Fight Club

Ένας αποχαιρετισμός στα/στην όπλα

Λοιπόν σφοι φαϊτκλαμπάες, να οργανωθούμε.

Ο πρώτος θεμελιώδης νόμος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είναι…

Α τίνκι-τίνκι-τίνκι

Η δεύτερη βασική αρχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είναι…

Α τίνκι-τίνκι-πρρρ…

Εάν δεν καταλάβατε χριστό από όλα τα παραπάνω, η αρχή του καλτ τραγουδιού που ακολουθεί, θα λύσει εν μέρει τις απορίες σας για τους ήχους που μόλις διαβάσατε. Αλλά αν δεν έτυχε να ακούσετε ποτέ «FIGHT-CLUB» –όχι την ομώνυμη ταινία· την εκπομπή στο ραδιόφωνο- πιθανότατα δε θα σας βοηθήσει ιδιαίτερα και δε θα σας πει κάτι το κείμενο που ακολουθεί, οπότε ίσως να ήταν σκόπιμο να σταματήσετε εδώ την ανάγνωσή του.

Το FIGHT-CLUB ήταν κάτι παραπάνω από χαβαλέ και καβλάντισμα. Κάτι παραπάνω από ανδρικός παλιμπαιδισμός. Ήταν κάτι παραπάνω από το δίδυμο των συντελεστών του (τσαούσης-βαϊμάκης) γιατί η δύναμη του ήταν ο κόσμος του και το τελευταίο ημίωρο με τα μηνύματα των ακροατών του. Με δυο λόγια ήταν κάτι παραπάνω από μια εκπομπή. Més que un club, όπως θα ‘λεγε το blaugrana ήμισύ της. Για την ακρίβεια FIGHT-CLUB όπως θα συμπλήρωνε το άλλο μισό (βαϊμάκης) που είναι «βασιλικός», αλλά ταυτόχρονα κι ο μεγαλύτερος ατακαδόρος ίσως που έχει περάσει από τα ελληνικά ερτζιανά.

Είναι δηλ το ποιοτικό χαβαλέ που ποσοτικά συσσωρευμένο γίνεται πραγματικό χιούμορ και γέλιο μέχρι δακρύων. Και η ποσότητα που μετατρέπεται σε διαφορετική ποιότητα, σύμφωνα και με τον τρίτο νόμο της διαλεκτικής, που αποδεικνύει πως: α-τίνκι-τίνκι-πρρρρ… Ράμαγια- κου-κου-κου ράμαγια

Ας δώσουμε μερικά παραδείγματα, μεταφρασμένα στα δικά μας δεδομένα, για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο της εκπομπής ήταν τα διλήμματα, που τους έβαζαν οι ακροατές ή η ίδια η ζωή μπροστά τους. Τα οποία μπορεί να αφορούσαν τα πάντα: άσπρο ή μαύρο, σκύλος-γάτα, άρης-παοκ, σκύλος πάοκ ή άρης γάτας (που ακολουθούσε καμιά φορά στο πρόγραμμα της ερα). Ή κκε μ-λ ή μ-λ κκε, για να πιάσουμε κάτι πιο οικείο σε μας. Κι η απάντηση ερχόταν ξερή και μονοκόμματη, εμπεριέχοντας αποστομωτικά επιχειρήματα: πχ κκε μ-λ, τελεία. Γιατί έτσι μας αρέσει. Δεν χρειάζονται περσότερα. Κι αν ο ένας είχε αμφιβολίες, ρωτούσε: μήπως όμως τελικά μ-λ κκε; -Όχι, κκε μ-λ ξεκάθαρα, ερχόταν η σταλινική απάντηση κι έκοβε τη συζήτηση (ουρανομήκεις επιδοκιμασίες, θυελλώδικα χειροκροτήματα).

Πολλές φορές όμως είχαν κι επιχειρήματα κι εκεί γινόταν ακόμα χειρότερο, γιατί έπαιρνε ο καθένας τον ένα πόλο του διλήμματος –που συνήθως έκαναν ρίμα- κι άρχιζε με απλά ρητορικά ερωτήματα και λογικοφανείς ισχυρισμούς να αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα της δικής του πλευράς. Ας πούμε πχ ότι το δίλημμα ήταν: «καρέκα ή αλέκα;», που είχε αξιοποιηθεί και στο θέμα μιας παλιάς ψηφοφορίας. Οπότε η διαμάχη θα συνεχιζόταν ως εξής:

-Θα μπορούσε η αλέκα να φοράει τη φανέλα της εθνικής βραζιλίας και να κάνει καριέρα με τους καριόκας;

