Δρεπάνι καλεί Σφυρί

Πριν από οτιδήποτε άλλο, η επανόρθωση μιας βασικής παράλειψης από το χτεσινό ερωτικό κείμενο. Ένας σφος λέει στη δικιά του χρόνια πολλά τη μέρα του Βαλεντίνου, αλλά αυτή δεν τα δέχεται, γιατί ξέρει πως ο άλλος δεν τα πιστεύει και δεν του λέει τίποτα αυτή η μέρα.
-Θέλεις να σου πω πραγματικά τι πιστεύω για αυτή τη μέρα;
-Ναι, του απάντησε, πριν προλάβει να μετανιώσει.
-Ότι είναι μια αποφράδα ημέρα για το κομμουνιστικό κίνημα, γιατί σαν σήμερα (σ.σ.: χτες) ξεκίνησε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Τελικά η δικιά του αποφάσισε να δεχτεί τα χρόνια πολλά.

Ηθικό δίδαγμα;
Έρωτας είναι το 20ό Συνέδριο. Γιατί παρά τις μικρές απιστίες, εμείς συνεχίσαμε να υποστηρίζουμε ότι η Σοβιετία παρέμεινε πιστή και σοσιαλιστική.

Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα.

* * *

Η πλατεία Βάθη (χωρίς "ς" στο τέλος, απ' ό,τι ξέρω) είχε χτες μια ιδιότυπη ειρηνική συνύπαρξη-πανσπερμία, που φαινομενικά μπορεί να θύμιζε τον αταξικό χυλό της άλλης πλατείας στο Σύνταγμα και τις "πρωτοπορίες" που προσπαθούσαν να τον πλευρίσουν.
Μαύρες σημαίες (για το μαύρο που θα πέσει στις εκλογές), μαζί με πολιτικά μαύρους (που έτσι κι αλλιώς δεν ψηφίζουν -συνήθως), με πανό για τα "μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά [που] πέσανε πάνω στην αγροτιά", και παραδίπλα μελαψοί μετανάστες, που χάζευαν το θέαμα.
Γαλανόλευκες σημαίες της Ελλάδας και της Μάνης (με γαλάζιο σταυρό και σύνθημα "ταν ή επί τας" ή τρικάκια "έχω ένα όνειρο" (I have a dream) με τον Καμμένο και τον Τσίπρα πίσω απ' τα σίδερα της φυλακής, μαζί με δικά μας ταξικά συνθήματα και τους μαζικούς φορείς (τα σπέρματα μιας Λαϊκής Συμμαχίας ==> Λαϊκοσυμμαχίας ενάντια στη Λυκοσυμμαχία της ΕΕ και της ΚΑΠ).
Ψεκασμένες λογικές -σαν μια περαστική που φώναζε πως δεν είναι Εβραία, ούτε Τουρκάλα, ούτε κι Αρβανίτισσα...) δίπλα στα αγνά κι αψέκαστα λάχανα, που μοίρασαν αφειδώς στο τέλος οι αγρότες, στον κόσμο που ήρθε και συμπαραστάθηκε στον αγώνα τους.

Μόνο που αυτή η παρουσία δεν ήταν ούτε θολή, ούτε αταξική. Ήταν φτωχομεσαίοι αγρότες, που βρίσκονται στα μπλόκα κι αγωνίζονται για την επιβίωσή τους. Κι αν δεν πήγαιναν να τιμήσουν τα φαλάφελ της πλατείας, στην αρχή της Λιοσίων, όσο περίμεναν, δεν ήταν ξέρω εγώ από ρατσιστική προκατάληψη (κατά το εύκολο -κι εξίσου ρατσιστικό- στερεότυπο για την αγροτιά που ξεζουμίζει τους μετανάστες) αλλά από διατροφική προκατάληψη για κάτι που δε γνωρίζουν από τον τόπο τους και θεωρούν, ίσως, φαΐ για χίπστερ, ή μάλλον για πρωτευουσιάνους -γιατί ούτε χίπστερ έχουνε στο χωριό, για να ξέρουν τι είναι.

