Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Η κουλτούρα της φυγής

Σε έναν κόσμο φτιαγμένο από αδιέξοδα που δε μας λυπάται, όλοι ψάχνουν έναν τρόπο να ξεφύγουν, ένα καταφύγιο.
Κι επειδή δεν έχουν πού να (κατα)φύγουν απλώς αποφεύγουν -ή έτσι νομίζουν- τα προβλήματά τους και δεν τα σκέφτονται. Ώσπου να φύγει και το άρθρο κι απλώς να μη σκέφτονται.

Ό,τι κάνουμε στη ζωή μας είναι κατά βάση μικρές αποδράσεις, τρόποι φυγής από την πραγματικότητα και τα προβλήματά της.
Ο τζόγος υποκαθιστά το χαμένο σασπένς μιας αδιάφορης ζωής χωρίς εκπλήξεις.
Η μπάλα τις νίκες που δε βιώνουμε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
Τα παιχνίδια την χαρά και την χαμένη αθωότητα.
Τα ναρκωτικά τις έντονες συγκινήσεις που λείπουν.
Η τηλεόραση τους φίλους και την παρέα. (Στην τηλεόραση το βράδυ η κυρά-λένα κοιτώντας σίριαλ θα κλάψει από συγκίνηση).
Οι ταινίες το χάπι εντ που ποτέ δεν έρχεται.
Το μπλοκ την χαμένη επικοινωνία με τους συντρόφους.
Η νοσταλγία είναι η φυγή από ένα μέλλον χωρίς προοπτική.
Ο φουτουρισμός είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Κι ο παλιμπαιδισμός επιστροφή στην ανεμελιά, απόδραση από έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλεια.

Άλλοι βρίσκουν καταφύγιο σε μια ερωτική σχέση κι αδιαφορούν για τα υπόλοιπα.
Αλλά ο σύντροφος σήμερα είναι σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση (πολιτικά και γενικώς). Κι οι περισσότεροι απλώς συνευρίσκονται χωρίς συναίσθημα (ερωτικά και γενικώς).

Το βασικό είναι να δημιουργείς έναν δικό σου κόσμο. Μια παράλληλη πραγματικότητα για να ξεφεύγεις από αυτήν που υπάρχει.
Η τελική συνέπεια αυτής της λογικής είναι η τρέλα.
Ο τρελός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να φτιάχνει έναν δικό του φανταστικό κόσμο και να δραπετεύει σε αυτόν. Είναι η τελευταία άμυνα του οργανισμού, ή μάλλον του εγκεφάλου, για να μπορέσει να αντέξει.

Επόμενα, όλες οι αποδράσεις είναι μορφές ελεγχόμενης τρέλας.
Κι ως ένα βαθμό είναι κι αυτή μια στάσις που νιώθεται, ανθρώπινη.
Το ερώτημα είναι ως πότε θα πουλάμε τρέλα αντί να αλλάξουμε την πραγματικότητα γύρω μας.
Κι είναι αναπόδραστο, σαν την ζωή και τον εαυτό μας. Ούτε αναχωρητές, ούτε αναθεωρητές μπορούν να απαντήσουν. Μόνο κομμουνιστές.

Αρκεί να μην πέσουν κι αυτοί στην παγίδα.
Η πολυλογία για την επανάσταση είναι η φυγή από έναν κόσμο πνιγμένο στην αντεπανάσταση. Φυγή που καταντάει υπεκφυγή κι εκτόνωση.
Όπου ακούτε επαναστατικό βερμπαλισμό κρατάτε μικρό καλάθι.
Να υπερβαίνεις διαλεκτικά την πραγματικότητα δε σημαίνει να πηδάς από πάνω της για να την αποφύγεις.

Αν μπαίνεις για λάθος λόγους η οργάνωση γίνεται σα ναρκωτικό.
Γεμίζει τη ζωή σου, εκτονώνεσαι, νιώθεις πως είσαι κάτι.
Άτομα χωρίς δική τους ζωή και προσωπικότητα καλύπτουν το κενό τους με την οργάνωση, τη μόνη που μπορεί να τους κοινωνικοποιήσει (όπως κάποτε το πασοκ τις προβληματικές).
Άλλοι βρίσκουν πολιτικό άλλοθι για την ενσωμάτωσή τους. Έχουν τον ίδιο τρόπο ζωής με τους άλλους, αλλά εναλλακτικές ιδέες και στέκια (αγωνιστικά ουζερί).

