Πώς γεννιέται ο καμικάζι

Ή αλλιώς πώς μια συντρόφισσα έγινε σφισσα

Έγινε από ένα βιβλίο που νόμιζε ότι ήταν για τα ναρκωτικά, εξαιτίας του τίτλου του. Ξεκίνησε με αυτό και μετά κύλησε στο βούρκο της μπρεζνιεφικής στασιμότητας.


Το βιβλίο αυτό ήταν του μίσσιου. Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς. Τώρα, πώς είναι δυνατόν να διαβάσεις μίσσιο και να συμπαθήσεις το κουκουέ, δεν το φτάνει ανθρώπου νους. Άβυσσος η ψυχή του συντρόφου. Κι αν το μάθαινε ο μίσσιος, ίσως να κυλούσε αυτός στα ναρκωτικά, τώρα στα γεράματα.

Διαβάζοντας χρόνη λοιπόν, απέκτησε απορίες. Τι πάει να πει τροτσκιστής; Και γιατί τον απέφευγαν οι άλλοι;
Άνοιξε την εγκυκλοπαίδεια, να δει στο λήμμα τρότσκι. Δεν είχε όμως τη μεγάλη σοβιετική, για να βρει τον ορισμό: ανθρωπόμορφος σοσιαλφασίστας, πράκτορας του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και της γκεστάπο. Αν και το πιο πιθανό είναι να μην τον ανέφερε καν.

Ούτε είχε δει τη σκηνή του τραμπάκουλα με τον ινστρούκτορα, για να τον εντάξει στον ευρύτερο ορισμό του αναθεωρητή: όχι παιδάκι μου, εγώ δεν έχω τέτοιες ικανότητες. Είμαι βοσκός. Είχαμε έναν, τελείωσε, προχτές τον πήρανε.
-Άρα μπορούμε να προχωρήσουμε στην οργάνωση.

Τροτσκιστές η συντρόφισσα είδε από κοντά όταν ήρθε να σπουδάσει στη θεσσαλονίκη. Ευτυχώς γνώρισε πρώτους τους σεκίτες.
Θα πάρετε την εφημερίδα μας; Θα υπογράψετε για να σταματήσει ο πόλεμος; Θα έρθετε στην αθήνα στο διήμερο μαρξισμός; Θα μας ενισχύσετε οικονομικά; Θα γίνετε μέλος του σεκ; Θα με παντρευτείς;

Όταν έχεις μπροστά σου ένα απλωμένο χέρι και μια εργατική αλληλεγγύη να ‘ρχεται κατά πάνω σου, σαν κινούμενη εφημερίδα τοίχου, το βλέπεις σαν ένταλμα σύλληψης κι ετοιμάζεσαι για κράτηση, κάνα δεκάλεπτο στην καλύτερη. Κι αν δεις στο καπάκι δικούς μας συντρόφους, κάνεις τη σύγκριση με το σεκ, και λες, μια χαρά είναι, όχι πιεστικοί σαν τους άλλους...

Σαν το κόλπο του χότζα, που λέει σε μια οικογένεια με μικρό σπίτι, να βάλουν μέσα όλα τα ζωντανά που έχουν στο στάβλο. Κι όταν τα βγάζουν μετά από κάνα μήνα, τους φαίνεται μεγάλο και ευρύχωρο. Πάλι καλά όμως που δεν γνώρισε τους οπαδούς του. Όχι του νασρεντίν, του άλλου.

Έπαιξε ρόλο για να μπει κι ότι δεν είχαν σχήμα εαακ στη σχολή της. Υπήρχαν κάτι άλλοι, χαρούμενοι αυτόνομοι, που όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν ανεξάρτητοι κι είχαν απορροφήσει όλο το υποψήφιο κοινό, το τάργκετ γκρουπ που λένε.
Όταν απ’ τα τέσσερα αρχικά σου στο αρκτικόλεξο, προβάλεις κυρίως το άλφα της ανεξαρτησίας, είναι λογικό να το προτιμά ο κόσμος στην αυθεντική του εκδοχή, με αριστερούς αυτόνομους που δεν καταγράφονται πουθενά. Αν υπήρχαν εαακ πάντως, μπορεί να την είχαν κερδίσει στιλιστικά.

Αντί γι’ αυτό όμως βρήκε μια σχολή γεμάτη συνασπισμένους καθηγητές, όπως όλες σχεδόν άλλωστε. Κι ανάμεσά τους έναν πρώην δικό τους, που μπούχτισε κι αποσκίρτησε για να ‘ρθει μαζί μας. Πραγματικό μαργαριτάρι -στο βυθό που ήταν κρυμμένο- για τις γνώσεις, το λόγο του, τη δίτομη ιστορία του εμφύλιου που έγραψε. Από τους πιο μειλίχιους (φιλο)σταλινικούς που μπορεί να γνωρίσει κανείς.

