Βόλος, βόλεμα και βολικές εξηγήσεις

Ο βόλος κι η μαγνησία θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να είναι ένα μαγικό μέρος. Ζεστή, κλειστή θάλασσα στον παγασητικό ή ανοιχτή κι εκτεθειμένη στα κύματα από την άλλη πλευρά του αιγαίου, στο ενδιάμεσο η μυθική κατοικία των κενταύρων, το πήλιο, για ορεινές αποδράσεις, σε απόσταση βολής τρία νησιά για όλα τα γούστα, από τα πιο κοσμικά ως τα πιο εναλλακτικά (αλόννησος ολέ) και μία από τις πιο ωραίες πόλεις της ελλάδας, με όλα τα πιθανά πλεονεκτήματα: ωραία παραλία, άριστη ρυμοτομία –με τα σπίτια να φαίνονται κομμένα σα φέτες από ψηλά- τσιπουράδικα για μερακλήδες που θέλουν να ξεχάσουν (ναι αλλά με γλυκάνισο ή χωρίς;) και πλούσια κινηματική παράδοση, με το πρώτο εργατικό κέντρο στην ελλάδα, και ιστορικό παρελθόν που αποτυπώνεται σε οδούς σαν και αυτή.

Τι έχει αλλάξει λοιπόν και μια τέτοια πόλη αναδεικνύει για δήμαρχό της ένα κοινωνικό απόβρασμα σαν τον μπέο; Η ανάρτηση αυτή έρχεται αναδρομικά ως συμπλήρωμα στη σειρά «αυτοδιοικητικές ιστορίες» της περασμένης άνοιξης, όπου στο βόλο αναμετρήθηκαν στο δεύτερο γύρο ο πιο κλασικός εκπρόσωπος του αδόκιμου όρου «λούμπεν αστική τάξη» (ο κουφοντίνας τώρα δικαιώνεται) και ένα εξίσου τυπικό δείγμα πασοκοσυριζαίου (πατσιαντάς) και της λογικής του μικρότερου κακού, που πλασαρίστηκε ως εναλλακτική λύση ντεμέκ στο μαύρο μέτωπο που στήριξε την υποψηφιότητα μπέου. Και ναι μεν ο μπέος είχε μεγάλη διαφορά απ’ τον πρώτο γύρο και δεν απειλήθηκε ουσιαστικά, ήταν πολλοί όμως αυτοί που υπέκυψαν στο εκβιαστικό δίλημμα και ψήφισαν πασοκ –για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Κι αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός του εκβιασμού για όποιον τυχόν μπερδεύεται και χαρακτηρίζει ως τέτοιο μια απεργιακή διεκδίκηση δεδουλευμένων, που οφείλονται στους εργαζόμενους, όπως πχ ο αρβανίτης.

Το αστικό πολιτικό σύστημα είναι κατ’ ουσίαν ένας κέντραυρος, που απ’ τη μέση και κάτω είναι φασιστικό κτήνος, ενώ από τη μέση και πάνω πλασάρει ένα ανθρώπινο, δημοκρατικό προσωπείο, που δεν αναιρείται ούτε συγκρούεται με το κάτω μισό, αλλά συμπληρώνονται ιδανικά, υπηρετώντας την ίδια ενιαία κι αδιαίρετη φύση της αστικής εξουσίας. Η επικράτηση του μπέου στο βόλο ετοιμάστηκε ιδεολογικοπολιτικά απ’ τις βρωμιές του πασόκου σκοτινιώτη κι είναι τα πολιτικά απόνερα της κάρλας και της σοσιαλδημοκρατίας –που υποτίθεται πως τον αντιπαλεύει. Η επέλαση του φασισμού δεν πατάει μόνο στη ραγδαία εξάπλωση της φτώχιας, αλλά στην ανεμελιά και την επίπλαστη ευημερία των προηγούμενων χρόνων, που έκανε πολλούς να χάσουν τα ταξικά γυαλιά τους και να αποκτήσουν μικροαστική συνείδηση. Εξάλλου το βασικό χαρακτηριστικό του λούμπεν στοιχείου που εκτρέφει το φασισμό, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ, δεν είναι η χρεοκοπία και το χαμηλό εισόδημα, αλλά ακριβώς η έλλειψη ταξικής (και γενικότερης) συνείδησης. Το κνούτο πηγαίνει πάντα μαζί με το καρότο. Και ας μην ξεχνάμε πως ήταν στην χώρα της περίφημης αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας (ότο μπάουερ, κτλ) που εμφανίστηκε και έδρασε αρχικά ο αυστριακός χίτλερ –με όση ιδιαίτερη σημειολογία μπορεί να κρύβει αυτό για το βόλο και το γνωστό προσωνύμιό του.

