Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Σβήνει το άστρο

Ημιτελές μνημόσυνο σε μια επανάσταση με δύσκολα παιδικά χρόνια επί νικήτα που τη σημάδεψαν ανεξίτηλα.


Αν υπάρχει κάτι που να αντιστοιχεί –ή έστω να πλησιάζει- στην εικόνα του σύγχρονου γαλατικού χωριού που αντιστέκεται στον κατακτητή, δεν είναι άλλο από την κούβα. Το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην παξ αμερικάνα και μπαίνει στο μάτι του καίσαρα, ακόμα και μετά την αλεζία και την παράδοση των όπλων απ’ τους υπόλοιπους γαλάτες του συμφώνου της βαρσοβίας. Που είναι περικυκλωμένο από γουαντανάμο και πετιμπονούμ, αλλά ξορκίζει το εμπάργκο με μουσική και χορό, υπό τους ήχους της ρούμπας. Κι έμεινε τόσα χρόνια μακριά από κακοφωνίξ. Μόνο κάτι παραφωνίες τώρα τελευταία, σα νότες από ρέκβιεμ, στο κύκνειο άσμα της.

Το χωριό που βρίσκει μαγικό ζωμό στα ζαχαροκάλαμα και τα κόβει ακόμα με το δρεπάνι, όπως ο πανοραμίξ τα γκυ. Κι όπου δύο χρόνια μετά την νίκη της επανάστασης, πρόσθεσαν και το σφυρί και την βάφτισαν αναδρομικά σοσιαλιστική.
Θυμάστε εκείνη την επανάσταση που κάναμε δυο χρόνια πριν; Τελικά σοσιαλιστική ήταν.

Γιατί μπορεί να μην είχαν ως σημείο εκκίνησης το μαρξισμό, αλλά τον συνάντησαν στην πορεία των πραγμάτων, όπως κάθε συνεπής επαναστάτης. Αν και πάντα θα μένει το ερώτημα, αν έγιναν κομμουνιστές από επιλογή ή εκ των πραγμάτων, επειδή είχαν απέναντι τους αμερικάνους. Αν δεν υπήρχαν οι σοβιετικοί μπορεί να είχαν βαδίσει νωρίτερα στα χνάρια της βενεζουέλας. Και να είχαν ανακαλύψει μισό αιώνα νωρίτερα το σοσιαλισμό του εικοστού πρώτου.

Το νησί που μοιάζει με αυτό που είπε κάποτε ο περικλής για την αίγινα, ένα σκουπιδάκι στο μάτι της αθήνας, που ήταν κάτι σαν την αμερική της εποχής (κι η αθηναϊκή συμμαχία το αντίστοιχο νάτο) με τους λακεδαιμόνιους να εφαρμόζουν ένα είδος κομμουνισμού του στρατώνα, στη δική τους κοινωνία.

Θα μπορούσε να είναι κι αυτό που έλεγαν για την κύπρο: ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τους σοβιετικούς, αν δεν είχε υπαναχωρήσει ο νικήτας που άφησε έκθετο τον κάστρο στην υπόθεση με τους πυραύλους. Τώρα πλέον το βασικό θέμα είναι να μην έχουν οι κουβανοί την τύχη του ακελ.

Εκεί που έφτασε ο κολόμβος στο πρώτο ταξίδι του προς το Νέο κόσμο, πέντε αιώνες σχεδόν πριν ξεκινήσει και η κούβα το δικό της ταξίδι προς το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό. Μια χώρα που έχασε κάθε οικονομικό στήριγμα τη δεκαετία του 90 αλλά κατάφερε να γίνει αυτή ηθικό στήριγμα για κάθε πικραμένο κομμουνιστή μετά το τέλος της ιστορίας, που δεν ήταν αίσιο κι ευτυχές, όπως στα παραμύθια. Κι έτσι εξηγείται το ειδωλολατρικό πανηγύρι που στήνεται κάθε φορά στα φεστιβάλ, στο περίπτερο του ελληνο-κουβανικού, όπου γίνονται ανάρπαστα από τους ιθαγενείς συντρόφους οι χάντρες και τα καθρεφτάκια που πωλούνται. Τους τα πήγαν κάποτε οι κονκισταδόρες κι αυτοί τώρα τα επιστρέφουν στην ευρώπη με κάποιους αιώνες καθυστέρηση.

