Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Ρεπορτάζ υγείας

Χτες η κε του μπλοκ βρέθηκε από σπόντα στο υπουργείο υγείας στην αριστοτέλους και στην πανυγειονομική απεργιακή κινητοποίηση, και παραθέτει σύντομα και κωδικοποιημένα μερικά βασικά σημεία από τις εντυπώσεις της.

Καταρχάς, υπάρχει μια βασική αντίφαση ανάμεσα στην εικόνα που καλλιεργείται στον κόσμο για τις αντιδραστικές συντεχνίες που ενδιαφέρονται απλώς για τη διάσωση κάποιων προνομίωντους και στην πραγματικότητα, καθώς η υποβάθμιση-διάλυση της δημόσιας υγείας μας πλήττει όλους και πιο άμεσα τα φτωχά, λαϊκά στρώματα. Αυτό δεν αναιρεί τα έντονα συντεχνιακά χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται στον ιατρικό κλάδο, ήδη από το πανεπιστήμιο –δεν είναι ίσως τυχαία η παρουσία των φοιτητών της νοσηλευτικής στην κινητοποίηση σε αντίθεση με το σύλλογο της ιατρικής. Η υπέρβαση αυτής της συντεχνιακής νοοτροπίας για έναν κλάδο ωστόσο, δε σημαίνει πως θα πάψει να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, αλλά ότι θα συντονίσει τον αγώνα του με άλλους κλάδους, καθιστώντας τον παλλαϊκή υπόθεση.

