Ένα κείμενο για τον κωστα-γιάννη

Όσο την κροστάνδη θα έχετε οδηγό
εμείς στην αντεπίθεση με κόκκινο στρατό

Ο κωστα-γιάννης είναι πρόσωπο υπαρκτό σα σοσιαλισμός που μπήκε πρόσφατα στα/στην εαακ.
Το περασμένο σαββατοκύριακο συνδύασε το διήμερο του ομίλου με αυτό της/των εαακ.
Και βασικά επειδή οι πρωινές συνεδρίες του ομίλου έπεφταν πολύ νωρίς για τα δικά του εαακίτικα στάνταρντ συνδύασε το διήμερο εαακ με τον ύπνο του.

Τι είναι όμως το διήμερο εαακ; Υπαρξιακό το ερώτημα.
Καταρχάς διήμερο... τι; Συνέδριο, συμβούλιο, κονκλάβιο, κάμπινγκ; Τι;
Στην οργάνωση λέμε διήμερο κι εννοούμε αντι-ιμπεριαλιστικό, απλά ποτέ κανείς δεν το λέει ολόκληρο.
Στο λύκειο η διήμερη σήμαινε αποβολή κι η πενταήμερη εκδρομή.
Αυτό τι είναι; Τρελό γουικέντ στου μπέρνι;
Έμεινε το επίθετο αλλά χάθηκε το ουσιαστικό, μαζί κι η ουσία.

Από γραμματικής απόψεως τα προβλήματα δεν είναι λιγότερα.
Τι μέρος του λόγου είναι οι εαακίτες; Αναρχικοί, ελευθεριακοί ή ορθόδοξοι;
Και προπαντός, τι γένος είναι το λήμμα εαακ;
Έχει γένος ή είναι άφυλο;
Έθνος ανάδελφο χωρίς συγγενείς; -μόνο λιγάκι αγενείς.

Στο μπλοκ στηρίζουμε γραμμή ναρ, δηλ εαακ, (η).
Αφενός γιατί είναι σαρξ εκ της σαρκός μας.
Αφετέρου γιατί είναι αστείο να λες τα αριστερή ανεξάρτητη κίνηση. Άσε που άμα βάλεις πληθυντικό τι ρόλο βαράει το ενιαίο στο αρκτικόλεξο;
Είναι σα να μιλάει ο ριζομπρέικερ για ενιαίους κι αδιαίρετους παναθηναϊκούς.
Αλλά οι αλτουσεριανοί διαφωνούν κάθετα.
Θεωρούν τον ενικό αριθμό και τη γραμματική περιοριστικές γλωσσικές δομές που αναπαράγουν το σύστημα.

Έτσι το λήμμα εαακ ανήκει στα ουσιαστικά που έχουν δύο γένη κι ανάλογα με το γένος αλλάζει η σημασία του.
Όπως πχ η άμπελος που γίνεται κι αμπέλι και συνδέεται άρρηκτα με την εαακ και διονυσιακές καταστάσεις όπως το διήμερο.
Στην πρώτη μορφή παραπέμπει άμεσα στην αμπελοφιλοσοφία, ενώ ως ουδέτερο αφήνει αιχμές για τις χαλαρές έως ανύπαρκτες οργανωτικές δομές της που την κάνουν ξέφραγο αμπέλι.

Οι διγενείς εαακίτες λοιπόν μαζεύονται στα μαρμαρένια αλώνια και πραγματοποιούν μια sui generis ανερμάτιστη διαδικασία που ενάντια στους θεσμούς ξεκινάει βράδυ και τελειώνει πρωί (οι άλλοι όπως βαδίζουν εμείς ανάποδα).
Μπαίνουν σε ένα μεγάλο αμφιθέατρο όπου τρώνε, πίνουν, διαβάζουν εφημερίδες (ελευθεροτυπία και πριν κατά κύριο λόγο) φωνάζουν δυνατά όσο τοποθετούνται οι άλλοι και κάνουν σσσσς... με το δάχτυλο στο στόμα όταν είναι να μιλήσει το δικό τους σχήμα.

