Γράμμα στον Άι-Βασίλη

Απ' το αρχείο ηλεκτρονικής αλληλογραφίας της κε του μπλοκ

Αγαπητέ σφύρο, λόγω των χριστουγέννων και εξαιτίας της ατμόσφαιρας, εγώ που μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η παράδοση να την κάνει τέτοια, ενώ σκέφτομαι χιλιάδες κομμουνιστικές αηδίες για ευχές, τρολιές, πικρόχολα αστεία για τη δεξιά, αναπηρικά καροτσάκια για το ΠΑΣΟΚ, λεκάνες με νερό για να πλύνουν τα χέρια τους οι κνίτες, φέτος στο μυαλό μου αντιστοιχεί μία μόνο ευχή. Πες με γριά, πες ότι ξαφνικά γέρασα, ότι με βλέπεις να πλέκω μπροστά σε μπουρζουα τζάκι, αλλά εγώ από μέσα μου για όλον τον κόσμο που συναντώ σκέφτομαι μόνο μία ευχή. Υγεία σύντροφε, αδελφέ, ξάδερφε, γιαγιά, μάνα, συναγωνιστή, κουμπάρε, φίλε.

Και η αλήθεια είναι πως η αριστερά σαν ώριμο φρούτο έπεσε και έκατσε πάνω στην επανάσταση και δεν λέει να σηκωθεί πάνω από αυτό το ζεστό χώμα της επαναστοσυζήτησης, της αριστεροσύνης του εργατικού "είναι", του εργατισμού των ψυχο"φθόρων" μαζών, του εργατοπατερισμού της αθυρόστομης οργάνωσης που τιτλοφορείται "ο κλέψας του κλέψαντος" και καλεί τον "δέσποτα" στις 13 Ιανουαρίου για να κάνει αγιασμό και να κόψει την πίτα μαζί με τους χιλιάδες άλλους συλλόγους που μαστίζουν την terra τούτη την incognita.

Δεν φταίει αγαπητέ σφύρο που διάβασα Κουμανταρέα, ούτε η Σώτη φταίει, ούτε ο Γιώργος Νταλάρας. Φταίει που η αριστερά δεν μίλησε ποτέ για την καθημερινότητα. Φταίει που η αριστερά μιλάει για τα εργατικά δικαιώματα σαν την SCARLET OHARA στο όσα παίρνει και ξεπουπουλιάζει ο άνεμος. Σαν να ακούς την αμερικανική ιστορία το 2010 από το στόμα του Θείου Βάνια, όχι ότι αυτός ήταν κάπου καλά καθήμενος και εξιστορούσε παραμύθια, αλλά να, την ακούς λες και έρχεται από τον προηγούμενο αιώνα. Και μπορεί οι ανάγκες του λεηλατημένου λαού να μην άλλαξαν στον αιώνα, αλλά πως να το κάνουμε, ακούγεται ρετρό την ίδια στιγμή που το δεκαπεντάχρονο αγγλάκι περιδιάβασε τις online οθόνες της ελληνικής αριστεροσύνης, ακούγεται σαν κομμουνιστική elctro όσο κι αν δε σ’ αρέσει.

Και επειδή λοιπόν μείναμε στην επανάσταση, στην αναδιανομή, στην κρατικοποίηση, στην εθνικοποίηση, στην πολτοποίηση και στην εξαθλίωση (κούφιες λέξεις όταν δεν τους δίνεται ο αριστερός συνειρμός) εγώ έχω να προτάξω το φαινόμενο της υγείας. Έτσι θα ξεφύγουμε λίγο από τον αριστερό μιλιταρισμό της ανάκτησης των αλύτρωτων δικαιωμάτων και θα προτάξουμε λίγο την ανάγκη της καθημερινότητας. Πέρα λοιπόν από τις Δ.Ε.Κ.Ο. που μας είχαν ανάγκη να προασπίζουμε τον αγώνα τους σαν άλλες Καρέννινες, πέρα από τον δύστυχο συνδικαλισμό που έπεσε πάνω του σαν σάπιο βατόμουρο και έκανε ανεξίτηλο λεκέ το ΠΑΣΟΚ (το λε με άλφα), πέρα από τον ντετερμινισμό της ελληνο-χατζιδακικής εξουσίας τύπου "αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ Μητσοτάκ" εγώ έχω να μιλήσω για τους καρκινοπαθείς της καθημερινότητας που μαστίζονται από το δολιομνημόνιο της ανέχειας και της παραπληροφόρησης, του καπιταλισμού σύσσωμου και των αξιών του.

