Τρία κόκκινα γράμματα

Μετά το εξωκοινοβούλιο και το κορτάρισμά του με τα ορφανά του Σύριζα στην ΑΣΟΕΕ, σειρά έχει η δεύτερη μέρα του διημέρου για το ΔΣΕ στου Γκίινη, και ο... αναρχικός αντι-ιμπεριαλισμός. Γιατί όχι; Εδώ υπάρχουν μπασκετικοί Παοκτζήδες, εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Κι άντε βρες εδώ, με σχηματικά μπακάλικα κριτήρια, τι θέση παίρνει ο καθένας στο αριστερόμετρο του λαϊκού στρώματος και ποιος μπαίνει πιο αριστερά απ' τον άλλο: ο αριστερός αντι-ιμπεριαλιστής ή μήπως ο Συριζαίος ντεμεκ αντι-καπιταλιστής που συμμετέχει σε αριστερές κυβερνήσεις;

Τι εστί αναρχικός αντι-ιμπεριαλισμός; και με ποια ανάγνωση του ιμπεριαλισμού του Λένιν τάσσεται; Αυτή για το μονοπωλιακό στάδιο, τα πέντε κριτήρια, με την εξαγωγή κεφαλαίου κοκ ή με τη χούφτα χωρών που υποτάσσουν κι εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα κράτη; Κι ο αγώνας τους τι είναι σε τελική ανάλυση: αντικρατικός ή αντικαπιταλιστικός;

Δεν μπορώ να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα, υπήρχε όμως -για κάθε ενδιαφερόμενο- μια μπροσούρα για την ιστορία του "αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού" που ίσως να έλυνε κάποιες βασικές απορίες. Αυτό που μπορώ να απαντήσω εμπειρικά είναι πως πρόκειται πιθανότατα για τον ίδιο χώρο που έβγαλε το κάλεσμα ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα και τις αφίσες με την υδρόγειο σε ένα πιάτο.

Κι ο ΔΣΕ πού κολλάει; Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς στην ακύρωση της Βάρκιζας, ή στην αναγνώριση του ένοπλου αγώνα και της σημασίας του. Στο λαϊκό, επαναστατικό αγώνα και την αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, αντιπαραθετικά προς την ηγεσία που τον πρόδωσαν. Αλλά όχι, δεν ήταν κάτι από όλα αυτά -τουλάχιστον όχι στο κομμάτι που παρακολούθησα. Αντιθέτως υπήρχαν διάφορα άλλα πράγματα που ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία, με πρώτο και καλύτερο αυτό.

Δεν είναι αυτά βέβαια τα τρία (κόκκινα) γράμματα που αναφέρει ο ποιητής ως σεμνή υπογραφή του λαού μας, αλλά δεν έγινε για να παρασιωπήσει ή να παραχαράξει την ιστορία -και δεν έχει και τόση σημασία. Το επόμενο σοκ ήρθε με το... φωτογραφικό διάκοσμο της εκδήλωσης, που ήταν παρμένος αποκλειστικά από την πρόσφατη έκδοση της Σύγχρονης Εποχής, με το φωτογραφικό αρχείο του Μουσούρη από την καθημερινότητα των ανταρτών του ΔΣΕ. Ομολογώ πως δεν περίμενα να δω σε αυτήν τη ζωή αναρχικούς να προβάλλουν πχ φωτογραφίες με το Χαρίλαο Φλωράκη (μέχρι και οι Ναρίτες θα το απέφευγαν) εκτός κι αν δεν τον γνώρισαν στα νιάτα του, με τη στρατιωτική του στολή -και χωρίς μουστάκι.
Όπως δεν περίμενα ποτέ να ακούσω σε δική τους εκδήλωση τραγούδια του Θεοδωράκη, άλλα από το Μεγάλο μας Τσίρκο, κοκ. Τα ύστερα του κόσμου...

Σημειώνω παρεμπιπτόντως, την εντύπωση μιας σφισσας, που ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα με το υλικό του Μουσούρη είδε αρκετές γλυκιές φυσιογνωμίες ανάμεσα στις σφισσες αντάρτισσες, αλλά καμία αντίστοιχα όμορφη παρουσία στους αντάρτες του ΔΣΕ -κάνοντας μία και μοναδική εξαίρεση για το Χαρίλαο με το μοναδικό παράστημα. Αυτό όμως -στο βαθμό που δεν είναι υποκειμενικό- οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στις κακουχίες, την κακή ποιότητα ζωής και τα έντονα σημάδια που άφηνε στο παρουσιαστικό του λαού μας: σκληρά πρόσωπα, χαλασμένα δόντια -που χαλάνε με τη σειρά τους το χαμόγελο- καχεκτική διάπλαση και σωματική ανάπτυξη.

Κι αν πήγαινε η κουβέντα στο Ζαχαριάδη πώς θα τα πάντρευαν ιδεολογικά με τους υπόλοιπους αναρχικούς; Θα έλεγαν οι μεν "στον Άδη, στον Άδη και το βαθύ σκοτάδι" και θα απαντούσαν οι δε: ναι αλλά αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ κι εγώ, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως;

Εντάξει, εκεί που έσπαγε το πολύ κόκκινο ήταν στα υλικά και τα βιβλία που εξέθεταν. Στον πάγκο τους είχαν Τάσο Θεοφίλου, αναρχικές μπροσούρες (πχ για τον αναρχικό αντι-ιμπεριαλισμό), βιβλία για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες -που είναι ζήτημα αν ήταν κόκκινες ή μαύρες και για τι είδους μαυρίλα κάναμε λόγο. Ήταν όμως κι ένα βιβλίο για την ιστορική απόδραση των κομμουνιστών απ' τη φυλακή των Βούρλων και το βιβλίο του Μέσαρος για τη θεωρία του Μαρξ περί αλλοτρίωσης (πιο φτηνά απ' όσο το βρίσκει κανείς στο εμπόριο), επανεκδομένο από την "Κουκκίδα".
Επίσης η εκδήλωση ξεκίνησε με μια ώρα καθυστέρηση αφού μόνο κάτι Κούρδοι ήταν από νωρίς, στην ώρα τους.