Για να σε προσέξουν μες σε αυτή τη χάβρα πρέπει να είσαι είτε μεγάλο κεφάλι είτε πολύ καλός ρήτορας. Που σημαίνει να πετάξεις κανά αστείο στην αρχή για να κερδίσεις το κοινό, ή να σκαρφιστείς κάποιο τέχνασμα.
Σαν αυτό της εδώ νομικής που κατέληξε σε ναρίτικη γραμμή αλλά βάλανε να τα πει μια γνωστή αρανίτισσα και την πρόσεχαν πολλοί.

Ή σαν τον συναγωνιστή που όταν ήρθε η σειρά του άρχισε να φωνάζει χωρίς μικρόφωνο για να κάνουν ησυχία να τον ακούσουν.
Ο δραμινός της παρέας που 'ναι μικρός ψάρωσε.
-Κάτσε, κάτσε να ακούσουμε τι θα πει.
-Γιατί;
-Γιατί δεν έχει μικρόφωνο, κάτι σημαντικό θα πει.
-Άσε ρε, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, τώρα θα τα μάθουμε το κόλπα; Πάμε να φύγουμε.

Αυτό λοιπόν στην εαακίτικη αργκό λέγεται συνδιαμόρφωση.
Δηλ μορφώματα (σχήματα) που συνδιαμορφώνουν.
Γενικώς πολλή μόρφωση μαζεμένη. Σχεδόν παραμόρφωση.

Αλλά η αμεσοδημοκρατική αρένα είναι απλώς μια βιτρίνα. Το ζουμί είναι σε άλλη αίθουσα με την επιτροπή κειμένου που είναι ανοιχτή, στην πράξη όμως μαζεύονται τα στελέχη κάθε συνιστώσας και συνδιαμορφώνουν.

-Τι είναι επιτροπή κειμένου; ρωτάει ο δραμινός.
-Καλά εσύ είσαι εαακ, εγώ θα σου πω τι σημαίνει;
Τελικά το φίδι από την τρύπα το έβγαλε ένας τρίτος.
-Φτιάχνουν όλοι μαζί ένα κείμενο, όπου ο πρώτος γράφει όταν, ο δεύτερος λέει όποτε κι ο τρίτος αντιπροτείνει εφόσον. Μέχρι να συμφωνήσουν.

Με άλλα λόγια όλη η δουλειά γίνεται στο παρασκήνιο κι η αμεσοδημοκρατία στην ουσία πάει περίπατο.
-Δεν είναι έτσι, μου είπε ο μήτσος από το φυσικό. Οι συσχετισμοί πάνω καθορίζουν τι γίνεται εδώ πέρα.
Το επιχείρημα ήταν τόσο σοβιετικό που με συγκίνησε. Ένα δάκρυ κύλησε νοερά στο μάγουλο.
Στη συνέχεια είπαμε για τον μαϊούνη και για τον λιοδάκη στα χανιά, το ανώτατο στάδιο του ακαδημαϊκού κρετινισμού.

Αλλά κι η επιτροπή κειμένου δεν είναι κάτι σημαντικό.
Το περίφημο οκτασέλιδο που βγαίνει εκφράζει μόνο ένα γενικό πνεύμα και δε δεσμεύει κανέναν.
-Και τότε γιατί δε βγάζουν το ίδιο κάθε χρόνο; ρωτάει ένας ομιλίτης.
Κι εγώ το ίδιο θα τον ρωτούσα, αλλά με πρόλαβε.

