Κυριακή 18 Αυγούστου 2019

Ερνέστο τον ελέγανε ή Τέλμαν - Επίσκεψη στο σπίτι του Τέλμαν

Λόγω της ημέρας μια αναδημοσίευση από την Κατιούσα

Τους Τάνεφ και Ποπόφ, τον Τέλμαν και άλλους, αντιφασίστες αρχηγούς...
Στίχος που γαλούχησε πολλούς συντρόφους από τα μικράτα τους, για άλλους μπορεί να ήταν και το παιδικό τους νανούρισμα, καταπώς λένε. Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις περισσότερα για αυτή την ηρωική μορφή, διαβάζεις τις αναμνήσεις της κόρης του Ίρμα (από εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) και αναρωτιέσαι ποια από τα μέσα και τις μορφές εκείνων των χρόνων μπορεί να δανειστεί σήμερα το Κομμουνιστικό Κίνημα στο δικό του αγώνα ενάντια στο φασισμό.
Είναι λοιπόν δυνατόν να βρεθείς στην πόλη που γεννήθηκε και να μην επισκεφτείς το σπίτι του;

Η γενέτειρα του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη είναι το λιμάνι του Αμβούργου, με την πολυπληθή εργατική τάξη, που κρατά ακόμα κάτι ταξικό και εναλλακτικό στην ατμόσφαιρα και το χαρακτήρα του, χωρίς όμως τους μεγάλους μαζικούς αγώνες των αρχών του περασμένου αιώνα. Δυστυχώς αυτοί δεν έχουν αφήσει ισχυρό ιστορικό αποτύπωμα στην πόλη, ούτε πολλά υλικά μνημεία, γιατί φρόντισαν σχετικά οι γερμανικές κυβερνήσεις -και οι "δημοκρατικές" δεν υστέρησαν σε ζήλο από τις ναζιστικές, σε αυτό το "ιερό καθήκον", αλλάζοντας μάλιστα όνομα στην οδό που είχε το όνομα του Τέλμαν.

Έτσι λοιπόν, μολονότι επισκεφτήκαμε την πόλη τον περασμένο Γενάρη, λίγες μέρες πριν από τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη δολοφονία της Ρόζας και του Λίμπκνεχτ, δεν υπήρχε καμία προγραμματισμένη εκδήλωση στην πόλη, παρά μόνο μία συγκέντρωση στην πρωτεύουσα, το Βερολίνο -όπου έγινε κι η δολοφονία- με κάπως "παρδαλά" χαρακτηριστικά, λίγο διαφορετικά από ό,τι φανταζόμαστε και έχουμε συνηθίσει.

Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι από πρώτο χέρι πως οι εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης που διοργανώνουν οι Έλληνες κομμουνιστές σε κάθε γωνιά της χώρας δεν είναι πολιτικά μνημόσυνα άνευ σημασίας, περασμένα μεγαλεία και λιβανίσματα των παλιών ηρώων, αλλά έχουν πιο πολλά να μας πουν για το σήμερα, τη δύναμη του φορέα που τα διοργανώνει, τη σχέση του με την (δική του και όχι μόνο) ιστορία, τις ρίζες του στον τόπο όπου δρα, πόσο γερά γαντζωμένος είναι στο παρόν και την προοπτική του μέλλοντος.

Στο Βερολίνο υπάρχει ένα από τα λίγα εναπομείναντα μνημεία του ιστορικού κομμουνιστή ηγέτη, που έμεινε αιχμάλωτος στα χέρια των Ναζί παραπάνω από μια δεκαετία και πέθανε μαρτυρικά, λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση. Κι ενώ είναι μια καθαρή και οργανωμένη πόλη, το άγαλμα αυτό είναι εγκαταλειμμένο, επιζωγραφισμένο και βρώμικο, μαρτυρώντας όχι απλά την αδιαφορία των αρχών, αλλά το έντονο ενδιαφέρον τους να το απομακρύνουν από την περιοχή, αφαιρώντας παράλληλα μία από τις τελευταίες υλικές μαρτυρίες του σοσιαλιστικού παρελθόντος της πόλης. Πρόθεση που σκοντάφτει, μέχρι στιγμής, στην αντίθεση και τη σθεναρή αντίσταση των κατοίκων της περιοχής.