Αλλά όπως σχολίασε η ίδια σφισσα, η συνολική γεύση που άφηνε ήταν (σχεδόν) από δική μας εκδήλωση και το μόνο που έλειπε ήταν η προβολή του ντοκιμαντέρ της ΚΕ για το ΔΣΕ (λες να μας το ζήτησαν; Κι αν το ζητούσαν, θα τους το δίναμε;) Φαίνεται πάντως να το είχαν παρακολουθήσει κι επηρεαστεί από αυτό, ακολουθώντας πιστά το πνεύμα του.

Δεν υπήρχε κανένας υπαινιγμός για τη Βάρκιζα, λόγω της ημέρας που πλησίαζε. Ακόμα κι η περιγραφή της τελικής ήττας ήταν πολύ προσεκτικά διατυπωμένη: ο ΔΣΕ κατάφερε να συμπτυχθεί στην Αλβανία...
Κι η κριτική στη στρατηγική και τις αντιφάσεις του ΚΚΕ -που περιείχε την τάξη της ρήξης αλλά και μια τάση συμβιβασμού-ενσωμάτωσης- είναι οριακά πιο "στρογγυλεμένη" και ήπια από τη δική μας γενναία αυτοκριτική για αυτήν την περίοδο, για το στρατηγικό έλλειμμα του διεθνούς ΚΚ.

Στα αξιοσημείωτα καταγράφονται επίσης: μια αναφορά στο -ας πούμε- σοσιαλιστικό μπλοκ, που επηρέαζε πάντως τον παγκόσμιο συσχετισμό. Στην κίνηση του Τίτο να κλείσει τα σύνορα (δεν την χαρακτήρισαν "προδοσία", αλλά αυτό εννοούσαν). Στη λαϊκότητα-ταξικότητα του ΔΣΕ και τη δομή του με τον πρωτοποριακό θεσμό του πολιτικού επιτρόπου (ούτε καν εδώ δεν είχαν μια στάλα-υποψία κριτικής).

Δυστυχώς το ενδιαφέρον σταματάει κάπου εκεί κι η εκδήλωση ήταν λίγο βαρετή μες στην πρωτοτυπία της, αφού όλα αυτά ειπώθηκαν από έναν κακό ή μάλλον αγχωμένο ρήτορα-εισηγητή, που μιλούσε εκτός κειμένου, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να συγκροτήσει τη σκέψη του, έλεγε "έτσι" πιο συχνά κι από το Νίκο Καρούλια, και νομίζω πως κατάφερε να κουράσει γρήγορα το κοινό του. Το οποίο για κάποιο λόγο είχε καθίσει μόνο στο πάνω μισό του αμφιθεάτρου -λες και κάτω μύριζε κάτι άσχημα- αλλά επιφύλασσε σαφώς περισσότερο ενδιαφέρον στις δικές του παρεμβάσεις.

Ένας ΚΑΚΕ-ίτης που έλεγε για τους χρουτσοφικούς και μας θύμισε πως τον είχαμε πετύχει και στη συζήτηση μετά την Ομπίντα του Κοτανίδη (σκοντάψαμε σε γνωστές φυσιογνωμίες...). Ένας άλλος ηλικιωμένος που ρώτησε για τις συνολικές απώλειες του ΔΣΕ, με βάση κάτι που είχε διαβάσει πρόσφατα στο Ριζοσπάστη(!) Και μια συναγωνίστρια που έλεγε μεταξύ άλλων κάτι ενδιαφέρον για τους σλαβόφωνους πληθυσμούς και το ΔΣΕ ως το τελευταίο μαζικό εγχείρημα στο οποίο επιχείρησαν να ενταχθούν. Μόνο που καθόταν πιο μπροστά από όλους και δεν ακουγόταν πολύ καλά.

Στον επίλογο μένουν ανοιχτά κρίσιμα ερωτήματα: θα χωρούσε αυτό το κομμάτι της αναρχίας σε ένα φανταστικό ΑΑΔΜ; Θα τους εμπιστευόμασταν ως σύμμαχους σε ένα νέο ένοπλο αγώνα -λέμε τώρα; Κι αν ναι, με δικές τους μονάδες -όπως στον ισπανικό εμφύλιο- ή ως μεμονωμένους πολεμιστές -όπως θα γίνονταν δηλ δεκτοί και στην κοινωνική-λαϊκή συμμαχία; Και πώς εξηγούνται οι μεγάλες απώλειες του ΔΣΕ κι η αναλογία με τις συνολικές απώλειες του κυβερνητικού στρατού;

Αλλά αυτά είναι ο πρόλογος μιας άλλης ανάρτησης. Αυτή θα κλείσει εδώ, ως μια ιδιαίτερη αλλά ταιριαστή αφιέρωση στη σημερινή επέτειο, που δεν είναι μόνο η υπογραφή της Βάρκιζας (που την "τίμησαν" με διάφορους τρόπους, που θα δούμε πιθανότατα αύριο) αλλά κι η ακύρωσή της, ένα χρόνο μετά με τη 2η Ολομέλεια του ΚΚΕ και τη στροφή προς τον ένοπλο αγώνα...