Αυτή τη φορά δεν υπήρχε πανό "τσιατσιάλατς", "πελέκατς" ή κάτι παρόμοιο, υπήρχε όμως ένα αγροκάλτ πανό, με δρεπάνια στην κορυφή, που προειδοποιούσε πως "το χώμα θα βαφτεί κόκκινο" -ή από ζωή ή από θάνατο. Κι ένα άλλο με δυο χελωνίσια καύκαλα και το συμβολισμό για την ανάπτυξη που έρχεται -μαζί με την ελπίδα- σε χίλια χρόνια, όσο εισάγουμε τρόφιμα, αντί να τα καλλιεργούμε στη δική μας γη.
Κάποιοι άλλοι αγρότες -δε συγκράτησα όμως από ποιο μέρος- φώναζαν "θέλουμε η γη μας να πάει στο παιδί μας" και έλεγαν "λησταρχείο" το δασαρχείο -που θέλει προφανώς να τους την πάρει. Ενώ δυο μαθήτριες -ή μήπως φοιτήτριες;- είχαν μια κόκκινη καρδιά από χαρτόνι, λόγω της ημέρας, αλλά δεν πρόλαβα να διαβάσω το σύνθημα που είχαν γράψει.

Όπως μπαίνει και στον τίτλο της ανάρτησης, είχαμε μια διαλεκτική αντιστροφή μιας γνωστής κινηματογραφικής σκηνής και της κλασικής ατάκας: σφυρί καλεί δρεπάνι.
Αυτή τη φορά το δρεπάνι (αγροτιά) καλούσε το σφυρί (εργάτες) σε ενότητα, κάτω από τους ήχους των αθάνατων "Αγροτικών", και παρά το εργάσιμο της μέρας και της ώρας, η ανταπόκριση ήταν αρκετά μαζική από τις Λαϊκές Επιτροπές, το ΜΑΣ και κάποια σωματεία. Ανταποκρίθηκε επίσης ένα κομμάτι της αναρχίας και το εξωκοινοβούλιο: ο μ-λ χώρος και ο πάλαι ποτέ Συντονισμός Πρωτοβάθμιων σωματείων -που έγινε Πρωτοβάθμια για το Συντονισμό και ύστερα Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων για το Συντονισμό.

Αυτοί που δεν ήταν τόσο πολλοί -τουλάχιστον όσο πέρυσι- ήταν οι ίδιοι οι αγρότες (αν και μια στατική συγκέντρωση, όπου σκορπάει ο κόσμος, μπορεί να σε ξεγελάσει, μέχρι να ξεδιπλωθεί το πλήθος στην πορεία). Σε αυτό κολλούσε κι ένα λαϊκό απόφθεγμα του Μπούτα, από τον τόπο του, για το λύκο που όταν χάνει τα δόντια του, βγάζει γλώσσα η γίδα (τα ΜΜΕ, ο αστικός πολιτικός κόσμος). Πόσο μάλλον όταν οι απέναντι είναι λυκοσυμμαχία ολόκληρη, με ΚΑΠ και ΕΕ, και δε βγάζουν απλά γλώσσα, αλλά δόντια σουβλερά κι ακονισμένα, στο κίνημα που λαχανιάζει κι αποδυναμώνεται.

Απ' τις άλλες παρεμβάσεις ξεχώρισα την ατάκα ενός αγρότη, που αράδιασε λεκτικά τον πάγκο του μανάβη (πράσα, λάχανα, ντομάτες, πατάτες, αγγουράκια, κρεμμυδάκια, κοκ) για να καταλήξει: αυτά εμείς δεν τα φτιάχνουμε; Ποιος τα παράγει δηλαδή; Η Μαρία η Πενταγιώτισσα;

Ακολούθησε πορεία ως τη Βουλή, για να επιδοθεί ψήφισμα "μη μας λένε πως τους απαξιώνουμε κιόλας", όπως είπε ο Μπούτας. Εκεί βρήκαμε μεταξύ άλλων έναν αγγλόφωνο ποζερά, με δερμάτινο, που ήταν πολύ ορκισμένος έλεγε για τον "φάκιν μαλάκα" Τσίπρα, που είναι "τσίκεν", κτλ. Ε, σιγά τα λάχανα...
Και στο τέλος τα λάχανα που μοίρασαν οι αγρότες, μαζί με την ψυχή τους, και ζητούσαν συγνώμη κιόλας, γιατί δεν είχαν αρκετές σακούλες κι έπρεπε να τα πάρεις έτσι, χύμα... Λάχανα ντόπια, αγνά κι αψέκαστα, με σαλίγκαρους και χωματάκι, όχι Βρυξελλών και ΚΑΠ.
Εμείς πάμε αγώνα -που έλεγε κι ένα προλεκάλτ διαφημιστικό, την ίδια προεκλογική περίοδο που έπαιξε και το άλλο με το τρακτέρ...





Τη σκυτάλη παίρνει τώρα το πανεργατικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ.
Όπως θα έλεγαν και στα συνέδρια: το λόγο έχουν οι αγρότες και να ετοιμάζεται το εργατικό κίνημα...

του X-andra photo (twitter) στο βάθος η προοπτική του συλλαλητήριου