-Οι κλασικοί εργατοπατέρες της ομοσπονδίας (ποεδην) απεύθυναν, με τη δύναμη της συνήθειας, το λόγο σε μια ανύπαρκτη λαοθάλασσα, την οποία και χαιρέτισαν. Ένας μουλάς συνδικαλιστής στη συνέχεια έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, για να ‘χουμε και μια συναίσθηση του τι μας γίνεται, λέγοντας πως πρόκειται για συγκέντρωση αρκετών φοιτητών και συνταξιούχων (ξέχασε τους ηρωικούς αμεα) και ολίγων υγειονομικών. Από μια άλλη σκοπιά, ήταν μια συγκέντρωση αρκετών μελών του παμε και λοιπών αδελφών συσπειρώσεων, μερικών εξωκοινοβουλευτικών και μιας χούφτας εργατοπατέρων και σημαιών του μετά. Κι είχε μια πλάκα να προσπαθείς να ξεχωρίσεις στο βήμα αυτούς τους τελευταίους ανάλογα με τους όρους και τα σημεία που έβαζαν.
Μια συριζαία για παράδειγμα σήκωνε το φλάμπουρο του αγώνα, αλλά όχι ενάντια στην κυβέρνηση με τις κούφιες εξαγγελίες της, καθώς είδε με χαρά να καταργείται το πεντάευρω για την είσοδο στα νοσοκομεία και να μην εφαρμόζεται ο νόμος για την αξιολόγηση (να ρε αχάριστοι, κατακτήσεις)! Οι πασόκοι (για πάντα στην ψυχή, ανεξάρτητα από το πού έχουν βρει κομματική στέγη) εργατοπατέρες βγήκαν κι αητοί στις επάλξεις, στα κεραμίδια, να σηκώσουν ξανά το αγωνιστικό λάβαρο. Και αν δεν τους ήξερε κανείς και τους άκουγε πρώτη φορά, μπορεί και να τρόμαζε με την πυγμή τους και με το άκαμπτο αγωνιστικό τους φρόνημα (μόνο λίγο καιρό ξαπόστασαν και ξανά στον αγώνα τραβάν). Εν προκειμένω όμως, το μόνο που κατάφεραν ήταν να θυμίσουν την πολύμηνη νιρβάνα και την –κατά δική τους ομολογία- περίοδο χάριτος, που έδωσαν στη συγκυβέρνηση, που τώρα κατακεραυνώνουν γιατί αθέτησε τις υποσχέσεις της.
Ακόμα κι έτσι πάντως, ήταν καθολική κι εντυπωσιακή σε ένταση η οργή απέναντι στους κυβερνώντες, τα παχιά λόγια και την ωμή κοροϊδία με το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης, που –όσο και αν προς το παρόν περιορίζεται σε φραστικό επίπεδο- εκφράζει μια ευρύτερη απογοήτευση, ακόμα κι από όσους έτρεφαν αυταπάτες, βλέποντας προεκλογικά μόνο αυτό που ήθελαν να δουν. Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ο ρυθμός διάψευσης προσδοκιών εκ μέρους της συγκυβέρνησης, υπερβαίνει ίσως κάθε προσδοκία και σχετική εκτίμηση.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι η πρώτη απεργιακή κινητοποίηση επί κυβέρνησης της αριστεράς (πρώτη φορά απεργιακά), με τετράωρη στάση εργασίας σε όλο το δημόσιο, κι από αυτή την άποψη αποτελεί σταθμό, αρκεί να μην είναι τερματικός –με την έννοια ότι χρειάζεται να δοθεί συνέχεια.
Από τις ομιλίες των δικών μας εκπροσώπων, πρόλαβα στο τέλος τον χαιρετισμό του λαμπρούλη εκ μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας, μια αποστροφή από το λόγο του κουμπούρη –εκπροσώπου των συνταξιούχων απόμαχων της δουλειάς, αλλά όχι του αγώνα- για τα χρέη των ιδιωτών προς τα ταμεία και το δημόσιο που δεν μπαίνουν ποτέ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρά μόνο για να χαριστούν. Και την παρέμβαση της σιάντου (αν συγκράτησα καλά το όνομα) εκ μέρους του παμε υγειονομικού, που ξεκίνησε με μια αναφορά στο έγκλημα στα ελπε, που βαφτίστηκε εργατικό ατύχημα, για να μη θιγεί η επιχείρηση κι η κερδοφορία της). Ενώ στη συνέχεια, προτάθηκε από κάποιον άλλο συγκέντρωση διαμαρτυρίας των υγειονομικών έξω από τα ελπε.
Στα ευτράπελα της ημέρας καταχωρείται ένα πλακάτ με τον χάρτη της κω και το σύνθημα «το νησί μας νοσεί», που από μακριά έφερνε κάπως στον χάρτη της κούβας. Αλλά δεν κολλούσε το σύνθημα γιατί οι κουβανοί, παρά τις στερήσεις και τα μυριάδες προβλήματα που τους προκαλεί το εμπάργκο, έχουν ένα από τα καλύτερα υγειονομικά συστήματα παγκοσμίως. Εκτός και αν ήταν μια μεταφορική φωνή διαμαρτυρίας για τα προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.Τελικά όμως όχι. Και τα περισσότερα νησιά του αιγαίου –και όχι μόνο- έχουν μια πικρή ιστορία να διηγηθούν για τα νοσοκομεία που κλείνουν και τα υποστελεχωμένα κέντρα υγείας.
Μαζί με αυτό στα ευτράπελα της ημέρας μπορούν να μπουν.Το… «και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει» (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι) «ο λαός το χρέος δεν πληρώνει».Τα πλακάτ του κόκκινου δικτύου «100% απόρριψη του μνημονίου» (ή κάτι παρόμοιο). Δεν χώρεσε να μπει όμως το «110% σύριζα».Η σφίσσα από τη νοσηλευτική, που δεν κατάφερε να κατεβάσει το μικρόφωνο και πατούσε στις μύτες της για να το φτάσει και να ακουστεί.Κι οι τελευταίοι ομιλητές που μιλούσαν στο κενό, σε άδειο δρόμο, γιατί θα ξεκινούσε η πορεία από στιγμή σε στιγμή κι ο κόσμος είχε προχωρήσει μπροστά.
Στο καπάκι έπιασε και μια ωραία, καλοκαιρινή μπόρα, ινά πληρωθεί το ρητό «ήλιο-ήλιο και βροχή, που παντρεύονται οι φτωχοί». Ναι, αλλά που νοσηλεύονται, άμα αρρωστήσουν, είναι το θέμα…
Ο επίλογος θα μπορούσε να έχει ένα γενικότερο προβληματισμό-καμπανάκι για το ασφαλιστικό, που (αν κι είχε λυθεί μέχρι το 2030 σύμφωνα με παλιότερους υπουργούς) θα ξανανοίξει (πρώτη φορά αριστερά ρε).
Αλλά το μείζον θέμα των ημερών ήταν ο απόηχος από την κατάληξη των δύο εργατών και την ολοκλήρωση του εγκλήματος στα ελπε. Για αυτό και αναδημοσιεύονται οι παρακάτω στίχοι από το ατέχνως

Ανθρώπινο λάθος

Λένε, και περιγράφουν έναν αγωγό πεπληρωμένο ακατέργαστης βενζίνης.
Μα αυτό, είναι έγκλημα εκ προμελέτης.
Σ” αυτούς τους τόπους δεν έχει ξέχασα.
Κάθε ξέχασα είναι κι ένα πεθαίνεις.
Το ξέρουν αυτό οι μάστορες.
Τους θυμάμαι να μετρούν χρόνους και κινήσεις.
Αυτοί λάθη δεν κάνουν.
Τους κάνουν.

Χρήστος Ε. Δημάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια: