Κερδίστε χάνοντας

Δεν είναι λίγο βαρετό να νικάμε μόνο εμείς σε κάθε Eurogroup; Ας αφήσουμε κανέναν άλλο να νικάει πού και πού, έτσι για να μη χαθεί το ενδιαφέρον και δε μας παίζει κανείς στο τέλος -θα μας αποφεύγουν για να αποφύγουν τη βέβαια ήττα. Βασικά το ίδιο πρόβλημα είχαν κι οι άρχοντες των Ολυμπιακών Αγώνων, στην αντίστοιχη περιπέτεια του Αστερίξ, και έφτιαξαν ένα άθλημα μόνο για τους βάρβαρους -για να μείνει ευχαριστημένος κι ο Καίσαρας.

Θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση να πουλάει τρέλα, όπως και τώρα, αλλά να ρίξει και λίγο αριστερό σανό για πασπάλισμα, στο οποίο ειδικεύεται. Λίγο Μπρεστ-Λιτόφσκ και ΝΕΠ, για τους αναγκαίους "λενινιστικούς" συμβιβασμούς ή ότι είναι μια ήττα που προετοιμάζει την τελική νίκη, όπως η επανάσταση του 1905 ετοίμασε το ξέσπασμα του 17' και τον Οχτώβρη. Όλα αυτά, όπου η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία και το τρολάρισμα. Να βγουν και να πουν πχ πως χαμένη διαπραγμάτευση είναι μόνο αυτή που δε γίνεται. Ή ότι χάσαμε μόνο μια μάχη, αλλά θα κερδίσουμε τον πόλεμο -που είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.

Όχι όμως, αυτοί πουλάνε σκέτη τρέλα, αγνή και "άδολη" -όσο κι η απλή αναλογική τους. Σου λέει: νικήσαμε. Πάλι. Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια. Πετάμε από κορυφή σε κορυφή κι από επιτυχία σε θρίαμβο. Δεν υπάρχουν ντροπαλές δικαιολογίες, μονάχα νίκες, περιφανείς και περήφανες, όχι σαν τους άλλους τους υποτελείς.

Του Πάνου Ζάχαρη

Είναι κάπως σαν το "κερδίστε χάνοντας" που παίζαμε μικροί και το παίζουν τώρα οι συνταξιούχοι με τις συντάξεις τους.
Το παθαίνω και τώρα, μεγάλος, με τα κιλά καμιά φορά, που είναι σαν το χρέος. Όλα τα απομειώνω, τα διευθετώ και τα διαγράφω, για να είναι βιώσιμος (αυτά και βασικά ο ιδιοκτήτης τους) και όλο μου βγαίνουν περισσότερα, με τα πανωτόκια και τις αυξήσεις. Αλλά δεν εκτιμάς κάτι μέχρι να το χάσεις -πχ το μυικό πάχος που λέει κι ο Οβελίξ.

Ή σαν το Ρόκι, που τρώει μπουνιές τη μία μετά την άλλη, βουλώνουν τα μάτια του, μελανιάζουν και ρίχνει στα τυφλά (τυφλή αντιβία και έτσι) απ' όπου κι αν προέρχεται, αλλά πάντα νικάει στο τέλος και φωνάζει "Άντρια-ααα" (λες να εννοεί τον Αντρέα που του λείπει;).
Όμως ο λαός είναι παραζαλισμένος -σαν το Ρόκι- από τα απανωτά χτυπήματα, του κάνουν πουρέ το μυαλό και τα ΜΜΕ, και δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν είμαστε όλοι ένα πράγμα, ίσα και όμοια, ούτε στην κρίση, ούτε στην ανάπτυξη, για να χάνουμε και να κερδίζουμε όλοι μαζί.
Together we stand, divided we fall, αλλά σαν τάξη, όχι σαν έθνος.