Στο Αμβούργο αντιθέτως, το σπίτι του Τέλμαν λειτουργεί κάπως σαν "ιδιωτικό μουσείο", χωρίς καμία κρατική μέριμνα και χρηματοδότηση. Για να φτάσεις με τη συγκοινωνία από το κέντρο της πόλης, χρειάζεσαι ένα μικρό ταξίδι και τις οδηγίες του GPS, ενώ είναι προφανές πως δε θα το βρεις ως πρόταση σε κάποιον από τους τουριστικούς οδηγούς της πόλης -ούτε καν τους "εναλλακτικούς", αφού δεν είναι σε κάποια απ' τις τουριστικά αναπτυσσόμενες γειτονιές. Πρέπει να είσαι μάλιστα λίγο προσεκτικός για να μην το προσπεράσεις, σαν ένα απλό κτίριο, όπως τα υπόλοιπα στη σειρά του δρόμου. Μην περιμένετε να δείτε καμιά φωτεινή επιγραφή -εξάλλου είναι ανοιχτό στο κοινό για λίγες σχετικά ώρες, κυρίως τα πρωινά.

Οι μόνες φωτογραφίες που μπορεί να βγάλει ο επισκέπτης είναι στην είσοδο, με το θυρεό και την προσωπογραφία του Τέλμαν, αφού μέσα απαγορεύονται οι μηχανές, το φλας και οτιδήποτε σχετικό θα μπορούσε να φθείρει το ευαίσθητο αρχειακό υλικό -που βρίσκεται πάντως στη διαδικασία της ψηφιοποίησης- σε ένα σκοτεινό διάδρομο, μετά την υποδοχή μιας συμπαθέστατης ηλικιωμένης συντρόφισσας, με σχετικά περιορισμένη γνώση αγγλικών, που μάλλον δεν περίμενε κάποιον επισκέπτη. Κι αν κάτι αποπνέει μουσειακή ατμόσφαιρα και αίσθηση, αυτό δεν είναι τα εκθέματα για τον Τέλμαν και την ιστορία του γερμανικού κομμουνισμού, που παραμένει επίκαιρος, αλλά οι συνειρμοί με την ηλικία της συντρόφισσας, την απαρχαιωμένη μουσειακή προσέγγιση, την κατάσταση του κτιρίου και άλλες παρόμοιες λεπτομέρειες για το παρόν του μουσείου και τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι, με τις περιορισμένες δυνατότητες. Όλα αυτά όμως είναι αυτό ακριβώς: λεπτομέρειες, που γίνονται εντελώς δευτερεύουσες μπροστά στη συγκίνηση και το περιεχόμενο της μικρής έκθεσης.

Αφίσες, φωτογραφίες, κειμήλια, λάβαρα, αποκόμματα και πρωτοσέλιδα από τον τύπο της εποχής, διαδέχονται το ένα το άλλο στις προθήκες, τοποθετημένα σε χρονολογική σειρά, με έντονο αντιφασιστικό περιεχόμενο, αφού η μάνα του τέρατος ήταν ξανά σε ενδιαφέρουσα κι έλαχε της καλύτερης υποδοχής και περίθαλψης από το γερμανικό αστικό κράτος (στην ΟΔΓ και αργότερα σε όλη τη Γερμανία). Ακόμα και αν η γλώσσα είναι εμπόδιο για τον επισκέπτη από το εξωτερικό, τον βοηθάνε οι εικόνες και η γλώσσα του κινήματος που είναι διεθνής.

Σε μια γωνιά συναντάμε έναν τοίχο με κονκάρδες, που λάμπουν στο μάτι και σε κάνουν να νιώσεις σα μικρό παιδί που θέλει να τις πάρει όλες. Στην άλλη πλευρά του ισογείου, μπορείς να βρεις βιβλία, βιογραφίες του Τέλμαν, θεωρητικά έντυπα, εφημερίδες - κομματικά όργανα κάθε αριστερής οργάνωσης, ακόμα και της αριστερής "φράξιας"-πτέρυγας του die Linke, που κρατά εγκλωβισμένους στις γραμμές του αρκετούς τίμιους αγωνιστές-κομμουνιστές, υπέρμαχους του σοσιαλισμού που οικοδόμησε η DDR -αν και το επίσημο κόμμα ουσιαστικά την έχει αποκηρύξει, ως μελανή κηλίδα του παρελθόντος.

