Πρώτη του Μάη και πώς

Μια νύχτα μαγική…

αλλά όχι στάσου, ήτανε μέρα ακόμη. Μία από αυτές που σημαδεύουν το ημερολόγιο στην καρδιά σου και συνεγείρουν ακόμα το συναίσθημα. Κι αν τυχόν είσαι στην πάτρα, μπορείς να καταλάβεις καλύτερα πόσο ιδιαίτερη είναι, γιατί από την παραμονή παίζουν δικά μας τραγούδια από τα μεγάφωνα του δήμου. Θυμάσαι στις εθνικές γιορτές με τα σημαιοστολισμένα μπαλκόνια, που λες πως θα ‘ρθει η πρωτομαγιά και θα εκδικηθείς με μια κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι σου; Ε σκέψου κάτι παρόμοιο αλλά σε κλίμακα πόλης. Και να απορούν κάποιοι ανυποψίαστοι υπεραστικοί τι έχει γίνει και τι γιορτάζουμε.

Αν και χτες είχαν και τη βοήθεια της google, που μας ενημέρωνε για την επέτειο με ένα γραφικό που έμοιαζε με σήμα του μπομπ του μάστορα κι αναπαρήγαγε το στερεότυπο για την παλιά εργατική τάξη και το κλασικό προλεταριάτο.

…σαν την αργεντινή…

Το πρώτο που σημείωσα ήταν ένα μπλουζάκι ενός σφου, που έγραφε class war, ταξική πάλη –πόλεμος για την ακρίβεια. Ο βλαδίμηρος έγραφε πως η βασική συνεισφορά του μαρξ δεν είναι η ανακάλυψη της ταξικής πάλης –που την αναγνωρίζουν ακόμα κι αστοί αναλυτές- αλλά η επισήμανση πως οδηγεί υποχρεωτικά στη δικτατορία του προλεταριάτου. Σήμερα όμως, όποιος μιλάει για ταξική πάλη, είναι περίπου σεσημασμένος κομμουνιστής, καθώς οι κρατούντες τη θεωρούν ντεμοντέ ή την έχουν καταργήσει ή (στην αριστερή τους εκδοχή) λένε πως αναβάλλεται σε περιόδους κρίσης.

Καλή ώρα σαν το βαρουφάκη, που διαδήλωσε με ένα ρεσιτάλ σεμνότητας κι αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις (ουάου) για να μην κλέψει, λέει, την παράσταση από το… εργατικό κοινό -sic-! Μήπως το λέει έτσι, επειδή την κρίσιμη ώρα θα καταφύγει στο λαϊκό παράγοντα και τη βοήθεια του κοινού; Όχι. Μάλλον το λέει γιατί όσο η εργατική τάξη παραμένει παθητικός θεατής των εξελίξεων, θα είναι απλώς «κοινό» κι όχι τάξη για τον εαυτό της. Αν είναι πάντως να επισκιάζει και την πρωτομαγιά η βαρουφακιάδα, χίλιες φορές καλύτερα τα διαχρονικά ρεπορτάζ για τους γνωστούς-άγνωστους μπαχαλάκηδες και το εθιμοτυπικό νταβαντούρι στα εξάρχεια.

Να δούμε… να δούμε στο…

Από τα άλλα στιγμιότυπα της ημέρας ξεχωρίζουν:

-η αρκετά πρωινή δική μας συγκέντρωση (πορεία έκαναν μόνο οι προσυγκεντρώσεις) που τελείωσε την ώρα που άλλοι ξυπνούσαν για να παν στις δικές του συγκεντρώσεις. Πολύ πιο ξεκούραστα από εκείνη τη χροιά που η πορεία ξεκίνησε από το πεδίο του άρεως, για να καταλήξει στην ισραηλινή πρεσβεία.

-Μπορεί χτες να μην κυκλοφορούσε ρίζος, αλλά οι σφοι είχαν φρέσκο οδηγητή μαΐου και το τριπλό cd του παμε, που αν κρατούσε κανείς στατιστικά, μπορεί να γινόταν και πλατινένιο. Και καπελάκι παμε, που δε συγκρίνεται όμως με το μεγάλο κυβερνητικό καπέλωμα της πρωτομαγιάτικης πορείας στα κανάλια από το υπουργικό συμβούλιο και τον τηλεαστέρα του.

