Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ξηρός οίνος στο κύπελλο του συστήματος

Βλέποντας κανείς τις συντονισμένες ενέργειες αξιοποίησης της απόδρασης του ξηρού από κυβερνητικά στελέχη, δελτία ειδήσεων, μηχανισμούς καταστολής, μέχρι κι εταιρίες δημοσκοπήσεων (όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί) για την πάση θυσία καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας στην κοινή γνώμη, μπαίνει κανείς αναπόφευκτα σε δεύτερες σκέψεις για το τυχαίο και συμπτωματικό της όλης υπόθεσης. Σκέψεις που επιτείνονται όσο έρχονται στο προσκήνιο λεπτομέρειες για τις… συμπτωματικές συμπτώσεις αυτής της απόδρασης και βλέπουμε ξανά και ξανά (προς γνώση και εμπέδωση) το βιντεάκι του ξηρού και τον αστείο πολιτικό λόγο του που καλείται να επενδύσει θεωρητικά τις φωτογραφίες του τσε και του άρη, καθώς και τη βαρύγδουπη αναφορά στο αντάρτικο τουφέκι, που θα ηχήσει ξανά. Βροντάει ο όλυμπος, αστράφτει η γκιώνα…

Μπαίνει λοιπόν ξανά κι επιτακτικά το ερώτημα αν ο ξηρός είναι τόσο μειωμένης ευθύνης, όσο φαίνεται στο βιντεάκι που διαβάζει το μήνυμά του σαν παρουσιαστής ειδήσεων ή συμμετέχει απλώς σε μια κακοστημένη φάρσα-προβοκάτσια (τρομο)κρατικής έμπνευσης και χορηγίας. Με άλλα λόγια δηλ το ερώτημα που μπαίνει στον τίτλο της ανάρτησης. Και δεν περιορίζεται στην ατομική περίπτωση του ξηρού, αλλά επεκτείνεται στο σύνολο της 17Ν κι άλλων παρόμοιων ομάδων. Είναι όντως επαναστατικές οργανώσεις που ιεραρχούν άλλες προτεραιότητες και χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα ή μήπως εργαλεία, που χρησιμοποιεί το κράτος για να εντείνει την καταστολή και να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα;

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που συντείνουν προς το ένα ή το άλλο συμπέρασμα. Οι δολοφονίες των βασανιστών της χούντας για παράδειγμα, μπορεί  μην έδωσαν άμεση ώθηση στο μαζικό κίνημα αλλά ικανοποιούσαν ένα κοινό αίσθημα δικαιοσύνης (που δε θα απέδιδε η «αποχουντοποίηση» της νδ) και εξασφάλιζε μάλλον κάποιο λαϊκό έρεισμα στην οργάνωση. Ενώ κάποιες μεταγενέστερες δολοφονίες, πέραν της εντελώς αμφίβολης σκοπιμότητάς τους, δημιουργούσαν εύλογα ερωτήματα για το πώς ήταν σε θέση τα μέλη της οργάνωσης να γνωρίζουν διαβαθμισμένες πληροφορίες και λεπτομέρειες, που τους επέτρεψαν να προχωρήσουν στην εκτέλεση του σόντερς πχ και να διαφύγουν ανενόχλητα.

Αντίστοιχα ερωτήματα προκαλεί η χρονική συγκυρία της σύλληψης κι εξουδετέρωσης του βασικού κορμού της 17Ν, το καλοκαίρι του 2002, όταν δηλ η κυβέρνηση ήθελε επειγόντως να επιδείξει έργο στον τομέα της «ασφάλειας» και της πάταξης της τρομοκρατίας, εν όψει και του αθήνα 04’. Κάτι που μπορεί να μας οδηγήσει να υποθέσουμε πως η οργάνωση είχε ήδη διαβρωθεί από τους κρατικούς μηχανισμούς κι η κυβέρνηση επέλεξε απλώς την κατάλληλη στιγμή για να παρουσιάσει δημοσίως την εξάρθρωσή της. Ο αντίλογος των υποστηρικτών της 17Ν είναι πως τίποτα από αυτά δε θα συνέβαινε, χωρίς το τυχαίο ατύχημα (και ας φαίνεται οξύμωρο το φραστικό σχήμα) και την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του άλλου ξηρού, του σάββα, από την οποία άρχισε να ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης.