Από όλα αυτά μπορείς να πάρεις ό,τι θέλεις και να αφήσεις προαιρετικά ένα ποσό, όσα κρίνεις και μπορείς, ακόμα κι αν σου φανούν λίγα - δυσανάλογα για αυτά που παίρνεις. Σα να "καταργούν" συμβολικά τα εμπορεύματα και την ανταλλαγή τους, γιατί η γνώση πρέπει να δια-δίδεται δωρεάν, την ώρα που άλλα μουσεία σου ζητάνε αντίτιμο ακόμα και για το δικαίωμα να τραβήξεις μερικές φωτογραφίες με τη μηχανή σου. Εδώ απλώς αφήνεις όσα μπορείς, "σύμφωνα με τις δυνατότητές σου", για να μπορέσει να καλύψει το Μουσείο τις βασικές του ανάγκες.
Φεύγοντας γράφουμε σε "σπαστά γερμανικά" ένα μήνυμα aus Griechenland. Unsere Zukunft ist nicht der Kapitalismus, aber...

Το μέλλον μας είναι άδηλο, αλλά θα το γράψει μόνος του ο εργαζόμενος λαός. Το φωτίζει όμως το κομμουνιστικό κίνημα και οι αγώνες του, σαν τους φάρους -που γιορτάζουν σήμερα την παγκόσμια ημέρα τους. Το φωτίζει το ηρωικό κόμμα του Τέλμαν, όσο μικρό ή αποδεκατισμένο κι αν είναι σήμερα. αφήνοντας μικρά αποτυπώματα, σαν αυτά τα ενθύμια στο σκοτεινό διάδρομο του Μουσείου. Η λάμψη τους όμως δεν κλείνεται σε μουσειακές αίθουσες. Μια μέρα θα κατακλύσει τον κόσμο, κάνοντας τα σκοτάδια φως. Και σήμερα οι Γερμανοί σύντροφοι θα μαζευτούν εκεί να ανάψουν τη δική τους φωτίτσα, χαραμάδα μες στη μαυρίλα, στη μνήμη του Τέλμαν. Αλίμονο όμως σε όποιον νομίσει πως πρόκειται για ένα απλό μνημόσυνο...

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

@ Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Καλή η δημοσίευση κι (ανα)δημοσίευση, Βασίλη· θα προσθέσω μερικές σημειώσεις πρακτικού και ουσιαστικού χαρακτήρα, ώστε η επομένη σου επίσκεψη στο Μουσείο-Σπίτι του Ερνστ Ταίλμαν στο Έπεντορφ του Αμβούργου να είναι πιο λειτουργική.

Το Μουσείο δημιουργήθηκε το 1969 με την πρωτοβουλία και την οικονομική υποστήριξη της ΓΛΔ συν βέβαια τη βοήθεια των κομμουνιστών/κομμουνιστριών του Αμβούργου και του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις και από σοσιαλδημοκρατικής και από χριστιανοδημοκρατικής πλευράς, ενώ αρνητική ήταν η στάση και των Ελεύθερων Δημοκρατών με τους «Πράσινους» να επιδεικνύουν αδιαφορία, όταν αργότερα έγιναν στην πόλη υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.

Μετά τη διάλυση και προσάρτηση της ΓΛΔ στην ΟΔΓ (1989‒1990/91), το Μουσείο είχε την τύχη όλων των ιδρυμάτων στην ΟΔΓ που δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία και οικονομική υποστήριξη της πρώην ΓΛΔ, κινδύνεψε δηλαδή να εξαφανιστεί. Το ότι διασώθηκε όπως διασώθηκε οφείλεται κατά πρώτο και κύριο λόγο στον αγώνα των κομμουνιστών/κομμουνιστριών της Γερμανίας και του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος που κυριολεκτικά το «έσωσαν από του Χάρου τα δόντια». Ένα κάποιο ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι είχε ιδρυθεί και βρισκόταν σε έδαφος της παλιάς ΟΔΓ και μάλιστα σε πόλη με στάτους κρατιδίου όπως είναι το Αμβούργο, οπότε δεν τους πήγαινε των «ιθυνόντων» να το κατεδαφίσουν στο άψε-σβήσε, γιατί θα έμοιαζε να ακολουθούν στην επικράτειά τους «ολοκληρωτικές πρακτικές» «ολοκληρωτικών καθεστώτων» που από το πρωί μέχρι το βράδυ καταδικάζουν και «αποτάσσονται» όπως το Σατανά οι παπάδες… Δεν συνέβη το ίδιο και με το δεύτερο Μουσείο για τον Ταίλμαν στο Τσίγκενχαλς έξω από το Βερολίνο που στεγαζόταν στο κτίριο όπου στις 7 Φεβρουαρίου 1933 συνήλθε υπό την προεδρεία του Ταίλμαν η τελευταία (παράνομη) συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΓ εντός της Γερμανίας: το κτίριο βρισκόταν σε έδαφος της πρώην ΓΛΔ και κατεδαφίστηκε ολοσχερώς το 2010 παρά τις έντονες διαμαρτυρίες ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού της περιοχής (μόλις το 2013 στήθηκε αναμνηστική πλάκα στην τοποθεσία). Όσο για το Μνημείο του Ταίλμαν στο Βερολίνο, η τύχη του παραμένει μετέωρη. Αξίζει να επισημανθεί ότι το παλιό «Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού», νυν «Κόμμα της Αριστεράς» σπάνια στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ―κι αυτό είναι μια ήπια έκφραση― όταν κρινόταν η τύχη οποιουδήποτε αναμνηστικού συμβόλου σχετιζόταν με τον Ερνστ Ταίλμαν, ανοίγοντας συχνά το δρόμο για εξαφανίσεις μνημείων που γίνονταν τις περισσότερες φορές με την ανοχή ή τη συγκατάθεσή του!

