Το κόκκινο νοσοκομείο

Αν είσαι στο κέντρο της αθήνας και κατευθύνεσαι πχ από την πατησίων προς τον ευαγγελισμό (χοντρικά μισή ώρα απόσταση), περνάς πρώτα από τη συνοριακή ζώνη μεταξύ εξαρχείων και κολωνακίου, που είναι καλά φυλαγμένη από κλούβες των ματ, ιδίως στα φυλάκια πέριξ των παλιών και των καινούριων γραφείων του πασόκ (ένα είδος δικού μας τσάρλι πόιντ), ακριβώς δίπλα από τα γραφεία του ναρ (σε αυτό το ρεύμα που στα δυο έχει σκιστεί), όπου ένα βράδυ οι μπασκίνες βρήκαν ευκαιρία για επίδειξη αυταρχισμού. Και διασχίζεις το τρίγωνο της σκομπίας, με την καθημερινή να αντικαθιστά την εφ-συν, απλωμένο σεντόνι σε κάθε τρίτο τραπέζι, λες και πέρασε συνεργείο του σκάι και έκανε εξόρμηση με το (δικό τους) όργανο, για να φτάσεις στο μαλακό υπογάστριό της και την είσοδο του ευαγγελισμού από τη μαρασλή.

Που έχει τη φήμη του κόκκινου νοσοκομείου, όχι εξαιτίας του μεγάλου ομόχρωμου κτιρίου –θα δούμε στη συνέχεια τι είναι- αλλά επειδή το παμε είναι πρώτη δύναμη στους εργαζόμενους του ευαγγελισμού, με επικεφαλής το σιώρα, που είναι κατά γενική ομολογία μεγάλη μορφή του κινήματος και είχε γίνει ο κακός δαίμονας του κεκράκτη άδωνη, που θυμόταν πάντα τη σοβιετία και τα γκούλαγκ, κάθε φορά που στριμωχνόταν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Στους πίνακες ανακοινώσεων επικρατούν οι δικές μας αφίσες, ενώ στους διαδρόμους μπορείς να πετύχεις σφους, παλιούς γνωστούς από τη σπουδάζουσα, γιατρούς που λένε για τις εντυπώσεις τους απ’ το φεστιβάλ στο ίλιο, ασθενείς που βλέπουν το ρίζο και ξεθαρρεύουν για να εκδηλωθούν και να σου πιάσουν κουβέντα (τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία). Ή μπορείς να δεις πχ την αναισθησιολόγο σου στα πλάνα με την επέμβαση των ματ στο προαύλιο του νοσοκομείου(!) (και τις αντιδράσεις για τη φιέστα που είχε στηθεί για αυτό το κόκκινο κτίριο, που θα δούμε στη συνέχεια) και να περιμένεις να δεις αν θα τη συλλάβουν και χρειαστεί να πάει πίσω η εγχείριση (και για να προλάβω λάθος συνειρμούς και συμπεράσματα, όχι δεν μπήκα εγώ στο χειρουργείο· μην αρχίσετε στα σχόλια ευχές για περαστικά, σιδερένιος, κτλ).

Αν ρωτήσεις βέβαια τους δικούς μας, θα σε προσγειώσουν στην πραγματική εικόνα για την κατάσταση στο νοσοκομείο, επισημαίνοντας πχ τα μικρά ποσοστά συμμετοχής σε κάποιες απεργίες. Στοιχείο που δείχνει πόσο πίσω από τις ανάγκες είναι το επίπεδο οργάνωσης και συνειδητοποίησης των εργαζομένων, ακόμα και σε χώρους όπου μπορεί να υπάρχουν πιο ευνοϊκοί συσχετισμοί και μερικές εκλογικές πρωτιές στα σωματεία.

