Ξηρός οίνος στο κύπελλο του συστήματος

Βλέποντας κανείς τις συντονισμένες ενέργειες αξιοποίησης της απόδρασης του ξηρού από κυβερνητικά στελέχη, δελτία ειδήσεων, μηχανισμούς καταστολής, μέχρι κι εταιρίες δημοσκοπήσεων (όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί) για την πάση θυσία καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας στην κοινή γνώμη, μπαίνει κανείς αναπόφευκτα σε δεύτερες σκέψεις για το τυχαίο και συμπτωματικό της όλης υπόθεσης. Σκέψεις που επιτείνονται όσο έρχονται στο προσκήνιο λεπτομέρειες για τις… συμπτωματικές συμπτώσεις αυτής της απόδρασης και βλέπουμε ξανά και ξανά (προς γνώση και εμπέδωση) το βιντεάκι του ξηρού και τον αστείο πολιτικό λόγο του που καλείται να επενδύσει θεωρητικά τις φωτογραφίες του τσε και του άρη, καθώς και τη βαρύγδουπη αναφορά στο αντάρτικο τουφέκι, που θα ηχήσει ξανά. Βροντάει ο όλυμπος, αστράφτει η γκιώνα…

Μπαίνει λοιπόν ξανά κι επιτακτικά το ερώτημα αν ο ξηρός είναι τόσο μειωμένης ευθύνης, όσο φαίνεται στο βιντεάκι που διαβάζει το μήνυμά του σαν παρουσιαστής ειδήσεων ή συμμετέχει απλώς σε μια κακοστημένη φάρσα-προβοκάτσια (τρομο)κρατικής έμπνευσης και χορηγίας. Με άλλα λόγια δηλ το ερώτημα που μπαίνει στον τίτλο της ανάρτησης. Και δεν περιορίζεται στην ατομική περίπτωση του ξηρού, αλλά επεκτείνεται στο σύνολο της 17Ν κι άλλων παρόμοιων ομάδων. Είναι όντως επαναστατικές οργανώσεις που ιεραρχούν άλλες προτεραιότητες και χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα ή μήπως εργαλεία, που χρησιμοποιεί το κράτος για να εντείνει την καταστολή και να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα;

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που συντείνουν προς το ένα ή το άλλο συμπέρασμα. Οι δολοφονίες των βασανιστών της χούντας για παράδειγμα, μπορεί  μην έδωσαν άμεση ώθηση στο μαζικό κίνημα αλλά ικανοποιούσαν ένα κοινό αίσθημα δικαιοσύνης (που δε θα απέδιδε η «αποχουντοποίηση» της νδ) και εξασφάλιζε μάλλον κάποιο λαϊκό έρεισμα στην οργάνωση. Ενώ κάποιες μεταγενέστερες δολοφονίες, πέραν της εντελώς αμφίβολης σκοπιμότητάς τους, δημιουργούσαν εύλογα ερωτήματα για το πώς ήταν σε θέση τα μέλη της οργάνωσης να γνωρίζουν διαβαθμισμένες πληροφορίες και λεπτομέρειες, που τους επέτρεψαν να προχωρήσουν στην εκτέλεση του σόντερς πχ και να διαφύγουν ανενόχλητα.

Αντίστοιχα ερωτήματα προκαλεί η χρονική συγκυρία της σύλληψης κι εξουδετέρωσης του βασικού κορμού της 17Ν, το καλοκαίρι του 2002, όταν δηλ η κυβέρνηση ήθελε επειγόντως να επιδείξει έργο στον τομέα της «ασφάλειας» και της πάταξης της τρομοκρατίας, εν όψει και του αθήνα 04’. Κάτι που μπορεί να μας οδηγήσει να υποθέσουμε πως η οργάνωση είχε ήδη διαβρωθεί από τους κρατικούς μηχανισμούς κι η κυβέρνηση επέλεξε απλώς την κατάλληλη στιγμή για να παρουσιάσει δημοσίως την εξάρθρωσή της. Ο αντίλογος των υποστηρικτών της 17Ν είναι πως τίποτα από αυτά δε θα συνέβαινε, χωρίς το τυχαίο ατύχημα (και ας φαίνεται οξύμωρο το φραστικό σχήμα) και την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του άλλου ξηρού, του σάββα, από την οποία άρχισε να ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης.

