Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Ένα συντονιστικό για το Μαϊούνη

(για να μπεις μες στο Κ-LAB...)

Σχηματικά μιλώντας το K-LAB είναι δεξιό, ενωτικό ΝΑΡ, που φλερτάρει με πρώην Συριζαίους. Πολιτικά μιλώντας είναι ακριβώς το ίδιο, κάτι σαν διαδικτυακή-πολιτική νεολαία της ιστοσελίδας Kommon. Αλλά όταν λες "σχηματικά" δίνεις μια εσάνς αμφιβολίας -όχι όμως αγνωστικισμού- και πολιτικού πολιτισμού. Προφέρεται ως Κέι-Λαμπ, αν και είναι προφανής νομίζω η παραπομπή στο κλαμπ (club) χωρίς νταμπ, που συνδεόταν με το μεταμεσονύχτιο πάρτι στο γειτονικό ΙΛΙΟΝ plus, όπως τα μπιτάκια που εισέβαλαν θορυβωδώς προς στιγμήν στο αμφιθέατρο της ΑΣΟΕΕ συνδέονταν με την τοποθέτηση ενός ΕΑΑΚίτη-Ανταρσυου για το διονυσιακό αυθορμητισμό του Μαϊούνη και του Φλεβάρτη -ή μάλλον των καταλήψεων του 06-07. Παρεμπιπτόντως, μπορεί οι Οακκίτες να λένε, με γραφική εμμονή, τα κομματικά μας μέλη Κνίτες -για να μην τους χαρίσουν τον τιμημένο τίτλο του Κουκουέ, αλλά αυτό θα ταίριαζε πιο πολύ στο εξωκοινοβούλιο και τους Εαακίτες, αφενός γιατί τα ΕΑΑΚ αγκαλιάζουν πλέον πολύ περισσότερους χώρους από την Ανταρσυα, που έχει ραχοκοκαλιά της το φοιτητικό (κι ας μην ταιριάζει πολύ ο όρος στον οργανωτικό χυλό των ΕΑΑΚ), πχ ένα τμήμα της ΛαΕ, άστεγους Συριζαίους, Κοετζήδες, Αλαβανικούς (που είναι ταυτόσημες έννοιες για να πεις το ίδιο πράγμα), αφετέρου γιατί "μια φορά Εαακίτης, πάντα Εαακίτης" -για να παραφράσω έναν από τους ομιλητές της εκδήλωσης. Κι έτσι εξηγείται η ανάγκη του Κ-LAB να διοργανώσει μια -ας πούμε- συζήτηση για τη στρόγγυλη επέτειο, δέκα χρόνια και κάτι ψιλά (όχι 54 ημέρες) από το φοιτητικό κίνημα του 06-07 και βασικά για τα φοιτητικά χρόνια μιας γενιάς που έχει πατήσει πια τα πρώτα -άντα ή κοντεύει να τα πατήσει ή τα είχε πατήσει ήδη όταν γινόταν ο Μαϊούνης (που κάποιοι τον λένε και Μαγιούλη) και ο Φλεβάρτης (ή μήπως Γενάρτης) στην περίπτωση κάποιων φοιτητοπατέρων και της μορφής που "τα έβαλε με τον Πρετεντέρη", όπως αναφέρεται σε μια αφίσα του Κ-LAB το οποίο ζήτησε από διάφορους πρωταγωνιστές διάφορων χώρων να γράψουν ένα επετειακό σημείωμα με τις εντυπώσεις τους, το πολιτικό στίγμα, κτλ.


Κι έτσι μπαίνουμε -επιτέλους- μετά από ένα σύντομο κι απέριττο πρόλογο στο προκείμενο, δηλ το επίδικο, δηλ το διακύβευμα. Αλλά να πω σε αυτό το σημείο πως δε σκοπεύω να μακρηγορήσω, όχι γιατί δε θα το κάνω, αλλά γιατί έτσι συνηθίζεται να λες πάντα στην αρχή της παρέμβασής σου, όχι πως ξεγελάς κανέναν, αλλά είναι σχεδόν απαραίτητο, εθιμικό δίκαιο, όπως οι βασικές κινήσεις που πρέπει να κάνεις στο πρόγραμμά σου στο πατινάζ ή στους ζυγούς -που σημαίνει πως το πρόγραμμα πρέπει να έχει άξελ, κωλοτούμπες και ταλαντεύσεις. Κι ενώ λοιπόν ο καθορισμένος χρόνος για τις παρεμβάσεις (συσπειρώσεις, τους συσπειρωσάδες και τη συσπείρωση του Σύριζα στους καθηγητές) ήταν το 7λεπτο-8λεπτο, ο πιο σύντομος πρέπει να μίλησε κάνα 12λεπτο (στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και του εξωκοινοβουλίου ο χρόνος είναι σχετικός, συμπυκνωμένος στα ιστορικά γεγονότα, και όσο πιο ξεχειλωμένος γίνεται στις ομιλίες) ενώ άλλοι έφταναν μόνοι τους έναν αγώνα πόλο, κοντά στο ημίωρο, χωρίς περιόδους -όλα ένα από την αρχή, με μια τελεία στο τέλος.