Δεν παίζουν φυσικά μπάλα μόνοι τους οι δικοί μας. Υπάρχουν πχ κι οι δακίτες, που πήραν το μέρος της διοίκησης του νοσοκομείου για την επέμβαση των ματ και αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας από το προεδρείο του σωματείου. Η αρσυ του εξωκοινοβουλίου (με κάποια στοιχεία αντάριζα λόγω και του κλάδου) στους γιατρούς, όπου δραστηριοποιείται μεταξύ άλλων κι ένας αρανίτης, που είχε γίνει μούρη το μαϊούνη, βγαίνοντας στα δελτία ειδήσεων να μιλήσει ως εκπρόσωπος των φοιτητών -και σε μια εκδήλωση οι αναρχικοί του πήγαν στο βήμα ένα ματσάκι μαϊντανό με ένα τηλεκοντρόλ, για να τον τρολάρουν. Ενώ στις εκλογές που διεξάγονται τώρα στον ιατρικό σύλλογο αθηνών) έκαναν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους (όχι στον ευαγγελισμό αλλά στον κλάδο γενικά) κάτι φασισταριά με δικό τους συνδυασμό και αφίσες που καλούν σε στήριξη των ελλήνων ιατρών (χωρίς γάμα, απλώς γάμα τα, με κεφαλαία γράμματα, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούν στο διαδίκτυο οι φασίστες, για να φωνάξουν).

Η χαρτογράφηση των δυνάμεων όμωως δεν είναι πολύ εύκολη για έναν αμύητο (σαν εμένα καλή ώρα), εξαιτίας και της εντυπωσιακής πολυδιάσπασης του προσωπικού σε διάφορους κλάδους και σωματεία, με την αλάνθαστη συνταγή του διαίρει και βασίλευε, που στην προκείμενη πατάει ίσως λίγο και στο «τουπέ» κάποιων γιατρών (με γάμα) που ως επιστήμονες δε θεωρούν πως βρίσκονται στην ίδια θέση και έχουν τα ίδια προβλήματα με τους κοινούς θνητούς-εργαζόμενους του νοσοκομείου ή και με τους ειδικευόμενους συαδέλφους τους.

Ο ευαγγελισμός είναι από τις λιγοστές μονάδες που έχουν απομείνει στο κέντρο της αθήνας, με αποτέλεσμα να γίνεται το αδιαχώρητο, κάθε φορά που εφημερεύει και δέχεται μεγάλο όγκο έκτακτων περιστατικών, και να λείπουν πολλές φορές και τα πιο στοιχειώδη. Αν χρειαστεί πχ να κάνεις εισαγωγή για κάποια προγραμματισμένη επέμβαση, μπορεί να σε ρωτήσουν αν σκοπεύεις να διανυκτερεύσεις εκεί, για να στρώσουν σεντόνι, αλλιώς να κάνουν οικονομία –εφόσον έρθεις την άλλη μέρα κατευθείαν για την εγχείριση. Αλλά αυτό είναι γενικό φαινόμενο σε όλες σχεδόν τις νοσοκομειακές μονάδες. Μου έλεγε πχ μια σφισσα για ένα άλλο νοσοκομείο, όπου έμπαινε κάθε τόσο μια κυρία από το προσωπικό κι έψαχνε τα ντουλάπια, χωρίς να τους λέει τι θέλει, προφανώς για να ελέγξει τα υλικά (κλινοσκεπάσματα, αναλώσιμα, κτλ) που είχε χρεωθεί, αν ήταν εκεί ή αν της τα είχαν σουφρώσει.

Πολλά κενά του συστήματος καλύπτονται από διάφορους αετονύχηδες ιδιώτες που μοιράζουν ανενόχλητοι διαφημιστικά φυλλάδια και κάρτες με τις υπηρεσίες τους, νοικιάζοντας έναντι (ενός καθόλου αμελητέου) αντιτίμου τηλεοράσεις για τους ασθενείς, πτυσσόμενες καρεκλοξαπλώστρες για συνοδούς, ως κι ασθενοφόρα για μεταφορές (!), με την ταρίφα για να πας από τον ευαγγελισμό στο κρατικό της νίκαιας να φτάνει τα 40 ευρώ, όπως πληροφορηθήκαμε. Όλα αυτά ουδόλως φαίνεται να ενοχλούν κάποιον απ’ τη διοίκηση του νοσοκομείου (σα να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας) και τους πολιτικούς τους προϊστάμενους. Άντε το πολύ να απασχολούσαν το υπουργείο οικονομικών (λέμε τώρα) γιατί τα εν λόγω παράσιτα σπανίως κόβουν αποδείξεις –κι αυτό φταίει που φτάσαμε ως χώρα ως εδώ, με την κρίση, κτλ..