Το Μουσείο-Σπίτι του Ταίλμαν στο Αμβούργο πάσχει από σοβαρή έλλειψη χρηματικών πόρων, γι’ αυτό κι έχει μείνει βασικά στην κατάσταση που ήταν πριν από το 1989. Πολλά θα εξαρτηθούν από την εξεύρεση των αναγκαίων πόρων, αλλά και από τη γενικότερη πολιτική κατάσταση στη Γερμανία στο μέλλον. Δρόμοι που φέρουν το όνομα του Ταίλμαν εξακολουθούν να υπάρχουν σε πόλεις των κρατιδίων που εκτείνονται στις περιοχές της παλιάς ΓΛΔ, δυο συνοικισμοί στις ίδιες περιοχές έχουν ακόμα το όνομά του, ενώ οι καλύτερα διατηρημένοι ανδριάντες του στέκονται στη Βαϊμάρη (Θουριγγία) και στο Στραλζούντ (Εγγύς Πομερανία).

Για να είναι πιο αποτελεσματικές οι επισκέψεις στο συγκεκριμένο μουσείο, χρήσιμη θα ήταν μια από τα πριν τηλεφωνική επαφή με τη διεύθυνση ώστε να εξασφαλιστεί οργανωμένη ξενάγηση στους χώρους του για όσους κι όσες δεν γνωρίζουν γερμανικά.

Από τα ανεκτίμητης αξίας κειμήλια που εκτίθενται στο μουσείο επισημαίνω τον παράνομο ραδιοφωνικό δέκτη που είχαν με κίνδυνο της ζωής τους κατασκευάσει οι κρατούμενοι του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Μπούχεβαλντ ώστε να μπορούν να ακούν εκπομπές ραδιοφωνικών σταθμών του εξωτερικού και να ενημερώνουν τους συγκρατουμένους τους.

Αυτά τα ολίγα και σου εύχομαι η επόμενη επίσκεψή σου στο Έπεντορφ να είναι πιο οργανωμένη.

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

Στα Παραπολιτικά εκτός απροόπτου διαβάζω σε διάφορες ιστοσελίδες πως πάει η "Ελληνοφρένεια"...


ρα

zoot horn rollo είπε...

Κάπου θα έβρισκε η "Ελληνοφρένεια". Αν το καλοσκεφτείς, με βάση τα προγράμματα των σταθμών αλλά και το πρόσφατο παρελθόν σε άλλους, δεν έμεναν και πολλοί. Βέβαια τώρα θα αρχίσουν τα σχετικά για Μαρινάκη κτλ, λες και οι "αλαφουζοκοντομηνοχατζηνικολαουκουρηδες" είναι κάτι διαφορετικό...

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@zoot

''Βέβαια τώρα θα αρχίσουν τα σχετικά για Μαρινάκη κτλ, λες και οι "αλαφουζοκοντομηνοχατζηνικολαουκουρηδες" ''

Tα εχουν αρχισει ηδη. Ουτε και μενα μου αρεσει το που πηγαν αλλα αυτο κρινεται εκ του αποτελεσματος. Απο την στιγμη που δεν θα επηρεαστει το περιεχομενο εμενα δεν με ενοχλει.

Για παραδειγμα θυμαμαι το '14 που ηταν στο ΣΚΑΙ μια χαρα εκραζαν τον Σαμαρα και τον υπολοιπο θιασο.

Ανώνυμος είπε...

Στο φυσικό Αθήνας σπουδαστές απολίθωμα?

Αναυδος είπε...

