Αγαπητό μου ημερολόγιο

Σου γράφω πρόχειρα κι ενδεικτικά, κάποιες από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, για να είσαι μες στο κλίμα και να μη μένεις πίσω από τα γεγονότα.

Οι υπεξ (στα decks) του νατο ερμήνευσαν, πιασμένοι χέρι-χέρι στη σύνοδό τους, μάικλ τζάκσον: we are the world (εμείς είμαστε ο κόσμος). Την επόμενη φορά θα μπορούσαν να καθίσουν οκλαδόν στο πάτωμα και να πουλήσουν τρέλα με το «give peace a chance» (δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη).

Εν τω μεταξύ, η επεξήγηση στον τίτλο του τραγουδιού λέει usa for africa (οι ηπα για την αφρική). Έχουμε και λέμε, με πρόχειρες σημειώσεις, την τελευταία μόνο 5ετία: τυνησία, λιβύη, αίγυπτος, κεντροαφρικανική δημοκρατία –και όλο κάποια θα ξεχνάω. Όχι άλλη βοήθεια παιδιά, νίκο κούρκουλε, φτάνει τόση.

Στο κλίμα των ημερών, ο καμμένος πρότεινε τη δημιουργία νατοϊκής βάσης στο αιγαίο. Μέσα οι βάσεις του θανάτου. Μένουν οι βάσεις που μένουν.

Η εθνικά υπερήφανη στάση της κυβέρνησης στο μνημόνιο με τους εταίρους, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ιστορία με τις βάσεις επί αλλαγής. Το ωραίο είναι πως τελικά και οι δύο κυβερνήσεις υπέγραψαν κάτι σαν επέκταση, αλλά έπεισαν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους να πανηγυρίσει! Αθάνατη πασοκάρα…

Ο ολυμπιακός έθεσε χτες την τσσκα αντιμέτωπη με τα φαντάσματά της και την πέταξε εκτός τελικού. Κι ενώ ένα φάντασμα (εξακολουθεί να) πλανάται πάνω από την ευρώπη, ο πρωθυπουργός κυριεύτηκε από το αγαπημένο του φάντασμα του καραμανλή (της… καλής, σοσιαλμανούς περιόδου του) και με αφορμή τη νίκη του ολυμπιακού, επανέλαβε το απόφθεγμα: έξω πάμε καλά.

Τη μία τα μπασκετικά αστειάκια του ολυμπιακού, την άλλη η πλακίτσα του χατζηνικολάου, μετά από την τρίπλα του μέσι με την μπάγερν (αλέξη, στείλε το μέσι στη διαπραγμάτευση), και φτιάξαμε καινούριο στομάχι. Τόση μπάλα τόσο χιούμορ από την χούντα είχαμε να δούμε…

Παρεμπιπτόντως, ο χτεσινός ημιτελικός γινόταν στην επέτειο της διάλυσης της κομιντέρν, κι ο σκουντής έγραφε τα δικά του για ερυθρές ταξιαρχίες vs κόκκινος στρατός και το σφαιρόπουλο, που θέλει να γίνει πατερούλης των φάιναλ φορ στη θέση του ομπράντοβιτς.

Αλλά το πιο αγαπημένο κλισέ στα παιχνίδια της τσσκα είναι το «θέλει κρέμασμα ή άγαλμα» (αναλόγως την επίδοση) «στην κόκκινη πλατεία». Ενώ κανονικά θα έπρεπε να πουν μαυσωλείο. Άμα είναι να υπερβάλλεις, να το πας μέχρι τέλους..

Παραμένουμε στα αθλητικά και τους ρώσους, καθώς μες στη βδομάδα η παε παοκ επωφελήθηκε της πολλοστής ρύθμισης χρεών των ομάδων προς την πολιτεία και απαλλάχτηκε από το βραχνά, πληρώνοντας μόνο το αρχικό κεφάλαιο (με τα υπόλοιπα ο σαββίδης μπορεί να αγοράσει τη μισή μακεδονία. Δηλ το ελληνικό τμήμα της). Είναι τόσο ωραία και πρακτική ιδέα, που υποθέτω πως μπορεί να εφαρμοστεί και στο ελληνικό χρέος, ε; Τι; Όχι;

Την ίδια στιγμή, η βέροια κινδυνεύει με υποβιβασμό για στήσιμο αγώνα στο παλιότερο 3-0 με τον ολυμπιακό (που απαλλάσσεται από τις κατηγορίες) και διαμόρφωση του τελικού σκορ. Και μην ακούς που λεν πως θέλει δύο, για να χορέψεις τανγκό –αυτό είναι συμβατικό. Εδώ είναι να στήνει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει. Εδώ είναι παίξε, γέλασε και σώπα…

Τις τελευταίες μέρες, η πολιτική ζωή της χώρας μονοπωλήθηκε από ένα ιερό λείψανο, από τα δεκάδες που κυκλοφορούν ανά την υφήλιο. Ευτυχώς όμως εδώ απολαμβάνουμε δημοκρατία και ελευθεροτυπία, οπότε κανένα ενημερωτικό μέσο δε φοβήθηκε τους εδώ μουτζαχεντίν, για να σατιρίσει τα μεσαιωνικά ήθη και έθιμα. Ζε σουί σαρλί. Όσο για τα άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα, όπως το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους… έλα μωρέ τώρα, αυτά είναι για τη δευτέρα παρουσία, όπου δε θα υπάρχει καν κράτος για να διαχωριστεί, και όχι για μια κοσμική, αριστερή κυβέρνηση, που καταπιάνεται με τόσα άλλα θαυμαστά έργα, όπως τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού.

Περίσσεψε παρόλα αυτά λίγος τηλεοπτικός χρόνος, για τα λείψανα της κίνησης των χιλίων (ακαδημαϊκών). Που δεν ήταν ούτε διακόσιοι στην κινητοποίηση στο σύνταγμα, με τους φακούς, αλλά πολλαπλασιάστηκαν με την ευλογία των αστικών μμε, όπως τα ψάρια και τα ψωμιά στο θάμα του ιησού.

Μια κίνηση-πρόπλασμα του ενιαίου φιλο-εε, φιλομνημονιακού πολιτικού χώρου, που μαγειρεύεται στα παρασκήνια, αν τους καούν τα άλλα χαρτιά. Στρατηγέ μου, ιδού ο ιδεολογικός σας στρατός –και μια στρατιά κονδυλοφόρων στα μετόπισθεν να τον πλαισιώνει.

Μουσικό φινάλε: Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε, όπως θέλετε.

Αλλά για στάσου, γιατί να είμαστε τόσο στείροι. Ας το συνδιαμορφώσουμε.

Συνένοχο στο φόνο δε θα με έχετε.