Αυτό που προκάλεσε πάντως αλγεινή εντύπωση πάντως –για τα δεδομένα πάντα μιας οργάνωσης που αυτοαποκαλείται επαναστατική- ήταν η μετέπειτα στάση μελών της οργάνωσης. Σταχυολογώ μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: η οικειοθελής παράδοση ηγετικών στελεχών, η συνεργασία κάποιων μελών με τις αρχές κι η κατάδοση των συντρόφων τους (καλή ώρα από τον ξηρό που το ‘σκασε τώρα)· η μη ενιαία στάση και γραμμή υπεράσπισής τους κατά τη διάρκεια της δίκης τους, η ομαδοποίηση και ο ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας με συγκροτήματα του αστικού τύπου (δολ και τεγόπουλο). Και αυτές οι εντυπώσεις δε νομίζω πως μπορούν να διασκεδαστούν από κάποια σημεία της απολογίας του ενός ή του άλλου κατηγορούμενου στο δικαστήριο.

{Να σημειώσουμε ωστόσο παρενθετικά πως αυτές οι «επαναστατικές» αντινομίες δε μειώνουν στο παραμικρό τις ευθύνες του κράτους και των μηχανισμών του: για την ομολογία του σάββα ξηρού, που –όπως καταγγέλθηκε- δόθηκε στο νοσοκομείο υπό την επήρεια φαρμάκων και ουσιών, για την απάνθρωπη κράτησή του παρά τα σοβαρότατα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει (ημίτυφλος, με σακατεμένο χέρι και σκλήρυνση κατά πλάκας αν δεν κάνω λάθος)· για την εφαρμογή της (ναζιστικής έμπνευσης) συλλογική ευθύνη και την καταδίκη μελών για ενέργειες στις οποίες δεν έχει αποδειχτεί η συμμετοχή τους· αλλά και για την πρώτη ουσιαστική εφαρμογή του τρομονόμου με τη στοχοποίηση κάποιων κατηγορούμενων για τα φρονήματά τους, χωρίς να προκύπτει ή να ‘χουν παραδεχτεί οι ίδιοι τη συμμετοχή τους στην οργάνωση και τις ενέργειές της. Κλείνει η παρένθεση}.

Δεν χρειάζεται πάντως να μπλέξουμε σε ένα λαβύρινθο αντιφατικών γεγονότων και λεπτομερειών, ούτε να κάνουμε δίκη προθέσεων στον ξηρό και τους συντρόφους του, για να καταλήξουμε σε κάποιες βασικές διαπιστώσεις για τη δράση της 17Ν. Δεν χρειάζεται καν να αναμετρηθούμε με το ερώτημα αν η οργάνωση ήταν εξ αρχής παρακρατικό εργαλείο (το λιγότερο πιθανό ενδεχόμενο κατά τη γνώμη μου) ή αν διαβρώθηκε στην πορεία από μυστικές υπηρεσίες –εξάλλου η δομή τους κι ο τρόπος λειτουργίας τους προσφέρονται για τέτοιες παρεμβάσεις και ευνοούν αυτό το ενδεχόμενο.

Αυτό που προέχει είναι να εκτιμήσουμε αντικειμενικά τη δράση της και τα αποτελέσματά της ατομικής τρομοκρατίας –ακόμα κι αν πάρουμε ως δεδομένη την καλή προαίρεση όσων επιδίδονται σε αυτή. Κι η αλήθεια είναι πως ο μύθος του μασκοφόρου εκδικητή-βομβιστή συμπληρώνει από την ανάποδη πχ το παραμύθι μιας καλής αντιμνημονιακής κυβέρνησης, αναπαράγοντας στο απόλυτο το απόστημα της ανάθεσης, όπου ο λαός παραμένει θεατής των εξελίξεων και προσμένει τη λύτρωση εξ ουρανού. Παράλληλα δίνει πάτημα για την όξυνση της κρατικής καταστολής, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί και ξηρό οίνο στο κύπελλο του συστήματος.

Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν αντικειμενικά προβοκατόρικα, ανεξάρτητα από την τυχόν διαφορετική πρόθεση των μελών τους. Κι όπως είχαν πει στον καιρό τους οι κλασικοί για τον μπακούνιν (που φλέρταρε ανοιχτά και με τέτοιες μεθόδους) ‘αν δεν είστε πράκτορας των αστών, τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως κανείς πράκτορας δε θα μπορούσε να επιφέρει τέτοια ζημιά, σαν αυτή που κάνατε εσείς στο κίνημά μας».