Ο συνηγορος της εφ/συν δειχνει την συνηθισμένη υποκρισία της συγκεκριμενης φαρας Τα φεστιβαλ της ΚΝΕ είναι 44 και η φυλλαδα του αναφερθηκε στα 15 ξεχνωντας βολικα τα τελευταια 30 Αφιερωμα στο φεστιβαλ της ΚΝΕ χωρις ουτε ένα μελος της ΚΝΕ επειδη δεν τη βρηκα λεει στο τηλεφωνο !!!!

Στην ιδια εφημεριδα το σ/κ ο γνωστος αντκομμουνιστης κωστοπουλος εγραψε ένα μνημειο ραγιαδισμου αναφορικα με τον αγωνα του ΔΣΕ Συμφωνα με αυτόν όταν ο λαος βρισκεται αντιμετωπος με τον κινδυνο της τυρανιας πρεπει να επιλεγει τις αλυσιδες (όπως εκανε κι ο συριζα από το 2015)

Το νοστιμο είναι ότι η αποφαση της 5ης ολομελειας για τους σλαβομακεδονες χαρακτηριζεται τυχοδιωκτισμος αντιγιουγκοσλαβισμος !!! από τον ιδιο τυπο που την περιοδο της συμφωνιας των πρεσπων ξιφουλκουσε για το εθνος των σλαβομακεδονων από τον 19 αιωνα μεχρι σημερα

Στο ξεπλυμα του νατο πρωτοι τα φεστιβαλ της ΚΝΕ τους μαραναν

https://www.efsyn.gr/politiki/208310_gia-enan-axioprepi-thanato

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη εκ των προτέρων Άγρυπνε για την σημαντική σου παρέμβαση. Προσωρινά και για λίγο στέλνω την προσοχή σε κάτι άλλο.

"Καταρρίπτεται" το ένα Ρεκόρ μετά το άλλο(1) ακόμα και με Κυβέρνηση ΝΔ. Πότε διορίστηκε συριζαίοι ο κύριος; Μήπως επί Σύριζα; Ή μήπως είναι συνωνυμία στο ΦΕΚ(2), διαβολική σύμπτωση ή "fake news" της Δεξιάς;

Ρωτάμε, κουβέντα να γίνεται.

17-57

(1) «Νοσοκομείο Βέροιας: Στα δικαστήρια οι επικουρικοί – Δεν κάνει πίσω ο διοικητής
https://www.ethnos.gr/ellada/56623_nosokomeio-beroias-sta-dikastiria-oi-epikoyrikoi-den-kanei-piso-o-dioikitis

(2) http://www.3ype.gr/uploads/prok.iatron.nosokomeion/Beroia.3769.pdf

Ανώνυμος είπε...

Κοτζάμ επίσκεψη (επίσκεψη στα γραφεία όχι μία συνέντευξη) αρχές του 2013 έκανε ο Τζίφρας στον σταθμό-συγρότημα του Αλαφούζου Μάλλον θα συζητούσαν για τα (ανύπαρκτα)στάδια της θεωρίας μετάβασης των "σταδίων" από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό

17-57

Αναυδος είπε...

Έξυπνη η νέα κυβέρνηση επιλέγει την βατραχομυομαχια με τους προβοκάτορες των εξαρχειων ώστε τα αντεργατικά της μέτρα να συνοδευτούν από σπασμένα τζάμια και καμμένα αυτοκίνητα

Ανώνυμος είπε...

http://www.katiousa.gr/logotechnia/o-logos-ki-o-epilogos/


Αν αυτός κατάλαβε τι έγραψε, εμένα μου αρκεί. Εγώ πάντως δεν κατάλαβα Χριστό!


Προλεκαλτ

Ανώνυμος είπε...

Τους "ζεσταίνουν" εν όψη και αντεργατικών μέτρων Άναυδε. Αλλά κάτι μου λέει πως πρώτα θα περιμένουν να γίνει η ενοποίηση ΠΑΣΟΚ-Σύριζα για να γίνει "καλή δουλειά" στη ΓΣΕΕ.

Ήδη με τα προ 3 - 4 μηνών GSEE Tours σε πολυτελή ξενοδοχεία είχαν πρόβλημα. Αλλά όταν περνάνε μία τέτοια εμπειρία μετά τα "σπάνε" σε ξενυχτάδικο υπό ήχους λαϊκών αοιδών στην Σαλόνικα και απαλύνεται ο πόνος τους από τους "τραμπούκους" του ΠΑΜΕ που τους "χάλασαν" την ηρεμία στις διακοπές τους όπως ήταν στην ουσία η παρωδία του συνεδρίου.