Κι αυτή ήταν η καλύτερη εισαγωγή για το κλίμα μιας εκδήλωσης που έμοιαζε με φοιτητικό συντονιστικό, ίσως γιατί ήταν ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουν την επέτειο (που πέρασε), για μια καθυστερημένη εκδήλωση που ήταν να γίνει τον περασμένο Μαϊούνη και ξεκίνησε Φλεβάρτη, με μόλις μιάμιση ώρα καθυστέρηση από την προγραμματισμένη ώρα, δείχνοντας την ωριμότητα του κινήματος (που κάποτε αργούσε δύο) με την πάροδο του χρόνου (κι εγώ πχ κρατήθηκα και δεν πήρα αγανακτισμένος το πανό να ξεκινήσω μόνος μου, γιατί κανείς δε θα καταλάβαινε το συμβολισμό να τον εκτιμήσει). Δεν πρέπει να πλησίασαν το ρεκόρ ενός 18ωρου συντονιστικού στη Θεσσαλονίκη -που το πρόλαβαν λέει κάποιοι που ξεκίνησαν οδικώς από την Αθήνα- αλλά έχασαν πανηγυρικά το στόχο να μην πιάσουν τα μεσάνυχτα, που θα γίνονταν κολοκύθες. Και δεν κατάφεραν να έχουν ένα βιντεάκι με μαγιουνίτικα, κινηματικά στιγμιότυπα -που κάποτε το 'χαν πολλοί, αλλά τώρα σπανίζει.
Και αυτά δεν είναι κακίες, αλλά κυρίως αυτοσαρκασμός, αφού τα παραδέχονταν μόνοι τους και μου "έκλεβαν" τις ατάκες που είχα σημειώσει για το κείμενο, όσο περίμενα την έναρξη.

Αναρωτιέται κανείς βέβαια, αν το συντονιστικό κι οι διαδικασίες για βάλιουμ, όπου πρέπει να ομοφωνήσουν όλοι μέχρι ενός, σαν τους ενόρκους στις ΗΠΑ, και να συμφωνήσουν -πχ αν πρόκειται για μια ύφεση με κρισιακά χαρακτηριστικά ή μια κρίση με υφεσιακά χαρακτηριστικά- τότε γιατί την κρατάνε μόνο για μαζικές, κινηματικές διαδικασίες, όπου είναι υπέρτατο όπλο για την εξουδετέρωση κάθε συμβατικού αντιπάλου, και δεν το εφαρμόζουν πχ στα δικά τους εσω-οργανωτικά όπου έχουν θεωρητικά κατακτημένο ένα ανώτερο επίπεδο πολιτικής συμφωνίας...
Φαντάσου πχ ένα συνέδριο του Ναρ, που θα είχε εισήγηση κι αντι-εισήγηση, αλλά δε θα τελείωνε ποτέ, μέχρι να συμφωνήσουν όλοι στις ίδιες θέσεις. Και τελικά να συμφωνούσαν μόνο με την Αλέκα πως ο διάλογος έχει νόημα μόνο μεταξύ όσων συμφωνούν -στα βασικά τουλάχιστον.

Αυτό όμως έδωσε απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματα των διοργανωτών και της εκδήλωσης, για τη μορφή και το περιεχόμενο: είναι πειραματική διαδικασία, συνέλευση, πώς ακριβώς θα κυλήσει; Είναι γκρουπ θέραπι, βραδιά νοσταλγίας -κι είναι καλό πράγμα η νοσταλγία;- τύπος φόρουμ, αυτοκριτική κι αποτίμηση, μια συζήτηση που δεν έγινε, φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια μες στα αμφιθέατρα, κι ας μην έχουν τη γοητεία των θερινών σινεμά του Κηλαηδόνη, οι αναζητήσεις μιας γενιάς; Ναι αλλά τι σημαίνει γενιά; Κι είναι όρος που μπορούμε άραγε να υιοθετήσουμε και να αξιοποιήσουμε -όπως πρότεινε ένας Κοετζής;
Λίγο από όλα και τίποτα από αυτά. Ήταν βασικά ένας τύπος συντονιστικού, για να θυμούνται οι πιο παλιοί -αν υποθέσουμε ότι τα έχουν ξεχάσει κι έχουν καταφέρει να τα αποβάλουν- και να σιχτιρίζουν οι νεότεροι. Αφού να φανταστείς, μέχρι κι ο Κομάντο είπε πως έπρεπε να έχει μείνει σπίτι του, για να διαβάσει. Θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι...

Πες μου τι έγιναν εκείνα τα παιδιά; Σύριζα. Κάποια άλλα μετανάστες και κάποια λίγα βολεμένα στελέχη πολυεθνικώων. Πες μου τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν; Και πόσα τρένα πέρασαν έκτοτε για το φοιτητικό κίνημα; Πόσα βήματα έκανε μπροστά ή πίσω και ποια παρακαταθήκη του άφησε το 06-07; Λίγοι ασχολήθηκαν με τέτοια ζητήματα -πχ ένας μπασκετικός Παοκτζής, που έκανε μια από τις λιγότερο αυτάρεσκες -και για αυτό ενδιαφέρουσες- τοποθετήσεις.