Κι έτσι ανοίγει γόνιμος διάλογος με τους πλην λακεδαιμονίων.
Εμείς είμαστε ενάντια σε σκληρά, μαλακά και βαπόρια απ' την περσία κι εκείνοι ενάντια σε σκληρά και κνίτες που γι' αυτούς είναι περίπου το ίδιο.
Πρέζες υπάρχουν πολλές. Η κνε μορφώνει, αυτή είναι η διαφορά.
Κι είναι ειδοποιός. Δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι αν δεν είχα περάσει από την οργάνωση.

Παρά το τι μπορεί να πιστεύει ο καθένας, αυτό που θέλει να πει ο ποιητής στο μπλοκ αυτό είναι ότι στηρίζει το κόμμα. Κριτικά, αλλά το στηρίζει.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, μπορεί να αγαπά την ποίηση που διαβάζει, αλλά όχι τον ποιητή.
Τιμή και δόξα στους σ/φους που διαβάζουν σφυροδρέπανο χωρίς να με θεωρούν αντικομματικό.

Μέρος Δεύτερο - Ασυναρτησίες

-Σήμερα έμαθα τα νέα μιας παλιάς συμφοιτήτριας, που μου 'χε χαρίσει μια φωτό των οπαδών της σενκτ πάουλι. Κάνει πρακτική σε μια εφημερίδα στη λάρισα.
Ω, διάολε, πρακτική στα 26 της; Γιατί, για να μάθει τη δουλειά;
Γιατί δεν έμενε στο αμβούργο;

Η (τωρινή) κοινωνία σου λέει κατάμουτρα πως δεν σε χρειάζεται, ούτε εσένα, ούτε τις σπουδές σου. Σου φωνάζει σε κάθε σου βήμα πως είσαι άχρηστος. Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ.
Είναι έγκλημα να βγαίνουν σωρηδόν απόφοιτοι στην αγορά ανεργίας.
Εκεί που ισχύει ο νόμος της προσφοράς. Οι δουλειές αυξάνονται όσο μειώνεται η αξιοπρέπεια. Η εξίσωση ισορροπεί όταν η αξιοπρέπεια φτάσει να γίνει μηδέν. Αν δεν πέσει πιο κάτω δηλ.

Για αυτό και για άλλους τόσους λόγους θα 'θελα να 'μουν στη σοβιετία. Θα είχα τουλάχιστον αξιοπρέπεια.
Θα 'χα κι ένα μπλοκ για τα κακώς κείμενα να γράφω να ξεχαρμανιάζω.
Κι ένα καλό μπουφάν για τη σιβηρία μετά.

-Ο τσάντλερ απ' τα φιλαράκια στην φάση ένα μετά από χωρισμό φοράει συνέχεια φόρμες, δείγμα κατάθλιψης και παρακμής.
Εμένα περίπου όλη η ζωή μου είναι στη φάση ένα. Κι όχι μόνο επειδή φοράω φόρμες.
Και ναι, μου αρέσει να βλέπω φιλαράκια, δεν απολογούμαι γι' αυτό, θα υπάρχουν και στο σοσιαλισμό άλλωστε.

-Η τραγική ειρωνεία για έναν κομμουνιστή είναι ότι η ελευθερία των άλλων είναι προϋπόθεση της δικής του.
Πρέπει να αλλάξει τους ανθρώπους απ' το περιβάλλον του που μισεί και τον εκνευρίζει καθημερινά.
Ενώ οι αναρχικοί τέτοια προβλήματα τα έχουν λυμένα.
Κατακτούν την ελευθερία ατομικά για λογαριασμό τους και δεν έχουν να ανησυχούν για κανέναν.

Η δεύτερη ειρωνεία για τον κομμουνιστή είναι ότι πρέπει να είναι φύσει αισιόδοξος για τα πράγματα, τη στιγμή που έχει τις περισσότερες ευαισθησίες και χαλιέται με ένα σωρό πράγματα γύρω του που αφήνουν όλους τους άλλους αδιάφορους.
Μεταξύ άλλων και τους αναρχικούς.