Μην βγει και φανερά πλέον στον καθένα ως μόνη αξιόλογη δυναμική αντιπολίτευση με δυνατότητα ανατροπής νομοσχεδίου Κούλη το ΠΑΜΕ και το ΣυριζοΠασοκ της ΠΑΣΚΕ-ΜΕΤΑ να είναι άφαντο.

17-57

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό άρθρο με το σωστά ειρωνικό ύφος

01-09-2019 Μα γιατί δεν πάτε στη Βόρεια Κορέα – 6 λόγοι που θα θέλατε να γίνουμε ΛΔΚ
Δε χρειάζεται όμως να είναι κανείς ιδεολογικός απολογητής του τζούτσε για να αναγνωρίσει ότι κάποια θεμελιώδη ζητήματα που ούτε κατά διάνοια δεν έχουν λύσει στην ολότητά τους ακόμα και αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, αποτελούν αυτονόητες κατακτήσεις του λαού στη ΛΔΒΚ

http://www.katiousa.gr/politika/diethni/ma-giati-den-pate-sti-voreia-korea-6-logoi-pou-tha-thelate-na-ginoume-ldvk/

17-57

Ανώνυμος είπε...

Κάποια αντίσταση λογικά θα κάνουν και τα "παιδιά στα Εξάρχεια" για όσο ο Σύριζα με το ΠΑΣΟΚ θα διαπραγματεύονται για τα "ποσοστά της συγχώνευσης" της Νέας Κεντροαριστεράς

Στη ΝΔ έχουν δημοσιογραφικές υπηρεσίες και από ανθρώπους της πρώην Ελευθεροτυπία Άναυδε. Αξία ανεκτίμητη η "Ελευθεροτυπία"

17-57

Ανώνυμος είπε...

Μόνο το ΚΚΕ υπολογίσουν ακόμα και για τον Σεπτέμβριο μετά τα του Ασύλου
Αλλιώς προς τι το παρακάτω;

https://1.bp.blogspot.com/-lLG490Vi3CI/XWcj-O_uxPI/AAAAAAAALYM/Pmn7GbrafVcKNnykT_CxJOydbg4ef6ltQCLcBGAs/s1600/69130241_706867886483450_6274216705648492544_n.jpg

Έλα ρε Σκουρλέτη, ξαναπές για "Σταλινικές Πρακτικές" για να "δικαιώσεις" την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

17-57

Ν.Κ. είπε...

Καλό Μήνα
Αναυδε, οι συριζαιοι γραφουν αυτά που θέλουν για να δικαιολογήσουν την στάση τους και τον οπορτουνισμό τους δεκαετίες τώρα.

Η ιστορια όμως είναι ή μάλλον θα έπρεπε να ειναι υπεράνω κομματων για να βγουν τα σωστά συμπεράσματα. Εκείνο που παντα με παραξένευε ηταν η σταση της ΕΣΣΔ κατα την διαρκεια του "εμφυλιου". Βριζουμε, στηλιτευουμε την σταση Εγγλέζων-ΗΠΑ που στήριξαν απλοχερα την κυβερνηση τοτε εχοντας καθε αλλο παρα διακριτικο ρολο σε στρατιωτικο αλλα και πολιτικο επιπεδο, αλλα αυτοι την δουλεια τους κάνανε. Αντίθετα η στήριξη απο την ΕΣΣΔ, οσες πηγές και εαν εχω διαβασει, δείχνει οτι ηταν στην καλυτερη περιπτωση περιορισμενη και τον αγώνα του ΔΣΕ δεν το εβλεπαν με πολυ ενθουσιασμο. Οι αστοι ειχαν και ηθικη και υλικη στηριξη απο ΗΠΑ κυριως, ενω ο ΔΣΕ ακομα και την ηθικη στηριξη την παρακαλουσε απο τους Σοβιετικους και τους συμμαχους της. Το στιλετο του Τιτο ηταν ο επικηδειος δεν ηταν η αιτια της πτωσης του ανταρτικου και αυτο πρεπει να προβληματιζει, δηλαδη γιατι ο ΔΣΕ δεν στηριχθηκε με θαρρος και επιμονη οπως στηριχθηκε ο εθνικος στρατος απο τις ΗΠΑ. Γιατι δεν υπήρξε εστω ηθικη καλυψη, γιατι δεν αναγνωρίστηκε η Προσωρινη Κυβερνηση, γιατι δεν προστατευτηκε σε διεθνες επιπεδο ο αγωνας του ΔΣΕ και εμεινε ξεκρεμαστος απο την ΕΣΣΔ κόντρα στο δογμα Τρουμαν και στα καπριτσια του Τιτου;

Αναυδος είπε...

