θέμα είναι στην επιλογή των συνεπειών. Όσοι κατεβαίνουν στην απεργία δεν έχουν καμια κότα να κάνει χρυσά αυγά σπίτι. Ούτε είναι εργένηδες που δεν έχουν ούτε γάτα να θρέψουν. Όταν όμως η απεργία πετύχει ΟΛΟΙ θα γευτούν την επιτυχία. Και το αν έχει η κοινωνία να δώσει στον φτωχοδιάβολο δες το παράδειγμα του Παπουτσάνη. Βρέθηκαν να δώσουν και για τους φτωχοδιαβόλους αυτούς που πήγαν κόντρα. Όσο τα περί επανάστασης για μια σοσιαλιστική κοινωνία τι θες να πεις? Ότι θα ξανακάνουμε αστική επανάσταση? Αριστερός είναι ο κομμουνιστής. Δεν είναι αυτός που πιστεύει στον καλό καπιταλισμός. Ο δεύτερος είναι ή μωρός ή λαμόγιο μικροαστός. Δηλαδή θέλεις να πείσουμε τον κόσμο να σκοτωθεί για να αλλάξει αφεντικό η αστική κοινωνία; Εδώ δεν μπορείς να τον πείσεις να γίνει αυτός αφεντικό. Εγω προσωπικά για το ποιος θα με οδηγήσει στην επανάσταση θα σου πω ότι δεν πιστεύω στους Σωτήρες. Το κόμμα που εμπιστεύομαι για αυτό είναι το ΚΚΕ. Και θα δώσω και εγώ με τη σειρά μου ότι περνά από το χέρι μου να σπρώξω αυτό το όχημα προς την σοσιαλιστική επανάσταση. Μόνο του δεν πρόκειται να πάει εκεί με τίποτα. Και τα περί γραφικότητας που αναφέρεις με λυπούν. Να αναφέρεται ότι είσαι ένας γραφικός, που κοντράρεσαι στη γραφικότητα με τους φασίστες του ΛΑΟΣ, επειδή λιώνεις τα παπούτσια σου στο δρόμο για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο. Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε τη γκλαμουριά του Αλέξη, τα πολύχρωμα σηματάκια και αφίσες του ΣΥΝ. Εξακολουθούμε να μιλούμε με "ξύλινη" γλώσσα για ιμπεριαλισμό, αστική δημοκρατία και οπορτουνισμό και ας έχουν γίνει αυτές οι έννοιες σιδερένια όπλα στην πλάτη μας. Κλείνοντας σημειώνω ότι οι σκέψεις αυτές και τα συμπεράσματά δεν ειπώθηκαν για να δείξω πόσο βλάκες είναι οι άλλοι εκτός από μας. Τα συμπεράσματα για τη νεολαία, το δισταγμό στην απεργία, την απραξία και την πλάνη που υπάρχει στην εργατική τάξη τα αντλώ πρωτίστως από τον εαυτό μου και το παρελθόν μου. Απλά σημειώνω ότι θέλει πολύ αγώνα, θυσίες, μάχη με τον καπιταλιστή που ζει και βασιλεύει μέσα σου καθημερινά. Δεν ήθελα να θίξω κανέναν ούτε να το παίξω ξύπνιος. Σίγουρα όμως άλλοι είναι ξύπνιοι και άλλοι κοιμούνται βαθιά...

Υ.Γ. Το ότι η εργατική τάξη είναι μορφωμένη όσο ποτέ άλλοτε και αυτό ίσως αποτελεί "εμπόδιο" για την ενοτητά της το είδα σε άλλο μπλοκ (υπερασπίζομαι και εγώ τον τίτλο του μπλοκ) και με προβλημάτισε ιδιαίτερα σαν άποψη...

efthkoup είπε...