Ένα διαμάντι που άντεξε απέναντι στους διεθνείς συσχετισμούς και τους νόμους της ιστορίας. Που θα βρεις ακόμα κι αριστεριστές να το υπερασπίζονται με πάθος, ενώ χύνουν χολή για τον υπαρκτό και τα σοσιαλιστικά εγχειρήματα του περασμένου αιώνα. Κι ο κάππος της χάριζε την βουλευτική του σύνταξη, όταν ήρθε σε ρήξη –για ένα διάστημα- με το κόμμα.

Με κατοίκους που ζουν ελεύθεροι-πολιορκημένοι από το εμπάργκο. Αποκλεισμένοι σε ένα φτωχό, μακρόστενο νησί, σα μακρονήσι, όπου τα όνειρα των κομμουνιστών παίρνουν συλλογική εκδίκηση. Τόπος μαρτυρικός, όπου οι κουβανοί δε λύγισαν ποτέ. Κι απέκρουσαν την επίθεση των ιμπεριαλιστικών χοίρων στον κόλπο της χιρόν.

Το νησί που κατάφερε να έχει καλύτερους πυγμάχους και μπέιζμπολ από τους γιάνκηδες. Και της πήραν το παγκόσμιο ρεκόρ του πεντρόσο γιατί είχαν σταθεί λέει κάτι γιαπωνέζοι μπροστά από το ανεμόμετρο κι έκοψαν τη φόρα του ανέμου της αλλαγής. Αλλά είναι πάντα μες στα μετάλλια και δίνει κάθε φορά ειδικό ενδιαφέρον στους ολυμπιακούς.

Στην κούβα διαθέτουν ένα άρτιο σύστημα υγείας και μια ιατρική σχολή που είναι όσο όλο το απθ σε έκταση. Γιατρεύουν φτωχούς αμερικάνους που δεν έχουν πρόσβαση στα δικά τους νοσοκομεία, στέλνουν γιατρούς στις άλλες χώρες της λατινικής αμερικής, θεράπευσαν ακόμα και τον δολοφόνο του γκεβάρα που μαζί με τον καταρράκτη γλίτωσε κι από την πολιτική του μυωπία.

Έστειλαν με επαναστατικό ιδεαλισμό στρατό στην αγκόλα για να βοηθήσει στην «εξαγωγή της επανάστασης». Επιχείρησαν την έφοδο στον ουρανό με όπλο τα ηθικά κίνητρα. Διασώθηκαν από το ταξικό ναυάγιο του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού και διαφύλαξαν τα ιδανικά του σαν κάτοικοι της χαμένης ατλαντίδας που κατέφυγαν στην κιβωτό του γκράνμα. Έδωσαν χιλιάδες φιντέλ -δηλ πιστούς- στην υπόθεση της επανάστασης. Άλλο αν έχουν αρχίσει τις απιστίες και τις μεταρρυθμίσεις, που μας τις πλασάρουν για νεπ, ενώ κατά βάθος είναι κάτι σαν περεστρόικα.

Και τώρα που ο μαγικός ζωμός των φαίνεται να στερεύει, αυτό το κείμενο είναι κάτι σαν ημιτελές μνημόσυνο, λίγο πριν πέσει το κάστρο της κούβας κι η κούβα του κάστρο. Η οποία παραμένει το πιο δυτικό σημείο, όπου ο ήλιος του σοσιαλισμού δεν έδυσε ακόμα. Κι ένα πολιτικό ηλιοβασίλεμα μπορεί να κόβει την ανάσα, αλλά δεν είναι ακριβώς λυρικό κι όμορφο. Η παρακμή και η φθορά, η πείνα και το εμπάργκο, είναι τελείως αντιηρωικές καταστάσεις.