@NK
Καταρχήν η ιστορία δεν μπορεί ποτέ να είναι υπεράνω κομμάτων
Αλλοι θλιβονται για την ηττα του ΔΣΕ και άλλοι χαίρονται
καποιοι αριστεροί υπηρετες του κεφαλαιου θεωρουν τον αγώνα του ΔΣΕ τυχοδιωκτισμό καποιοι άλλοι που σημερα θελουν να ανατρεψουν τον καπιταλισμο τον θεωρουν ηρωικό αγωνα κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και φαρο για το μελλον.
Οπου στεκεται σημερα ο καθενας ερμηνευει αντιστοιχα το παρελθόν

Αν θεωρουμε τον αγωνα του ΔΣΕ επιβεβλημένο και δίκαιο τον μελεταμε και βγαζουμε αυτά τα συμπεράσματα που όταν θα έρθει η ωρα θα μας βοηθήσουν να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας ώστε να βγουμε νικητές

Η στηριξη της ΕΣΣΔ και του νεογέννητου σοσιαλιστικου στρατοπεδου ηταν αποφασιστικη για να σταθει ο ΔΣΕ τρια χρονια στα βουνα της Ελλαδας. Το στρατιωτικό και υγειονομικο υλικο που δόθηκε στον ΔΣΕ ήταν εκ των ουκ ανευ για την προσπαθεια του Αυτό που δεν μπορουσε το σοσιαλιστικο στρατόπεδο να προσφερεί ήταν έμψυχο δυναμικό στα πεδία των μαχων. Εκει βρίσκεται και η αποφασιστικη ευθυνη της ηγεσίας αλλά και των μελών και φίλων του ΚΚΕ. Ο ΔΣΕ ενοπλοις είχε περίπου 60χιλ (στη διάρκεια των 3 ετών) ενώ ο αστικός στρατός πάνω από 300χιλ.

Η ηθική αναγνώριση υπήρξε και στις σοσιαλιστικές χώρες και στη δύση με τα ΚΚ η αναγνώριση της προσωρινης κυβέρνησης λιγη σημασια θα ειχε στο πεδίο της μαχης. Από κει και περα η ΕΣΣΔ έβγαινε από έναν πολεμο κατεστραμμένη με πολλά ανοικτα μέτωπα (Πολωνία, και λοιπές ανατολικές ΛΔ) και σε καμμια περίπτωση δεν θα ρισκαρε έναν Γ’ΠΠ

Ανώνυμος είπε...

@ Άναυδος

Το νόστιμο είναι ότι η απόφαση της 5ης Ολομέλειας για τους Σλαβομακεδόνες χαρακτηρίζεται τυχοδιωκτικός αντιγιουγκοσλαβισμός !!! Από τον ίδιο τύπο που την περίοδο της συμφωνίας των Πρεσπών ξιφουλκούσε για το έθνος των Σλαβομακεδόνων από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.

Πες τα ρε Άναυδε, ν’ αγιάσει το στόμα σου!

Και μάλιστα όχι μόνο την περίοδο της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Κι αυτό αγνοώντας επιδεικτικά και σκόπιμα ―παίζοντάς το βέβαια «μαρξιστής»― κάθε έννοια μαρξικής/μαρξιστικής ανάλυσης της εθνογένεσης στην Ευρώπη γενικότερα και στα Βαλκάνια ειδικότερα. Το ότι δε συγκεντρώνει την προσοχή του στο 19ο αιώνα και μετά, έχει και τούτο τη σημασία του, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο αποφεύγει έντεχνα να αναφερθεί στις περιόδους του μεσαίωνα και της αρχής των νέων χρόνων που είναι κομβικής σημασίας για τη σωστή κατανόηση, εξέταση και έρευνα της εθνογένεσης στη συγκεκριμένη περιοχή.

Αυτοί είναι δυστυχώς οι «μαρξιστές» θεωρητικοί της «ΕφΣυν» και του ΣΥΡΙΖΑ…

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

"Εκει βρίσκεται και η αποφασιστικη ευθυνη της ηγεσίας αλλά και των μελών και φίλων του ΚΚΕ. Ο ΔΣΕ ενοπλοις είχε περίπου 60χιλ (στη διάρκεια των 3 ετών) ενώ ο αστικός στρατός πάνω από 300χιλ."