Κι αν ρωτήσετε κάποιο δικό σας γιατρό (που να είναι και δικός μας κατά προτίμηση), θα σας πει πολλές αντίστοιχες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Οι οποίοι γιατροί-χειρούργοι εν τω μεταξύ, χωρίζονται βασικά σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που απαιτούν φακελάκι μπροστά, για να κερδίσεις την προσοχή τους και να μη λιώσεις στην αναμονή. Σε αυτούς που δεν το ζητάνε, αλλά δε θα σου πουν και «όχι», αν επιμείνεις. Και σε αυτούς που το αρνούνται κατηγορηματικά και δε σηκώνουν συζήτηση. Ανάμεσά τους και οι δικοί μας γιατροί, που έχουν και μία έγνοια παραπάνω, γιατί η δράση τους μπαίνει στο μικροσκόπιο, από κάθε άποψη, κι αν χρηματίζονταν, θα τους την είχαν στημένη και θα γινόταν βούκινο.

Στέλεχος του παμε πιάστηκε επ’ αυτοφόρω...

Κι από πίσω η τσιριχτή φωνή του άδωνη: στα γκούλαγκ, στα γκούλαγκ.

Οι κυβερνώντες προφανώς πιάνουν μόνο την πρώτη κατηγορία για να ενισχύσουν το γνωστό στερεότυπο (λαμόγια-βολεμένοι-εργατοπατέρες), όπου τους τσουβαλιάζουν όλους, και να κερδίσουν την εύνοια της κοινής γνώμης για τις επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις που διαλύουν ό,τι απέμεινε. Παράλληλα στήνουν φιέστες-παράτες, πχ για την καινούρια πτέρυγα του ευαγγελισμού (το κόκκινο κτίριο που λέγαμε), που είναι δωρεά της εθνικής τράπεζας (!) και δεν είναι πολύ καθαρό ακόμα με ποιον τρόπο θα αξιοποιηθεί, ποιος ακριβώς θα έχει πρόσβαση και με ποια κριτήρια. Αρχικά ήταν μάλιστα να παρευρεθεί ο σαμαράς στη φιέστα αυτή, αλλά τελικά τον προφύλαξαν, για να μη τσαλακωθεί η εικόνα του και έφεραν αντ’ αυτού τα ματ, για να καταστείλουν τις αντιδράσεις των εργαζόμενων, που ζουν καθημερινά την κατάσταση που περιγράψαμε αδρομερώς παραπάνω και μόνο ως πρόκληση θα μπορούσαν φυσικά να εκλάβουν τέτοιες πανηγυρικές τελετές.

Κι αν η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, αυτό δε συμβαίνει λόγω κάποιου κακού σχεδιασμού, αλλά ακριβώς σύμφωνα με το σχέδιο πλήρους απαξίωσης και κατεδάφισης της δημόσιας υγείας, για να παραδοθεί ο τομέας στα νύχια της.. ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Στην ίδια ρότα στοχεύει κι η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων (προς όφελος των ιδιωτικών ασφαλιστικών) που καλύπτουν ολοένα και λιγότερες θεραπείες-επεμβάσεις-εξετάσεις, κτλ. Οπότε μελλοντικά –κι ήδγη από τώρα ως ένα βαθμό- θα (προσ)εύχεσαι να μη σου τύχει να αρρωστήσεις βαριά και χρειαστεί να πας σε γιατρό. Ενώ οι γιατροί σύντροφοι μπορεί να χρειαστεί να μιμηθούν στο άμεσο μέλλον το παράδειγμα του πρωταγωνιστή από το «πίσω από τις ράγες» και να προσφέρουν αμισθί στο λαό τις υπηρεσίες τους.