Η κούβα είναι το φως που καίει ακόμα απ’ τον εικοστό αιώνα των επαναστάσεων, μας φωτίζει και μας δείχνει το δρόμο. Και τώρα που χάνεται και τρεμοσβήνει, δεν υπάρχει πικρία, καμιά κριτική για προδοσία κι άλλα παρόμοια. Μονάχα ευγνωμοσύνη και συγκίνηση. Κι ίσως κάποιες τύψεις που δε σπάσαμε την απομόνωση, με το μόνο σίγουρο τρόπο, την επανάσταση στην χώρα μας.

Μαζί και μια ευχή, όπως κάθε φορά που πέφτει ένα αστέρι. Να επιστρέψει στο ιστορικό προσκήνιο και να τα κάνει όλα από την αρχή, καλύτερα. Κι εμείς να τελειώσουμε αυτό που ξεκίνησε κι έμεινε ημιτελές, όπως όλα τα μεγάλα έργα άλλωστε.
Viva la revolución κι αιωνία της η μνήμη.


Σκέψεις με αφορμή ένα πρόσφατο κούβα πάρτι στην πόλη μας. Τα οποία παραμένουν εντός γραμμής, παρά το τελευταίο συνέδριο και τις αλλαγές που ανακοίνωσε ο ραούλ.

Υγ: ευχαριστώ τους σφους αναγνώστες που σεβάστηκαν τη σημειολογία στον αριθμό σχολίων του πιο κάτω κειμένου και τον άφησαν στο 89. Δε θα μπορούσα να το χαλάσω εγώ και να το στρογγυλέψω, οπότε οι απαντήσεις παραπέμπονται για το μέλλον. Ίσως εξαιρέσω τον ρασκόλνικοφ που σχολίασε στο κείμενο για το μεταμοντέρνο και χτύπησε ευαίσθητη χορδή. Κυρίως εξαιτίας εκείνης της παροιμίας που μιλάει για το σπίτι του κρεμασμένου..

23 σχόλια:

KOMMANTO είπε...

Καλώς τον

http://www.youtube.com/watch?v=ZssBEWFQajA

blackbedlam είπε...

Μεταβατικές οι συνθήκες, βρεθήκαμε στην καμπή της ιστορίας και καλούμαστε να παίξουμε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η ελπίδα ταιριάζει στους απελπισμένους,η απόφαση στους συνειδητοποιημένους.
Η απόφαση χρειάζεται πολύ μαγικό φίλτρο και μαγικό φίλτρο είναι η συνειδητή απόφαση που παίρνει κανείς.
Όσο αποφασίζεις και χαράζεις την πορεία της, τόσο σφυρηλατείται και γίνεται ποιο αποφασιστική.
Αμφίδρομη πορεία βλέπεις και το θέμα είναι, από ποιο σημείο εκκίνησης θα επιλέξεις να πάρεις φόρα και προς ποιες κατευθύνσεις θα την στρέψεις.
Η μάχη δεν δίνεται πάντα προς μία κατεύθυνση.
Θυμάστε τον Αλμπέρτο Χουαντορένα,έχετε ακούσει γι΄αυτόν;
Ολυμπιονίκης στα 400 και 800 στο Μόντρεαλ το 1976.Υφυπουργός Αθλητισμού αργότερα στην Κούβα.
Εκείνη την χρονιά την στιγμή της εκκίνησης και δευτερόλεπτα πριν ο αφέτης δώσει το σήμα της εκκίνησης καθώς όλος ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του, μια φωνή έσκισε τον αέρα.
Η φωνή ενός συντρόφου του Αλπέρτο που φώναξε:
Viva chouantorena !!!!
Και ο Χουαντορένα ξεκίνησε σαν Koυβανός και τερμάτισε σαν τον άνεμο.
Viva la revolución λοιπόν!

κόκκινοςδρομος είπε...

Καλώς τον! Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως θα σχολίαζες το "89" του προηγούμενου ποστ.