-Η ελληνική είναι σπουδαία γλώσσα (μεταξύ άλλων) γιατί έχει την ίδια λέξη για τον κόσμο (τη γη) και τους ανθρώπους.
Γιατί τι είναι αλήθεια ένα μέρος χωρίς τους ανθρώπους του;
Μου έλεγε το παπαγαλάκι του κρεμλίνου πόσο είχε βαρεθεί τη θεσσαλονίκη. Και πως το δεκέμβρη ξαφνικά την αγάπησε μαζί με τον κόσμο της που ήταν στους δρόμους.
Τώρα που φεύγει μοδίστρα στο ναυτικό θα έχει ευκαιρία να αγαπήσει πολύ κόσμο καθώς και τη μαμά πατρίδα που τους γέννησε.

-Στο καπάκι κολλάει να βάλω με ύφος χιλίων κομισαρίων δύο άσματα που κλείνουν ντεμέκ όλο το νόημα της ζωής (σκέφτομαι ένα της αλέξιας που μου έχει κολλήσει τώρα τελευταία).
Να βρεθούν και δυο τρεις να σχολιάσουν πόσο ψαγμένο τραγούδι είναι και να λεν μπράβο που το έβαλα.
Και ζήσαμε εμείς καλύτερα... Έλεος! Όχι άλλο δήθεν...

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω οτι αντικομματικος είναι αυτός που το κόμμα ή καλυτερα το Κόμμα θεωρεί αντικομματικο, έτσι δεν είναι;

Yannis Theocharis είπε...

"Τιμή και δόξα στους σ/φους που διαβάζουν σφυροδρέπανο χωρίς να με θεωρούν αντικομματικό."

count me in.

Τι λες τώρα;
Τι άρθρο είναι αυτό;
Γροθιά στο στομάχι...
Πέφτω για ύπνο, δεν αντέχω να το σκέφτομαι:(

Ερυθρός Οβελίξ είπε...

Αγαπητό "απολιθώμα" όλοι χρειαζόμαστε κάτι για να ξεφεύγουμε από την ε, όχι και τόσο ευχάριστη, πραγματικότητα το μπλοκ σου λοιπόν μέσα από την σουρρεαλιστική του κριτική σε όλα τα ρεύματα του εργατικού κινήματος ήταν για εμένα και κάποιους ακόμα συντρόφους και φίλους μία όαση μέσα στην ρουτίνα της καθημερηνότητας.

Ξεπερνώντας αυτό που ο Άσιμος έλεγε "σάπια επαναστατική φρασεοκοπία", και στην οποία πολλοί καμιά φορά καταφεύγουμε, το μπλοκ σου παρουσίαζε τις εκάστοτε αντιπαραθέσεις με έναν διεισδυτικό χιουμοριστικό και συντροφικό τρόπο.

Σύντροφε μην σε παίρνει από κάτω, όπως λέει και ένας μουσικοσυνθέτης "αυτά έχουν αυτά".

Επίσης είμαι από αυτούς που κατανοώ γιατί έχεις επιλέξει να είσαι στο Κόμμα , αλλά μου έχει κάνει εντύπωση με την κριτική που κατα καιρούς κάνεις πως και συνεχίζει το Κόμμα να σε θεωρεί μέλος του!(αλλα αυτό είναι άλλη συζήτηση)

θα περιμένω η επόμενη ανάρτηση να κινείται στα ίδιο στυλ με τις παλαιότερες αναρτήσεις σου!!!!

Συντροφικά
Ένας τροτσκιστής που οι υπόλοιποι τροτσκιστές τον αποκαλούν ορθόδοξο και με τον καιρό άρχισε να του αρέσει.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Γενικώς,

στόχος του κειμένου είναι ο προβληματισμός, όχι το μελό. Να περιγράψει μια κατάσταση, κάτι πραγματικό, να προκαλέσει συνειρμούς (αν το καταφέρνει είναι άλλο ζήτημα). Δεν γράφω για να ψυχοπλακώσω κανέναν, ή γιατί θέλω παρηγοριά.
Επιπλέον. Το μελαγχολικό του όλου θέματος είναι η άλλη όψη του σαρκασμού. Αν γράφω σατιρικά κείμενα τι πάει να πει δηλ; ότι είμαι χαρούμενος;
Το χιούμορ κι η σάτιρα κατά κανόνα δεν είναι προϊόντα χαράς.