Έτσι κι αλλιώς συγκεκριμένο διακύβευμα δεν υπάρχει.
Ανταρσύα στους φοιτητές δεν έπαιζε να γίνει. Η γένοβα είχε ήδη διαλυθεί και συμμετείχε ως συνιστώσα βάση εαακ.
Βάση σε αντίθεση με τους άλλους που είναι τα στελέχη; Ή με το εποικοδόμημα και τους αλτουσεριανούς;

-Θα υπογράψετε για τους εργάτες του λαναρά;
Οι σεκίτες ήταν η μόνη εύθυμη νότα σε ένα διήμερο που κύλησε μονότονα με ένα-δυο εθιμοτυπικούς τσαμπουκάδες και κάτι ψιλές.
Φυλλάδια κι αφίσες μαρξισμός 2009 που τώρα με την κρίση είναι και πάλι επίκαιρος (πριν δηλ δεν ήταν) και συλλογή υπογραφών για χαρτογράφηση.
-Άσε φίλε. Αν οι υπογραφές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Οι σεκίτες ήταν η μόνη αλλαγή στο διήμερο.
Όλα τα άλλα, η μπαχαλο-διαδικασία, οι παρασυναγωγές παραπλεύρως του αμφιθεάτρου, η χάβρα ενώ μιλάει ο συναγωνιστής, η αποθέωση της ατάκας και του χαβαλέ, μένουν αξίες σταθερές κι αναλλοίωτες στον χρόνο.
Κεκτημένα του κινήματος.
Αυτά εν πολλοίς ήταν κι ο λόγος που μπήκα στην κνε.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα πάει οκτώ χρόνια πριν, μικρός κι άμαθος. Τόσο που ενώ πήγαμε σε παλαιοπωλείο με πρακτικά συνεδρίων του κκσε δε μου έκοβε και πήρα μόνο τον εθνικισμό του παπαναστασίου.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά έκτοτε δεν τα ξαναβρήκα. Ακόμα με μουτζώνω.

Εντός αίθουσας το κοινό πρόσεχε μόνο τους στεντ απ κόμεντι που πετούσαν καλές ατάκες.
Εκτός, η πολιτική αγωνία ενός συναγωνιστή ήταν πώς καταφέρνεις να πείσεις την άλλη να τελειώσεις μέσα της.
Κι εγώ ήθελα να πάρω κυριακάτικο ρίζο αλλά φοβόμουν τους άλλους (δεν χωρούσε να τον κρύψω μες στο πριν).

Στο τέλος ο καρπόζηλος που ήταν στην επιτροπή κειμένου μπήκε φορτσάτος, ξεσπάθωσε εναντίον των πατρινών κι η εαακ θεσσαλονίκης αποχώρησε καταγγέλλοντας τα εαακ πάτρας.
Εγώ δεν ήξερα ακόμα τι σημαίνει αρας κι η καταγγελία μου έκανε αλγεινή εντύπωση.
Αλλά επειδή είχα ξενερώσει με τη διαδικασία, δεν έβλεπα την ώρα να φύγουν τα πούλμαν κι ήμουν έτοιμος να καταγγείλω οποιονδήποτε μας εμπόδιζε να φύγουμε καταγγέλλοντας.
Αρκετά χρόνια μετά η θρυλική επιστολή των επτά στο ρίζο έκανε τον καρπόζηλο τραγούδι στα χείλη όλων μας.
Λευτεριά στους επτά.

Μετά από αυτά η απόφαση για την οργάνωση κλείδωσε μέσα μου.
Το βιογραφικό το είχα δώσει ήδη, αλλά αυτό στο παιδικό μου μυαλό δε σήμαινε κάτι οριστικό. Αφού δεν είχε εγκριθεί ακόμα...
Θυμάμαι τι αγωνία είχα στην πρώτη όβα όσο περίμενα απ' έξω την έγκριση. Θα με πάρουν, δε θα με πάρουν...
Τελικά με πήραν κι έτσι στους άλλους [εαακ] μου βγήκε η ρετσινιά του ρουφ-πράκτορα (από μικρός φαινόμουνα).
Πώς ακριβώς κάνεις τον ρουφ σε μια χύμα διαδικασία ακόμα μου διαφεύγει. Η ρετσινιά μια φορά έμεινε.