-Μμμ... Θα μπορούσε όμως ποτέ ο καρέκα να γράψει άρθρο στη διεθνή κομεπ και να ψηφίσει λευκό στην κετουκε για το κοινό πόρισμα με την εαρ;

-Όχι. Αλλά θα μπορούσε η αλέκα να είναι συμπαίκτης του αλεμάο και του μαραντόνα και να πάρει πρωτάθλημα με τη νάπολι;

-Ναι, αλλά θα γινόταν ποτέ τέτοιος ντόρος για κάποια δήλωση του καρέκα για το ευρώ;

Και πάει λέγοντας, πάντα με λογικά και τετράγωνα επιχειρήματα.

Εν τω μεταξύ ο βαϊμάκης, που απαντούσε συνήθως στα διλήμματα, σιχαινόταν το σπανακόρυζο και το μοιράστηκε σε μια εκπομπή με τους ακροατές του. Κι αυτοί έστελναν έκτοτε συνεχώς διλήμματα κι έψαχναν να βρουν κάτι που να απεχθάνεται περισσότερο και να νικάει το σπανακόρυζο.

-Τι προτιμάς, τον βαρραβάν ή το σπανακόρυζο;

-Τον βαρραβάν, τον βαρραβάν..

Κι όταν τελικά πετύχαινε κάποιο άσχετο δίλημμα, όπου οι επιλογές του ήταν πάρε τη μία και χτύπα την άλλη –πχ «γκόρμπι ή γέλτσιν;»- απαντούσε αυθόρμητα από μόνος του: σπανακόρυζο. Χίλιες φορές σπανακόρυζο, παρά αυτούς. Κι έτσι αποτύπωνε άριστα την πολιτική λογική μας στο δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών και τα διάφορα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα.

Τι πλαστήρας τι παπάγος. Σπανακόρυζο..!

Σε κάποια φάση τα διλήμματα μετατρέπονταν σταδιακά σε τριλήμματα, όπου δεν χρειαζόταν πάντα να διαλέξεις, απλώς θαύμαζες τον αριστοτέχνη δημιουργό τους και τα ευρήματά του. Πχ…

Του ηρακλή το άγαλμα φέρε πίσω προδότη; (γκορμπατσόφ)

Διώχνουν οι αστοί το σαμαρά και φέρνουν αντσελότι;

Ή κάνε την πλατφόρμα πάλι πρώτη παναώτη παναώτη; (για το λαφαζάνη και την αριστερή πλατφόρμα).

Ας δούμε κι ένα άλλο, κάπως καλύτερο.

Διαλύθηκε ο συνασπισμός, χαρές και ντάμπα-ντούμπα;

Αιώνια δόξα και τιμή, μέγα πατρίς λουμούμπα;

Ή στον ουρανό εφοδεύουμε, φωνάζοντας κουτσούμπα;

Εναλλακτικά θα μπορούσε ο πρώτος στίχος να έχει διαφορετική διατύπωση, πχ: νέο κόμμα έγινε ο σύριζα, με σήμα κωλοτούμπα. Ή να είχαμε ένα άλλο στίχο για την αλέκα που διαβάζει HUMBA! κτλ.

Η μεγάλη αδυναμία της εκπομπής ήταν ο πληρωμένος κονδυλοφόρος του βαρδινογιάννη, κώστας γκόντζος και οι συγκριτικές παρομοιώσεις που επιχειρούσαν να αποτυπώσουν το μέγεθος της αξίας του και το αγεφύρωτο χάσμα που τον χώριζε από τους άλλους. Για παράδειγμα:

Αν ο κώστας γκόντζος ήταν το Κεφάλαιο του μαρξ, εσείς θα ήσασταν οι οικονομικές αναλύσεις του δραγασάκη κι η θητεία του στο υπουργείο επί ζολώτα. Κι αν ο γκόντζος ήταν η επαναστατική σκέψη του λένιν, εσείς θα ήσασταν η σκέψη του χαρκοβίτη στον εργατικό αγώνα και τα άρθρα του ρούση στην ελευθεροτυπία.

