Σαν Αντόνιο Ρέμπελς (αντάρτες δυτικών προαστίων)

Η σύνδεση με ογκοχρέωση σε οδηγεί στο επιλεκτικό διάβασμα και στις τύψεις γιατί δεν είναι δική σου και χρεώνεις τη μπρέζνιεβα. Και το επιλεκτικό διάβασμα σε κάνει να χάνεις την προχτεσινή εκδήλωση της αλέκας στο περιστέρι και να το μαθαίνεις με μία μέρα καθυστέρηση.
Οπότε το ρίχνεις στα υποκατάστατα της ανταρσίας που είχαν χτες εκδήλωση στη στάση του μετρό. Η ανάγκη για υποκατάστατα συντροφικότητας είναι ακόμα πιο επιτακτική σε αυτή την πόλη. Αλλιώς τη βγάζεις κλαίγοντας κάθε βράδυ και τα σαββατοκύριακα κάνεις υπερωρίες.

Το σημείο ήταν κεντρικό, αλλά ο κόσμος περνούσε αδιάφορος.
Νεολαία που το αίμα της βράζει και το μυαλό της εξατμίζεται, άνεργοι τριαντάρηδες που βράζουν στο ζουμί τους, νερόβραστοι νοικοκυραίοι που ανοίγουν το βήμα τους, συνταξιούχοι που βράζουν ρύζι για να ζήσουν με τρεις κι εξήντα, βραστά ιδανικά που άφησαν πίσω τους άδεια βλέμματα.
Βράστα να πάνε!
Και μια παρέλαση από χαζογκόμενες, πανομοιότυπες απ' την κορφή ως τα νύχια -γιατί εδώ έχουν το ελεύθερο να επιλέξουν, όχι όπως στη σοβιετία- να σε γεμίζουν μαύρες σκέψεις για το επαναστατικό υποκείμενο και τις προοπτικές του.
Δεν είμαι εγώ μίζερος, αυτές είναι χαζογκόμενες.

Πέρασαν τρεκλίζοντας και δυο γεροντάκια που μετρούσαν κεφάλια, μάλλον απ' το λαϊκό μέτωπο ιουδαίας. Τα έβγαλαν τριάντα και το θεώρησαν επιτυχία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ευρύτερο χώρο είναι το λέγειν.
Δυσκοίλιοι ρήτορες χωρίς παλμό, ανίκανοι να εμπνεύσουν κομματικά ακροατήρια, πόσο μάλλον κόσμο παραέξω. Πάντα στα ίδια πόστα, λες κι είναι κριτήριο ανάδειξης στελεχών.
Διαβάζουν από μέσα λόγους γραμμένους σε στιλ εισήγησης. Βάζουν δικές τους μεταφορές και γελάν μόνο οι ίδιοι την ώρα που τις σκέφτονται. Προσποιούνται ότι λεν ενδιαφέροντα πράγματα κι ο κόσμος από κάτω κάνει πως τους προσέχει.

Το πρόβλημα ξεκινάει από τις εκθέσεις στο δημοτικό.
Αντί να γράφουμε αυτό που σκεφτόμαστε, σκεφτόμαστε και γράφουμε αυτό που θέλουν να διαβάσουν οι άλλοι. Ο δάσκαλος, οι γονείς μας, ο διπλανός που αντιγράφει, η κοινή γνώμη. Όσο πιο μεγάλη αφαίρεση τόσο καλύτερα για το γραπτό. Και τόσο το χειρότερο για την κριτική ικανότητα που πέφτει σε χειμερία νάρκη και σκεπάζεται με κλισέ για να μην ξυπνήσει.
Οι σκέψεις καταλήγουν απρόσωπες κι αποτυγχάνουν να συγκινήσουν τον κόσμο. Γράφονται από (υπο)χρέωση κι από τέτοια συμφωνούν κι όσοι τις ακούνε.

Αλλά το σικέ θέλει δύο για να στηθεί. Έχει ευθύνη κι ο από κάτω. Ξέρει ότι θα ακούσει τα ίδια, αλλά δεν ψάχνεται να ακούσει κάτι άλλο. Προτιμά να στήσει πηγαδάκια με φίλους.
Κι ωραίος να 'ταν ο λόγος, πάλι το ίδιο θα 'κανε.
Ξέρει μόνο να αποθεώνει ατάκες, ατάκτως ερριμμένες. Οτιδήποτε μεγαλύτερο τον βαραίνει κι ο νους του ταξιδεύει.
Αν κάποιος ψάχνει τον ορισμό του μεταμοντέρνου θα τον βρει σε ολοφοβικά ακροατήρια, ασκημένα να κοιτάν χωρίς να ακούν μετά τη δεύτερη πρόταση.

