Οι διεργασίες στο αριστεροχώρι

Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός, αλλά προτιμήθηκε για την κλασικότητά του. Δεν πρόκειται να εξετάσουμε τις πενήντα αποχρώσεις του ροζ (αριστεροχώρι), που τα 'βαψε μαύρα μετά το δημοψήφισμα, και τα τεκταινόμενα στο χώρο, αλλά κάποια χαρακτηριστικά σημεία και την τάση που διαμορφώνεται. Που εφόσον προέρχεται από τα κάτω κι αριστερά, δεν μπορεί παρά να κατευθύνεται προς τα πάνω (κυβερνητισμός) και δεξιά, με το μεταβατικό πρόγραμμα -αντί της στρατηγικής- στο τιμόνι.

Αφορμή για το σημείωμα είναι η πρόσφατη δημοσκόπηση, που δίνει αθροιστικά στο αριστεροχώρι -το χώρο-χωριό μεταξύ ΚΚΕ και Σύριζα- ένα 6%, κατά προσέγγιση. Που όσο φουσκωμένο κι αν είναι (πχ με την αναγωγή στα έγκυρα), όσο κι αν μαδηθεί προεκλογικά από την πίεση του Σύριζα, μπορεί να κρατήσει το μισό ποσοστό και να μπει στη Βουλή, αρκεί να πάψουν να είναι σκορποχώρι οι δυνάμεις του και να συγκροτήσουν το ενωμένο αριστεροχώρι.

Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό, αφού η Ζωή τα έσπασε με το Unfollow, έβαλε στο στόχαστρο Π. Σωτήρη και (τη) Δ. Κουτσούμπα, και τους προσγείωσε στην πραγματικότητα -για το πρόσωπό της; Ή όταν η ΛαΕ θυμίζει ριάλιτι, όπου κάθε τόσο βγάζει κάποια ομάδα ανακοίνωση αποχώρησης και έτσι μαθαίνουμε την ύπαρξή της, που την αγνοούσαμε ως τότε -πχ η Εργατική Απάντηση;

Κι αν συμφωνούν όλες οι ανακοινώσεις σε κάτι δεν είναι (μόνο) στην πολιτική ανάλυση για το χαρακτήρα της ΛαΕ, που δεν έχει αλλάξει και θα μπορούσαν να τον εκτιμήσει εξ αρχής. Αλλά στη διαφωνία-καταγγελία του μέτρου για λήψη αποφάσεων με απλή πλειοψηφία, που σημαίνει πρακτικά ότι το πάλαι ποτέ αριστερό ρεύμα του Σύριζα μπορεί να περνάει ό,τι θέλει, χωρίς να υπολογίζει τους πολιτικούς συνεταίρους του.

Μένει λοιπόν η Ανταρσυα, που θεωρητικά θα αποκτούσε μεγαλύτερη συνοχή μετά την αποκόλληση των οργανώσεων (Αραν, Αρας) που ήθελαν παναριστερό μέτωπο και βασικά συνεργασία με τη ΛαΕ -για να καταλήξουν όντως σε αυτή. Αλλά όσο πλησιάζουν οι εκλογές, θα συνεχίσει να την απασχολεί το ίδιο "σταυρικό ζήτημα" για την εκλογική κάθοδο και την ευκαιρία εισόδου στη βουλή -αρκεί αυτή τη φορά να γίνει καλύτερη συνεννόηση για τη μοιρασιά και τον τίτλο του ψηφοδελτίου.

Με αυτήν την έννοια πρέπει, νομίζω, να δούμε και το νέο κάλεσμα της Ανταρσυα για συνεργασία και συμπόρευση των αντι-ΕΕ δυνάμεων, αλλά και όσων αντιτίθενται σε μια (φιλολαϊκή τάχα) διαχείριση του συστήματος, που θα μπορούσε -ως διατύπωση- να κλείνει το μάτι στη ΛαΕ, και βασικά αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους: και τους μετωπικούς και όσους πιστεύουν πως η ΛαΕ αποκλείεται αυτομάτως από το κάλεσμα, ως μη (συνεπής ή σκέτο) αντι-ΕΕ δύναμη.

