Αξιωματική αντιπολίτευση

Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Και του ναδίρ η πασπ. Και της πασπ η αρεν, που τερματίζει σταθερά κάτω από τη βάση, αν και κυβερνητική συνιστώσα, αν και με άνοδο μερικές λεύγες κάτω από τη θάλασσα (παρακαλώ σας κύματα, μη μου την εξυπνάτε).

Μπορεί ο πήχης να ήταν ήδη ψηλά από την περυσινή εκτίναξη, αλλά η πανσπουδαστική συνέχισε ανοδικά με κεκτημένη ταχύτητα από πριν. Αύξησε ψήφους και ποσοστά, εδραιώθηκε στη δεύτερη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πίσω από τη δαπ (η πιο καθαρή μορφή της αντίθεσης «κεφάλαιο-εργασία», που λέει κι ο ρατμ σε προηγούμενο σχόλιο) και είναι μια ανάσα από το ψυχολογικό όριο του 20% -που μπορεί να το υπερβούμε του χρόνου. Την οποία ανάσα δεν τη νιώθει ακριβώς καυτή η δαπ, που μας έχει περίπου διπλό σκορ (38-19), αλλά ερχόμαστε!

Θα μου πεις όμως, πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος για τα αποτελέσματα, εφόσον κάθε παράταξη δίνει τα δικά της; Αφενός γιατί η πανσπουδαστική δίνει τα μόνα αξιόπιστα (πρόσεξε, όχι σχετικά ή συγκριτικά τα πιο αξιόπιστα αλλά τα μόνα). Αφετέρου γιατί όλα τα αποτελέσματα συμφωνούν τουλάχιστον στο βελάκι, δηλ την ανοδική ή την καθοδική τάση της μιας ή της άλλης παράταξης. Αφετρίτου γιατί το μας είναι το μόνο που υπολογίζει όλους τους συλλόγους και δίνει στην πανσπουδαστική χαμηλότερο ποσοστό, απ’ όσο της δίνουν οι άλλοι!

Η σελίδα της νΚα πχ μας έδινε μέχρι σήμερα το πρωί 23% (από 19%). Λίγο ακόμα δηλ και θα προσπερνούσαμε τη δαπάρα. Αλλά το έδινε μόνο για κάποιους συλλόγους (προφανώς μόνο σε όσους κατεβαίνουν εαακ) και δεν το σύγκρινε με το περυσινό αποτέλεσμα στις ίδιες σχολές αλλά με ένα γενικό συγκεντρωτικό αποτέλεσμα του 14’. Συγκρίνει δηλαδή μήλα με πορτοκάλια και βγάζει τη διαφορά σε λεμόνια. Αλλά γιατί να μπει κανείς (στον κόπο να μπει) στη σελίδα της νΚα; Γιατί τα τελευταία χρόνια, που η σελίδα του Μας (spoudastes.gr) υπερφόρτωνε κι έπεφτε, αποτελούσε βασική πηγή «εναλλακτικής ενημέρωσης» (εκεί μας καταντήσαν).

Κι αυτό είναι το μόνο ψεγάδι για το οποίο μπορούσε να γκρινιάξει κανείς τα τελευταία χρόνια, με το ανοδικό σερί. Και τώρα που έστρωσε κι η σελίδα, τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους και χωρίς εκλογικές αφορμές για γκρίνια και καταστροφολογικά συμπεράσματα; Ήταν και αυτά μια κάποια διασκέδαση, όσο να πεις...

Τώρα λοιπόν, που το αποτέλεσμα είναι θετικό, είναι πολύ πιο έυκολο να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για όσα έρχονται και θα αντιμετωπίσουμε, και για την παρέμβασή μας στο φοιτητικό κίνημα.

Η δική μου γενιά, που έχει καβαλήσει τα τριάντα και δεν πρόλαβε τις αλλαγές με το μας και τις επιτροπές αγώνα, είχε πάντα μια δυσκολία να καταλάβει πού χώλαινε το πράγμα, πού οφειλόταν η πτώση-στασιμότητα της τριετίας πριν το 12’ και πώς λειτουργούσε το νέο μοντέλο. Τώρα που η πανσπουδαστική αγγίζει το 20% και φαίνεται να αφήνει πίσω της τις δυσκολίες της μετάβασης, δύο είναι οι βασικοί δείκτες-στόχοι που πρέπει να μπουν προς κατάκτηση: α) ζωντανοί σύλλογοι με μαζικές διαδικασίες και τακτικές συνελεύσεις, που να υπερψηφίζουν το πλαίσιο της επιτροπής αγώνα και β) οργανωμένο, διεκδικητικό φοιτητικό κίνημα, που θα ‘ναι μαχητικό κι υπολογίσιμο, και δε θα λείπει από το επίκεντρο των κοινωνικών αγώνων.

Χωρίς αυτούς τους δύο όρους, το 20% της πανσπουδαστικής, θα ‘ναι πουκάμισο αδειανό, χωρίς αντίκρισμα. Ή μάλλον αντίστροφα: με την πανσπουδαστική στο 20%, οι προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτών των δύο όρων, είναι καλύτερες από ποτέ κι επιβάλλεται να αξιοποιηθούν σε αυτή την κατεύθυνση.