Από εκεί και πέρα
Σ. κριτία,
ελπίζω να μη σε κάνω να αλλάξεις άποψη

ερυθρέ οβελίξ,
το ψευδώνυμο είναι κορυφαίο. Ο οβελίξ στο μυαλό μας μόνο ερυθρός μπορεί να είναι. Κι ας χρειάζεται την καθοδήγηση του αστερίξ να του εξηγήσει γιατί παλεύουμε.
Οι έπαινοι μου φέρνουν αμηχανία και το ότι δεν απαντώ να το εκλάβεις ως καρπό της, όχι ως αγένεια.
Οργανωμένο μέλος δεν είμαι. Το πρώτο πληθυντικό με εκφράζει ακόμα, αλλά εν μέρει είναι παραπλανητικό. Η οργάνωση έλυσε τη συνεργασία μας, αλλά εγώ έκανα μονομερή ανανέωση σε συναισθηματική βάση.

Ανώνυμε,
η έννοια του αντικομματικού έχει διπλή έννοια -σαν την παραγωγική εργασία στο κεφάλαιο.
Η λογική που βγάζουμε ενίοτε είναι πως όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Καρπός μιας μπάσταρδης περιόδου που πιστεύαμε ότι όποιος δεν ήταν εναντίον μας ήταν μαζί μας. Κι αφού κάηκαμε στο χυλό, τώρα φυσάμε και το γιαούρτι.
Κατά τη γνώμη μου αντικομματική στάση στην ουσία έχει όποιος συμφωνεί άκριτα, δεν έχει το θάρρος της γνώμης του, ενίοτε και δική του γνώμη, όποιος δεν ψάχνεται και δεν είναι ανήσυχος. Σε τελική ανάλυση τέτοια στάση βλάπτει το κόμμα. Οι χειρότερες μαλακίες στην ιστορία του κινήματος έγιναν όταν δε μίλησε η βάση στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης κομματικότητας και πειθαρχίας.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και κάτι ακόμα από το σημερινό ριζοσπάστη το οποίο και παραθέτω ασχολίαστο (δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα σχόλια).

ΑΠΘ - ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ

Ο αγώνας άνοιξε χαραμάδα

Κάτω από την πίεση των πολύχρονων και επίμονων αγώνων των εργαζομένων που δουλεύουν στις υπηρεσίες του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης μέσω εργολάβων, χθες το Πρυτανικό Συμβούλιο αποφάσισε να ζητήσει από την κυβέρνηση την ένταξή τους στο προσωπικό του ΑΠΘ. Η κίνηση αυτή του Πρυτανικού Συμβουλίου, πιθανά, στοχεύει στην εκτόνωση των αντιδράσεων των εργαζομένων, οι οποίοι είχαν ανακοινώσει ότι θα προχωρήσουν σε νέες αγωνιστικές κινητοποιήσεις μετά το Πάσχα.

Συγκεκριμένα, το Πρυτανικό Συμβούλιο αποφάσισε «να υποβληθούν στο αρμόδιο υπουργείο πρόταση νομοθετικής ρύθμισης και αιτιολογική έκθεση, με σκοπό την ένταξη στο ΑΠΘ, με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, του προσωπικού που απασχολείται σήμερα στο ΑΠΘ μέσω εργολαβιών».

Ταυτόχρονα βέβαια, προετοιμάζει το έδαφος για την πιθανή αρνητική εξέλιξη, αφού προσθέτει χαρακτηριστικά: «Με δεδομένη και γνωστή την ύπαρξη σχετικών νομικών προβλημάτων, το ΑΠΘ θα προβεί σε ενέργειες με προοπτική την, μέσω ΑΣΕΠ, πρόσληψη προσωπικού, με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, προς κάλυψη των αναγκών του ΑΠΘ που σήμερα εξυπηρετούνται από εργολαβίες. Θα υποδείξει στους ενδιαφερόμενους άμεση υποβολή αίτησης θεραπείας ενώπιον του ΑΣΕΠ, μέσω του Κοινού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Προσωπικού του ΑΠΘ, με αίτημα την επανεξέταση των υποθέσεών τους».

il trovatore είπε...

Για το τελευταίο (αυτό με το πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)δεν λέω τίποτα για να μην γίνω κακός πάλι.

Για τα προηγούμενα τι να πεί κανείς ?

Όσο για τον Άσιμο που σε λίγο θα τον δώ σε μπλουζάκια του φεστιβάλ, ένα έχω να πώ

"οι κουμουνιστές είναι υλιστές
και οι χριστιανοί μείναν αδειανοί
τα αναρχικά έχουν όρια
σε παντρέυτηκα με βλενόροια"
ώπα!

Yannis Theocharis είπε...

