Η ημέρα της Νίκης

...και του Νικόλαου, που δηλώνει τη νίκη του λαού. Hasta la Vitoria Siempre. Κι άμα έχεις τέτοιες νίκες... τι τους θέλεις τους εχθρούς. Hasta να πάνε...

Αφού πειστήκαμε να κρατήσουμε την ανάσα μας από αγωνία για το μέλλον της Ευρώπης και της δημοκρατίας (που δεν υπήρξαν ποτέ ζευγάρι, παρά τις σχετικές φήμες) και την ξανακρατήσαμε μετά τη βρωμερή ανακούφιση με την ανάδειξη του φιλελέ δεξιού προέδρου στην Αυστρία (που νίκησε όμως τον ακροδεξιό), χτες ήταν η ώρα να πάρουμε μια βαθιά ανάσα σύμφωνα με τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση (που κατά τα άλλα βρίσκονται σε αδυσώπητο πόλεμο) για το χτεσινό Eurogroup και τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Και να την κρατήσουμε -την ανάσα μας- ως το 2060, που θα (ξανα)κουρευτεί το χρέος, αλλά μέχρι τότε, θα έχει φτάσει το μαλλί -και όχι μόνο- ως τον ποπό.

Αυτό βασικά πρέπει να ήταν το βασικό διαπραγματευτικό επιχείρημα της ελληνικής πλευράς, βγαλμένο κατευθείαν από τις σελίδες του Αστερίξ στην Ισπανία των Podemos, και το μικρό Πέπε (απλή συνωνυμία με τον Ιταλό Γκρίλο) που κρατούσε επίτηδες την αναπνοή του, μέχρι να κοκκινίσει από το κακό του και να του γίνει το χατίρι. Κι αυτή είναι μάλλον η μόνη ρεαλιστική πιθανότητα να κοκκινίσουν τα στελέχη της ΔΦΑ, αφού δεν το κάνουν από ντροπή έστω. Δεν έχεις τσίπα, Τσίπρα, δεν κάνεις ούτε για ΠαΣοΚ.

Το οποίο ΠαΣοΚ πανηγύριζε χτες για το δικό του καταπληκτικό κούρεμα (100 εκ. ευρώ), που  δεν είχε παρόμοιό του στην ιστορία, άλλο βέβαια αν περιλάμβανε και τα ασφαλιστικά ταμεία, που τα οδήγησε στη χρεοκοπία, για να ανοίξει το ασφαλιστικό.

Ενώ το κούρεμα του Σύριζα (που διέλυσε ό,τι έμεινε όρθιο από το ασφαλιστικό) θα είναι ακόμα καλύτερο, γιατί δε θα έχει τέτοιες συνέπειες, ούτε νέα μέτρα, αλλά μνημόνια (και τέταρτο και πέμπτο κι άλλα δεκαπέντε ως το 2060). Αλλά όποιος τα λέει αυτά και θυμάται συνειρμικά τον Μπένι και τους Πασόκους, είναι συκοφάντης.

Ο θεός και η κυβέρνηση να μας κόβουν χρόνια και να δίνουν μέρες στο χρέος, για να γίνει βιώσιμο και να μας θάψει όλους. Έτσι κι αλλιώς, μέχρι το 2060, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, στην κυριολεξία -κι ας νευριάζει η Ρένα Δουρου-τι, όταν της λέω πως δε θα προκάμουμε με τέτοια ζωή που κάνουμε -ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, όπως λένε διάφοροι φιλελέδες, τροϊκανοί, αυτοκριτικοί "αριστερούληδες", κτλ.