Ο μπέος βέβαια, όπως κι οι χρυσαυγίτες που τον στήριξαν, ξέρει να παίζει πολύ καλά το επικοινωνιακό παιχνίδι –και ας μην έχει ακριβώς επικοινωνιακό χάρισμα- και να κερδίζει πόντους ακόμα και όταν έχει απέναντί του τα αστικά μμε ή μάλλον ακριβώς επειδή φαίνεται τυπικά να τα έχει απέναντι, παίρνοντας ανέξοδα τεκμήρια επικοινωνιακής ριζοσπαστικότητας, με άναρθρες κραυγές. Και δεν πρόκειται να τον νικήσει κανείς ή έστω να τον φθείρει παίζοντας στο δικό του γήπεδο, το δικό του παιχνίδι. Έτσι νιώθει αρκετή άνεση ώστε να απαγορεύει νταβατζιλίκι πχ να συζητηθεί στο δημοτικό συμβούλιο ένα ψήφισμα για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του φύσσα, προκαλώντας την αγανάκτηση και την αποχώρηση των άλλων παρατάξεων. Παράλληλα βάζει μπρος μια κερδοφόρο φάμπρικα για τα αδέσποτα ζώα της πόλης, με σημειολογική αξία, για να δείξει πως είναι ο μπόγιας του συστήματος. Ενώ έχει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων, με την κουτάλα της εξουσίας ανά χείρας, για να κάνει παιχνίδι και να χτίσει τις απαραίτητες συμμαχίες για την ισχυροποίησή του.

Κατά τα άλλα ο βόλος δεν ξεφεύγει από τον κανόνα των ελληνικών πόλεων που πνίγονται στα προβλήματα κι αποξηραίνονται από ζωτικές δυνάμεις (όπως κινδυνεύει να πάθει κυριολεκτικά δηλ το νότιο πήλιο, αν σπάσει το εκεί φράγμα). Μια πόλη που αργοπεθαίνει, ασορτί με τα στάσιμα νερά της κάρλας, που μολύνονται ποικιλοτρόπως από τις γύρω βιομηχανίες και είναι η πιθανότερη αιτία για τα αυξημένα κρούσματα καρκίνου στα γειτονικά χωριά. Η τελευταία λέξη της μόδας σε αυτόν τον τομέα ωστόσο είναι οι μπίζνες εισαγωγές-εξαγωγές λυμάτων από και σε άλλες χώρες, όπου δραστηριοποείται μεταξύ άλλων ο γνωστός και μη εξαιρετέος μάνεσης, με τη μονάδα της χαλυβουργίας στο βόλο. Ενώ και η σοσιαλίστρια δούρου έχει κάνει λόγο για εξαγωγή λυμάτων των μονάδων της αττικής στη σοσιαλιστική (όσο και η δούρου) κίνα.

Τα κορυφαία σκηνικά ωστόσο, που προϊδέαζαν ίσως τους πιο διορατικούς για τις πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν, έγιναν στο μαγικό υπόκοσμο του ποδοσφαίρου, με τους οπαδούς του τοπικού ολυμπιακού να ετοιμάζουν αποθεωτική υποδοχή στον μπέο, μετά την αποφυλάκισή του με το σύνθημα: κάποιος ήρθε στην παρέα, καλώς ήρθες αχιλλέα. Και με τον υποβιβασμό της ομάδας να προκαλεί γενικό ξεσηκωμό κι επεισοδιακές αντιδράσεις, που απέκτησαν σχεδόν αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά!

Ο αντιμνημονιακός χυλός είναι το σύγχρονο όπιο του ελληνικού λαού. Και η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, που κάποτε τη στηλίτευαν οι δημοσιογράφοι, βρίσκει ιδανικό συμπλήρωμα στη σημερινή πολιτικοποίηση (εντός και εκτός εισαγωγικών) του ποδοσφαίρου και των παραγόντων του (μπέος, μαρινάκης) που δημόσια βέβαια κηρύσσουν το δόγμα no politica, για να πουλήσουν προφίλ ανεξάρτητου από τους σημερινούς διεφθαρμένους πολιτικούς. Κι οι περισσότεροι σφοι παρακολουθούν αμήχανα το.. καινούριο πεδίο «άσκησης πολιτικής», υποστηρίζοντας συνήθως ενστικτωδώς (με ταξικό ένστικτο) τη νίκη βόλου της προσφυγικής νέας ιωνίας. Η οποία ανέβηκε φέτος στη μεγάλη κατηγορία αλλά εκτός απροόπτου θα βυθιστεί αύτανδρη γιατί πήρε δανεικούς από τη λάθος ομάδα (παο). Κι επειδή το κρύο πανθεσσαλικό στάδιο, δε θα γίνει ποτέ καυτή έδρα, όπως δηλ το κλουβί της ιωνίας, που έλιωνε τους αντίπαλους με τη ζεστή του ατμόσφαιρα.

Εν κατακλείδι, για το μικρό παράδεισμο της μαγνησίας ισχύει στο ακέραιο η φράση: εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ. Μόνο που ο πρώτος έχει εισιτήριο, ταξικά προσδιορισμένο. Κι η εργατική τάξη χρειάζεται να κάνει πολλά βήματα ακόμα, ανεβάζοντας κατακόρυφα το επίπεδο των αγώνων της, για να μπορέσει να πάει στο δικό της παράδεισο.