Αλλά ας ξεκινήσουμε από πιο απλά πράγματα, Όπως το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο της ενότητας. Και το Σύριζα που έχτιζε μεθοδικά από τότε την κυριαρχία του στο αριστεροχώρι και την κατοπινή του πορεία. Για να δει πολλά μπουμπούκια του να ανθίζουν σε κυβερνητικές ή κι υπουργικές θέσεις και να μαραίνονται μετά το δημοψήφισμα, για να προσεγγίσουν ξανά το εξωκοινοβούλιο, που τους δέχεται με ανοιχτές αγκάλες και μέτωπα κι ας ξορκίζουν φραστικά τη νόσο της ενωτίτιδας. Θα μου πεις, τον Εαακίτη κι αν τον πλένεις... Βρε ναι, αλλά το Συριζαίο γιατί να τον ξεπλένεις και του δίνεις βήμα, για να δώσει τον τόνο στην εκδήλωση;

Κι ήταν όλοι τους εκεί, η Καιτούλα κι ο Σταμάτης...
Ο Χρονόπουλος (μέχρι πρότινος νεολαία Σύριζα) στο άτυπο αρχικό πάνελ που κούρασε πολύ κι ανάθεμα αν άκουσε έστω κι έναν στη συνέχεια. Ο Κορωνάκης (γραμματέας της νεολαίας Σύριζα μέχρι πρόσφατα) κι ο Γκάμπριελ (Σακελλαρίδης) που ήταν υποψήφιος και το Σεπτέμβρη του 15', πριν αποστασιοποιηθεί -αφού πρώτα ψήφισε το μνημόνιο. Η Δανάη Τζίκα, βουλευτής Σύριζα στη Μαγνησία μέχρι το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 15' (ψήφισε μνημονιακά προαπαιτούμενα, προτού κάνει ...κινηματική στροφή).
Αλλά γιατί δεν αντιδρά κανείς ν τους απαντήσει; Γιατί καθόμαστε κι ακούμε κινηματικές αφηγήσεις κι ιστορίες από Συριζαίους, να παρουσιάζουν σαν κορυφαία στιγμή του φοιτητικού κινήματος τους φραξιονισμούς των νεολαίων με τον Απέκη, στο ζαχαροπλαστείο Ιπποκράτους και Ναυαρίνου γωνία;
Τι τους  ακούτε, τι τους κοιτάτε...; (Και με τη Σεκουριτάτε σχετίζονταν οι πιο παλιοί, που ήταν στο ΚΚΕ εσ.). Τι ακούν τα αυτιά μας και δεν κόβονται από μόνα τους, σαν του Πάνου Δημητρίου, στην Τασκένδη;

Κι ύστερα ήρθε ο Απέκης, κι άλλοι από τη Συσπείρωση (η παράταξη των Συριζαίων στους πανεπιστημιακούς) που συνάσπισε όλη την αριστερά πλην Λακεδαιμονίων (συνεργάστηκε όμως κι η ΔΗΠΑΚ στο Δ.Σ. μαζί της για ένα διάστημα). Κι αντί να τον παρουσιάσουν πχ με επιφυλακτική συμπάθεια και τις αντιφάσεις του (γιατί μιλάει για "νεοφιλελεύθερη επίθεση" της Μπολόνια), έλεγαν για "συγκίνηση", "ηρωική ηγεσία" και "πανεπιστημιακό κίνημα" (φοιτητές-καθηγητές, ενωμένοι).
Αυτό που δεν κατάλαβα, εφόσον δεχτούμε πως αυτοί οι πανεπιστημιακοί δέχονταν πόλεμο από τους δικούς τους -και ο Απέκης μάλιστα δεν είχε εκλεγεί καν σύνεδρος το 09' στο Συνασπισμό του Αλέξη- είναι πώς κατάφερε τότε ο Σύριζα να καρπωθεί πολιτικά τον αγώνα τους; Δεν είναι κάπως περίεργη κι αντιφατική αυτή η αφήγηση;


Υπήρχε ακόμα αρκετό ΚΚΕ, που έπαιξε τελικά κάποιο ρόλο στο κίνημα, αλλά στο βαθμό που τα μέλη πήγαιναν ενάντια στη γραμμή και έναν "αδηφάγο" μηχανισμό, που (τους) έδειξε τα δόντια του στη συνέχεια. Οι Κνίτες που "δεν υπάκουσαν", οι πανεπιστημιακοί που συμμάχησαν με τον Απέκη... Και ο τότε γραμματέας του Πολυτεχνείου Αθήνας, που έγραψε -κατά πολλούς- το πιο ενδιαφέρον κείμενο για την εκδήλωση, ίσως γιατί λέει το γνωστό ποίημα για την πολιτική χρεοκοπία του ΚΚΕ μετά το 2010 -κι όλως τυχαίως αυτό ήταν το απόσπασμα της παρέμβασης που διαβάστηκε, καθώς ο ίδιος δε ζει πια στην Ελλάδα.
Ποιο ΚΚΕ και ποια Στικούδη...