Θεώρησα προφανές ότι το κείμενό μου δεν ήταν προσωπική επίθεση αλλά λόγος για δημιουργικό προβληματισμό. Αυτό διέλαθε της προσοχής σου. Φαίνεται πως έχεις πολλά ζητήματα λυμένα μέσα σου. Ελπίζω η λύση να ήταν προϊόν ώριμης σκέψης. Στα περί μη σοσιαλιστικής επανάστασης απλά ήθελα να επισημάνω ότι επαναστατική κατάσταση-διαδικασία δεν οδηγεί απαραίτητα στον κομμουνισμό και αυτό δένει με το να παρακάτω σχόλιο περί στρατηγικού ελλείμματος (κάτι στο οποίο το ΚΚΕ υστερεί λιγότερο από άλλους χώρους.). Όσο για την γραφικότητα δεν αναφέρθηκε για να σε λυπήσει αλλά για καταδειχτεί παρακάτω το έλλειμμα τακτικής και η διγλωσσία που παρουσιάζεται στον χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς ανάλογα με μικροπολιτικά και ίσως και προσωπικά συμφέροντα αφού οι πολιτικές επιλογές ενίοτε είναι τόσο φαύλες που ξεπερνούν τα όρια της κοινής λογικής και αγγίζουν τα όρια της καθαρής ανοησίας αν όχι της προδοσίας. (παραδείγματα σίγουρα μπορείς να σκεφτείς) Και αυτό αφορά και το ΚΚΕ . Αυτό ονομάζεται τραγικό έλλειμμα τακτικής και συνεπάγεται αδυναμία να πείσεις τους «βλάκες» εκεί έξω που επειδή είναι μορφωμένοι δεν είναι τόσο πρόβατα ώστε να πειστούν να κάνουν μια επανάσταση που έχει όλα τα εχέγγυα να χαθεί από βλακώδεις επιλογές της εκάστοτε ηγεσίας. (Για να ξεκαθαρίσω και την θέση μου σε περίπτωση που γίνει επανάσταση υπό την καθοδήγηση είτε του ΚΚΕ είτε άλλου εγώ θα στρατευτώ. Όσο για τους ήρωες είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά επί της ουσίας για την νίκη ή την ήττα. Οι άλλοι , αυτοί που πεθαίνουν ηρωικά, γίνονται ήρωες γιατί υπάρχουν οι πρώτοι καθώς και όλοι οι υπόλοιποι που πολεμούν μαζί τους για να τους δικαιώσουν.) Συμφωνώ σχετικά με το βαθυστόχαστο «θα αγωνιστούμε μέχρι τη νίκη και θα προτιμήσουμε το χατζάρι του αστού από την αυτοκτονία» αλλά προβληματίζομαι στο γεγονός ότι τα αναφέρουμε μαζί και αναρωτιέμαι μήπως έχουμε φτάσει στο σημείο να τα ψιλό-ταυτίζουμε!!!

Andreas είπε...