Συνδετικός κρίκος με την οργάνωση ήταν μια άλλη σφισσα που την είχε επιρροή και της έδειξε τα μέρη και τα κατατόπια. Μαζί και κάτι μαγαζιά στα λαδάδικα, όπου ανέβηκε να χορέψει στα τραπέζια για να διακηρύξει στον ανδρικό πληθυσμό το φλογερό μήνυμα που έκρυβε κάτω απ' τη φούστα της. Ευτυχώς η δικιά μας, δεν παρασύρθηκε από το στιλ δουλειάς της –που θύμιζε δαπάρα- ούτε τη διαολόστειλε.

Ίσως να έπαιξε ρόλο κι εκείνο το βιβλίο που της είχε δανείσει, το χρυσό εγχειρίδιο της μπρεζνιεφικής εποχής, με τις εκατό ερωτήσεις για την εσσδ. Τότε που είχαμε το συνέδριο με το δεύτερο θέμα για το σοσιαλισμό και συζητούσαμε στις όβες, είχα γράψει άλλες εκατό ερωτήσεις για τη σοβιετία για να τις πιάσει ο σφος στην παρουσίαση των θέσεων. Αλλά δε μας κάλυψε ιδιαίτερα –ήταν πρακτικά αδύνατο- κι έκτοτε μου έμεινε απωθημένο να γράψω εγώ τη συνέχεια. Εκατό ερωτήσεις-απαντήσεις για την εσσδ, νούμερο δύο.

Η σημερινή γενιά όμως δεν ξέρει να εκτιμά τα πολιτικά άρλεκιν. Θα ήταν λοιπόν βάσιμο να υποθέσουμε ότι για την ένταξή της βάρυνε μάλλον ο τόπος καταγωγής της. Ο ηρωικός μανταμάδος κι η κομμουνιστογέννα λδ λέσβου.
Στο μανταμάδο ευδοκιμούν sui generis κομμουνιστές, που στο μυαλό μου έχουν κάτι από τον χαρακτήρα των ντόπιων απ' το αστερίξ στην κορσική. Ξεροκέφαλοι, λίγο συντηρητικοί, αλλά αξιαγάπητοι. Ηρωικά κατάλοιπα μιας εξίσου ηρωικής εποχής που ανήκει στο παρελθόν και το μέλλον της ανθρωπότητας.

Από φιλοσοφικής άποψης είναι μάλλον οπαδοί του σπινόζα. Πανθεϊστές που κατέβασαν τον θεό απ’ τον ουρανό στη γη, τον έντυσαν υποσυνείδητα με κόκκινο (ζουρλο)μανδύα κι έπλασαν τον κόσμο κατ’ εικόνα κι ομοίωση των επιθυμιών τους. Αλλά είναι ένα βήμα από το διαλεκτικό υλισμό, όπως άλλωστε και ο σπινόζα.

Η πλάκα είναι ότι ο γνωστός και μη εξαιρετέος μαρατζίδης, έχει γράψει βιβλίο για τις μικρές μόσχες, τα εκλογικά κάστρα του κουκουέ. Και πρώτο απ’ όλα ανάμεσά τους, είναι (σσ: ήταν) ο μανταμάδος. Εμείς με τη σφίσσα όμως τον γνωρίσαμε πρώτα από αυτή τη μελέτη κι ύστερα μάθαμε τι φρούτο είναι.

Με τέτοια παιδικά χρόνια, η μοίρα της σφισσας ήταν προγραμμένη. Μπήκε στην οργάνωση πρωτοετής κι όπως όλοι οι κορσικανοί, πρώτα έγινε κομμουνίστρια κι ύστερα άθεη. Κάτι που δεν την εμπόδισε να δίνει κάθε χρόνο το παρών στη γιορτή του ταξιάρχη. Δεν έχουν το θεό τους σε αυτά τα μέρη...

Σήμερα –αρκετά χρόνια μετά- παραμένει εντός, εκτός κι επί τ’ αυτά. Η σύνδεσή της είναι χαμένη κάπου στο αιγαίο, σε ένα μπουκάλι, χίλια μύρια κύματα από εκεί που βρίσκεται. Και η ίδια σκέφτεται να γράψει τη συνέχεια αυτού του κειμένου –αφού διαβάσει πρώτα τις εκατό ερωτήσεις για την εσσδ- και να βάλει τίτλο εν είδει αυτοκριτικής: καλά εσύ απογοητεύτηκες νωρίς.

Κι αν γράφω αυτό το κείμενο, είναι γιατί αύριο έχουμε πορεία κι αυτή ήταν η βασική μου παρέα σε κάθε κινητοποίηση ή εκδήλωση. Πάντα υπάρχουν ρεζέρβες κι αουτσάιντερ, αλλά δεν είναι το ίδιο. Κι έτσι βάζω κάθε φορά στον εαυτό μου το ίδιο υπαρξιακό ερώτημα: ξέρω με ποιους να πάω (και ποιους να αφήσω).
Αλλά με ποιον να πάω; Ιδού η απορία..

Μπόνους τρακ για τον τίτλο του κειμένου

http://www.youtube.com/watch?v=851YMdI2WyU