Αντί επιλόγου, μερικές σημειώσεις από τη χτεσινή ημέρα και το αποτέλεσμα.

-η πανσπουδαστική είχε 34 πρωτιές σε συλλόγους αει και τει, πρωτιά στα τει δυτικής ελλάδας (δηλ κυρίως της πάτρας, όπου αφήσαμε για αργότερα την υπέρβαση εναντίον της δαπ στα αει) και το τει αθήνας (πρώτη φορά ταξικά), με την επίσης ηρωική σουγουτουκουσου, όχι μόνο λόγω ονόματος, αλλά και ποσοστού (κοντά στο 66%).

-πήρε τη δεύτερη θέση στα περισσότερα ιδρύματα και την τρίτη θέση στο εμπ, αλλά με μεγάλη άνοδο (η πρωτιά πήγε στα εαακ).

-έμεινε μία ανάσα από το απόλυτο στις φυσικές σχολές. Πήρε αθήνα, θεσσαλονίκη, πάτρα και γιάννενα (με αυτοδυναμία και με εντυπωσιακή άνοδο σε όλης της πόλης) κι έχασε οριακά, παρά τη μεγάλη άνοδο, την πρωτιά στο ηράκλειο από τη δαπ. Του χρόνου πάμε για πέντε στα πέντε.

-χάσαμε (παρά την άνοδο που σημειώσαμε) την αρχιτεκτονική, το κάστρο των αριστεριστών, που είχαμε αλώσει πέρσι. Βετεράνος ναρίτης αρχιτέκτονας, πανηγύριζε για την πρωτιά σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης με τον εξής προλεκάλτ τρόπο:

Στην αρχιτεκτονική Αθήνας η Αριστερή Κίνηση Αρχιτεκτονικής, μετά από μια σύντομη παρένθεση (σσ: να κι η λογική της ταξικής παρένθεσης) είναι ξανά πρώτη δύναμη για 16^η φορά στην ιστορία της. Οι υπόλοιπες 15: 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013.

Ωραία! Τώρα μπορούμε να πούμε ένα προς ένα τα πρωταθλήματα του ολυμπιακού στη μπάλα την τελευταία εικοσαετία. Και μετά να κάνουμε το ίδιο (με τις χρονιές ολογράφως) και με αυτά του παο στο μπάσκετ.

Το ωραίο στην περίπτωση της αρχιτεκτονικής, είναι οι σχέσεις αγάπης-μίσους, που αναπτύσσονται μεταξύ εαακ και αναρχίας, και ένα βασικό επιχείρημα για να ψηφίσουν εαακ οι τελευταίοι, με επίκληση στο συναίσθημα: αν δεν έρθεις, θα πάρουν τη σχολή οι κνίτες (που είναι κάτι σαν το βασικό εχθρό)... Αλλού όμως, μπορεί να έρθουν και να σου πάρουν την κάλπη. Συνεπώς, δίκοπο μαχαίρι...

Σχέσεις αγάπης-μίσους πρέπει να αναπτύχθηκαν και σε κάποια σχήματα, όπου κατέβαιναν τα σχήματα του μαρς-αλαβάνου, τα οποία δεν έγιναν δεκτά στην/στα εαακ σε κάποιες σχολές με ηγεμονία ναρ, αλλά συμμετείχαν κανονικά, όπου είχαν ηγεμονία οι αλτουσεριανοί (αραν-αρας-αρις, ενότητα κι οι τρεις).

Το ντεζαβού με το 09’ και την πρώτη συμμετοχή των σεκιτών είναι τόσο συγκινητικό, που όλοι περιμένουμε με κομμένη ανάσα τη συνέχεια, κι ας είναι τελείως προδιαγεγραμμένη. Σήμερα οι ανακοινώσεις μπορεί να γράφουν «ανταλλάχθηκαν σπρωξίδια και μπουκετίδια, σε συναγωιστικό κλίμα». Αν τους δώσεις όμως δυο διήμερα καιρό, θα το χωνέψουν και θα τα βρούνε αγκαλιά. Όσο άσχημο και αν είναι εξάλλου το κλίμα μεταξύ τους, η/τα εαακ παραμένει/παραμένουν η συγκολλητική ουσία και βασικός αιμοδότης του κεντρικού πολιτικού εγχειρήματος (ανταρσυα, μαρς ή όπως αλλιώς).

Παρένθετη απορία: πόση προσπάθεια θέλει να είσαι ανύπαρκτος στα τει και παρόλα αυτά να πέφτεις και άλλο;

Ήτανε μια μικρή πασπάρα, που πήγε αταξίδευτη. Οε, οε, οε, οε. Να δούμε τώρα ποιος (ποιος-ποιος) θα φαγωθεί.

Ούτε σε αει, ούτε σε τει, θα εξαφανιστούνε και θα τρέμει η γη.

Η δαπάρα ουσιαστικά δεν πέφτει. Είναι κάτι σαν θεσμός (να τη στείλουμε και στο σύριζα για διαπραγμάτευση). Παραμένει περίπου αμετακίνητη κι ανεπηρέαστη από το περιβάλλον και τις συνθήκες. Είναι γλίτσα παντός καιρού.