Αγαπητέ efthkoup ούτε εγώ θεώρησα ότι μου επιτίθεσαι προσωπικά. Κριτική ασκείς στις απόψεις μου όπως και εγώ στις δικές σου. Το αν επίσης κάτι αποτελεί λύση ή όχι αυτό κρίνεται πάντα από το αποτέλεσμα. Θα συμφωνήσω ότι γενκά το αποτέλεσμα μιας επανάστασης δεν οδηγεί πάντα στο σοσιαλισμό. Άλλο η επανάσταση του '21 και άλλο η Οχτωβριανή. Η επανάσταση όμως της εργατικής τάξης, γιατί σε αυτήν αναφερόμαστε, που αλλού θα μπορούσε να οδηγήσει? Για τη διγλωσσία της κομμουστικής αριστεράς και τα μικροπολιτικά συμφέροντα θα ήθελα να μου αναφέρεις παραδείγματα και συγκεκριμένα παράδειγμα για το ΚΚΕ. Για την εξωκοινοβουλευτική κομμουνιστική αριστερά δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, διότι δεν ήμουν μέλος της ποτέ και έχω απλά εικόνα των απόψεων της από τις συνελεύσεις σε εργατικό σωματείο και από τα φοιτητικά μου χρόνια. Τώρα το γιατί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν πείθεται από το ΚΚΕ, προσωπικά δεν συμφωνώ με το αίτιο που λες. Κύριως κατά τη γνώμη μου φταίει η τεράστια διαφορά με το αστικό κράτος στο θέμα της προπαγάνδας, στη διαστρέβλωση της ιστορίας, στον υπερτονισμό λαθών και παραπατημάτων του κόμματος (που κυρίως έχουν στοιχήσει στο ίδιο το κόμμα) και στην αργοπορία από μέρους του στο να μπούμε σε πολλούς τομείς με μεγαλύτερη ορμή. Το ότι ο κόσμος δεν ακολουθεί την προοπτική μιας εργατικής επανάστασης δεν οφείλεται στην κακή ηγεσία του κόμματος, αλλά στο ότι τα στομάχια είναι ακόμα γεμάτα. Στα χρόνια που έρχονται οι συνθήκες θα πλησιάζουν όλο και περισσότερο το ιδανικό. Όταν θα πάψουν οι συντάξεις, όταν θα νομοθετηθεί πάλι το 12ωρο και το εξαήμερο, όταν γενικώς οι εργασιακές συνθήκες θα κοντράρονται πάλι στα ίσια με τις αγγλικές του 19 αιώνα. Αυτή τι φορά όμως ο σοσιαλισμός έχει ιστορία, έχει πίσω του μια σοβιετία, έχει χαραγμένο μονοπάτι να πατήσει. Και γι' αυτό θα νικήσει. Εξάλλου ο σοσιαλισμός είναι μονόδρομος. Όταν ο κόσμος το χωνέψει αυτό ξανά μέσα από πίκρες, αίμα, πείνα και δυσκολίες που οι γενιές μας έχουν δει μόνο στα βιβλία, τότε θα είμαστε πολύ κοντά στη νίκη. Και φυσικά θα νικήσουμε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλά τα μιλήσατε, τα συμφωνήσατε (ή και τα διαφωνήσατε, δεν είναι θέμα). Πρέπει να γίνεται διάλογος στο μπλοκ κι ακόμα καλύτερα χωρίς εμένα.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι στην εισήγηση, απλώς κάποια πράγματα στις ερωτήσεις του αντρέα στο πρώτο σχόλιο.
Η εποχή μας αντικειμενικά είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό (αγαπημένο κλισέ, αλλά διατηρεί ακέραια τη σημασία του παρά τις ανατροπές). Στόχος κάθε κκ είναι να ετοιμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα μέσα από συνεχείς αγώνες και ζύμωση και να εκμεταλλευτεί την κρίση του συστήματος. Η οποία δεν έρχεται κατά παραγγελία, αλλά είναι υπαρκτή και κι είναι θέμα να μη μείνει ανεκμετάλλευτη.
Τέτοια κρίση θα μπορούσε να είναι κι ο δεκέμβρης. Οι αδυναμίες που πολύ εύστοχα περιγράφεις, είναι μάλλον δικές μας αδυναμίες παρέμβασης στον κόσμο και μετά δικές του (κι ας είναι περίπου βέβαιο, ότι κι ο γιαλός είναι στραβός κι όποιος ξέρει κάποιον ίσο γιαλό ας το δείξει και στους άλλους).
Κι η στάση του κόμματος το δεκέμβρη; Μεγάλο θέμα κι από πού να το πιάσει κανείς. Ας το πιάσουμε από κάτι πιο πρόσφατο που είναι ενδεικτικό. Την απεργία πείνας του ηλιόπουλου και την εκκωφαντική σιωπή του κόμματος. Άλλα πράγματα τα κατανοώ και τα υπερασπίζομαι το κατά δύναμιν. Αυτό όμως αδυνατώ.

Η κε του μπλοκ ανακοινώνει ότι για την επόμενη εβδομάδα θα τελεί υπό καθεστώς διακοπών εκτός απροόπτου (όπου απρόοπτο = πρόσβαση στο διαδίκτυο στας αθήνας όπου θα βρεθεί).
Επιστρέφουμε στις 10 σεπτέμβρη, μέρα επέτειο της τασκένδης.

Andreas είπε...