Η Ρένα λέει επίσης πως ο Φιντέλ ήταν γατάκι μπροστά στη μάχη που έδωσε η "αριστερή κυβέρνηση" στις Βρυξέλλες (να ακουστεί καλά, δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά) και τη διαγραφή χρέους που κατάφερε, εδώ και τώρα, άμεσα, το 2060, και όχι στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού. Που ως φράση, υπονοεί βασικά πως υπήρξε και πρώτη παρουσία, μες στον εικοστό αιώνα. Αλλά εντάξει τώρα, σοσιαλισμός ήταν αυτό το πράγμα; Είδαμε και την Κούβα που ήταν μια δικτατορία του Κάστρο, όχι όπως στην Ευρώπη των δημοκρατικών διαδικασιών και των δημοψηφισμάτων με την εκφρασμένη βούληση του κυρίαρχου λαού -που είναι όμως λίγο ντεφορμέ, γι' αυτό δεν παίρνουμε τοις μετρητοίς τις ετυμηγορίες του.

Αλλά η μαγκιά είναι να φωτογραφίζεσαι τη μια βδομάδα στην κηδεία του Κάστρο, για να αντλήσεις πολιτική υπεραξία και την άλλη να ξύνεις επιδέξια από τα τηλεοπτικά πλάνα τον Κασιδιάρη και τον Παππά -όπως κάποτε το σφυροδρέπανο από τη σημαία της ΚΟΕ (τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγε;) και το ΚΚΕ ή το ΕΑΜ από την Εθνική Αντίσταση- για να μην μπουν στο ίδιο κάδρο με την Αυλωνίτου και το Βίτσα και τη Ρω του έρωτα του Καμμένου με τους φασίστες και το χρυσαυγίτικο πολιτικό ακροατήριο.

Κι ενώ τα Συριζοτρόλ πελάγωσαν με το αιγαιοπελαγίτικο σόου του Καμμένου, πίνοντας το αμίλητο νερό και όλο το Βόσπορο,ξαναβρήκαν τη διαδικτυακή τους λαλιά το βράδυ, για να γλεντήσουν σαν Μπαλούρδοι τη φοβερή, επωφελή συμφωνία στο Eurogroup, Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια.
Κάπως έπρεπε να ξαναπιάσουν δουλειά, άλλωστε, εν όψει της σημερινής επετείου (των "δικών τους Δεκεμβριανών").

Γιατί χαίρονται και χαμογελούν οι Συριζαίοι, πατερούλη;

Υπάρχουν δύο βασικά ενδεχόμενα: είτε γιατί πάνε σε εκλογές, είτε για να μην πάνε σε εκλογές. Είχαν πει κι αφήσει να εννοηθεί πως δε θα ήταν πρόθυμοι να σηκώσουν το βάρος μιας νέας, επώδυνης συμφωνίας, κι αν τους έφερναν μια τέτοια, θα "απειλούσαν" με παραίτηση και εκλογές, κάνοντας βασικά ηρωική έξοδο, προτού καούν εντελώς, για να έχουν ρεαλιστικές ελπίδες να επανέλθουν στα πράγματα.

Οπότε, αν θέλουν να αποφύγουν τις εκλογές, πρέπει να παίξουν το χαρτί της καταπληκτικής, φανταστικής συμφωνίας, με τους τρομερά επωφελείς όρους. Κι αν δεν μπορούν να αποφύγουν τις κάλπες, που μοιάζουν αρκετά πιθανές μες στο 17', θα επιλέξουν να παίξουν το ίδιο ακριβώς χαρτί και να το έχουν ως βασικό προεκλογικό τους επιχείρημα.

Κι αν όλα αυτά -κούρεμα, χρέος, κτλ- θυμίζουν τον Αισώπειο μύθο για το αρνί, που αντί να του κουρεύουν το μαλλί, του έκοβαν λίγο-λίγο το κρέας, όλα οδηγούν στο άλμπουμ του Ζάχαρη (το καλύτερο δώρο για τις φετινές γιορτές) και το φτηνούτσικο λογοπαίγνιο με το προβατάκι στο εξώφυλλο (που φοβάται να βελάξει, για να μην προκαλέσει πανικό στις αγορές).

Το οποίο μας θυμίζει επίσης, διδακτικά, πως η διαπραγμάτευση κι η αστική δημοκρατία εν γένει, είναι σαν την κουβέντα ενός λύκου (λυκοσυμμαχία) κι ενός αρνιού, που συζητάνε τι θα δειπνήσουν το βράδυ...