Κι όσοι μπορούν και σκέφτονται ακόμα, έχουν εθιστεί στην ιδέα πως χρειαζόμαστε νίκες στο σήμερα που γενικά δεν είναι λάθος, αρκεί να συνειδητοποιήσει κανείς πως κάθε μικρή νίκη είναι επισφαλής κι ολοένα δυσκολότερη, όσο δε συνδέεται με μια μεγάλη που θα φέρει ριζικούς μετασχηματισμούς κι όχι ημίμετρα ή μικρές ανάσες αξιοπρέπειας (για να την κρατάμε μετά βουλωμένη, σαν τον Πέπε, από το Αστερίξ στην Ισπανία).

Κι είναι τραγικό αν δεις τι έχει βαφτιστεί κατά καιρούς ως "νίκη" τα τελευταία χρόνια, εν μέρει από την ανάγκη του κόσμου να ζήσει τέτοιες, αλλά πιο πολύ από διάφορους πολιτικούς απατεώνες και το πάντα πρόθυμο αριστεροχώρι, που πατάνε σε αυτήν την ανάγκη και την καπηλεύονται.
Μαϊούνης, η υπαναχώρηση του ΠαΣοΚ στο άρθρο 16, οι πλατείες, ο Σύριζα, το δημοψήφισμα, η στάση του "αριστερού" Φίλη για τα Θρησκευτικά (που τις προάλλες ζήτησε συμπόρευση με ΠαΣοΚ και ΔημΑρ, με τους οποίους υπάρχει προγραμματική σύγκλιση -αυτός τουλάχιστον είναι ειλικρινής). Μέχρι και το μνημόνιο βαφτίστηκε "νίκη", γιατί ναι μεν ήταν επώδυνος συμβιβασμός, συγκριτικά όμως "πιο επωφελής" από τους προηγούμενους.

Τόσες νίκες κι ούτε ένας τίτλος όμως; Μέχρι κι η Λεβερκούζεν (Νεβερκούζεν, Λεβερ-λούζερ) έχει πάρει κάποια τρόπαια στην ιστορία της. Κι εμείς όχι; Πώς εξηγείται αυτό; Με δύο τρόπους...

Καταρχάς εκλογικά. Γιατί στην κάλπη η ήττα είναι απτή και τελεσίδικη, δεν επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών. Και όσο πιο πολλά φύκια πουλήσεις για μεταξωτές κορδέλες, όσο περισσότερες τζάμπα, εικονικές νίκες πουλήσεις στο τηλεοπτικό πόπολο, για να χαρεί, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες σου ως ΔΦΑ να επιζήσει εκλογικά -ου μην και να παραμείνει γαντζωμένος στην κυβέρνηση.
Ενώ αν έβγαιναν να πουν "δυστυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι", δε θα έβρισκαν στο τέλος ούτε την ψήφο τους.

Το δεύτερο έχει να κάνει με το δικό μας το λαό. Που αναζητά καλές εμφανίσεις και περήφανες ήττες. Ναι μεν χάσαμε, αλλά τουλάχιστον το παλέψαμε και το διαπραγματευτήκαμε, πέσαμε με το κεφάλι ψηλά, τι άλλο να κάναμε;
Κι όταν είναι να παλέψει ο ίδιος, πέφτει αμαχητί, γιατί τίποτα δεν αλλάζει. Και δεν παλεύει καν, έστω για να πέσει με το κεφάλι ψηλά, μαχόμενος.



Αλλά στο τέλος venceremos (Σύριζα-Ποδέμος). Ένας λυκάνθρωπος εναντίον της λυκοσυμμαχίας...

Υγ: Θα 'ναι σαν νίκη, αλλά θα χάνουμε... Τα έλεγε ο γέρος...
Υγ2: Αλλά εμείς θα τη φτιάξουμε την οργάνωση. Χαμένε α χαμένε...

Υγ3: ωπ, τι έγινε; Μελαχρινός Λένιν (Lenin Moreno) στον Ισημερινό;
Μετά τον Κορέα; Κερδάμε αδέλφια...