Το προτσές και το Έβερεστ της βλακείας

Η πρώτη αυθόρμητη, συνειρμική αντίδραση στο άκουσμα της είδησης για την έκρηξη στο Έβερεστ στη Βικτώρια, ήταν να σκεφτεί κανείς (ή μάλλον εγώ) τους Ματάδες που συχνάζουν εκεί -πρέπει να έχουν κι ειδικές προσφορές, νομίζω- και το ενδεχόμενος χτυπήματος. Και για το Λαϊκό Στρώμα, ότι θα μπορούσε να βρίσκεται αυτός εκεί, σαν κινηματικός τουρίστας, κι αντί για το αγαπημένο του μπιφτέκι να γίνει ο ίδιος κιμάς.

Θα μπορούσε να είσαι εσύ, έγραφε στο κύριο άρθρο του ο Ρίζος, χτυπώντας κέντρο στην ουσία του πράγματος. Δε μιλάμε για ένα τυχαίο δυστύχημα, ούτε μόνο για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, αλλά για το θάνατο (το λες και δολοφονία) μιας εργαζόμενης που στα χαρτιά δε φαίνεται ως υπάλληλος της εταιρίας και θεωρητικά δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται στο υπόγειο, ως λογίστρια, εκτός κι αν τα αφεντικά της είχαν κάτι να κρύψουν.

Την ίδια μέρα η Αυγή κατήγγειλε τις μαύρες εργασιακές σχέσεις και συνθήκες -χωρίς ένσημα, μέτρα ασφαλείας και δικαιώματα. Που θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν δε μιλούσαμε για ένα κυβερνητικό φύλλο και τη ΔΦΑ, που ετοιμάζεται να διαλύσει τα εργασιακά (για να κλείσει η αξιολόγηση και να "ανασάνουμε") και θεσπίζει την ανεξέλεγκτη ασυδοσία των επιχειρήσεων.

Το αριστεροχώρι έχει όμως τις δικές του προτεραιότητες κι αξιολογεί ως πιο σημαντικό πως το πρωτοσέλιδο του χτεσινού Ριζοσπάστη δεν αναφέρει πουθενά τον τίτλο της αλυσίδας EVEREST. Μπορεί να το είχε κάνει πρώτο θέμα, να το αναφέρει στο κύριο άρθρο, που συνεχίζεται στις μέσα σελίδες, να υπάρχει κι η σχετική ανακοίνωση του κόμματος, αλλά όχι... αυτά δεν αρκούν για να κάμψουν τη φόρα κάποιων προς το Έβερεστ της βλακείας.

Φαντάσου δηλ να έμπαιναν τη μέρα του "δυστυχήματος" στον 902 και να έβλεπαν στα δεξιά τη στήλη με το σαν σήμερα: Πεθαίνει ο Βρετανός στρατιωτικός και γεωγράφος σερ Τζορτζ Έβερεστ, από τον οποίο ονοματίστηκε η υψηλότερη κορυφή του κόσμου.

Τι άλλο να έγραφε δηλ πια; Κουίζ γεωγραφίας -πείτε μας την υψηλότερη κορυφή των Ιμαλαΐων;

Σε άλλα θέματα, η κοινή γνώμη των social media (όπου όλοι έχουν-με μία άποψη, κι αν δεν έχουν δική τους δανείζονται την κυρίαρχη -κάτι που δεν μπορεί να γίνει με τις μύτες ή τις τρύπες) ιεράρχησε τις προτεραιότητές της στο ζήτημα των συνακροάσεων-υποκλοπών, καταλήγοντας πως το σημαντικότερο όλων είναι το τρολάρισμα: πχ ότι χρήζουν παρακολούθησης (ιατρικής) αυτοί που παρακολουθούν το ΚΚΕ, γιατί δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον, για να κρυφακούσες, εκτός κι αν θες να μάθεις τι είναι τέλος πάντων το προτσές.

Α. Το προτσές μεταφράζεται στα ελληνικά ως διαδικασία, διεργασία, αλλά είναι κάτι συνεχές, διαλεκτικό, σε διαρκή εξέλιξη.