Ή αν ο γκόντζος ήταν ο τσε που ήταν ρεαλιστής, επιδιώκοντας το αδύνατο, εσείς θα ήσασταν ο εφικτός σοσιαλισμός του μιτεράν και ο πολιτικός ρεαλισμός του τσίπρα. Αλλά αν ο κώστας γκόντζος ήταν η αφάνα του σάββα μιχαήλ, εσείς θα ήσασταν η σημαδεμένη φαλάκρα του γκορμπατσόφ και το πράσο μαλλί της ζωής κωνσταντοπούλου. Και αν…

Πολλές φορές η εκπομπή έδινε ερωτικές συμβουλές σε απελπισμένους ακροατές που ήθελαν να ρίξουν την κοπέλα που είχαν ερωτευτεί ή σε λιγούρια που ήθελαν να τη ρίξουν απλώς στο κρεβάτι. Και μια φορά ρώτησε κάποιος τι να κάνει για να ρίξει μια δικιά μας, από τον ευρύτερο κινηματικό «αριστερό» χώρο. Οπότε κάποιοι του απάντησαν «σωκράτη-θανάση». Κάποιοι άλλοι παραδοσιακοί, βασίλη παπακωνσταντίνου –τα παλιά. Ενώ κάποιοι τρίτοι είπαν πως υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις στον χώρο και πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένος, για να του προτείνουν τα κατάλληλα ακούσματα.

Αλλά η ομήγυρη κατέληξε στο σοφό συμπέρασμα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό για μια συντρόφισσα από το τραγούδι της δημητριάδη «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά», για να την ξυπνάς το πρωί, να της το τραγουδάς και να την χαϊδεύεις. Μεγάλη αλήθεια…

Ενδιαφέρον είχαν και τα ψευδώνυμα που διάλεγαν οι ακροατές και τα οποία βασίζοντας συνήθως σε ένα λογοπαίγνιο. Κάποιος πχ είχε εμπνευστεί απ’ την ηρωική μορφή του αρτούρ λεκμπέλο (αλβανός αμυντικός του άρη στη δεκαετία του 90) και είχε κατοχυρώσει το ψευδώνυμο: ο λεκμπελογιάννης ζει! Ενώ πολύ συχνός σχολιαστής της εκπομπής ήταν και ο μεταλλεργάτερ, που έχω βάσιμες υποψίες ότι παίζει να είναι ο τοτέμ. Ο οποίος επίσης αν δεν κάνω λάθος είναι η φωνή στην επική διασκευή ενός παλιού, γνωστού τραγουδιού της βόσσου «πού να βρω έναν γουνδουλάκη». Και μόλις τελείωσε την ηχογράφηση, πανηγύριζε «άντεξα ρε μαλάκες, άντεξα…» (σσ να μη σκάσει στα γέλια, όση ώρα έλεγε τους στίχους και τραγουδούσε).

Αν θέλετε να πάρετε κι εσείς μια γεύση από φαϊτκλαμπικό τρολάρισμα, μπορείτε να θυμηθείτε αυτή την ανάρτηση και τα εμπνευσμένα σχόλια (1,2) του φανατικού θαυμαστή. Με την ευκαιρία να δώσω αναδρομικά μια απάντηση και στον ΠΔ, πως αν μπορούσα να επέλεγα τους σχολιαστές του μπλοκ, θα ζούσαμε όλοι πιο ευτυχισμένοι και θα υπήρχαν περισσότερα σχόλια φαϊτκλαμπικού τύπου. Αλλά δυστυχώς δε ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο κι εγώ δεν έχω τέτοιες μαγικές ικανότητες, οπότε πορευόμαστε με ό,τι έχουμε..

Στην αρχή τα μηνύματα τα διάβαζε μόνο ο τσαούσης, που ήταν πολύ επιλεκτικός και είχε εξελιχθεί σε σατράπη των sms που τον κυνηγούσαν σαν ερινύες οι αδικοχαμένες ψυχές των μηνυμάτων που δε διάβαζε. Και λόγω του επιθέτου, του βγήκε το προσωνύμιο τσαουσέσκου! Και κάπου εκεί χαμογελάς αμήχανα κι αναλογίζεσαι, εμείς με ποιον είμαστε.

