Σφυρί καλεί δρεπάνι

Σχολιασμός επικαιρότητας

Η νέα ελλάδα του σαμαρά είναι σαν το νέο πανιώνιο του μπέου και τις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες (παε), που όταν χρεοκοπούν αναβαπτίζονται, για να γλιτώσουν από τα χρέη τους με το πρόθεμα «νέο». Όπως δηλ οι νεοναζί, με τους οποίους θέλει να συνεργαστεί ο πολύδωρας. Αλλά δεν τολμάνε να βγουν στη νέα σμύρνη του νέου πανιώνιου, για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι πάνθηρες και τους κάνουν τ’ αλατιού. Που πέρσι είχαν στην ομάδα προπονητή τον ελέ, που είναι σαν πρωταγωνιστής του παπακαλιάτη, και παραπέμπει ευθέως στην άλλη ελε, του καμμένου και του λαπαβίτσα, που διαγράφει το απεχθές χρέος. Αλλά η διαφορά είναι ότι δε σβήνουν αυτομάτως τα χρέη αν υποβιβαστείς σε τριτοκοσμική χώρα, όπως γίνεται στο ποδόσφαιρο.

Η νέα ελλάδα του σαμαρά λοιπόν είναι φτιαγμένη με παλιά υλικά από τον καιρό του καραμανλικού κράτους της αντιπαροχής. Και πήρε το όνομά της από το παλιό εκδοτικό των πολιτικών προσφύγων του δσε στην υπερορία, στη δεκαετία του 50’, πιθανότατα για να προκαλέσει τους απαραίτητους συνειρμούς με το μετεμφυλιακό κλίμα της εποχής και το νέο πολιτικό στιλ που φιλοδοξεί να εφαρμόσει ο αντώνης. Με υπουργούς σαν το βορίδη (πριν) και τον άδωνη (τώρα), βγαλμένους θαρρείς από εκείνα τα χρόνια, και με τον ίδιο κεντρικό ΙΔΕΑ ως προς το τι χρειάζεται ο τόπος σήμερα. Που τους λείπει μόνο το άσπρο κοστούμι του παγωτατζή –που ήταν η μόδα της εποχής και την τιμούσε ο καραμανλής ο πρεσβύτερος- και το τρίκυκλο.

Αν και στα δικά τους χρόνια ήταν της μόδας το τσεκούρι, για να προτρέξουμε λίγο στο ρου της ιστορίας και να πάμε στη δεκαετία με τις βάτες. Τότε που πέθανε ο τοσίτσας της νδ, έχοντας αναθρέψει γενιές νεοναζί με το βιβλίο του για τον εμφύλιο «φωτιά και τσεκούρι» κι αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη στους κενταύρους, τους ρέιντζερς και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, σαν την επεν του βορίδη. Που δεν ξέρω για τη φωτιά, αλλά τσεκούρι είχε σίγουρα κι υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα που μας το υπενθυμίζουν. Ενώ μοίραζαν και φυλλάδια με το σχετικό σύνθημα: «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», πράσινους και βένετους (νδ-πασοκ).

Κι ο άδωνις έχεις το τσεκούρι του

Τώρα όμως έχουν αλλάξει οι καιροί κι ο βορίδης του εθνικού μετώπου κάνει εισοδισμό στο ενιαίο κυβερνητικό μέτωπο των προσκυνημένων, για να το διαβρώσει από μέσα και να το καταπολεμήσει με ένα σατανικό σχέδιο συμμαχίας ακόμα και με το διαβολικό πασόκ που με τον ανδρέα έριξε την χώρα στην ακολασία και την καταστροφή. Ευτυχώς όμως παραμένει το δόγμα «νόμος και τάξη» ως προμετωπίδα της δυομισικομματικής κυβέρνησης, που στρέφεται κατά πάντων, κηρύσσοντάς μας ανοιχτά τον πόλεμο. Κι έχεις την αίσθηση πως ζεις μέσα σε ταινία του δαλιανίδη και θα δεις πχ τους 35 συλληφθέντες συντρόφους του παμε να τους κουρεύουν με την ψιλή και να τους κυκλοφορούν στους δρόμους, κρατώντας πινακίδες, για να τους διαπομπεύσουν: είμαι τέντι μπόης, είμαι συνδικαλιστής, απεργός, είμαι δημόσιος υπάλληλος, είμαι κουκουές.