Σήμερα-ώ τι σύμπτωση- μου ήρθε στο μυαλό το "Μαιάμι και πάλι" που διάβαζα πέρσι τέτοιο καιρό στην παραλία. Τι ρομαντικό βιβλίο! Έιναι σαν να βλέπεις αμερικάνικο μπλοκμπάστερ από την ανάποδη και όλοι οι αδικημένοι λαοί των ταινιών τους ( Σοβιετικοί, Κουβανοί, Βιετναμέζοι, Άραβες) να παίρνουν την εκδίκησή τους. Πως να μην λατρεύεις αυτήν την χώρα.

sniper είπε...

Το κουβανεζικο τελικα δεν εγινε απο οτι ξερω. Τη μια μας τα χαλασε ο καιρος και την αλλη οι εκπληκτικοι Judas Priest. Οποτε βολικα τη γλιτωσαμε.

Juan Belmonte είπε...

Εξαιρετικό κείμενο με κάποιες πικρές αλήθειες συνοψισμένες σε φράσεις.

Αλλά δεν έχουν ανάγκη από μνημόσυνα και παρόμοιες τελετές. Τα έχουν κάνει χρόνια πριν... Οι αλήθειες που εκφράζεις δλδ. είναι εδώ και χρόνια γεγονός, απλά αρκετοί προτιμούν να μην θέλουν να τις δουν.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η ιστορία της ΒΒ με τον χουαντορένα μου θύμισε συνειρμικά το ανέκδοτο με τους δυο δρομείς, σοβιετικό και αμερικάνο, όπου ο δικός μας τερμάτισε με επιτυχία δεύτερος ενώ ο άλλος μόλις προτελευταίος και καταϊδρωμένος.
Άσχετο, αλλά έτσι είναι οι συνειρμοί

Ένα πάρτι φάντασμα πλανάται πάνω από την πόλη. Αλλά εγώ εννοούσα εκείνο που σε άφησα μπροστά στην είσοδο. Τι διάολο, ούτε εκείνο έγινε;

Δηλ κομμάντο, εγώ ζωντάνεψα τα νεκρά όνειρά σου; Άσε που ποψιάζομαι ότι από τις 300τόσες φορές που έχει δει κάποιος το βιντεάκι, ευθύνεσαι για τις μισές και παραπάνω.

ΚΔ, κάτι μου λέει ότι είσαι κι εσύ κομμάτι της σημειολογίας, βάση της χρονολογίας γέννησής σου. Κατά τα άλλα, η κε του μπλοκ εγκρίνει ανεπιφύλακτα τα ελαφρά αναγνώσματα για την παραλία που επιλέγεις.

Μνημόσυνα δεν χρειαζόμαστε, μνήμη όμως ναι και καμιά φορά είναι πολύ εύκολο να τα μπερδέψουμε. Πιθανόν να το κάνω πιο συχνά απ' όλους.

sniper είπε...

Α εκεινο.... Ε, με μενα μεσα τι παρτυ περιμενες να γινει?

ένας στρατολάτης είπε...

Να πω πως δε μου μένει μια πικρή γεύση θα πω ψέμματα.
Η κουβανέζικη επανάσταση απέδειξε το βάρος της προσωπικότητας στο κοινωνικό προτσές (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο!). Ο Φιντέλ εξάντλησε το βιολογικό του χρόνο και μαζί εξαντλήθηκαν οι αντιστάσεις της Κούβας. Ασφαλώς δεν πρόκειται για προδοσία. Όπως άλλωστε δεν πρόκειται για το "τέλος της ιστορίας". Θα υπάρξουν νέοι Τσε, νέοι Φιντέλ, νέες Κούβες. Κι ίσως αυτή τη φορά η εξαγωγή της επανάστασης να πετύχει.

ramon merkader είπε...

Καλά ψυχραιμία λίγο..
Δεν υπάρχει λόγος να βάζουμε τις πλερέζες από τώρα.

(πολύ φοβάμαι ωστόσο ότι η "ήττα" ασκεί μια συντριπτική γοητεία σε πάρα πολλούς συντρόφους και "συντρόφους". Είναι γιατί πάει με τα τσίπουρα? Ή μήπως γιατί εν τέλει ο Κύρκος δικαιώθηκε?)