Υπήρχαν αρκετές προσωπικές αφηγήσεις που έμοιαζαν με (παλιά) διαφημιστικά της Άμστελ, για συναγωνιστές που συναντιόνταν ξανά μετά από χρόνια, έχοντας αλλάξει πολιτικά μετερίζια, αλλά ένιωθαν να γνωρίζονται χρόνια, μέσα από το φοιτητικό κίνημα, και να είναι παιδικοί φίλοι. Και ένα άλλο σκηνικό, που μου διηγήθηκε μια συναγωνίστρια (που δε βιάστηκε να μπει σε μια σειρά) για τη Φιλοσοφική του ΑΠΘ και τους Εαακίτες που τραγουδούσαν μες στη βροχή συνθήματα για το στόχο-φετίχ τους: πανεπιστημιακή -κι όχι ανώτατη που λέγαμε εμείς- εκπαίδευση.
Έχουμε βραχεί, μέχρι το βρακί
Εκπαίδευση για όλους, πανεπιστημιακή...

Υπήρχαν αυτάρεσκες τοποθετήσεις για τον Πρετεντέρη, που περίμενε να τελειώσει το συντονιστικό καταλήψεων, προτού βγει στο δελτίο να δώσει γραμμή. Η παρέμβαση της μορφής που τα έβαλε μαζί του, με τα περισσότερα "ας πούμε" από όσα είπαν όλοι οι άλλοι μαζί -γιατί έτσι φαίνεται ο ψημένος, μπαρουτοκαπνισμένος σε αμφιθέατρα, φοιτητο-συνδικαλιστής. Άλλοι που παραδέχονταν πως έλεγαν πράγματα χωρίς να τα πιστεύουν και να μπορούν να προβλέψουν το ξέσπασμα που ερχόταν. Κι άλλοι που σημείωναν πως τίποτα δεν προέκυψε τυχαία και μεταφυσικά, χωρίς σχέδιο, δράση, κι ένα κάποιο βολουνταρισμό -γιατί κι αυτός χρειάζεται πολλές φορές...

Και πολλά άλλα, που δεν μπορούν να στριμωχτούν σε μια ανταπόκριση, αλλά φαντάζομαι πως θα κυκλοφορήσουν τις επόμενες μέρες στο διαδίκτυο, καθώς η εκδήλωση μαγνητοσκοπήθηκε. Και τα οποία με έκαναν να θέλω να γράψω πολλά πράγματα καινούρια ή γνωστά από την αρχή. Αλλά ας τα κρατήσουμε κάβα, πχ για τις 8 Μάρτη, που θα είναι τα δέκα χρόνια από το πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο και τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στο μπλοκ της Θεσσαλονίκης, γιατί η κε του μπλοκ γράφει πιο σύντομα κείμενα από τότε που σταμάτησε να έχει επαφές με το εξωκοινοβούλιο και αυτό το σημείωμα έχει ήδη ξεφύγει σε έκταση για τις αντοχές του μέσου αναγνώστη -που δεν είναι πια Εαακίτες.

16 σχόλια:

Λαϊκό Στρώμα είπε...

Σωστά τα λες. Άντε γιατί άντε.

(χώρια που δε με φώναξαν κι όλας να δώσω την "αλήθεια μου", που λένε)

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα παρακαλώ όταν αναφέρεται σε αναρτηση το θρυλικό μπλογκικο ονομά μου να μπαίνει σε φαση να πατας πανω και να σε βγαζει λινκ με τις αναρτησεις του μπλογκ που σχετιζονται με μενα, όπως φαίνεται άλλωστε και στις ετικέτες. Για να μαθαίνουν και οι σύγχρονοι αναγνώστες.


κομμαντο καλοκαιρινης εντροπιας

Ανώνυμος είπε...

σφυροδρέπανε βλέπω οτι 10 χρόνια μετά ακόμα δεν έχεις ξεπεράσει το κόμπλεξ κατωτερότητας. Στα επόμενα 10 χρόνια θέλω να προσπαθήσεις πιο σκληρά.

Μαρία Σφυροέρα

zoot horn rollo είπε...

Κοιταξτε για αρχη τα δικα σας κομπλεξ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έχεις δίκιο Μαρία. Το λέει και το σύνθημα εξάλλου.
Είκοσι χρόνια έχουνε περάσει κι ο Σφυρορέπανος δεν το 'χει ξεπεράσει.
Α όχι, δεν πάει έτσι το σύνθημα. Για ποιους λέει να δεις...