Ο βορίδης λοιπόν έχει άποψη για τα αίτια της κρίσης και μας λέει: είναι ο ανδρέας παπανδρέου, ανόητε. Αλλά ο άδωνης σπεύδει να διευκρινίσει πως το πρόβλημα είναι οι (όποιες) κατακτήσεις των πρώτων χρόνων της αλλαγής και πως ούτε ο ίδιος ο παπανδρέου δεν ακολούθησε αυτή την πολιτική, όταν επανήλθε στην κυβέρνηση –κι η αλήθεια είναι πως το είχε επισημάνει εγκαίρως στην κριτική του ο παναγιωτακόπουλος, ως φωνή της πασοκικής συνείδησης.

Το πρόβλημα συνεπώς «είναι η δεκαετία του ογδόντα ηλίθιε». Και ο χυδαίος αντικομμουνισμός έχει σα βασικό του όχημα τη βρώμικη προπαγάνδα για το βρώμικο 89’, που εμείς το ξεβρομίσαμε, κατά της χρυσής δεκαετίας και του πάρτι της μεταπολίτευσης, για να μεγαλώσει τις συλλογικές μας ενοχές για τις «σπάταλες κατακτήσεις που είχαμε». Αλλά την ίδια στιγμή προβλέπει και ως «εναλλακτική» και μια καρικατούρα επιστροφής στα 80’ς, που την ενσωματώνει μεταμοντέρνα, προβάλλοντας τον αλέξη ως το επόμενο παιδί της αλλαγής.

Έρχεται κι ο κινέζος παράγοντας της κόσκο με βαρυσήμαντες δηλώσεις, να μας πει πως η ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις για μεταρρυθμίσεις, όπως η λδ της κίνας, πριν από 30 χρόνια. Κι αν ο λαός μας συνεχίσει να εμπνέεται και να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες, σαν τους.. αγανακτισμένους της τιεν αν μεν, που είχαν το άγαλμα της ελευθερίας στα χέρια τους, σε τρεις δεκαετίες περίπου η κινεζοποίηση των μισθών και της εργατικής τάξης θα είναι καθολική και τα 350 ευρώ που τόσο προκλητικά προτείνει σήμερα η τρόικα, θα φαίνονται μισθός πολυτελείας, όπως σε εμάς σήμερα φαίνεται προνομιούχος η γενιά των 700 ευρώ. Αλλά αν ο τσίπρας αντιστοιχεί στον δεξιό κομμουνιστή ντενγκ σιάο πινγκ, τότε ο λαφαζάνης είναι μάλλον κάτι σαν την χήρα του μαο και το ζήτημα είναι τι ρόλο ακριβώς παίζει ο αρθρογράφος του μαο, σπαρίλας.

Μα αν ο μισός μου μισθός βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, ο άλλος μισός στην κόσκο βρίσκεται. Κι ύστερα γιατρέ, στην κάθε αυγή με τα χαράματα, πάντα με γκαλμπρέιθ και βαρουφάκη συγκλονίζομαι –ή συνετίζομαι.. ή μάλλον όχι, αυνανίζομαι. Γιατί εξηγούν πολύ πειστικά τους λόγους που δεν πρέπει να φοβούνται οι ηπα μια πιθανή κυβέρνηση σύριζα. Και δεν ξέρω για σένα γιατρέ, αλλά εμένα με έπεισαν απολύτως κι άρχισα να φοβάμαι για δικό μας λογαριασμό. Φοβού τους δαναούς και τσίπρα φέροντες.
Ο ομπάμα, το γιν και το γιαν, σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει η πιονγκ γιανγκ

Με αυτά που λες θυμήθηκα και μια παλιά γελοιογραφία του στάθη για την κυβέρνηση του κινέζου σημίτη, που αντί για ελιές στο κούτελο είχε αριθμούς κι ένας παραδίπλα έλεγε: περνάει ο καθένας και γράφει πάνω του μια πιθανή ημερομηνία λήξης. Κάπως έτσι είναι και με την τωρινή κυβέρνηση, που άρχισε να φαγώνεται πριν καν κλείσει εβδομάδα με την καινούρια της μορφή. Μια κυβέρνηση υπό προθεσμία, που όσο παραμένει γίνεται επικίνδυνη, σαν τα ληγμένα χημικά που πετάνε οι ματάδες στους διαδηλωτές. Αλλά δεν πρόκειται να πέσει σαν ώριμο φρούτο, επειδή ο τσίπρας στην πλατεία συντάγματος φώναζε συλλαβιστά: τε-λει-ώ-σα-τε, λες και μιλούσε κινέζικα. Δεν πέφτουν αν δεν τους ρίξουμε, όπως έλεγε ένα πρόσφατο πρωτοσέλιδο του πριν.

