Το δίκιο του εργάτη

Όταν βλέπεις έναν εργάτη ή μια εργάτρια σκοτωμένο-η από τη δουλειά (ενίοτε και στη δουλειά, στην κυριολεξία, όπως στο Everest στη Βικτώρια, που μυρίζει ακόμα σαν διαδήλωση που την ψέκασαν με χημικά), νιώθεις πως έχει όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος του, ακόμα και τα άδικα.

Έχει κάθε δίκιο να μη σου πει ούτε μια "πεθαμένη καλησπέρα", γιατί ήταν υποχρεωμένος να τις λέει άψυχα κι απρόσωπα όλη μέρα, με καρφιτσωμένο χαμόγελο (τα βάζει κι ο Ζάχαρης).

Έχει κάθε δίκιο να θέλει μικρές πολυτέλειες κι ανέσεις, να σαπίζει στον ύπνο ή να μην μπορεί να κουνήσει το σαρκίο του από το ένα δωμάτιο στο άλλο.

Να μην έχει κίνητρο να μαγειρέψει και να τρώει ετοιματζίδικα σκουπίδια ή να αφήνει τα πιάτα να στοιβάζονται στο νεροχύτη, σαν πύργος του Τζένγκα, μέχρι να έρθει η ανατροπή-κατάρρευση.

Να αποχαυνώνεται στο χαζοκούτι ή να λιώνει στο διαδίκτυο, να θέλει να κάνει κάτι ξεκούραστο, που να μην τον αδειάζει και να μην του θυμίζει σκοτούρες, όλα αυτά που του γεμίζουν το κεφάλι, για να διασφαλίσουν πως θα παραμείνει άδειο στο τέλος της ημέρας.

Να προτιμά την εύκολη διασκέδαση (=διασκόρπιση) από την ψυχαγωγία, που απαιτεί να μην είσαι χίλια κομμάτια και να έχεις μια στοιχειώδη συγκρότηση.

Να μην μπορεί να διαβάσει ένα βαρύ βιβλίο, μια πολιτική ανάλυση, ούτε καν την εφημερίδα καλά-καλά -εκτός κι αν είναι αθλητική, για το στοίχημα, gossip, κτλ.

Έχει κάθε δίκιο να μην μπορεί να καταλάβει την (πολιτική) διάλεκτό μας, να μη συμμερίζεται τα αστεία μας ή τα ενδιαφέροντά μας.
Πχ -Τι διαβάζεις;
-Ένα βιβλίο-μελέτη για τον ευρωκομμουνισμό.
-Α... μάλιστα...
Μα ούτε καν οι ίδιοι οι ευρωκομμουνιστές δεν ασχολούνται σήμερα με τον ευρωκομμουνισμό, θα μπορούσε να σου πει, αν ήξερε καλύτερα το θέμα.

Να μη βρίσκει κανένα νόημα, ενδιαφέρον ή κι ομορφιά ακόμα στο καθημερινό τρέξιμο του αγώνα, στα πολιτικά και το συνδικαλισμό -αφού όλοι ίδιοι είναι (ακόμα κι οι "αριστεροί", τους δοκιμάσαμε).
'Η να αποθαρρύνεται από το βάρος που του λένε (πως πρέπει) να σηκώσει αυτοί που -καταλαβαίνει κατά βάθος ότι- δεν είναι ίδιοι με τους άλλους. Είναι αυτό που κάποιοι έχουν βαφτίσει πολύ εύστοχα "ρεφορμισμό της απλής, καθημερινής ζωής".

Έλα όμως που όλα είναι πολιτικά -ακόμα κι η αδιαφορία- μέχρι την απονέκρωση του κράτους και της πολιτικής, στην κοινωνία του μέλλοντος.

Κι όταν λέω πως ο εργάτης έχει κάθε δίκιο (να...) στην πραγματικότητα εννοώ λόγο, έχει κάθε λόγο να... Είναι ερμηνεύσιμο, όχι δικαιολογημένο.

Γιατί το δίκιο του εργάτη είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν του το χαρίζει κανείς, αλλά το βρίσκει μόνος του στο δρόμο και τους συλλογικούς αγώνες, μέχρι να το κάνει νόμο.

Κι αν θέλει μια ήσυχη, ειρηνική ζωή, με οικογενειακή θαλπωρή κτλ (σα διαφήμιση του Βιτάμ) είναι υποχρεωμένος να μην καθίσει στα αυγά του φοβισμένος (γιατί έτσι εκκολάπτεται μεταξύ άλλων και το αυγό του φιδιού) αλλά να πάρει ενεργά μέρος στον ακήρυχτο ταξικό πόλεμο.

Έχει κάθε δίκιο να απεργήσει, αλλιώς δε θα βρει ποτέ το δίκιο του...