Υστερόγραφο
Εκτός από τις αναλύσεις που έχουν γραφτεί στον κομματικό τύπο και τις διάφορες αναρτήσεις σφων ιστογράφων, που καλύπτουν ικανοποιητικά την κριτική στην ατομική τρομοκρατία, η κε του μπλοκ συνιστά στους σφους αναγνώστες να αναζητήσουν και να διαβάσουν μια μπροσούρα από τις εκδόσεις κοροντζή με επιλεγμένα αποσπάσματα από το έργο του λένιν, της ρόζας και του τρότσκι σχετικά με το ζήτημα που εξετάζουμε. Μπορείτε επίσης να τη βρείτε και να την κατεβάσετε πατώντας αυτόν το σύνδεσμο (στο βουνό).



4 σχόλια:

18Ν είπε...

Ένα σχόλιο πρώτα, γράφεις:

πώς ήταν σε θέση τα μέλη της οργάνωσης να γνωρίζουν διαβαθμισμένες πληροφορίες και λεπτομέρειες, που τους επέτρεψαν να προχωρήσουν στην εκτέλεση του σόντερς πχ και να διαφύγουν ανενόχλητα

Φταίει πάρα πολύ ο αμερικάνικος κινηματογράφος που (σκοπίμως) μάς έχει δημιουργήσει για τις μυστικές υπηρεσίες την εικόνα ενός καλοστημένου μηχανισμού με ανθρώπους που κινούν τα νήματα και ελέγχουν τα πάντα. Κυρίως από τις αρχές του '80 είναι που έγινε η μεγάλη στροφή στο χόλυγουντ, κι εμείς φυσικά όσες αντιστάσεις κι αν κρατούμε δεν μπορούμε να ξεκόψουμε εντελώς. Είναι κομμάτι της προπαγάνδας του ΤΙΝΑ (there is no alternative, ο καπιταλισμός είναι το τέλειο, το καλύτερο, το μοναδικό σύστημα, οτιδήποτε άλλο συνιστά πισωγύρισμα κλπ). Το σύστημα κάνει "λάθη", που δεν είναι λάθη με την τυπική έννοια, είναι αποτελέσματα των αντιφάσεών του, που προσπαθεί να συγκαλύψει και να καταπνίξει, αλλά φυσικά δεν μπορεί. Και η 17Ν ήταν άλλη μια τέτοια αντίφαση.

Από 'κεί και πέρα.
Τέτοιες οργανώσεις δεν είναι μαζικές, ούτε και έχουν αρχές σαν του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, επομένως η ενιαία στάση δεν είναι ούτε αναμενόμενη, ούτε και εύκολη. Ιδίως σε συνθήκες φυλάκισης, βγαίνουν στη φόρα όλα τα προσωπικά/ατομικά - των πολιτικοϊδεολογικών μη εξαιρουμένων.

Για την απόδραση Ξηρού, αρκεί η ανακοίνωση του Γιωτόπουλου. Βρείτε την στο internet.

Η δε εμφάνισή του έχει και συμβολισμό: Το τρίπτυχον των εικόνων Μαρξ-Τσε-Άρης της 17Ν άλλαξε, και τη θέση του Μαρξ πήραν ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης. Πιθανές ερμηνείες:

1) Η κυβέρνηση προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους πάντες, και προφανώς ο ευκολότερος στόχος είναι οι μαζορέτες του "αντιμνημονιακού-πατριωτικού-εθνικοαπελευθερωτικού" χώρου. Καθίστε καλά λοιπόν που μου θέλετε πλατείες και καραϊσκάκηδες, γιατί σας βλέπω ήδη σαν τρομοκράτες. Ακόμα κι εσάς! Νόμος και τάξη, υπακοή, γονυκλισία, πειθαρχία, και όχι πολλά-πολλά.

2) Όσο κι αν ακούγεται χαζό, να μη δει ο λαός το πρόσωπο του Μαρξ. Όχι ότι η ατομική τρομοκρατία είναι μαρξιστική μέθοδος αγώνα, όχι ότι η 17Ν ήταν το πνεύμα και η σαρξ του Κάρολου. Αλλά ακόμα κι έτσι, να μη παίξει στα κανάλια η εικόνα του Μαρξ - οι συνειρμοί που κάνει το ανθρώπινο μυαλό είναι περίεργοι, αν μη τι άλλο ο Ξηρός ήταν μέλος της 17Ν, και όπως πολύ σωστά σχολιάζεις η 17Ν αποκατέστησε σε πολύ μεγάλο βαθμό το αίσθημα της λαϊκής δικαιοσύνης, και οι καιροί είναι πονηροί.