-η διεθνιστική νότα από διάφορους γάλλους, με συνθήματα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό. Οι οποίοι ήταν είτε χύμα –και διάχυτοι σε όλες τις πορείες- είτε του mjc (κίνημα νέων κομμουνιστών) είτε της (πιο ρεφορμιστικής κι από τη cgt) φορς ουβριέρ, που μας δίνει τα αρχικά fo, όπως στα φο μπιζού και σε κάθε τι φο, δηλ ψεύτικο. Και η παρουσία μιας παρέας κούρδων ή τούρκων με μια κόκκινη σημαία που απεικόνιζε τον ήρωά τους, ιμπραήμ καραπακάι ή κάπως έτσι. Αργότερα μάθαμε και για τη ματοβαμμένη πρωτομαγιά των συμπατριωτών (;) τους στην πλατεία ταξίμ.

Η παρουσία με διακριτό μπλοκ εργαζομένων στα μικέλ, κάτεργο στο οποίο απαγορεύεται από την εργοδοσία η σύσταση σωματείου. Των εργαζομένων στην κόκα-κόλα, που ο αντιπρόσωπός τους σε μια αποστροφή της ομιλίας του, είπε ότι δε θα είχαν αντέξει τόσους μήνες χωρίς το παμε και τη στήριξή του –κι ας στέλνουν παντού, σε όλες τις συγκεντρώσεις, τους δικούς τους και τα μπαλόνια τους.

Και ο υπέροχος εισοδισμός της τροτσκιστικής ομάδας ελλάδας (σπαρτακιστές) που πουλούσε τις ανακοινώσεις της προς είκοσι λεπτά, βάζοντας μπροστά το προεκλογικό υλικό της, με το σύνθημα «ψήφο στο κκε, καμία ψήφο στο σύριζα», για να προκαταλάβουν θετικά το… κοινό τους –όπως θα έλεγε κι ο βαρουφάκης. Είναι οι ίδιοι που ένα χρόνο πριν καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει κουκουέ στις ευρωεκλογές, αλλά όχι τον ντουνιαδάκη.

Κάτι αντίστοιχο πρέπει να είχαμε και στη λδ του βορρά με τη συμπαθή κακκε και το σύνηθες μονομελές κλιμάκιό της.

Η ωραία γενική «του σικάγου» σε κάποιο υλικό της πορείας μας. Παλιότερα μάλιστα πρέπει να το έλεγαν και «τσικάγο» οι δικοί μας. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και του καλύτερου το (προλε)καλτ.

ποιος θα πρωτομπεί (ναι αλλά πού;)

 Η αφίσα μιας διάσπασης της δακε με τον χάρτη της ελλάδας, που «όσο κι αν τη ματώνουνε, εμείς δε γονατίζουμε». Το σύνθημα-στόχο προς διεκδίκηση της γσεε για ανάπτυξη! Και την αφίσα-κάλεσμα του σύριζα, που είναι μια ομορφιά αλλά πιθανότατα χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης-ανάρτησης.

Το αξιολύπητο θέαμα στη συγκέντρωση της γσεε (πώς να χάσεις τριήμερο με τόσο ωραίο καιρό), που δε θα έκλεινε καλά-καλά το δρόμο χωρίς κάποια ενιαιομετωπικά, τροτσκιστικά σωσίβια.

Κλαυθμώνος 10 πμ. Η πλατεία ήταν γεμάτη...

Πρώτη μαΐου

και στην κλαυθμώνος

τρεις και ο κούκος, η ντροπή των εργατών

Πολύ καλύτερη εικόνα είχε η συγκέντρωση του μουσείου. Ενώ ενδιάμεσα μπήκαν σφήνα κάποια μεμονωμένα μπλοκ (πχ της μαρς) που αγωνιούσαν να παίξουν το ρόλο της συγκολλητικής ουσίας και να ενώσουν τις πορείες, δύο σε ένα, vidal sasoon.

Σάββας με καπελάκι, αλλά χωρίς καπέλωμα

Αλλά η συμμετοχή γενικά ήταν κάπως μειωμένη σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Και αυτό δείχνει μια γενικότερη κατάσταση, που θα μας προβληματίσει πιο αναλυτικά σε κάποιο άλλο κείμενο.

Να δούμε, να δούμε…

α ναι, να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί.

Ελικόπτερο; Ένα βουητό σκέπασε τις φωνές μας, καθώς πετούσε πάνω από τα κεφάλια μας ένα ελικόπτερο της αστυνομίας.

Τι έγινε ρε παιδιά; Τι κάνει η αριστερή κυβέρνηση; Και ποιος θα μπει τελικά στο ελικόπτερο; (ΟΥΣΤ).