Το λένε και το ξαναλένε οι ξανθοί πράκτορες των κουρελοκάναλων στα νήπια κοινά τους όταν μιλάνε για τον καρκίνο : -"μας φαίνεται ότι δεν θα το ζήσουμε ποτέ και ότι δεν θα χτυπήσει ποτέ την πόρτα τη δική μας και των αγαπημενων μας". Ας σνιφάρουμε την κόκα μας προς το παρόν. Λοιπόν χτυπάει και χτυπάει σαν μαστίγιο -από κει και η μάστιγα που δεν είναι ψέμα αλλά αδιάσειστη αλήθεια. Και κει που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι, αρπάζει κλέβει το όνειρό σου και του κάνει χαρακίρι..

Ας φανταστούμε λοιπόν χωρίς πολλά-πολλά έναν κοινωνικό πρωταγωνιστή, καρκινοπαθή, την κυρία Γιάννα για παράδειγμα την καθαρίστρια της πολυκατοικίας μας, τα χριστούγεννα του 2010. Ο μακρυμάλλης θα πει πως είναι σαν τα μελό του ριζοσπάστη, αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.
Η κυρία Γιάννα, ανασφάλιστη πασόκα, με καρκίνο μεταστατικό, στήθος, πνεύμονα , κεφάλι, συκώτι, και δεν δίνει κουπόνια και συμμετοχές σε κόμμα εκτός από την άμεμπτη ψήφο της. Πριν 10 μέρες στον Α. Σάββα της είπαν πως το 2010 βγαίνουν νέα φάρμακα για τον πνεύμονα και αυτό είναι αλήθεια.

Γιατί όμως άργησαν τόσο κυρία Γιάννα ενώ τα φάρμακα εφευρέθηκαν στην Ελλάδα εν έτει 2008 και φτάνουν στα χεράκια σου τώρα? Γιατί κυρία Γίάννα έπρεπε να νοσηλευτείς 2 μήνες για τις πρώτες χημειοθεραπείες που σου τάραξαν το είναι στο παπανικολαόυ και ήταν και άχρηστες γιατί δεν επιβράδυναν κανένα στέλεχος του ιού? Γιατί κυρία Γιάννα ξέμεινες ανασφάλιστη σε δωμάτιο του νοσοκομείου το προηγούμενο πάσχα μακριά από τους δικούς σου σε οκτάκλινο δωμάτιο ενώ η ιατρική συμβουλή ήταν απομόνωση τριών ημερών και μετά κόλλησες εκείνη την βαριά μόλυνση που σου ανέβασε τον πυρετό στα 39 και έφτασες δια ζώσης να συναντήσεις τον αδερφό σου τον Λουκά που πέθανε στα Βριλήσια το 1973 από καρκίνο στο πάγκρεας και συ ακόμη νομίζεις πως έφταιγε η μάνα σου που δεν τον βύζαινε μέχρι τα πέντε? Γιατί κυρία Γιάννα ανέβασες τη φωνή της τηλεόρασης στο δίκλινο πλέον κίτρινο απ τη μούχλα δωμάτιο του Σωτηρία όταν άκουσες τον Τραγόπαπα στη ΝΕΤ να σε διατάζει να πιστέψεις "εις έναν κύριο ποιητή" -ποιος νόμιζες ότι ήταν, ο ελύτης που τραγουδούσες ολόχαρη το 73' στο στάδιο ειρήνης και φιλίας; Και έσπρωξες τα σκεπάσματα και έφυγες από το Σωτηρία που ο άντρας σου ο Τάκης είχε βρεί λαδώνοντας τον μπατζανάκη του τον Θόδωρο που δουλεύει γραμματέας στην Πολεοδομία για να σου βρει το ρημαδοδωμάτιο και πήγες στην Παναγία τη Σουμελά για να προσευχηθείς με επιληψίες βαριές και με φωνή που τρεμόσβηνε;

Κυρία Γιάννα τέρμα τα αστεία, σ’ αγαπάμε γιατί γουστάρεις τη ζωή λές και είσαι η Εύα, τρέμεις μήπως δεν δείς τον γιό σου τον Ανέστη πολιτικό μηχανικό να διαπρέπει με τις δυο του κόρες στο πλευρό του (και καμαρώνεις για τις θυσίες και τα σκατά που έκαμες παξιμάδι 25 χρόνια τώρα), φοβάσαι μήπως ο Τάκης βρει άλλη γυναίκα και κείνο το μικρό κουμπούρι σου πάει και το φάει στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, τι θα πει και η κυρία ελένη απ το καθαριστήριο που γλώσσα δεν βάζει μέσα, καταριέσαι και το ρημαδοκράτος που τους στέλνει όλους "κουτσούς στραβούς στον Άγιο Παντελεήμονα" που τώρα έχει γίνει μετερίζι κοινωνικής εξέγερσης, αλλά ίσα με εδώ.