Τα σχόλια που είναι ντεμέκ ψυχογραφήματα και συμπυκνώνονται βασικά στο "κομπλεξάρα", "καθρεφτάκι", κοκ, είναι πάντα διασκεδαστικά.
Το πιο διασκεδαστικό όμως είναι η αφωνία που τα συνοδεύει για την ουσία. Το διακύβευμα που θα λέγαμε σε ένα αμφιθέατρο. Τι δουλειά έχει η αλεπού στο πολιτικό παζάρι και τόσοι Συριζαίοι με πολιτικά, σε μια κινηματική συζήτηση;
Ας απαντήσει όποιος θέλει σε αυτό -στον εαυτό του πρωτίστως, όχι σε εμένα. Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να μισιόμαστε.

Dreaming Neon Red είπε...

Τα αρχικά λάθη τακτικής (και όχι στρατηγικής) που κάναμε δώσανε το φιλί της ζωής στο αριστεροχώρι το οποίο τότε ψυχορραγούσε.
έχει πλάκα πάντως ο δηλωσίας ο Λένας, άλλος ένας του Πολυτεχνείου που λακίζει. το χει γενικά ο χώρος να βγάζει ριψάσπιδες μου φαίνεται...

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Δηλαδη μονο που δε ζητησαν συνταξη αντιστασιακου ολοι αυτοι οι γελοιοι απ'οτι καταλαβα...

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Τους έχει μείνει το αίσθημα (κόμπλεξ...) ψηφοθηρικής υπεροχής του ΠΑΣΟΚ. Ο Μαγιούνης , μαζί με τον "Μαύρο Δεκέμβρη" καπάκι, ήταν το κύκνειο άσμα των "επαναστατικών" ονειρώξεων της μικροαστικής νεολαίας. Ονειρώξεις ήταν, αντιδραστικές σε μιαν πραγματικότητα, που προμηνούσε το τέλος της μπελ-επόκ των μικροαστικών στρωμάτων. Διαισθάνονταν το τέλος της παρασιτικής κραιπάλης τους από πολλά σημάδια, με κυριώτερο (γι αυτούς) την απώλεια της κυβερνητικής διαχείρισης από τους ..."δεξιούς"(!) του Κωστάκη, αλλά και τα σύννεφα, που μαζεύονταν στον διεθνή οικονομικό ορίζοντα. Ενα χρόνο και δυό μήνες μετά έσκασε η φούσκα των subprimes, που κήρυξε και επίσημα την έναρξη της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης.
Η μικροαστοί νομίζουν πως μπορούν να γυρίσουν την Ιστορία προς τα πίσω, μη έχοντας άλλην επιλογή. Αυτό παλεύανε τότε, αυτό παλεύουν ακόμη. Αλλιώς, πρέπει να γίνουν κομμουνιστές.
Θα γίνουν, σιγά-σιγά και λίγοι-λίγοι.
Εκτός αν προλάβει κανας Φασισμός-Πόλεμος και επιταχύνει τη διαδικασία, στέλνοντας βέβαια (και απ' αυτούς) τους μισούς στις γράνες.

Αναυδος είπε...

σκεψου να κανανε και απεργια τι θα γινοταν
θα εγραφαν επος

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Σεχταρ

Θεωρω οτι κακως εξισωνεις τον ''Μαγιουνη'' με τον Δεκεμβριο του '08.

Ο πρωτος ειχε ενα πραγματικο διακυβευμα,ο δευτερος ηταν πολυ κακο για το τιποτα,απο την αποψη οτι ναι μεν ειχε νοημα η αντιδραση απεναντι στην αδικη δολοφονια ενος παιδιου απο την αστυνομια,αλλα πολυ γρηγορα η κατασταση εξελιχθηκε σε μπαχαλο και το σκηνικο πηρε διαστασεις εξεγερσης στα μυαλα του εξωκοινοβουλιου και της αναρχιας.