Αγαπητέ "απολίθωμα" το ότι φταίνε τα κομμουνιστικά κόμματα που δεν μπορούν να προσεγγίσουν το κόσμο είναι η μισή αλήθεια κατ΄εμέ. Και δεν έχει να κάνει με την τακτική προσέγγισης 100%. Δηλαδή τα αστικά κόμματα έχουν τακτική, προσεγγίζουν τον κόσμο, πιάνουν τον παλμό του? Όχι φυσικά. Έχουν τη δύναμη να αγοράσουν τμήμα του και να πλύνουν εγκεφάλους. Υπάρχει επίσης και μεγάλο ποσοστό που βλέπει την πολιτική όπως το ποδόσφαιρο. Οπαδικά, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα και έχει να κάνει με τη βλακεία. Εν μέρει πάντως θα συμφωνήσω ότι θα πρέπει να προσεγγίσουμε καλύτερα κάποιο τμήμα της εργατικής τάξης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα γίνουμε καραγκιόζηδες για να είμαστε αρεστοί. Αρεστός εξάλλου ο κομμουνισμός δεν είναι και στην μεγάλη τάξη των μικροαστών για λόγους που έχει εξηγήσει ο σύντοφος με το μουσάκι. Είναι βλέπεις που πλέον η τάξη αυτή αρχίζει να καταβροχθίζεται από την αστική και δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι αντί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη θα γίνει γιουσουφάκι του. Η ιστορία με τον Δεκέμβη επίσης είναι κάτι που έχει υπερδιογκωθεί κατ' εμέ. Η αναλυσή του δεν γίνεται στο χώρο αυτό. Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην ιστορία αυτή ήταν λάθος? Πιστεύεις ότι ήταν κρίση του συστήματος? Τέτοιες εκτονώσεις είναι καθημερινές από συγκεκριμένες ομάδες απλά τότε είχαν διάρκεια, μεγάλη ένταση και το κράτος έδειξε πως στην καταστολή θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Για το θέμα που αναφέρεις με τον Ηλιόπουλο (αναφορά έγινε απλά δεν έγινε ντόρος) θα συμφωνήσω ότι το κόμμα σιωπά σε περιπτώσεις ανθρώπων εκτός κόμματος που κοντράρονται με το αστικό κράτος. Σιωπά σε πρωτοβουλίες ατόμων ή ομάδων που δεν είναι οργανωμένες από αυτό. Με ενοχλεί και εμένα αυτό. Θεωρώ ότι αυτό πρέπει να αλλάξει και το κόμμα να ενισχύει πρωτοβουλίες ομάδων εκτός αυτού. Με ενοχλεί όμως επίσης πολύ που ο κόσμος ψάχνει το παραμικρό ψεγάδι στο ΚΚΕ για να το απορρίψει και ψηφίζει ή ενισχύει χώρους και τάσεις που δεν φτάνουν τη δράση και τον αγώνα του ούτε στο ελάχιστο.

Ανώνυμος είπε...

Την καλησπέρα μου,
Καταρχήν εύχομαι καλές διακοπές στην ΚΕ του μπλοκ και ελπίζω να περάσετε όμορφα εδώ χάμου.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση και επιτρέψτε μου να κανω δυο σχόλια.

Η εξέγερση και πολύ περισσότερο η επανάσταση δεν είναι διακόπτης που τον πατάμε όποτε εμείς θέλουμε.
Έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να γίνει και πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να πετύχει. Και αν την ξεκινήσεις πρέπει να την τραβήξεις μέχρι τέλους.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη τέτοιες προϋποθέσεις ΔΕΝ είχες τον Δεκέμβρη και καλά έκανε το Κόμμα και δεν παρασύρθηκε σε μια πρώιμη αντιπαράθεση με το αστικό κράτος που θα μας έπνιγε στο αίμα μας.

Για τον Ηλιόπουλο συμφωνώ με τους προλαλήσαντες.

Για τους σ/φους μας που αναρωτιούνται "γιατί εργάτη δεν ξυπνάς;" να τους θυμίσω οτι είναι η συνήθης κατάσταση από την στιγμή της γέννεσης αυτής της τάξης.
Έχουμε στο μυαλό μας τις ηρωικές στιγμές των εφόδων προς τον ουρανό και των συγκρούσεων αλλά ξεχνάμε την συντριπτικά μεγαλύτερη περίοδο που κάνει την κότα.

