Κάν' το όπως ο Πελε

Η είδηση της εβδομάδας ήταν η δικαστική αθώωση του Πελετίδη από τις κατηγορίες εναντίον του, γιατί δεν παραχώρησε ένα δημοτικό χώρο (και βασικά γη και ύδωρ) στους φασίστες, για να κάνουν προεκλογική συγκέντρωση.

Κάποιοι μίλησαν για θρίαμβο της (αστικής βεβαίως-βεβαίως) δημοκρατίας, αυτής που εξέθρεψε κι ανέχεται τους φασίστες, επιζητώντας να βγάλει στην επιφάνεια το σοβαρό τους πρόσωπο -που είναι κάτι σαν το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, δηλαδή ανύπαρκτο. Θα μπορούσαμε να πούμε -τηρουμένων των αναλογιών και της υπερβολής που έχει ένας παραλληλισμός- πως θα ήταν σαν να κάναμε λόγο για θρίαμβο της -ετοιμοθάνατης τότε- δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μετά την αθώωση του Ντιμιτρόφ και των συντρόφων του για την προβοκάτσια με την πυρπόληση του Ράιχσταγκ.

Η δικαίωση αυτή αφορά το δήμαρχο και τη δημοτική αρχή, τους εκατοντάδες αλληλέγγυους που του συμπαραστάθηκαν, το μαζικό κίνημα και το μαχόμενο αντιφασισμό. Και όχι τη "δημοκρατία" που έσυρε τον Πελετίδη στα δικαστήρια, τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα του αστικού τύπου, διάφορους όψιμους υποστηρικτές και τα κυβερνητικά στελέχη, που δεν έχουν κάνει το παραμικρό, για να δείξουν στην πράξη την εναντίωσή τους στο κόμμα των νεοναζί.

Δεν είναι θέμα ιδιοκτησιακής λογικής ενός αγώνα -αν και θα μπορούσα, συνεχίζοντας καθ' υπερβολή τους παραλληλισμούς, να πω ότι "το ΚΚΕ γεννά Πελετίδηδες" -δε φυτρώνουν μόνοι τους στο δρόμο, σπορά της τύχης. Το πρόβλημα είναι η προκλητική στάση κι η διπροσωπία της ΔΦΑ, που νίπτει σαν Πόντιος Πιλάτος τα χέρια της, στην κολυμβήθρα της τυφλής κι 'ανεξάρτητης' δικαιοσύνης, για να μη τα λερώσουν τα "δύο άκρα": Ιησούς και Βαραββάς. Κι έρχεται εκ των υστέρων να πουλήσει σκάρτο αντι-φασισμό με ξένα κόλλυβα, να πανηγυρίσει για την απόφαση και να τη θεωρήσει περιφανή νίκη της δημοκρατίας.

Λοιπόν, δεν είναι θέμα να αποκλείσουμε κάποιον -όπως όταν απομονώνουμε τους χρυσαυγίτες- αλλά όποιος χάρηκε για τη δικαίωση του Πελετίδη και της δημοτικής αρχής, όποιος θαυμάζει τη σταθερή, αποφασιστική τους στάση απέναντι στους φασίστες, δεν έχει παρά να μιμηθεί το παράδειγμά τους στην πράξη, για να αποδείξει πως δε λέει λόγια του αέρα.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, μπροστά του.

Κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ, που έλεγε κι ένα αποκριάτικο άρμα πέρσι στο καρναβάλι της Πάτρας, που κορυφώνει τις φετινές εκδηλώσεις του μες στο Σαββατοκύριακο, και θα μπορούσε αντί για βασιλιά καρνάβαλο να έχει το ομοίωμα ενός ναζί ή ακόμα καλύτερα του αρχηγού τους (Φύρερ).