Δεν νομιζω οτι καμια απο τις 2 περιπτωσεις αφορουσε αποκλειστικα τους μικροαστους,αν μη τι αλλο αυτοι θα βιωναν λιγοτερο εντονα τοσο την ιδιωτικοποιηση της παιδειας οσο και την αστυνομικη βια.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Γάτε, πιστεύω πως είναι άλλο πράγμα η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στον Λαό και τα καταχτημένα (η και παραχωρημένα, δεν αλλάζει κάτι) δικαιώματά του, και άλλο πράγμα το αν και πως ο ίδιος ο Λαός οργανώνει την αντίστασή του, η αν αφήνει να του την "οργανώνουν" άλλοι, γιατί όχι και η ...ίδια η αστική τάξη!
Στην πατρίδα μας η αστική τάξη αντιμετώπισε μεγάλο κίνδυνο την εφταετία '43-'49. Και όχι μόνο η ντόπια, γιατί η ταξική πάλη εδώ δεν μπορούσε να ξεκοπεί από την παγκόσμια ταξική πάλη στην εποχή της Γενικής Κρίσης. Τέλος-πάντων, μη μακρηγορώ, η ανάγκη τους έκανε πολύ πονηρούς. Εμαθαν να αντιμετωπίζουν τον εχθρό, εμάς δηλαδή, χρησιμοποιώντας τα όπλα μας και διεισδύοντας στις γραμμές μας. Ηδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην Ευρώπη αξιοποίησαν το όπλα του αναθεωρητισμού-οππορτουνισμού. Αυτές οι ταχτικές, και εδώ, τελειοποιήθηκαν στην Μεταπολίτευση. Και ασφαλώς επωφελήθηκαν και από θεωρητικές/προγραμματικές ανεπάρκειες του εργατικού κινήματος, και από οργανωτικές αδυναμίες του.
Ενα πιο αδιαμφισβήτητο παράδειγμα: Πάρε τη σχέση ΚΚες-ΠΑΣΟΚ. Οπως είναι γνωστό το ΠΑΣΟΚ πούλαγε αριστερή μούρη με το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο", συνθλίβοντας το "ες", παρά το ότι οι εκλεκτικές συγγένειες και τότε δεν κρύβονταν. Ηταν όμως ισχυρότερη η ανάγκη να υπερκεραστεί το ΚΚΕ, που ωθούσε το ΠΑΣΟΚ (και βασικά την αστική τάξη) σε υπεραριστερή συνθηματολογία, με παράπλευρη απώλεια την θυσία της ...Ιφιγένειας του "ες".
Το ίδιο σενάριο παίχτηκε πολλές φορές και σε ποικίλες κλίμακες, παραλλαγές και επίπεδα, και όχι μόνο με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και με τους αριστεριστές, που στην πατρίδα μας πολύ περισσότερο είναι αριστεροφανείς οππορτουνιστές, δεξιοί δηλαδή, με αριστερή προβειά. [Δε θεωρώ τυχαίο, που ειδικά στην πατρίδα μας ο παρα-στρατιωτικός βραχίονας αυτής της ταχτικής πήρε το όνομα "Κόκκινη Προβειά", και όχι "Ξίφος" (Gladio)]. Στην Ελλάδα το κοινωνικό υπόβαθρο του αριστερισμού ήταν κυρίως τα (ασύμμετρα...) μικροαστικά και πρώην, η νυν, αγροτικά στρώματα, και όχι τόσο η εργατική τάξη. Είναι γεροντική αρρώστεια των (μικρο)αστών και όχι παιδική της ε.τ. και του ΚΚΕ.
Ολα αυτά δεν αποκλείουν προφανώς και εξαιρέσεις, στο πλαίσιο και των ανεπαρκειών του ίδιου του κομ. κινήματος και του ΚΚΕ. Είναι δυνατό δηλαδή καμιά φορά να έχουν και δίκηο, αλλά αυτό δεν έχει συνέχεια, και κυρίως το αξιοποιούν καιροσκοπικά μόνο για να φθείρουν το ΚΚΕ, και σε τελευταία ανάλυση το εργατικό κίνημα, κι αυτό τους αρκεί. Πουθενά, όπου επεκράτησαν, όχι μόνο δεν ίδρυσαν ένα ισχυρότερο κ.κ. αλλά και οι ίδιοι αποσυντέθηκαν η μεταλλάχτηκαν. Παραδείγματα πολλά, και τρανταχτά (μα ...πολύ τρανταχτά!).
Συνεπώς, παρά τις επιμέρους διαφορετικές αφετηρίες τους, στηριζόμενος στην κοινωνική αναφορά τους, βλέπω τόσο τον Μαγιούνη όσο και τον κολλητό του Μ.Δ., σαν ένα ενιαίο φαινόμενο, και στην προέλευσή του και στην εξέλιξή του, και δεν βλέπω να διαψεύδομαι.
Είναι μέρος της μεγάλης ιστορίας με τίτλο "Ανοδος και πτώση των μ/αστικών στρωμάτων στην Ελλάδα".

Unknown είπε...

To 2007 το ΠΑΣΟΚ με το ΓΑΠ είχε δηλώσει την πρόθεσή του να υπερψηφίσει τό άθρο 16 ως αναθεωρητέο (μαζί με ΝΔ). Αυτό σημαίνει ότι το άρθρο 16 θα κηρυσσόταν αναθεωρητέο με πάνω από 180 ψήφους. Και στην επόμενη βουλή (μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007) θα μπορούσε με απλή πλειοψηφία 151 ψήφων να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 και να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ξαφνικά το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε μια παρατυπία σε μία επιτροπή αναθεώρησης του συντάγματος και αποφάσισε να αποχωρήσει από τη διαδικασία αναθεώρησης καταγγέλοντάς την. Για οποιονδήποτε αντικειμενικό παρατηρητή είναι φανερό ότι το έκανε κάτω από την πίεση του φοιτητικού κινήματος και βρήκε ως πρόσχημα την παρατυπία για να αλλάξει στάση στο άρθρο 16 με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Αν σήμερα λοιπόν δεν έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια αυτό οφείλεται στο φοιτητικό κίνημα του 2006-07. Από τις λίγες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια όπου έχουμε απτά αποτελέσματα ενός κινήματος με την έννοια ότι ανέτρεψε μια πολιτική και όχι ότι απλώς ριζοσπαστικοποίησε διάφορα στρώματα ή ενίσχυσε τη «στρατολόγηση» κάποιων πολιτικών χώρων.

