Η μπαλάντα της παναριστεράς

Φέτος την πρωτοχρονιά η κε του μπλοκ το έριξε στις ευχετήριες μαντινάδες με ένα συναγωνιστή της άλλης πλευράς και ο οίστρος για την κατάλληλη απάντηση και μια πληρωμένη ανταπάντηση (γιατί το πάθος για συνδικαλιά, είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά) μου έδωσε την έμπνευση για τα παρακάτω ημιτελή μα κάθε άλλο παρά πένθιμα στιχάκια. Τα οποία μένουν ημιτελή για να εμπλουτιστούν με τις προτάσεις των σφων αναγνωστών και να πάρουν αργότερα οριστική μορφή.

Με πλάγια γραφή είναι ο διάλογος και με κανονική η αφήγηση. Στο διάλογο συμμετέχουν ένας ενωτικός παναριστερός κι ένας δικός μας «δογματικός σεχταριστής». Όσα λέει ο πρώτος έχουν τονιστεί με έντονη γραφή για να ξεχωρίζουν.

Ο ενωτικός αριστερός, κάνει τις έχθρες πέρα

Κι αφού πρώτα ενώθηκαν ενάντια και μέρα

Ζητάει παναριστερά, θέλει να κυβερνήσει:

 -Αφήστε το σεχταρισμό και πιάστε το…

Οι εκλογές μας έρχονται, εμπρός βήμα ταχύ

Να τις προϋπαντήσουμε όλοι οι αριστεροί

Και μες στο 14’ ο σαμαράς να φύγει

Θα γίνουμε εμείς πολλοί κι αυτοί θα είναι λίγοι

Κι όταν του απολογισμού, θα έρθει εκείνη η ώρα

Θα είναι κατακόκκινη ολόκληρη η χώρα…

-Και τότε θα ξυπνήσετε. Θα αλλάξεις προσκεφάλι

Θα περιμένεις να φανεί η μέρα η μεγάλη

-Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει, καλοί μου παναριστεροί

Κι ο αλέξης θα μας τραγουδήσει για εξουσία λαϊκή.

-Σε πήρε κάποτε η φύση, σε πήραν οι αναρχικοί

Μα τώρα άλλαξες τροπάρι και θα τους ρίξεις το κουκί

-Βάλε εσύ τη μουσική, να βάλω εγώ τον ήχο

Κι όλοι μαζί με δύναμη να ρίξουμε τον τοίχο

Που μας κρατάει μακριά με μια διχόνοια στέρφα

Και διαχωρίζει τεχνητά τα ταξικά αδέρφια

-Βάλε εσύ μια φωνή κι αν δεν είμαι εκεί,

χάρη να μη με λένε.

-Χαρίλαε, χαρίλαε… ο τόμος ποιος ξέρει τι γράφει...

-Κι ασ’ το φλωράκη ήσυχο, το 89’ το δύστυχο

για νάβρεις ποιοι σου φταίνε

-Μαζί να χτυπάμε, χωριστά να βαδίζουμε

Και έτσι μονάχα, τους αστούς θα κερδίζουμε

Με ενότητα σούπα μες στο βάλτο θα πέσουμε

Μονάχοι θα πάμε και σε όποιον αρέσουμε

Τι απέγινε ο φίλος μας; Πώς πήγε ο αρραβώνας;

Ήρθε άνοιξη για το λαό ή ο βαρύς χειμωνας;

Έφτιαξε μέτωπο κοινό μαζί με τα ρετάλια;

Τον πείσανε με το καλό ή ήθελε παρακάλια;

Με άλμα μεταβατικό, με ένα διπλό ρεσάλτο

Συμμάχησε και κύλησε ολοταχώς στο βάλτο

Και προδομένος γύρισε στην πρώτη του αγάπη

Χάλαγε το σαπούνι του, πλένοντας τον αράπη

Κι έψαχνε στους ρεφορμιστές να βρει φρούδες ελπίδες
Να γράψουνε μαζί τρανές, ιστορικές σελίδες

Να κλείσουν κι ένα ραντεβού στη δόλια ιστορία

Που ξέμεινε από παπατζή κι από πρωτοπορία

Να δώσουνε από κοινού μάχες πολλές κι ωραίες

Να αγωνιστούνε για αλλαγή κι άλλες φρέσκιες ιδέες

Ο ένας να δείχνει την ταξίμ, το σύντροφο τον τούρκο

Κι ο άλλος το μέγαρο μαξίμ’ και να κυλάει στο βούρκο