Κι αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιον βαριά κι ασήκωτα σαν καθήκον, όπως η δίαιτα στο λιχούδη που έχει το δάχτυλό του στο βάζο με το μέλι της εξουσίας, ας ξεκινήσει για αρχή από κάτι πιο απλό, κόβοντας πχ αντί για το κρέας τα ταξιδάκια στο Καστελόριζο με τους νεοναζί, σταματώντας να τους καλεί ως υψηλά ιστάμενα πρόσωπα σε γιορτές, όπου ποζάρουν δίπλα στον Παυλόπουλο, κτλ. Ή να αφήσει τα υπονοούμενα (όπως έκανε ένας παράγοντας του εξωοινοβουλίου στο διαδίκτυο) πως ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πετρούπολης δεν ακολούθησε το παράδειγμα της Πάτρας κι έδωσε ένα δημοτικό χώρο στους νεοναζί.
Ίσως τότε γίνουν κάπως πιο πειστικοί για τις προθέσεις και τη χαρά τους...

-Σημειώνω παρεμπιπτόντως πως μία από τις εφημερίδες που πανηγύριζε στο πρωτοσέλιδό της για την αθώωση (αλλά δεν είχε αναλυτικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες, μάλλον γιατί έπρεπε να κλείσει ύλη) ήταν η ΕφΣυν. Που μεταξύ άλλων είχε στις σελίδες της και μια δημοσκόπηση-παραγγελιά για τη θετική αποτίμηση της κατάληξης του Eurogroup απ' την κοινή γνώμη, καθώς και κεντρικό άρθρο για τη γαλλική και γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που κάνουν αριστερή στροφή (Ουάου). Είναι μετά να μην κάνεις τη σύνδεση και να πεις πως αυτός ο επιφανειακός πασόκικος αντιφασισμός στρώνει το δρόμο στην εξάπλωση του φασισμού κι αλείφει βούτυρο στο ψωμί του (αγαπημένο κλισέ);

-Αυτή τη βδομάδα η "κατάρα" του θανατικού άφησε τους εικαστικούς κι έπιασε ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Η περίπτωση του Κούνδουρου έχει αρκετές αντιφάσεις κι ιδιαιτερότητες. Γόνος εύπορης οικογένειας που διάλεξε άλλο δρόμο, στρατεύτηκε στο ΕΑΜ, πέρασε από τη μαρτυρική Μακρόνησο (όπου γνωρίστηκε με το Βέγγο) και βρήκε διέξοδο στον κινηματογράφο. Λέγεται όμως πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ένα άσχημο προσωπικό βίωμα τον έκανε να στραφεί σε αντιδραστικές θέσεις εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων.

Με τον κίνδυνο της ανακρίβειας που περιέχουν πάντα τέτοιες γενικεύσεις, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κούνδουρους ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της πνευματικής ηγεμονίας της Αριστεράς και του Εαμογενούς κόσμου, στις τέχνες. Και παράλληλα δείγμα των ορίων αυτής της ηγεμονίας ή μάλλον της επίδρασης της ηγεμονίας του αντιπάλου τα τελευταία χρόνια...

Το Μάνεση οι περισσότεροι τον θυμούνται ως Μένιο στους "δύο ξένους" αλλά προσωπικά ξεχωρίζω τρεις άλλες στιγμές της καριέρας του -με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια:
-την έκτακτη εμφάνισή του στο επεισόδιο των Απαράδεκτων με το βίντεο-κλαμπ και την Παπαρήγα την καλή.
-τις φυλακές Ανηλίκων, όπου πρωταγωνιστούσε, πλησιάζοντας ήδη τα σαράντα.
Μου είπαν είσαι σάπια βίδα, σε ένα σύστημα σωστό...



-τους Αυθαίρετους, με το ιδιαίτερο σήμα έναρξης (μουστάκι ΠαΣοΚ και το 92' ως ορόσημο) και τους χαρακτήρες που σκιαγραφούσαν εύστοχα την εποχή.

Υγ: μπορείτε να θυμηθείτε εδώ μια παλιότερη ανάρτηση της κε του μπλοκ, όπου θα βρείτε μια συνέντευξη του Κούνδουρου στη δεκαετία με τις βάτες (όπου αρχικά είχε αυταπάτες για το ΠαΣοΚ), ενώ το 91' με το πραξικόπημα του Αυγούστου στην ΕΣΣΔ, ο Κούνδουρος πρέπει να έκανε γυρίσματα κάπου στην Κριμαία -όπου βρισκόταν για διακοπές κι ο Γκορμπατσόφ...