Ορισμένοι σχολιαστές χλευάζουν το φοιτητικό κίνημα του 2006-07, με ποια άραγε λογική; Με τη λογική ότι όποιο κίνημα δεν ελέγχεται από το ΚΚΕ είναι καταδικαστέο; Με τη λογική ότι μόνο η απεργία (δηλαδή το εργατικό κίνημα) είναι άξιο λόγου; Με τη λογική τι σημασία έχει αν έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια ή όχι, πάλι καπιταλισμό θα έχουμε (κατά το τι σημασία έχει το εντός ή εκτός ευρώ, ΕΕ, ΝΑΤΟ); Με μία αυθαίρετη ταξική κατηγοριοποίηση των συμμετεχόντων στο κίνημα; Ή μήπως ο «αντι-οπορτουνισμός» ορισμένων που τους έχει οδηγήσει σε σχόλια σε αυτό το blog όπως «ο ΣΤΕΒ,γράφει και ορισμένες αλήθειες όπως ότι μια έξοδος/έξωση από το ευρώ και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, υπό το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό καθεστώς, στα πλαίσια της ΕΕ και χωρίς μονομερή διαγραφή του χρέους - αυτά δεν το λέει ο ΣΕΒ, θα προκαλέσει μια ακαριαία φτωχοποίηση κυρίως των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων» τους έχει οδηγήσει και στη λογική ότι στο υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό καθεστώς η απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων στρέφεται εναντίον των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων;

Ανώνυμος είπε...

"Αν σήμερα λοιπόν δεν έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια αυτό οφείλεται στο φοιτητικό κίνημα του 2006-07"

Γνωστή η θέληση των πασόκων του γαπ να εξευμενίσουν την λαϊκή οργή και να μην υποκύψουν στο ανελέητο πέρασμα αναγκαίων μεταρυθμίσεων για το κεφαλαιο. Μιλάμε για την ίδια θέληση που ο ελληνικός λαός γνώρισε την διετία 09'-11' με μεγάλη επιτυχία όταν απεργούσε.

Εκτός αυτού σιγά μην περίμεναν την αλλαγή του συντάγματος οι αστοί. Υπάρχουν de facto πια ιδιωτικά πανεπιστήμια παράλληλα με τα δημόσια τουλάχιστον 4-5 χρόνια μην πω και παραπάνω και γεμίζουν τον κόσμο διαφημίσεις κιόλας. Πολλά ακόμα επίσης όπως: ιδιωτικοποίηση στον τομέα της φοιτητικής μέριμνας των ιδρυμάτων, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, εφαρμογή διδακτικών μονάδων και ο αρμαγεδώνας σχετικά με την αλλάγη στο τρόπο χρηματοδότησης των ιδρυμάτων που σίγουρα θα φέρει ή τα δίδακτρα στα προπτυχιακά ή την χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από επιχειρήσεις. Παίζει να μην έχει μείνει ούτε πέτρα πάνω στην πέτρα. Οχι αυτά που προειδοποιούσε το κίνημα τότε. Τα βράκια θα πάρουν σε λίγο. Αλλά νταξει το άρθρο δεν αναθεωρήθηκε και πάμε από νίκη σε νίκη. Νίκη τον μαιούνη, νίκη το 08', νίκη το 10' στην απεργία, νίκη οι αγανακτισμένοι, νίκη η πτώση του γαπ, νίκη οι εκλογές του 12', νίκη οι δημοτικές του 14', νίκη οι σκουριές, νίκη τον γενάρη, νίκη η ερτ γιατί το κίνημα ονειρευόταν μια ερτ να παίζει εκδηλώσεις της χα, νίκη το δημοψήφισμα, νίκη στην διαπραγμάτευση, νίκη στο ασφαλιστικό που "ανακουφίζει τους αγρότες", νίκη στην ισπανια, νίκη στην γαλλία, νίκη στην μ.βρετανία, νίκη στην κύπρο, νίκη στις βρυξέλλες, νίκη στον έρπη.

Για ποιόν όμως νίκη; Για τον λαό σίγουρα όχι...

Ο.Χ.Ε.Π.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Σεχταρ

Τον ρολο αυτον τον δυναμεων και την κοινωνικη τους βαση τα εχουμε αναλυσει πολλες φορες και συμφωνω.

Απο την πρωτη σου αναρτηση ομως καταλαβα οτι υποτιμας και την αξια του ιδιου του ''Μαγιουνη'',οχι απλως τα ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ.

Δηλαδη εν ολιγοις,δεν επρεπε οι φοιτητες να αντιδρασουν εναντιον της αναθεωρησης?Ασχετα αν ακολουθησαν λαθος δυναμεις και ισως λαθος τροπους παλης.Αλλωστε η ΠΚΣ/ΚΝΕ συμμετειχε στις κινητοποιησεις εκεινης της περιοδου (οπως και στον Δεκεμβριο του '08).