Ανώνυμος είπε...

Η μεγάλη μάχη που όλοι περιμέναμε......

Τρεις ιστορικοί παράγοντες του "χώρου", ο καθένας με τα προτερήματά του, ο καθένας με την ξεχωριστή, μοναδική του ικανότητα να μαγεύει τα προλεταριακά πλήθη, δίνουν τον αγώνα για την κατάκτηση του τίτλου του "πιο συνεπούς ΜουΛου":

ΟΑΚΚΕ vs Ανασύνταξη vs ΚΟΕ

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1320013

Ελάτε να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη!
(Τη σταλινική γραμμή ντε, τι σκεφτήκατε παλιόπαιδα?)

ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!!!!!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μπορώ να καταλάβω την ψυχολογία κάποιων σφων που θέλουν να προλάβουν πχ να ταξιδέψουν στην κούβα όσο ζει ακόμα ο φιντέλ. Καθώς επίσης κι ότι οι χαρισματικές προσωπικότητες δεν αντικαθίστανται εύκολα στο ιστορικό προτσές. Αλλά το μέλλον της κούβας δε μπορεί να κριθεί από ένα άτομο, ακόμα κι αν αυτό είναι ο ηγέτης της.

Κατά τα άλλα δεν φοράμε πλερέζες, αλλά προβληματιζόμαστε. Δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεται ο ραμόν, αλλά εγώ συνήθως συναντάω την άλλη όψη του νομίσματος: σφους και "σφους" που ξεφεύγουν φαντασιακά από την πραγματικότητα της ήττας, βιώνουν παντού γύρω τους συνεχόμενες νίκες κι ενίοτε αρνούνται ως δικό τους αυτό που ηττήθηκε.
Τα τσίπουρα μάλλον τους ενώνουν αμφότερους. Κι ο λεωνίδας ακόμα περισσότερους, γιατί είναι μεγάλος νέστορας..

pavlosk είπε...

Τι τίτλος είναι αυτός ρε μάστορα;

Ε, δε θα συμφωνήσω μαζί σου...

Όχι γιατι πιστεύω ότι ο σοσιαλισμός είναι στα "high" του στο γαλατικό νησι, αλλά γιατι στην τελική εκτός από τον ηγέτη - ανεπανάληπτο Φιντέλ υπάρχει και ένας υπέροχος λαός που έδωσε σάρκα και οστά στην επανάσταση...

...Ένας λαός που όταν κατάρρευσαν τα πάντα στο σοβιετικό μπλοκ δεν γύρισε τις πλάτες στην επανάσταση, ακριβώς γιατι ήταν μέρος της επαναστατικής διαδικασίας από την εποχή του αντάρτικου και σε όλη την μετέπειτα πορεία που ακολούθησε...

...γιατι όσοι "εξήγαγαν" την επανάσταση πήγαιναν εθελοντικά στα Κογκό, τις Αγκόλες και τις Βολιβίες να δώσουν το αίμα τους χωρίς αντάλλαγμα, γιατι οι αθλητές τους δεν νικούσαν με χάπια και ενέσεις για να αποδείξουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμου, γιατι...χίλια γιατι που θα παραμένουν ακόμα και μετά το θάνατο του Φιντελ φίλε μου...

Φυσικά η τροχιά της κουβανικής επανάστασης είναι καθοδική(και μοναχική...), δεν μπορώ να ισχυριστώ κάτι άλλο. Αλλά αυτό απέχει απο το σβήσιμο του "άστρου"...

Ανυποψίαστος είπε...

Κι αν δύσει ο ήλιος,κύκλο βελτιωμένο θα κάνει γύρω από τη γη,και θα ξαναανατείλει.

Αναυδος είπε...