Όχι ρε απολίθωμα, τι άποψη να αλλάξω; Φτερό στον άνεμο είμαι; Απλά το άρθρο σου με άγγιξε. Κι εγώ "φευγάτος" είμαι. Μόνο που το δικό μου ναρκωτικό είναι οι σπουδές, η γνώση γενικότερα και η όποια προσπάθειά μου να συνεισφέρω σ' αυτή. Μιλάμε για σκληρό ναρκωτικό...

Αυτό ήταν by far (που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι) το πιο δυνατό σου άρθρο από τότε που σε παρακολουθώ, τότε που έγραφες στο blog του άθλιου για το βιβλίο "Ο Λένιν για τη γραφειοκρατια" του Ρούση, πληροφοριακά τότε δεν είχα blog και υπέγραφα ως "Υannis".

Ανώνυμος είπε...

apoli8wma pes stous filous sou sto rizo .. na graspoun kai gia tous fitittes pou boi8isan sto AP8 ... oxi epidi den itan i pks mouga ...
akou ekei analisi ...
kala pou den eipe oti prwtostatise kai i pks ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εντάξει θα τους πω

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Σε διαβάζω ταχτικά, παρόλο που εδώ και λίγο καιρό έχω σταματήσει να συμφωνώ με την αφετηριακή σου θέση -άρα, απολαμβάνω την ποίηση χωρίς να συμφωνώ με τον ποιητή.

Μικροαστός είπε...

Ο Χαρίλαος έλεγε οτι καταλαβαίνει κάποιον που δεν μπορεί να ακολουθήσει την κομματική ζωή και πάει σπίτι του, το πρόβλημα ειναι όταν αντι να πάει σπίτι περνά απέναντι...
Η συνεπής κομματική ζωή είναι σκληρή (εως και "μη φυσιολογική" θα έλεγα) και χρειάζεται το "ναρκωτικό" της...

Θαυμάζω τους σ/φους μας που δίνονται με ολο τους το ειναι στην υπόθεση άσχετα με το τι κοστίζει αυτο στην προσωπική και κοινωνική τους ζωή.
Προσωπικά πλέον δεν μπορώ να το κάνω.

Σε αντάλλαγμα μπορώ να καταλάβω, να συγχωρήσω και να υπερασπιστώ τις υπερβολές, αγκυλώσεις κλπ που είναι αναγκαία στοιχεία για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον δύσκολο δρόμο...

Ανώνυμος είπε...

sintrofe min aytokotniseis se agapame....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σύντροφε μικροαστέ έχεις δίκιο κι εγώ το ίδιο κάνω. Δεν χρειαζόμαστε όμως απλώς καλά κομματικά στελέχη, αλλά καλούς επαναστάτες. Το οποίο σημαίνει άτομα με ανοιχτούς ορίζοντες, χωρίς αγκυλώσεις.
Το πρώτο χωρίς το δεύτερο δε φτάνει. Άμα δίνεις το είναι σου ολόψυχα, αλλά το αφήνεις μες στην αγκύλωση, αναπόφευκτα την αναπαράγεις.
Γ' αυτό κι εγώ θαυμάζω τους συντρόφους που καταφέρνουν να κρατάν ισορροπίες. Τέτοια άτομα έχει ανάγκη το κόμμα.

Νίκο σαραντάκο, αμοιβαία η εκτίμηση.
Η ποίηση έχει πολλά επίπεδα κι ο καθένας κρατά κάτι διαφορετικό. Εγώ όμως πάντα παίρνω υπ' όψιν τι θέλει να πει ο ποιητής.
Καλή συνέχεια στη δική σου ποίηση.

Μην ανησυχείς ανώνυμε. Εξάλλου η αυτοκτονία είναι αμαρτία. Θα χάσουμε τον παράδεισο...

χρήστος είπε...

"Αλλά εκείνο που με έκανε να απορώ είναι που ύστερα από μία ολόκληρη εξέγερση εγώ είχα ακόμη το κεφάλι πάνω στους ώμους μου. Κι ίσως αυτό να έγινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου.
Χωρίς κανείς να τον βλέπει".

Μικροαστός είπε...

Τους καλούς επαναστάτες θα τους γεννήσει η ανάγκη.
Εως τότε χρειαζόμαστε καλά κομματικά στελέχη ;)

(Για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ οτι τα κομματικά στελέχη δεν είναι επαναστάτες.
Έχουμε και καλούς μάλιστα)

Ανώνυμος είπε...

Χωριστά οι ξυπόλητοι, οι ρεφόρμες και οι απόλυτοι