Το οποίο είχε το ρεπορτάζ για την ερτ και την ανακοίνωση της ανταρσύα, για να ‘ρθουν οι εργαζόμενοι στο τιμόνι, αλλά όχι στη (λαϊκή) εξουσία. Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, το θέμα είναι να πιάνει ποντίκια και να ‘χουμε εργατικό έλεγχο, όπως θα έλεγε και ο ντενγκ. Τώρα σε αστική ή σε εργατική-λαϊκή εξουσία, αυτά είναι ψιλά γράμματα και δευτερεύοντα (εκ της δευτέρας παρουσίας του σοσιαλισμού).
Στο τελευταίο του φύλλο μάλιστα ο μαυροειδής αναλαμβάνει την πολεμική κατά του παμε, που δεν έκανε πολιτική συμμαχία για τις καρέκλες και προγραμματικό προεδρείο στο εκα με τις δυνάμεις της ανταρσύα (που μας σέρνει τα μύρια όσα) και με τους εργοδοτικούς του σκλαβενίτη και της αυτόνομης παρέμβασης. Ενότητα και κοινή δράση να υπάρχει και τα άλλα τα βρίσκουμε.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο αρχικό θέμα της ανάρτησης, γιατί το 13’ είναι μια χρονιά συνεδριακού οργασμού, καθώς όλοι σχεδόν έχουν πραγματοποιήσει ή προγραμματίσει για φέτος το δικό τους συνέδριο –μέχρι και το ναρ πχ, που τηρούσε ως τώρα τον άγραφο εθιμικό κανόνα για «συνέδριο ανά οκταετία» αλλά φέτος μπορεί να κάνει την έκπληξη και να το βάλει στα επτά! Και μόνο το εεκ του σάββα μιχαήλ πραγματοποιεί σε ετήσια βάση τακτικό συνέδριο, στα χνάρια των καλύτερων παραδόσεων των μπολσεβίκων του λένιν. Αλλά αυτά τα αποσιωπά η κυρίαρχη προπαγάνδα, γιατί δεν τη συμφέρουν.

Στο συνέδριο της νδ λοιπόν συζήτησαν για το αν ο ταπ είναι καλός αγωγός της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και ο σαμαράς ζορίστηκε και αδιαθέτησε, ενώ ανέπτυσσε το όραμά του για τη νέα ελλάδα του μέλλοντος. Φαντάσου δηλ να το λουζόταν στην πράξη, σαν εμάς, πώς θα.. δροσιζόταν.

Η νδ λοιπόν δεν πρωτοτύπησε με το λεκτικό δάνειο για η νέα ελλάδα. Ακόμα και το όνομά της από εμάς το πήρε. Από τις επεξεργασίες του 9ου συνεδρίου του κκε για το στάδιο της νέας δημοκρατίας, που θα διαδεχόταν το χουντικό καθεστώς μετά την πτώση του –κι όντως επιβεβαιώθηκαν από την ζωή, με τρόπο που δε φανταζόμασταν. Κι ύστερα λέμε για το πασοκ που κατάκλεψε τα δικά μας συνθήματα και λεηλάτησε την εκλογική βάση της αριστεράς. Το επόμενο βήμα θα είναι να μιλήσει ο σαμαράς και για το κόμμα νέου τύπου που θέλει να επανιδρύσει..

Ευτυχώς σε αυτό τον κόσμο με τόσες ραγδαίες ανατροπές, υπάρχουν και μερικές σταθερές που μας βοηθάνε να κρατάμε τον μπούσουλα. Όπως οι γραφικές αφίσες του παναγιωτακόπουλου με τον ανδρέα, κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Και τώρα που έφυγε η αριστερή παρέμβαση από το πασόκ, τι θα κάνουμε εμείς; Ήταν κι αυτή μια κάποια λύση για τη διασκέδασή μας…