Κάποιο άγαλμα που με είδε

Ψηφίδες της επικαιρότητας, ατάκτως ερριμμένες

Νομίζω πως δύσκολα μπορεί να βρει κανείς πιο γελοίο και θλιβερό συνάμα θέαμα από τον Τσίπρα να μιλάει στα αγγλικά ενάντια στους yesmen των θεσμών-εταίρων. Τουλάχιστον έκοψε την αμερικάνικη προφορά που είχε με το μίστερ Πρ-ρ-ρ-εζιντεντ, προφανώς γιατί τον μπέρδευε και γελοιοποιούνταν περισσότερο.

Δύσκολα επίσης μπορεί να βρει κανείς κάτι πιο βαρετό κι ανούσιο από την εκλογολογία των ημερών, που τροφοδοτείται από το 500άρικο στους συνταξιούχους και το σκηνικό σύγκρουσης (προσοχή στα καλτσόν παιδιά) με τους δανειστές που στήνει ο Σύριζα τις τελευταίες μέρες. Που δεν είναι σίγουρο ότι θέλει να χάσει την κουτάλα της εξουσίας τόσο σύντομα, αλλά μπορεί να διαλέξει αναγκαστικά μια ηρωική έξοδο και μια διαχειρίσιμη ήττα, που θα του αφήνει την ελπίδα πως θα επανέλθει. Όπως δεν είναι πολύ σίγουρο ότι η ΝΔ βιάζεται τόσο πολύ για τις εκλογές και δεν προτιμά να αφήσει το Σύριζα να υπογράψει και το επόμενο μνημόνιο, πριν έρθει στα πράγματα να το διαχειριστεί.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά τους υψηλούς τόνους και τις εκλογές (κάπου μες στο 17' πιθανότατα) θα ψηφίσουν μαζί τα επόμενα μνημόνια, για να γεφυρώσουν το ιδεολογικό χάσμα που τους χωρίζει.

Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς πιο γελοίο πρωτάθλημα από τη Σούπερ Λίγκα, που μπορεί να κάνει ακόμα και τον Κούγια να ψηλώσει και να φαίνεται μάγκας κι άνθρωπος με ευαισθησίες, που δεν τον αφήνουν οι αρχές να περάσει το πανανθρώπινο μήνυμά του στις φανέλες της ΑΕΛ. Αυτός όμως δεν υπακούει και πηγαίνει κόντρα στην εξουσία. Η οποία είναι πάντως με το μέρος του, γιατί κάτι τέτοια είναι βούτυρο στο ψωμί των στελεχών της ΔΦΑ, που θέλουν κι αυτοί να δείξουν πόσο ευαίσθητοι κι αριστεροί είναι, κι ο υφυπουργός αθλητισμού δε θα μπορούσε να εξαιρείται από τον κανόνα.

Την ίδια μέρα, η ΑΕΚ φιλοξενούσε εκατοντάδες προσφυγόπουλα στο ΟΑΚΑ, δείχνοντας πως δεν ξεχνά τις προσφυγικές ρίζες της και το ξεριζωμό της από την πόλη της και το γήπεδό της. Μόνο που καμιά φορά είναι καλύτερο να μην έχεις δικό σου γήπεδο, παρά να χάνεις τις αξίες σου για να γίνεις πιόνι στις επιδιώξεις του κάθε Μελισσανίδη. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό που δεν πρέπει να ξεχνά ο οπαδός μιας ομάδας, που θέλει να λογίζεται εναλλακτικός και διαφορετικός από το χυλό.

Μιας και μιλάμε για ανθρωπιά (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Δύσκολα θα βρει κανείς πιο γελοία και προκλητική κίνηση από την πρωτοβουλία μιας ΜΚΟ να χαρίσει χριστουγεννιάτικα δέντρα σε άστεγους πους ζουν στο κέντρο της πόλης. Πάλι καλά που δε στόλισαν και τους ίδιους, για να μη χαλάνε την ευαίσθητη αισθητική μας, που πληγώνεται από τέτοιες σκληρές εικόνες, που ποδοπατούν βάναυσα τις αρχές των Ατενίστας. Και αυτό θεωρείται δείγμα ανθρωπιάς! Φοβερά πράγματα...