Αφού η ρουμανία ήταν λαϊκή δημοκρατία, και αυτά είναι κλασικά αντικομμουνιστικά αστειάκια, που τα ‘χουμε φάει με το κουτάλι. Ναι αλλά εκεί είχαν ακόμα βασιλιά και μια σειρά φεουδαρχικά σχεδόν κατάλοιπα, που απείχαν πολύ από το σοσιαλισμό που ονειρευόμαστε –και από αυτόν που γνωρίσαμε ακόμα. Κι ο τσαουσέσκου είχε τάσεις αυτονομίας από τους σοβιετικούς, γι’ αυτό και ήταν πουλέν για το κκε εσωτερικού. Εξαιτίας αυτής ακριβώς της αυτονομίας του όμως, δεν ήταν απλή υπόθεση να το ρίξουν όταν έδωσε σήμα ο γκορμπατσόφ για τις άλλες λδ της ευρώπης (το σωτήριο έτος 89’)· κι έτσι αναγκάστηκαν να σκηνοθετήσουν την ιστορία με τις εκατόμβες και τους μαζικούς τάφους και να τον εκτελέσουν ανήμερα χριστουγέννων, σαν καλοί χριστιανοί που ήταν. Ναι αλλά το πγ είχε βγάλει τότε ανακοίνωση που χαιρέτιζε την πτώση του δικτάτορα και την αφύπνιση του ρουμάνικου λαού. Σκέψου όμως ποιοι ήταν τότε στο πγ και βασικά τι πολιτική κατεύθυνση είχε πάρει εκείνη την περίοδο.

Οπότε εμείς είμαστε…

Εμείς βασικά είμαστε με το βαϊμάκη, τον τίμιο χετταίο (εκ της χαίτης αλά τσαουσόπουλος που έτρεφε για ένα διάστημα) γίγαντα με τη γιγάντια μύτη και τις τεράστιες ατάκες. Που ήταν τίμιος, γιατί τη μαύρη δεκαετία του 90’ είχε γράψει σε ένα λάιφ-στάιλ έντυπο ένα χυδαίο άρθρο για τα 80’ς –τη δεκαετία που δεν υπήρξε ποτέ! Αλλά στη συνέχεια αναγνώρισε έντιμα το λάθος του και έκανε έμπρακτα την αυτοκριτική του με μια ειδική εκπομπή-αφιέρωμα στη δεκαετία με τις βάτες, που την παρομοίωσε με μια παλέτα γεμάτη χρώματα, ατάκτως ερριμμένα. Κι όταν ένα μήνυμα του θύμισε εκείνο το άρθρο, το έκανε γαργάρα, στα πρότυπα της επιλεκτικής γκλάσνοστ του γκόρμπι από την αγαπημένη δεκαετία.

Όταν η εκπομπή μετακόμισε από την ερα σε ιδιωτικό σταθμό, νιώσαμε λίγο σαν υπήκοοι της ddr, που το κράτος της εκπαιδεύει κι αναδεικνύει τα καλύτερα ταλέντα, για να ‘ρθουν οι καπιταλιστές από το δυτικό βερολίνο να τα δελεάσουν με χρήματα και να μας τα πάρουν. Και νιώσαμε την ανάγκη να χτίσουμε από την αρχή ένα μεγάλο τείχος, σαν κι αυτό που μας εμπόδιζε (εμάς στη λδ του βορρά) να ακούμε την εκπομπή τους –το διαδίκτυο δεν ήταν ακόμα τόσο διαδεδομένο εκείνα τα χρόνια. Και τώρα που μάλλον τα έσπασαν με το σταθμό του χελάκη δεν υπάρχει πια καμία ερα σπορ και καμία λδγ για να τους επαναπατρίσει.

Το τέλος της εκπομπής τους ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι, σαν το τέλος της ιστορίας, γκρεμίζοντας ένα μικρό (σοσιαλιστικό) κόσμο μέσα μας. Ένας βίαιος κι αναγκαστικός αποχαιρετισμός στα φοιτητικά μας χρόνια και τον αιώνιο φοιτητή που εμφιλοχωρεί ακόμα στο υποσυνείδητο. Αποχαιρετισμός στα όπλα (κι ας μην είχαν τα παιδιά το πολιτικό υπόβαθρο να βάλουν σα λογοπαίγνιο θηλυκό άρθρο στα όπλα) και τον παιδικό μας αριστερισμό, με τις πιασάρικες ατάκες από το αμφιθέατρο. Και το αντίο αυτό δε σήμανε καμία απολύτως ωρίμανση και πέρασμα στην επόμενη φάση (κι όχι στάδιο, γιατί δεν ασπαζόμαστε τη θεωρία τους). Απλώς άφησε πίσω ένα μεγάλο κενό που δεν ξέρουμε πώς και με τι να το αναπληρώσουμε. Πού να βρούμε έναν γουνδουλάκη, αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί…

Αφιερωμένο στον πιο παλιό, που πάλιωσε πολύ μάλλον και έχει αρχίσει να ξεχνάει. Στα 32 καίγεται.

Υγ: πρώτα ο γύρος του μάκη, μετά το σοκολατούχο γάλα της αγνό και τώρα αυτό… Πόσα ακόμα χτυπήματα μαζεμένα μας έχει ορίσει η μοίρα;