Τώρα όμως με ξέρουν ως απολίθωμα και με αγαπάνε.
Τόσο που ένιωσα σχεδόν σύντροφός τους.
Γιατί σύντροφοι είναι εκεί που σε αγαπάνε. Και τελευταία δεν το βρίσκω πολύ συχνά. Όχι εκεί που αγαπάω εγώ τουλάχιστον.
Τώρα που με αγαπάνε λοιπόν θα ζητήσω στο επόμενο διήμερο να με αποκαταστήσουν.

Αυτή ήταν η πρώτη -και για πολύ καιρό τελευταία- επαφή με τον αριστερισμό (τον οποίο ο κον μπεντίτ θεωρεί φάρμακο στη γεροντική αρρώστεια του κομμουνισμού!).
Στο τελευταίο ταξίδι, εκτός απ' το καλτ βιβλίο του κον μπεντίτ, ανακάλυψα κι άλλους δυο ομιλίτες με ανάλογη τραυματική εμπειρία που ξέκοψαν νωρίς (είναι ωραίο να ξέρεις πως δεν είσαι ο μόνος).
Ο ένας είχε πάει σε διήμερο εαακ ως μαθητής και μου είπε το συμπέρασμά του στο τέλος της διαδικασίας:
Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να πάω με αυτούς.
Τόνιζε τις λέξεις μία-μία κι η φρίκη ήταν ακόμη ζωγραφισμένη στα μάτια του.

Αυτό που γίνεται σε κάθε διήμερο είναι χωρίς υπερβολή τραγικό από πολιτικής απόψεως. Προτσές αποσύνθεσης και διάλυσης.
Ο σύντροφος μήτσος συμφώνησε, αναγκαστικά.
Φταίει λέει που είναι πολλά τα σχήματα. Παλιά με λιγότερα λειτουργούσε καλύτερα.
Αν δεν ήξερα εξ ιδίων ίσως να με έπειθε. Αλλά το επιχείρημα ήταν τόσο διαλεκτικό (ποσότητα και ποιότητα) που άλλο ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε νοερά στο μάγουλο.

Την επομένη ο βενιαμίν του εδώ ομίλου που άκουγε το διάλογο με το μήτσο, μου έλεγε για την πρόταση στρατολόγησης που του κάνανε!
Τον πιάνει ένας και του λέει είσαι στο σχήμα τάδε;
-Ναι.
-Στη νεολαία είσαι;
-Όχι, λέει ο βενιαμίν.
-Θες να μπεις;
Και του λέει ότι τρεις είναι οι προϋποθέσεις.
Εκεί περίμενα μια ανάλυση αλά λένιν εναντίον μαρτόφ (να είσαι μέλος σε μια από τις οργανώσεις βάσης κτλ) αλλά τελικά ακολούθησε κάτι πολύ πεζό. Να έχει χρόνο, όρεξη να προσφέρει κι άλλο ένα που δεν το θυμάμαι.

Τον είχα όμως δασκαλεμένο τον βενιαμίν κι αυτός έβαλε ζήτημα δομής και δημοκρατικού συγκεντρωτισμού!
Κι εσύ αναγνώστη να μην ξέρεις τι να πιστέψεις σε αυτή τη ζωή.
Υπάρχουν ναρίτες που στρατολογούν;
Βεβαίως. Όσο υπάρχουν εαακίτες που στηρίζουν δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Σύντροφοι μετανοείτε (υπογράψτε δηλώσεις όσο είναι καιρός).

Μετά, μου λέει ο βενιαμίν, έμαθα ότι αυτός ήταν ο γράψας.
(Εντάξει, σκέφτομαι μέσα μου. Αυτός έχει άλλη ανατροφή από το σπίτι, δικαιολογείται να στρατολογεί, μπορεί να έχει και χαρτογράφηση).
Και συμπληρώνει χωρίς ανάσα: αυτός που μιλούσε χτες μαζί σου.
-Ποιος ρε συ; Ο μήτσος από το φυσικό είναι ο γράψας;
-Ναι, αυτός είναι.
-Και τώρα μου το λες γαμώτο;
Και δεν πρόλαβα να ρωτήσω κάτι για τον πατέρα του.
Καλός άνθρωπος ήτανε...