Το έχω γράψει και αλλού, οι μεγάλες μάζες δεν πρόκειται να κουνηθούν ρούπι άντε να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μεροκάματο, όσο έχουν την δυνατότητα εύκολα ή δύσκολα να αναπαράγουν την καθημερινή ζωή τους.

Ο σ/φος Ανδρέας και οι άλλοι σ/φοι που λιώνουν τις σόλες τους και χαλάνε τα στομάχια τους καλά κάνουν,προετοιμάζουν και δυναμώνουν την πρωτοπορία για την κατάλληλη συγκυρία.

Να κλείσω με ένα τσιτάτο:

"Ό βασικός νόμος που επιβεβαιώθηκε απ’ όλες τις επαναστάσεις και ιδιαίτερα από τις τρεις ρωσικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα, είναι ο έξης : για την επανάσταση δεν αρκεί οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες μάζες να νοιώσουν πως τους είναι αδύνατο να ζουν όπως άλλοτε και να ζητούν τροποποιήσεις πρέπει και οι εκμεταλλευτές να μη μπορούν να ζουν και να κυβερνούν όπως άλλοτε. Μόνο όταν οι μεν κατώτερες τάξεις δε θέλουν πια, οι δε ανώτερες τάξεις δεν μπορούν πια, να ζουν σύμφωνα με τον παλιό τρόπο, μόνο τότε μπορεί να θριαμβεύσει η επανάσταση.

Το μόνο που θα άλλαζα αν θα μου επιτρεπόταν είναι: "Μόνο όταν οι μεν κατώτερες τάξεις δε θέλουν και δεν μπορούν πια.."

Ανώνυμος είπε...

Ax αυτο το αντικειμενικα ,κοιτα οταν ο λενιν εγραφε τον ιμπεριαλισμο αυτο ισχυε ,η εποχη μας ''αντικειμενικα'' ειναι εποχη αντεπαναστασης ,και το καθηκον του κομμουνιστη σημερα δεν ειναι η αμεση πολιτικη δραση για την κατακτηση της εξουσιας αλλα η αναπτυξη της επαναστατικης θεωριας,η αποτιμηση του παρελθοντος και η προβλεψη του μελλοντος για να δρασουμε με επιτυχια οταν ξαναπερασουμε σε επαναστατικες καταστασεις . Comgpaga

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Με μεγάλη καθυστέρηση, ένα περιστατικό που δένει με το πρώτο σχόλιο του ανδρέα.
Όταν πήγαμε στο νεστόριο για το διήμερο το 05, το βράδυ έπιασε μπόρα, νεροποντή. Εγώ είχα καλή σκηνή, ακουστικά στα αυτιά και μεγάλη νύστα, οπότε δεν πήρα χαμπάρι τι έγινε. Αλλά λίγο πριν με κηρύξουν αγνοούμενο με βρήκαν και ξεκινήσαμε για το χωριό που ήταν δίπλα και θα μας φιλοξενούσε στις αίθουσες του σχολείου. Η διαδρομή ήταν κανά εικοσάλεπτο, αλλά βεβαρυμένη με την απελπισία της αβεβαιότητας. Πού πάμε, πότε θα φτάσουμε, γιατί σταματήσαμε, τι να γίναν τα πράγματα πίσω μας, πού θα κοιμηθούμε και πάει λέγοντας. Ένας θαυμαστός ελιγμός γράμμος βίτσι αλλά μπουλουκηδόν με φοβερό συνωστισμό (κάτι σαν προκυμαία στη σμύρνη). Τα τρία αυτά τέταρτα (λόγω των στάσεων) ήταν αρκετά για να καταλάβω γιατί δε θα γίνει ποτέ επανάσταση στην ελλάδα, τουλάχιστον όχι στα βουνά και στα λαγκάδια όπως το 40. Το μισό και παραπάνω δυναμικό θα φυλορροούσε στην πρώτη βδομάδα λιποτακτώντας για ένα τσιγάρο κι ένα κρεβάτι με στρώμα.
Ιστορία που αποφεύγω να λέω σε συντρόφους, όχι για να μην τους ρίξω το ηθικό, αλλά γιατί οι καπνιστές προσβάλλονται και νομίζουν ότι πετάω μπηχτή για την κομματικότητα και την αφοσίωσή τους στον αγώνα.
Τες πα, οι καιροί είναι αντι-ηρωικοί, η αλλαγή τους θα φέρει στο προσκήνιο και τους σύγχρονους ήρωες, όσο κι αν μοιάζει μακρινό αυτό σήμερα.