Και ποιες είναι τότε οι δυνάμεις εκτός Ανταρσυα -ή εκτός της ΔιΕΕξόδου, όπου είναι ο Κορδάτος, ο Εργατικός Αγώνας κι άλλες προσωπικότητες του χώρου; Μήπως το ΚΚΕ; Όσο κι αν ένας σφος και φίλος, ειδικός περί αριστερισμού (δε λέμε ονόματα, αλλά φωτογραφίζουμε) λέει μεταξύ χαλαρού και αστείου πως οι Ναρίτες πηγαίνουν με τον έναν και με τον άλλον, για να ξεπεράσουν εμάς και τη δική μας άρνηση (φτύσιμο) για συνεργασία (με τους αλή-με τους αλήτες που γυρνάς...), στην πραγματικότητα, οι υπαρκτές πολιτικές φιλίες είναι αυτές που μας καθορίζουν και χαρακτηρίζουν: δείξε μου τον πολιτικό σου φίλο, να σου πω ποιος είσαι.

Κι εδώ μπαίνει μια χρόνια αδυναμία-παθογένεια του αριστερισμού, που μπορεί να έχει οργανικά συνδεμένους μαχαλάδες, με παρόμοια πολιτική αντίληψη -παρά τις διαβαθμίσεις- αποχρώσεις και κοινή πορεία-όσμωση σε διάφορους μαζικούς χώρους (από το φοιτητικό μέχρι κοινά ψηφοδέλτια σε σωματεία), αλλά αποτελείται συνάμα από δέκα χωριά (αριστερο)χωριάτες, που διατηρούν δικές τους αντιλήψεις-μαγαζάκια, και ενώνονται συγκυριακά από τα πάνω και για τις εκλογές, που είναι πάντα κομβικός σταθμός για την όποια ενότητα (και την όποια καμπάνια υπέρ αυτής), ανοίγοντας την ίδια συζήτηση από την αρχή

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα μετωπικά σχήματα του μέλλοντος, που συζητιούνται και ζυμώνονται, αλλά και για τα ήδη υπάρχοντα -πχ την Ανταρσυα, που δεν έχει κατακτήσει πλήρη ενότητα σε διάφορα κινηματικά μέτωπα (που λογικά θα έπρεπε να προηγούνται του εκλογικού) κι έχει διάφορες τοπικές οργανώσεις ανενεργές, χωρίς ουσιαστική λειτουργία και δράση.

Αυτό δείχνει και τα όρια της αντιπαράθεσης που αποκτήθηκε στο πρόσφατο συνέδριο της νΚΑ (εισήγηση, αντι-εισήγηση, και... πλούτος ιδεών κι απόψεων, που συγκεράστηκαν σε ένα τούτι-φρούτι κράμα) και θα συνεχιστεί λογικά στο επικείμενο συνέδριο του Ναρ -όπως αλλιώς κι αν λέγεται μετά από αυτό.

Από τη μια πλευρά μια... "αντι-σεχταριστική αγωνία" του 'εδώ και τώρα', γιατί "μια ζωή την έχουμε..." (κι αν δεν κυβερνήσουμε, πώς θα γίνουμε ήρωες να παραγοντίσουμε). Φλογεροί ρήτορες που νιώθεις πως γράφουν, όπως ακριβώς μιλάνε,με μια ντουντούκα αντί για στιλό (ή πληκτρολόγιο) στο χέρι, να φωνάζουν παθιασμένα: εμπρός για την παναριστερά, για την είσοδο στη βουλή, για την (εργατική) κυβέρνηση!
Κι η προβολή του (εκλογικού) μετώπου που τραβάει μπροστά το κόμμα-ρεύμα (κι όχι αντίστροφα).
Ενώ ο αντίλογος είναι το ήδη κεκτημένο. Η Ανταρσυα, το μεταβατικό, δηλ όσα κάνουν μέχρι τώρα, αλλά καλύτερα, περισσότερα, πιο αποτελεσματικά.

Το ερώτημα είναι αν σε ΄λα αυτά υπάρχει κάποιος σοβαρός (ή έστω έντιμος) πυρήνας, που θα διαχωρίσει τη θέση του, βάζοντας πχ ως κόκκινη γραμμή τη συνεργασία με τη ΛαΕ. Δεν ξέρω όμως αν έχει νόημα κι ενδιαφέρον η (εργατική) απάντηση. Τι λες κι εσύ, ειδικέ;