Το αμέσως επόμενο πρόβλημα στον χώρο είναι οι καλοί ρήτορες.
Μπερδεύουν τον παλμό με τις τσιρίδες κι αφήνουν με βρόντο το χέρι στο τραπέζι για να αυξήσουν την τηλεθέαση. Τα κλισέ του εξωκοινοβουλίου είναι οι βερμπαλισμοί κι αυτοί ξέρουν να λεν τους καλύτερους. Πχ, σαν την τρίτη ομιλήτρια της εκδήλωσης.
Βυθίσαμε τη γιαννάκου (και φρεγάτα στο Α3), γκρεμίσαμε το μαγγίνα (είκοσι χρόνια μετά το τείχος και το σταλινισμό). Εκδικούταν την πραγματικότητα με μια παράλληλη δική της γεμάτη νίκες.
Έκανε μπαμ εξ αρχής ότι ήταν σεκίτισσα.

Μια σειρά αγώνες γεννιούνταν από το στόμα της.
Για τους μετανάστες (χωρίς δική τους συμμετοχή), για τους εργάτες (ερήμην τους, μαζί με τους κηδεμόνες τους εργατοπατέρες), για το λαό (που αγνοεί την ύπαρξή της).
Φοβάμαι τους αγώνες που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

Όταν το πήγε στα εκφυλισμένα καθεστώτα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, ξύπνησε την κατίνα μέσα μου.
Εκφυλισμένο μωρή να πεις το μετωπικό σου σχήμα.

Κάτι τέτοιο ήθελε να πει κι ένας γραφικός σουρωμένος που πήγε κοντά στην εξέδρα και φώναξε ένα ευκρινές α-γιε-γιεγιό σηκώνοντας τη μαγκούρα του.
Του την έπεσε αμέσως η περιφρούρηση (μεταλλαγμένα κνατ) και πιο μετά τον πήρε στο γλυκό γιατί ήταν ακίνδυνος.
Η περιφρούρηση όμως είναι πρωτίστως έννοια πολτική.
Το εύκολο είναι να βρίζεις τα κνατ, το δύσκολο είναι να έχεις ουσία πολιτικά διάφορη από αναρχικούς κι άλλους γραφικούς.
Δύσκολο να πεις ποιος ήταν πιο γραφικός στα μάτια του κόσμου που περνούσε.

Λίγο πριν η παρουσιάστρια έδινε απ' το μικρόφωνο κάλεσμα ολόπλευρης ενίσχυσης.
Δε θέλουμε μόνο την ψήφο σας... (έτσι, μπράβο).
Θέλουμε και την οικονομική σας ενίσχυση (είπα κι εγώ).

Ακούστηκαν κι άλλα ωραία. Καλύτερο όλων αυτό περί οικουμενισμού. Με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια.
Πιάνει τον τζανετακισμό (είκοσι χρόνια τώρα σταθερή παρουσία στα τσαρτς του εξωκοινοβουλίου), την περεστρόικα που βάζει τα οικουμενικά προβλήματα πάνω από τα ταξικά και το σχίσμα με τα οικουμενικά πατριαρχεία μόσχας και περισσού που οδήγησε στο αυτοκέφαλο κι ακηδεμόνευτο των νέων χωρών της αριστεράς.

Έφυγα πιο πλούσιος από τη συγκέντρωση. Στο δρόμο έψαξα με το βλέμμα για συντρόφους. Είδα μόνο ένα λάντα εικοσαετίας. Το κοίταξα τρυφερά κι έβγαλα απ' το παρμπρίζ του ένα φυλλάδιο του πασοκ.
Το δίκιο το έχουν οι μελαγχολικοί.

Πιο κάτω μια αφίσα της κοε ζητούσε αλλαγή, όχι εναλλαγή. Ενάντια στους εκλεκτούς των αμερικάνικων μεγαλοεκδοτών και τραπεζιτών. Ένα βήμα μπροστά από τη δεξιά του 80 που απαιτούσε απαλλαγή. Κι ένα πίσω από το κόμμα που πάλευε τότε για αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.
Αλλαγή χωρίς την κοε δε γίνεται.

Από κάτω ένα γατάκι, βασικά πεινάει, δε γουστάρει χάδια.
Γνήσιος προλετάριος, ενάντια στα καθ(ο)ικίδια της εργατικής αριστοκρατίας με τα άσπρα κολάρα και τα ουίσκας απ' τις αποικίες.
Αυτός μάλιστα, να σου μιλήσει για ταξική πάλη κι επιβίωση.
Εγώ ως χασομέρης του ίντερνετ που τρώει απ' τα έτοιμα κι οι λοιπές αυτόκλητες πρωτοπορίες τι να πούμε σχετικά;

(Κείμενο που άρχισε να γράφεται παρασκευή, αλλά λοξοδρόμησε κι έχασε το δρόμο του).