Έχει περάσει αρκετός καιρός και θα χρειαζόμουν άλλο τόσο για να σχολιάσω και τα υπόλοιπα. Επιφυλάσσομαι για αργότερα.
Δύο σημεία επιγραμματικά.
Η ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας είναι κύριο καθήκον, αλλά δεν είναι ο βασικός λόγος που δε μπορούμε να πείσουμε τον κόσμο. Για αυτό πρέπει να αξιοποιούμε ευκαιρίες σαν το δεκέμβρη και να κερδίζουμε συνειδήσεις με το μέρος μας.
Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες, αλλά μπορούν να ωριμάσουν μέσα από ανώριμα ξεσπάσματα που δεν είναι έτοιμα να νικήσουν. Και το ζήτημα είναι το κίνημα να ξέρει να διαλέγει την κατάλληλη στιγμή, αλλά να βγαίνει ενισχυμένο κι από τις ήττες του (όπως αυτές του 1905 και τον ιούλη του 17).

Τα κριτήρια πολύ κόσμου για το κόμμα θυμιζουν τη φράση ακριβοί στα πίτουρα φτηνοί στο αλεύρι. Έχει δίκιο ο ανδρέας.
Αλλά αν ξεψειρίζουμε εδώ τη στάση του κόμματος είναι γιατί αυτό μας ενδιαφέρει (μιλάω στον πληθυντικό για τον εαυτό μου). Τι να αναλύαμε δηλ, το συνέδριο της νκα που έρχεται;

Δυο προβληματισμοί για τη στάση μας (αφαιρετικά διατυπωμένοι ώστε να μοιάζουν ίσως προβοκατόρικοι).
Οι σπαρτακιστές πήραν μέρος τον γεναρη του 19 σε μια εξέγερση που θεωρούσαν -κι ήταν- καταδικασμένη. Το πλήρωσαν ακριβά (με το αίμα της λούξεμπουργκ και του λίμπκνεχτ) αλλά ακολούθησαν χωρίς δισταγμό.
Κι ένας δεύτερος που δεν είναι δικός μου, απλά τον μεταφέρω. Ο ρίζος μετά το μάη του 36 είχε το μέρα μαγιού μου μίσεψες, ενώ μετά το δεκέμβρη το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά.
Απλά τους μεταφέρω, χωρίς ανάλυση.

Ανώνυμος είπε...

Καλό είναι κατά την γνώμη μου να συγκρίνουμε όμοια πράγματα για να μπορούμε να βγάζουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Και ο Δεκέμβρης δεν ήταν ούτε μπορούσε να είναι ανάλογος της ηρωικής εξέγερσης των σπαρτακιστών.
Ο Αθλιος είχε γράψει μια ωραιότατη δημοσίευση για την επανάσταση του Νοέμβρη 1918 στη Γερμανία. διαβάζοντας την νομίζω οτι μπορεί ο καθένας να καταλάβει γιατί μιλάμε για δυο ανόμοιες καταστάσεις.