Β. Το σημαντικό, για όσους χρειάζονται βοήθεια να το εντοπίσουν, είναι πως έχουμε μια "αριστερή κυβέρνηση" που χρησιμοποιεί τα ίδια ακριβώς όργανα (καταστολής, κατασκοπίας, κτλ), τους ίδιους μηχανισμούς και τα ίδια μέσα, για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα κι ό,τι θεωρεί επικίνδυνο. Που χρησιμοποιεί ακόμα κι ένα (μετ)εμφυλιακό νόμο, για να ποινικοποιήσει ακόμα και τη δράση των μαθητών. Μια κυβέρνηση που σκέφτεται, αποφασίζει κι ενεργεί με ταξικό κριτήριο και όχι με όρους πολιτικής γεωγραφίας.

Ευτυχισμένο το 1952 λοιπόν, σε λίγες βδομάδες, κι ας ελπίσουμε πως δε θα εκτελέσουν και κάποιον Μπελογιάννη, με τον κατήφορο που έχουν πάρει.

Αλλά για αυτά, πέρα βρέχει η Φατμέ στο Γενί Τζαμί.

Τρίτο σημαντικό ζήτημα των ημερών, οι συσχετισμοί που προέκυψαν από το 36ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (εδώ τα αναλυτικά αποτελέσματα) -ένα χώρο όπου οι Πασόκοι εργατοπατέρες είχαν πάντα πιο αγωνιστικούς τόνους και κορόνες (πχ διαγραφή χρέους) εγκλωβίζοντας παράλληλα το αριστεροχώρι. Παρόλα αυτά:

-η ΔΑΚΕ ανεβαίνει σημαντικά, σε χώρους όπου ο Μητσοτάκης (γνωστός κι από την τελευταία, υπουργική θητεία του) λειτουργεί ως μπαμπούλας, αλλά κάποιοι πάνε με το "ρεύμα της νίκης" και τη λογική "σφάξε αγά μου να αγιάσω".

-η ΠΑΣΚΕ φθείρεται και καταποντίζεται συγκροτημένα

-ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ τσιμπάει από την πτώση της και κερδίζει το διαζύγιο με τη ΛΑΕ, στην οποία έμεινε το ΜΕΤΑ.

-κι οι Παρεμβάσεις έχουν μια διακριτή άνοδο.

Όχι όμως τόσο εντυπωσιακή, σαν τη ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) που ανέβηκε 4,5% ποσοστιαίες μονάδες κι αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη, με σταθερή ανοδική τάση, την τελευταία μνημονιακή εξαετία, και κάποιες προσχωρήσεις συνδικαλιστών-αντιπροσώπων, ως καρπό των αγωνιστικών διεργασιών του τελευταίου διαστήματος.

Μένουν όμως πολλά βήματα ακόμα, για να μπει φραγμός στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και τις ανατροπές που έρχονται.

Υστερόγραφο με κάτι χρυσαυγίτικα τρικάκια που πέτυχα στην Ηπείρου (χωρίς φωτογραφία, για να μην τους διαφημίσουμε) όπου κοντά στα άλλα, χολερικά (όχι στον εξισλαμισμό) και μη (όχι στους πλειστηριασμούς), είχαν και το σύνθημα: ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, παραδόξως χωρίς ορθογραφικά λάθη.

Δε λέω, έχει δεινοπαθήσει ιστορικά αυτός ο όρος, για να χωρέσει ακόμα και δωσίλογους, αλλά δε φανταζόμουν πως θα είχε ποτέ τέτοια χρήση...

Ελπίδα φωτός, λίγα μέτρα παραπέρα, στη γωνία με την Γ' Σεπτεμβρίου, οι κόκκινες σημαίες και η "ρεκλάμα" του Μεγάλου μας Τσίρκου, με τους αυθεντικούς πρωταγωνιστές (Καρέζη, Καζάκος, Ξυλούρης, Παπαγιαννόπουλος, κτλ), πίσω από το Αθήναιον, όπου είχαν δώσει μια ιστορική τους παράσταση, επί Χούντας. Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε σε αυτόν το σύνδεσμο.