Παραμένουμε στην κατηγορία "πρόσφυγες" και τη βραδινή πορεία των Σύριων του City Plaza στην Αχαρνών, για τη σφαγή των αμάχων στο Χαλέπι! Και τα βέλη της κριτικής δεν αφορούν προφανώς αυτούς, αλλά τους Έλληνες που τους κινητοποίησαν.

Δύσκολα θα βρει κανείς πιο γελοίο πολιτικό σκεπτικό από αυτό της... ροζ αναρχίας για τα διεθνή θέματα. Όπως λέει κι ο καλοφαγάς φίλος, οι θέσεις του "χώρου" είναι εγγύηση, για να υποστηρίξει κανείς το αντίθετο και να είναι μέσα δια του ετεροπροσδιορισμού.
Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι τόσο αθώα ή γελοία τα πράγματα, ιδίως όταν σπεύδουν να ευθυγραμμιστούν με την ευρωνατοϊκή προπαγάνδα και να την αναπαραγάγουν με τον πιο κωμικό, απολίτικο τρόπο, για τα αθώα γυναικόπαιδα που σφαγιάζονται, ενώ εμείς συνεχίζουμε αμέριμνοι τη ζωούλα μας -μέχρι πρότινος, δε συνέβαινε προφανώς κάτι τέτοιο κι έπαιζαν πχ μαξιλαροπόλεμο, με τους δυτικούς να τροφοδοτούν τους αντάρτες με πούπουλα από τη Λιμνούπολη του Disney.

Αλλά αυτοί που θα νικούσαν αδιαμφισβήτητα στο διαγωνισμό γελοιότητας είναι οι Συριζαίοι από το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ, που δεν τους έφτασε το σπίλωμα της Ρόζας και φωτογραφίστηκαν μπροστά στο άγαλμα-μνημείο του Μαρξ και του Ένγκελς, που όπως φαίνεται, έχουν μείνει αγάλματα με τη ροζ βλακεία που κυκλοφορεί ελεύθερη στον κόσμο και τους επικαλείται πότε-πότε, έτσι, για να περνάει η ώρα.

Το πιο σημαντικό δίδαγμα για τους Συριζαίους, άλλωστε, είναι να πηγαίνουν αποκλειστικά σε σκοπευτήρια, μνημεία κι αγάλματα, όπου δε διατρέχουν τον κίνδυνο να σηκωθούν από το μνήμα τους και να τους πάρουν στο κυνήγι.

Το μόνο στιγμιότυπο που μπορεί να τους ανταγωνιστεί και να διεκδικήσει την πρώτη θέση είναι η σύναξη του "παλιού καλού Σύριζα" και η ομάδα-όνειρο του οπορτουνισμού, στην παρουσίαση του βιβλίου της Βαλαβάνη "η ανατροπή μιας ανατροπής" (την ανατροπή, ω ανατροπή). Εκεί όπου ο πιο αριστερός -για να φανταστείς- είναι ο Πι-Πι (κανονικά θα ήταν η Ραχήλ, αλλά απουσίαζε κι οι φήμες λένε πως τελευταία τα έσπασαν με τη Ζωή).

Κι εναλλακτικά, ο Αλαβάνος που θυμίζει τον Μπέζο στους Απαράδεκτους, σε ρόλο Μεγα-Αλέκου να τραγουδάει:
θα εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό
Την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, γιατί πιάσαμε πάτο
Έχω σχέδιο φευγάτο (Σχέδιο Β', το πιάσατε έτσι;)
δε θα κάνουν κουμάντο, θα το παίξω κομάντο
θα τους φάω το λαιμό