Αντίστοιχα θα μπορούσε κάποιος να πει για το περίφημο διήγημα, αλλά ας πούμε οτι ήταν τουλάχιστον άκυρη η χρονική συγκυρία (για να μην πω καμιά βαρύτερη κουβέντα...)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αδιαμφισβήτητα. Εντελώς διαφορετικές καταστάσεις (κι ο μάης του 36 επίσης). Δικό μου λάθος αν δε φαίνεται αρκετά καθαρά σε όσα λέω.
Οι αναλογίες είναι σχετικές και γίνονται υπό το εξής πρίσμα. Όταν ένα ξέσπασμα είναι πρόωρο κι ανώριμο πρέπει να συμμετέχουμε παρά τις διαφωνίες μας; Δε ρωτάω υπονοώντας την απάντηση, προβληματισμός είναι.

Ανώνυμος είπε...

Βάζεις δύσκολα πράγματα για συζήτηση.
Δεν πιστεύω οτι υπάρχει μονοσήμαντη απάντηση.
Ολα έχουν να κάνουν με τις συνθήκες.
Τι είδους ξέσπασμα είναι, ποιες δυνάμεις συγκρούονται, ποια ειναι η κατάσταση του αστικού κράτους και της άρχουσας τάξης κλπ κλπ
Αυτες καθορίζουν με ποιον τρόπο θα συμμετάσχεις και τι θέλεις να πετύχεις.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι να μπορείς να διακρίνεις πότε είναι ώριμες οι συνθήκες για την ΕΞΕΓΕΡΣΗ.

πχ σκέφτομαι πολλές φορές οτι αν παρακολουθούσα τον Κάστρο να ξεκινά με μια χούφτα σ/φους, θα έλεγα οτι είναι καταδικασμένοι.
Παρόλα αυτά η ζωή απέδειξε πως είχαν εκτιμήσει σωστά τις συνθήκες.

Παρακάτω είναι ένα κείμενο - περίληψη για την τέχνη της εξέγερσης, που είχα ετοιμάσει παλιότερα, όντας νέος και ένθερμος επαναστάτης.

"πούσαι, νιότη, πούδειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!

Ανώνυμος είπε...

«Ο μαρξισμός και η εξέγερση» «Οι συμβουλές ενός που λείπει» «Γράμμα προς την ΚΕ»



Και στα τρία αυτά έργα του ο Λένιν δίνει βασικές αρχές και κανόνες για την επιτυχή διεξαγωγή από μέρους του προλεταριάτου της αποφασιστικής εξέγερσης για την κατάληψη της εξουσίας.

Γράφτηκαν στο διάστημα από 14-9 έως και 24-10 του 1917 όταν οι μπολσεβίκοι προετοίμασαν και πραγματοποίησαν την σοσιαλιστική επανάσταση.



Η ένοπλη εξέγερση είναι ένα ιδιαίτερο είδος πολιτικού αγώνα που υπάγεται σε ιδιαίτερους νόμους, νόμους που πρέπει να τους μελετήσει κανένας προσεκτικά.

Η ένοπλη «εξέγερση όπως και ο πόλεμος είναι τέχνη» Κ. Μαρξ

Από τους κύριους κανόνες αυτής της τέχνης ο Μαρξ τόνισε τους εξής :

1. Ποτέ να μην παίζουμε με την εξέγερση, μα από την στιγμή που θα την αρχίσουμε, να είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως πρέπει να την τραβήξουμε ως το τέλος.
2. Πρέπει να πραγματοποιούμε μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο και στην αποφασιστική στιγμή, γιατί διαφορετικά ο εχθρός, που έχει καλύτερη προετοιμασία και οργάνωση, θα εξοντώσει τους εξεγερμένους.
3. Από τη στιγμή που θα έχει αρχίσει η εξέγερση, πρέπει να δρούμε με την μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και απαραίτητα οπωσδήποτε να περνάμε στην επίθεση. «Η άμυνα είναι ο θάνατος της ένοπλης εξέγερσης».
4. Πρέπει να προσπαθούμε να αιφνιδιάσουμε τον εχθρό, να συλλάβουμε τη στιγμή που τα στρατεύματα του θα είναι ακόμη σκόρπια.
5. Πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε καθημερινά έστω και μικρές επιτυχίες (μπορούμε να πούμε : κάθε ώρα, αν πρόκειται για πόλη), διατηρώντας με κάθε θυσία την ηθική υπεροχή.