Κυρία Γιάννα το ζήτημα της υγείας δεν είναι ατομικό σου θέμα. Τα αντικαρκινικά νοσοκομεία άρχισαν να κλείνουν εδώ και 2 μήνες με αποτέλεσμα χιλιάδες ασθενείς να μένουν χριστουγεννιάτικα στο έλεος του «αι βασίλη» και του «αι τράβα» χωρίς να συμπληρώσουν τις χημειοθεραπείες τους και τις ακτινοβολίες επειδή πλέον τα νοσοκομεία δεν διαθέτουν την υποδομή ούτε καν για προληπτικές αξονικές και λοιπές φωτογραφίες.. Το ζήτημα θέλει συλλογικό αγώνα από αυτούς που πραγματικά αναγκάζονται να παλέψουν για τη ζωή τους.

Εγώ κυρία Γιάννα μου, που λες, πιστεύω ότι όταν προσπαθούν να αφαιρέσουν από τον άνθρωπο τη ζωή του, εκείνος λες και θυμάται κάτι ξαφνικά από το βιβλίο της ανθρωπολογικής του ιστορίας, τότε που όταν αρπάζαν από τη φυλή το ελάφι που είχε κυνηγήσει δέκα μέρες στον παγετό, γινόταν ο ίδιος ο κυνηγός λιοντάρι γιατί καταλάβαινε ότι το ελάφι ήταν η αναγκαία τροφή για να τον κρατήσει στη ζωή..
Έτσι λοιπόν συλλογικά σαν άλλη φυλή , ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε δια ζώσης αυτούς που μας κρατάνε καλά κρυμμένη την ελπίδα μας για ζωή. Όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά για την αγάπη μας για τη ζωή..

Cundu luna

Απάντηση σφύρου:

Υγεία να ‘χουμε, για να μη μπλέξουμε ανασφάλιστοι με ό,τι έχει απομείνει από αυτό το σύστημα υγείας και μας ξεζουμίσουν. Οι εποχές που οι κολασμένοι της γης πέθαιναν αβοήθητοι στους δρόμους, γιατί δεν είχαν να πληρώσουν την περίθαλψή τους, δεν είναι μακριά. Είναι δίπλα μας. Ο μεσαίωνας περπατάει στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς, στο μεροκαματιάρη που αρρωσταίνει και δεν τολμάει να λείψει για να μην χάσει τη δουλειά του, στις απολύσεις των εγκύων, στα εργατικά ατυχήματα, θυσία στο μολώχ της υπεραξίας. Κι ανάμεσα στο αρχιπέλαγος της δυστυχίας, προκλητικές νησίδες χλιδής που στενεύουν διαρκώς και χωράνε ολοένα και λιγότερους.

Κι αφού είναι η υγεία πάνω απ’ όλα, πώς γίνεται να μαθαίνουνε από την κούνια τους να μισούν την χώρα των σοβιέτ, όπου το πιο πολύτιμο αγαθό ήταν δωρεάν για όλους; Αν η ασφάλεια είναι η υπέρτατη αξία που μας πλασάρουν, πώς ανεχόμαστε να ζούμε ανασφάλιστοι, βουτηγμένοι στην ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον μας;

Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουμε ότι το κοινωνικό κράτος ήταν ένας τακτικός ελιγμός των αστών για να μην τα χάσουν όλα, συνυφασμένος με τον σύντομο εικοστό αιώνα των επαναστάσεων κι άρχισε να γκρεμίζεται μαζί το τείχος του βερολίνου και τον σοσιαλισμό; Τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και τώρα μοιάζει μακρινή ανάμνηση, όπως θα είναι σε μερικά χρόνια κι οι εργατικές κατακτήσεις, αν οι κυρίες γιάννες που μένουν στη ζωή, δεν ενώσουν μαζί μας τη φωνή τους, για να μοιραστούν τον αγώνα μας. Αλλιώς θα μοιραστούνε την ήττα μας και μια ζωή εν τάφω, που στην πρώτη αφορμή θα πάψει να είναι ζωή και θα μας μείνει μόνο ο τάφος.

Κι άμα δεις βρικόλακες κόκκινους φιλάθλους/
ψήσ’ τους για να βάλουν σφυροδρέπανα στους τάφους

Ένα μικρόβιο πλανάται πάνω από τις αλλοτριωμένες μάζες. Είναι το μικρόβιο του κομμουνισμού. Κι όσο κι αν τους δίνει το σύστημα ασπιρίνες για να χρυσώσουν το χάπι και τις αλυσίδες τους, όσο κι αν τα μέσα τις αποστειρώνουν και βάζουν τις ιδέες μας σε καραντίνα, στο τέλος θα τις κατακτήσει. Κι αν μεταλλαχτεί και γίνει παιδική αρρώστια, δεν πειράζει, κι αυτή δική μας είναι.

Χο-χο-χο, κυρία γιάννα. Χο-χό, όπως λέμε χωρίς. Γιατί…
Χωρίς εσένα, γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.