Το φοιτητικο κινημα εχει εκ των πραγματων στενο οριζοντα και δεν μπορει να χτυπησει νευραλγικα σημεια.Μια μερα απεργιας στον ΙΤ,''τσουζει'' πολυ περισσοτερο απ'οτι ενας μηνας καταληψεων,γιατι στην πρωτη περιπτωση το αφεντικο χανει λεφτα,ενω στην δευτερη,το χειροτερο που γινεται ειναι οτι ισως πανε πισω οι ερευνες των καθηγητων (αν κανουν ερευνα δηλαδη).

Το οτι δεν περασε η αναθεωρηση ηταν νικη.Αμυντικη νικη και προσωρινη,γιατι οπως λεει και ο ΟΧΕΠ,την ιδιωτικοποιηση αρχισαν να την παιρνουν μετα με τη μεθοδο του σαλαμιου,αλλα ειλικρινα,απο ποτε εχει το λαικο κινημα να πετυχει καποιο πιο επιθετικο αιτημα (πχ να κατοχυρωθουν εξτρα δικαιωματα,ή μεγαλυτεροι μισθοι)?Νομιζω πριν την δεκαετια του '00.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Oι φοιτητές πρέπει να βλέπουν το φοιτητικό κίνημα σαν μέρος του Λαϊκού κινήματος στην πάλη για τον Σοσιαλισμό. Να ξεκαβαλάνε λίγο από το καλάμι της πρωτοπορίας(!) του εργατικού κινήματος και να μάχονται τον καιροσκοπισμό, που είναι αυτοφυής στα πανεπιστήμια/σχολές. Τον Μαγιούνη (και τον Μ.Δ.) η πλειοψηφία κατσικώνονταν για ..."νέο επαναστατικό υποκείμενο". Ποιός; Οι ...πασόκοι, που μαζικοποίησαν αυτά τα κινήματα κάτω από "επαναστατικές" ομπρέλλες, που αφειδώς προσφέρουν τα διάφορα ψώνια η/και προβοκάτορες. Γιατί δεν υπήρξε συνέχεια μετά από αυτά; Μα, γιατί ΝΙΚΗΣΑΝ, η τουλάχιστον έτσι νόμισαν. Δηλαδή πέτυχαν τους στόχους τους (η έτσι νόμισαν), που δεν ήταν οι δηλωμένοι, άλλα άλλοι πιο ουσιαστικοί για τα ταξικά τους συμφέροντα. Μπορεί να λέγανε πως δεν θέλανε το Πασόκ/γιοργάκι (και μετά τον τΣύριζα), που πρακτικά ήταν οι καρποί των "νικών" αυτών, αλλά στην πραγματικότητα (για μένα) ο εφιάλτης τους ήταν η ...Αλέκα!
Οι νίκες πρέπει να μας φέρνουν σε καλύτερες θέσεις για την συνέχεια του αγώνα, αλλιώς είναι πύρρειες, δηλαδή ήττες. Αλλά εδώ, μπαίνει και θέμα από πια βάση το βλέπεις. Αν πιστεύεις σε μεταβατικά στάδια μπορεί νάναι κι έτσι.
Πάντως το κάθισμα του δικού τους κινήματος μετά από αυτά παραπέμπει είτε σε εφησυχασμό ("ο αγώνας δικαιώθηκε") είτε σε απογοήτευση. Αρα;

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Σεχταρ,ο,τι και να πεις για τους πασοκοεξωκοινοβουλευτικους θα συμφωνησω,εκει που δεν συμφωνω ειναι οτι απο τα λεγομενα σου καταλαβαινω οτι ''χαριζεις'' τις κινητοποιησεις εκεινης της περιοδου αποκλειστικα σε αυτους.

Το οτι στο φκ επικρατουν σε μεγαλο βαθμο οπορτουνιστες,ειναι λογικο μια και στην τριτοβαθμια συνυπαρχουν ατομα διαφορων στρωματων και οχι μονο λαικων οικογενειων.Εδω στη ΓΣΕΕ,βγαινει ακομα πρωτη η ΠΑΣΚΕ.

Μαλιστα,σε σχολες που ειναι παραδοσιακα ''καλες'' και επι χρονια θεωρουνταν εισητηριο στην αστικη ταξη τυπου ιατρικη,νομικη κλπ,οι φοιτητες ανεξαρτητως κοινωνικης θεσης νομιζουν οτι εχουν πιασει τον παπα απο τα @@.

Εν τελει,μην ξεχνας οτι μιλαμε για ατομα το πολυ 22 χρονων που δεν εχουν δουλεψει ποτε στη ζωη τους οι περισσοτεροι.Δεν περιμενω πολλα,και το ιδιο ισχυει (σε μεγαλυτερο βαθμο) και για τους μαθητες.

Στην παραγωγη (οπου και οι αγωνες εχουν συνεπειες) ξεχωριζει η ηρα απο το σταρι.

Καλως ή κακως,ολο το κινημα εχει τα χαλια του οχι μονο το φκ για το οποιο εξ αλλου δεν εχω προσδοκιες.