Τελοσπάντων, πολύς ντόρος για το τίποτα. Επικοινωνιακή φούσκα είναι κι αυτή, για να τραβήξουν το ΣΥΡΙΖΑ ακόμα δεξιότερα, να εξασφαλίσουν ότι δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα, ούτε στα πιο επιμέρους, τώρα που θα γίνει κυβέρνηση.

Ανώνυμος είπε...

''Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν αντικειμενικά προβοκατόρικα, ανεξάρτητα από την τυχόν διαφορετική πρόθεση των μελών τους. ''

Βλεπω συχνα την φραση 'αντικειμενικα προβοκατορικα' στον λογο του ΚΚΕ.Δεν θεωρεις οτι ειναι φουλ αντιφατικη?Η προβοκατσια δεν προυποθετει προθεση εκ μερους του προβοκατορα,να προβοκαρει?(γλωσσοδετης βγηκε αυτο)

Παπουτσωμενος Γατος

Επαναστάτης με αιτία είπε...

"Βλεπω συχνα την φραση 'αντικειμενικα προβοκατορικα' στον λογο του ΚΚΕ.Δεν θεωρεις οτι ειναι φουλ αντιφατικη?Η προβοκατσια δεν προυποθετει προθεση εκ μερους του προβοκατορα,να προβοκαρει?(γλωσσοδετης βγηκε αυτο)"

Αντιγράφω καταρχήν από την Βικιπαιδεια : Ο όρος Προβοκάτσια είναι λατινογενής, εκ του "provoco" που σημαίνει προκαλώ - πρόκληση που όμως λαμβάνει ιδιαίτερη σημασία ως πολιτικοκοινωνικός και στρατιωτικός όρος...Γενικά προβοκάτσια χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε προκλητική δόλια ενέργεια που διεγείρει ή αποσκοπεί είτε σε πράξεις βίας και εκδίκησης, είτε σε δημιουργία γενικότερης σύγχυσης σε πρόσωπα, ή ομάδες ατόμων, ή και σε συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο...Στη σύγχρονη ιστορία έχει αποδειχτεί ότι αποτελεί τον προσφιλέστερο τρόπο δράσης των μυστικών υπηρεσιών, - στο χώρο των οποίων καλείται συνηθέστερα overkill = βίαιη δράση -, λόγω του βραχυπρόθεσμου αποτελέσματος...

Όταν μιλάμε λοιπόν για προβοκάτσια της 17Ν, δεν εννοούμε ότι όλα τα μέλη της 17Ν είναι προβοκάτορες από βούληση(κάτι τέτοιο θα ήταν απίθανο), αλλά μιλάμε για μια διαβρωμένη οργάνωση από μυστικές υπηρεσίες με άτομο-άτομα κλειδιά.Από τη στιγμή όμως που μια οργάνωση είναι ελεγχόμενη και λειτουργεί προβοκατόρικα,ο άλφα ή ο βήτα μπορεί να στρατολογήθηκε στην οργάνωση με επαναστατικό σκοπό, αλλά στην ουσία εξυπηρέτησε με 1 ή 2 ή 10 ενέργειες της 17Ν τους σκοπούς του προβοκάτορα...

Τώρα αν κάποιος πιστεύει ότι σε καμιά χρονική στιγμή η 17Ν δεν λειτούργησε προβοκατόρικα, ή δεν είχε μέλη της προβοκάτορες-μέλη μυστικών υπηρεσιών-χρηματοδότες-εγκεφάλους κλπ είναι θέμα προς συζήτηση. ΑΛΛΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΗΣ 17Ν, ιδίως τα τελευταία χρόνια της οργάνωσης, αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια οργάνωση που χειραγωγήθηκε εκ των έσω, ή αφέθηκε ελεύθερη να δρα ,ενώ ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να την εξαρθρώσουν (όπως και έκαναν με "αφορμή" την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού").

Αντικειμενικά προβοκάτορες λοιπόν είναι λίγο αντιφατικό, αλλά προβοκάτορες από άγνοια-βλακεία και υποτίμηση των δυνατοτήτων των μυστικών υπηρεσιών (ιδίως των ΗΠΑ κ Βρετανίας) μου φαίνεται απόλυτα λογικό.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

18Ν, δε θεωρώ ότι ο αστικός κρατικός μηχανισμός είναι παντοδύναμος. Είναι όμως αποτελεσματικός εκεί που θέλει, κι έχουμε δικαίωμα να αναρωτιόμαστε εύλογα γιατί δεν το έκανε σε κάποιες περιπτώσεις.

ΠΓ, με καλύπτει γενικά η απάντηση που δίνει από κάτω ο επαναστάτης με αιτία. Ελπίζω κι εσένα.