Για να πετύχει μια εξέγερση :

1. Πρέπει να στηρίζεται στην πρωτοπόρα τάξη και όχι σε συνωμοσία ούτε σε ένα κόμμα.
2. Πρέπει να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού
3. Να στηρίζεται σε τέτοιο σημείο στροφής στην ιστορία της αναπτυσσόμενης επανάστασης, όταν στις πρωτοπόρες γραμμές του λαού παρατηρείται η μεγαλύτερη δραστηριότητα, όταν οι ταλαντεύσεις στις γραμμές των εχθρών και στις γραμμές των αδύνατων, μεσοβέζικων, αναποφάσιστων φίλων της επανάστασης είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά.



Στις συνθήκες αυτές το Κόμμα να προσανατολίσει ακόμα περισσότερο την δουλειά του στην ΕΤ και τον στρατό :

Να εξηγήσει καθαρά γιατί είναι ανάγκη για αλλαγή της εξουσίας και πέρασμα της στο προλεταριάτο

Να βάλει τις κύριες γραμμές του προγράμματος του που δίνουν λύση στα οξυμένα ζητήματα του λαού

Να οργανώσει τα επιτελεία της εξέγερσης



Η οργάνωση και διεξαγωγή της εξέγερσης στηρίζεται στους κανόνες που αναφέρθηκαν :

1. Υπολογισμός των δυνάμεων του εχθρού και συγκέντρωση τεράστιας υπεροχής απέναντι τους.

2. Συγκρότηση ένοπλων τμημάτων από τα πιο αποφασιστικά στοιχεία (τα «τμήματα κρούσης μας», την εργατική νεολαία και τους καλύτερους στρατιώτες μας), που θα καταλάβουν τα πιο σπουδαία σημεία και θα πάρουν μέρος σε όλες τις κρίσιμες επιχειρήσεις.

3. Χτύπημα ζωτικών σημείων του κρατικού-στρατιωτικού μηχανισμού του εχθρού δηλ.

* Σύλληψη της κυβέρνησης
* Έλεγχος των τηλεπικοινωνιών
* Έλεγχος των κύριων εισόδων και εξόδων στις πόλεις και των κόμβων μεταφοράς
* Περικύκλωση και χτύπημα των στρατιωτικών κέντρων του εχθρού με επίλεκτες και αποφασισμένες μέχρι θανάτου-«θα πέσουμε όλοι, μα δεν θα αφήσουμε τον εχθρό να περάσει»- δυνάμεις μας ώστε να εμποδίσουν τον εχθρό να μετακινηθεί και να χτυπήσει την εξέγερση.



Το Κόμμα πρέπει να εκτιμήσει σωστά τη στιγμή για την έναρξη της εξέγερσης. Οποιαδήποτε αργοπορία σημαίνει καταστροφή.

Η εξέγερση έχει σαν έργο την κατάληψη της εξουσίας. Ο πολιτικός της σκοπός μπορεί να διευκρινιστεί ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας.



«Η ιστορία δεν θα συγχωρέσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα»

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

"Η εξέγερση έχει σαν έργο την κατάληψη της εξουσίας. Ο πολιτικός της σκοπός μπορεί να διευκρινιστεί ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας".

Κρίνοντας σχολαστικά από θέσεις καθαρού μαρξισμού, φρίττω με το σύντροφο λένιν.
Πέρα απ' την πλάκα αναρωτιέμαι τι απ' όλα αυτά πήραν υπ' όψιν τους οι μπολεσεβίκοι τον ιούλη του 17. Εκτός κι αν ήταν τότε ακριβώς που τα διδάχτηκαν.
Κι απ' την άλλη, πώς μαθαίνεις μια τέχνη χωρίς να αποκτήσεις πείρα πρώτα (το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας);

Ως προς την χρονική στιγμή, όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας οι αριστεριστές: ένα δεύτερο μετά αργά, πιο πριν-τόσο το καλύτερο.
Υγ: πρέπει να ξαναρχίσεις να γράφεις.
Στο μπλοκ και γενικώς.
Να δικαιώσεις και τη νιότη σου δηλ...