Αυτό που προκάλεσε πάντως αλγεινή εντύπωση πάντως –για τα δεδομένα πάντα μιας οργάνωσης που αυτοαποκαλείται επαναστατική- ήταν η μετέπειτα στάση μελών της οργάνωσης. Σταχυολογώ μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: η οικειοθελής παράδοση ηγετικών στελεχών, η συνεργασία κάποιων μελών με τις αρχές κι η κατάδοση των συντρόφων τους (καλή ώρα από τον ξηρό που το ‘σκασε τώρα)· η μη ενιαία στάση και γραμμή υπεράσπισής τους κατά τη διάρκεια της δίκης τους, η ομαδοποίηση και ο ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας με συγκροτήματα του αστικού τύπου (δολ και τεγόπουλο). Και αυτές οι εντυπώσεις δε νομίζω πως μπορούν να διασκεδαστούν από κάποια σημεία της απολογίας του ενός ή του άλλου κατηγορούμενου στο δικαστήριο.

{Να σημειώσουμε ωστόσο παρενθετικά πως αυτές οι «επαναστατικές» αντινομίες δε μειώνουν στο παραμικρό τις ευθύνες του κράτους και των μηχανισμών του: για την ομολογία του σάββα ξηρού, που –όπως καταγγέλθηκε- δόθηκε στο νοσοκομείο υπό την επήρεια φαρμάκων και ουσιών, για την απάνθρωπη κράτησή του παρά τα σοβαρότατα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει (ημίτυφλος, με σακατεμένο χέρι και σκλήρυνση κατά πλάκας αν δεν κάνω λάθος)· για την εφαρμογή της (ναζιστικής έμπνευσης) συλλογική ευθύνη και την καταδίκη μελών για ενέργειες στις οποίες δεν έχει αποδειχτεί η συμμετοχή τους· αλλά και για την πρώτη ουσιαστική εφαρμογή του τρομονόμου με τη στοχοποίηση κάποιων κατηγορούμενων για τα φρονήματά τους, χωρίς να προκύπτει ή να ‘χουν παραδεχτεί οι ίδιοι τη συμμετοχή τους στην οργάνωση και τις ενέργειές της. Κλείνει η παρένθεση}.

Δεν χρειάζεται πάντως να μπλέξουμε σε ένα λαβύρινθο αντιφατικών γεγονότων και λεπτομερειών, ούτε να κάνουμε δίκη προθέσεων στον ξηρό και τους συντρόφους του, για να καταλήξουμε σε κάποιες βασικές διαπιστώσεις για τη δράση της 17Ν. Δεν χρειάζεται καν να αναμετρηθούμε με το ερώτημα αν η οργάνωση ήταν εξ αρχής παρακρατικό εργαλείο (το λιγότερο πιθανό ενδεχόμενο κατά τη γνώμη μου) ή αν διαβρώθηκε στην πορεία από μυστικές υπηρεσίες –εξάλλου η δομή τους κι ο τρόπος λειτουργίας τους προσφέρονται για τέτοιες παρεμβάσεις και ευνοούν αυτό το ενδεχόμενο.

Αυτό που προέχει είναι να εκτιμήσουμε αντικειμενικά τη δράση της και τα αποτελέσματά της ατομικής τρομοκρατίας –ακόμα κι αν πάρουμε ως δεδομένη την καλή προαίρεση όσων επιδίδονται σε αυτή. Κι η αλήθεια είναι πως ο μύθος του μασκοφόρου εκδικητή-βομβιστή συμπληρώνει από την ανάποδη πχ το παραμύθι μιας καλής αντιμνημονιακής κυβέρνησης, αναπαράγοντας στο απόλυτο το απόστημα της ανάθεσης, όπου ο λαός παραμένει θεατής των εξελίξεων και προσμένει τη λύτρωση εξ ουρανού. Παράλληλα δίνει πάτημα για την όξυνση της κρατικής καταστολής, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί και ξηρό οίνο στο κύπελλο του συστήματος.

Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν αντικειμενικά προβοκατόρικα, ανεξάρτητα από την τυχόν διαφορετική πρόθεση των μελών τους. Κι όπως είχαν πει στον καιρό τους οι κλασικοί για τον μπακούνιν (που φλέρταρε ανοιχτά και με τέτοιες μεθόδους) ‘αν δεν είστε πράκτορας των αστών, τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως κανείς πράκτορας δε θα μπορούσε να επιφέρει τέτοια ζημιά, σαν αυτή που κάνατε εσείς στο κίνημά μας».

Υστερόγραφο

Εκτός από τις αναλύσεις που έχουν γραφτεί στον κομματικό τύπο και τις διάφορες αναρτήσεις σφων ιστογράφων, που καλύπτουν ικανοποιητικά την κριτική στην ατομική τρομοκρατία, η κε του μπλοκ συνιστά στους σφους αναγνώστες να αναζητήσουν και να διαβάσουν μια μπροσούρα από τις εκδόσεις κοροντζή με επιλεγμένα αποσπάσματα από το έργο του λένιν, της ρόζας και του τρότσκι σχετικά με το ζήτημα που εξετάζουμε. Μπορείτε επίσης να τη βρείτε και να την κατεβάσετε πατώντας αυτόν το σύνδεσμο (στο βουνό).