δυστυχώς αυτό που συμβαίνει στην Κούβα είναι νομοτελειακό και δεν έχει να κάνει ούτε με τα πρόσωπα ούτε με το γήρας της παλιάς φρουράς. Ο σοσιαλισμός μπορεί να επικρατήσει σε μία χώρα ή σε μια ομάδα χωρών αλλά η βασική προυπόθεση είναι η αυτάρκεια. Αν δεν μπορούν οι εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές να εξασφαλίσουν την αυτάρκεια τότε το εξωτερικό εμπόριο με τον καπιταλισμό γίνεται κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Το αμερικανικό εμπάργκο πέρα από ευθεία επίθεση στο βιοτικό επίπεδο υπονομεύει την όποια προσπάθεια για την ανάπτυξη της Κούβας. Χωρίς εξωτερική βοήθεια η Κούβα είναι ανίσχυρη. Συνεπώς αν και εγώ πιστεύω ότι η πρόσφατη οικονομική μεταρρύθμιση ανοίγει δειλά την πόρτα στο μικρό κεφάλαιο πιθανολογώ ότι είναι απαραίτητη σε μία προσπάθεια να κερδίσουν χρόνο

αναυδος είπε...

επίσης να πω ότι ο κουβανός προπονητης της εθνικης πυγμαχίας (πριν μερικά χρόνια) έπαιρνε καθαρά 1000 ευρώ. Τα 400 τα έστελνε στην πατρίδα (υπ. αθλητισμού) και την έβγαζε με τα 600. υποδειγμα κομμουνιστή

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο τίτλος παβλόσκ είναι παραφθορά του παλιού συνθήματος "λάμπει το άστρο του φιντέλ του κάστρο" κι ουδέν άλλο υπονοεί πέραν αυτού.

βουρνούκιος είπε...

Ωραίο κα ιμεστό άρθρο...

Μόνη της σχεδόν είναι η Κουβα (πάλι καλά που υπάρχουν Τσάβες, Μοράλες και την βοηθούν όσο μπορούν)...

Η κουβανεζικη επανάσταση, ο λαός της Κούβας υπήρξαν και σε μεγάλο βαθμό είναι ακόμα ένα φωτεινό σημάδι στην καταχνιά που μας περιβάλλει ακόμα.

Οσο και αν κλυδωνίζεται, και δυστυχώς κλυδωνίζεται ταλαντευόμενη η Κούβα ποιον δρόμο θα διαλέξει, η συνεισφορά της στην επανασταση και τον σοσιαλισμό ήταν είναι και θα είναι πολύ μεγάλη..

demis είπε...

Ο δρόμος (του καπιτα-υλισμού)
έχει λακούβες,
θα υπάρξουν κι άλλες Κούβες!
Τι κι αν γέρασε ο Κάστρο,
θα ξαναχτιστεί το κάστρο!

βουρνούκιος είπε...

Σχετικό/άσχετο:

Ολόκληρος ο β' τόμος της ιστορίας του ΚΚΕ από το 1949 ως το 1968, βρίσκεται αναρτημένος στο μπλογκ "ρασκόλνικοφ"!!

Οσοι ενδιαφερόμενοι, προσέλθετε!!

http://www.scribd.com/doc/59521073/%CE%94%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-KKE-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-1949-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-12-%CE%9F%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1

KOMMANTO είπε...

Προβοκάτσαααααααααααααα!

Ανώνυμος είπε...

Δείτε καιαυτό το λινκ όπου είναι αναρημένο ολόκληρο το κείμενο του ΚΚΕ (ιστορία του από το 49 ως το '68).

ΑΠό το ρασκόλνικοφ:

https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=explorer&chrome=true&srcid=1KiO9yoMyYKGkFz3zt5cMJJzISL132yUyZUTQQhpri6aqSH6gUxbYFr9xq4Yh&hl=el

Ανώνυμος είπε...

Και σε ηλεκτρονική μορφή, ούτε καν σκαναρισμένο... να πεις ότι κάποιος το 'χασε, του 'πεσε στο δρόμο.
Κάποιος κάνει καλή δουλειά!

Ανώνυμος είπε...

και να ταν μόνο αυτό...
Απόρρητο ντοκουμέντο: πώς φάγαν τον Πέτσα.
http://goodmorninglenin.wordpress.com/2011/07/20/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%AD/
καλή ανάγνωση-κρίμα που δεν είμαστε στην Κίνα.