Έχοντας διαβάσει πρόσφατα το βιβλιο του Μαο "Εγχειρίδιο Ανταρτοπολέμου" δεν βρισκω πως γίνεται να παρθηκε η αποφαση και με ποιο σκεπτικο για δημιουργία τακτικου στρατου. Το μπαλάκι των ευθυνών πέφτει στην απόφαση του Ζαχαριάδη για δημιουργία "ορθόδοξου" στρατού ενω ο Βαφειάδης επέμενε για ανταρτοπόλεμο και για σαμποτάζ κάτι που ηταν πιο λογικό, πρακτικό και εν τέλει αποτελεσματικό μέχρι εκείνο τον καιρό.Βέβαια, αν δεν εχεις ζησει εκείνη την περίοδο είναι εύκολη η κριτική.... Αλεξ

Ανώνυμος είπε...

Επειδή στην περίπτωση της αποτίμησης των αιτιών της ήττας του ΔΣΕ το ζήτημα αν ο ΔΣΕ έπρεπε να ήταν «τακτικός ή αντάρτικος στρατός» έχει ταλανίσει επί δεκαετίες την ιστορική έρευνα, αστική και μαρξιστική, χρήσιμο θα ήταν να μελετηθεί το κεφάλαιο «Η μορφή του πολέμου: αντάρτες ή τακτικός στρατός» στη μονογραφία του Γιώργου Μαργαρίτη «Ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946‒1949» (Τόμος 1, Αθήνα 2001, σελ. 268‒270) συν το κεφάλαιο «Η διπλή επιλογή του ΚΚΕ» (στο ίδιο, σελ. 271‒273) που θέτουν το ζήτημα σε σωστή βάση κι όχι να γίνονται άσχετες αναφορές στα όσα αλλοπρόσαλλα έγραφε κατά καιρούς περί στρατηγικής του πολέμου ο Μάο που και αντιφατικά είναι και καμιά σχέση δεν έχουν με την ιστορική αλήθεια της διεξαγωγής του ένοπλου αγώνα του ΚΚΚ στην Κίνα μεταξύ 1927 και 1949.

Άγρυπνος

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ΝΚ

Η ΕΣΣΔ ηξερε οτι η μαχη του ΔΣΕ ηταν χαμενη απο τα αποδυτηρια και δεν αξιζε τον κοπο να οξυνει τις σχεσεις της με την Δυση. Η ευκαιρια για την καταληψη της εξουσιας ηταν μετα την απελευθερωση, υστερα πεταξε το πουλακι και μαλλον ο εμφυλιος εκανε περισσοτερο κακο παρα καλο στο κομμα τελικα.

Ανώνυμος είπε...

Διαφωνώ Γάτε (3 Σεπτεμβρίου 2019 - 1:16 μ.μ.) μιας και ο ίδιος ο "Βλάχος της Καθημερινής"(1) μετά το κάτω από την μύτη Αμερικανών πέρασμα του ΔΣΕ από το ένα βουνό στο άλλο πρότεινε με κύριο άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ στο κάλεσμα του Αντάρτη στο Τραπέζι. Άρα κάθε άλλο παρά χαμένος από χέρι ο αγώνας του ΔΣΕ. Μέχρι και στις σοδειές των σπαρτών ήταν ο ΔΣΕ στη Θεσσαλία

Προσπάθειες για τέλος του εμφυλίου φαίνεται να είχαν γίνει παρασκηνιακά μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ ακόμα και στα 1949 αλλά μετά το στιλέτο του Τίτο η συζήτηση σταμάτησε

Αν δεν υπήρχε το στιλέτο του Τίτο, η παραδειγματική εκτέλεση ενός αστόπαιδου που επέβαλαν οι Αμερικάνοι μιας και πήγε να την κάνει "κοπάνα"(*) από τον στρατό, σπορ πολύ της μόδας στην νεολαία της αστικής τάξης με πρόφαση πολλούς λόγους(2), αλλά έριχνε το ηθικό των φτωχών επιστρατευμένων κληρωτών που δεν μπορούσαν να την "κοπανήσουν" με αποτέλεσμα να γίνονται ακόμα και λιποταξίες ακόμα και προς τον ΔΣΕ, ακόμα θα πολέμαγαν τα φαντάσματα του "Εθνικού Στρατού"

Βέβαια η ιστορία δεν γράφεται με "αν".

17-57

(1)Βασίλης Ραφαηλιδης: Η κωμικοτραγική ιστορία του Ελληνικού Έθνους (από το 1821 έως το 1974)
(2) Το ίδιο